Είναι βασικά τρεις : Κράτος, τράπεζες και δικαστές, αν και μεταξύ τους συμπλέκονται (οπότε θα μπορούσε να πει κανείς μόνο το ελληνικό κράτος), με την έννοια ότι οι δικαστές, δεν είναι παρά κρατικοί υπάλληλοι, ενώ και οι τράπεζες, βρίσκονται ουσιαστικά υπό κρατικό έλεγχο, αλλά, με αυτά που κάνουν, τους "αξίζει" ξεχωριστή μνεία-αναφορά !
Οι δικαστές λοιπόν, για να ξεκινήσουμε ανάποδα, αποδεικνύονται βασιλικότεροι του βασιλέως, όταν καλούνται να κρίνουν υποθέσεις, που άπτονται του λεγόμενου Δικαίου εξυγίανσης των επιχειρήσεων : αφενός, όσον αφορά τις πτωχεύσεις, κάνουν με εξαιρετική ευκολία δεκτές, όσες περιπτώσεις "μυρίζει αίμα", όταν υπάρχει "ψωμί", περιουσία ικανή, για να έχει εφαρμογή η παροιμία "δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται" και απορρίπτουν αντίστοιχα, εκείνες, όπου δεν υπάρχει ψαχνό...
Αφετέρου και εδώ είναι η τρέλα, αποδεικνύονται εξαιρετικά φειδωλοί, στο να παρέχουν προστασία, στις επιχειρήσεις, που καταφεύγουν στα Δικαστήρια, για να αποφύγουν την πτώχευση, για να συνεχίσουν να λειτουργούν, να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας κλπ, στα πλαίσια του άρθρου 99 και των λοιπών διατάξεων, που αποσκοπούν στην προστασία και την εξυγίανση, όσων πλήττονται από την κρίση !
Φτάνουν μάλιστα συχνά στο σημείο, να απορρίπτουν εκείνοι, οι δικ(χ)αστές, τις συμφωνίες, που έχουν ΗΔΗ συνάψει οι επιχειρήσεις, με τους πιστωτές τους, ενώ δηλαδή οι δανειστές δέχονται να δώσουν μία ακόμα ευκαιρία, στους οφειλέτες τους, οι δικαστές, επειδή ..τα ξέρουν καλύτερα τα πράγματα, λένε όχι, σε μία ήδη συναφθείσα συμφωνία (!!), με την πλειοψηφία των πιστωτών (αυτά μόνον στην Ελλάδα θα μπορούσαν να γίνονται)...
Για τις τράπεζες, τι να πει κανείς ; Εξακολουθούν να δανείζουν με ληστρικά-τοκογλυφικά επιτόκια (για ανάληψη μετρητών από πιστωτική κάρτα, τα επιτόκια φτάνουν στο 22%, όταν για απλές καταθέσεις, δεν υπάρχει καν πλέον τόκος) και αρνούνται πεισματικά να προβούν σε αναδιάρθρωση δανείων των επιχειρήσεων, λες και οι τραπεζίτες ζουν σε άλλο κράτος, με επιμήκυνση, μείωση επιτοκίων κλπ, με συνέπεια ό,τι βγάζουν οι επιχειρήσεις, να πηγαίνει σε τόκους, να μη μένει τίποτα, για επενδύσεις, αύξηση απασχόλησης κλπ !
Η κατάσταση επιδεινώνεται, λόγω του κρατικού ελέγχου των τραπεζών, αφού οι διορισμένοι από το δημόσιο διοικητές, φοβούνται, όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι και τη σκιά τους, είτε αρνούνται να διευκολύνουν τις χειμαζόμενες, από την κρίση, επιχειρήσεις, είτε απλά αδρανούν, δεν κάνουν τίποτα (παλιά μου τέχνη κόσκινο), απλά πληρώνονται οι ίδιοι, τους παχυλούς μισθούς τους και τα λουκέτα, η ανεργία κλπ αυξάνονται...
Για το ελληνικό κράτος, είναι λίγο-πολύ γνωστά : δεν πληρώνει ποτέ ή με τεράστια καθυστέρηση τους προμηθευτές του, αλλάζει τη φορολογία και τη νομοθεσία, κάθε τρεις και λίγο, "κουρεύει" με το έτσι θέλω παλιές του υποχρεώσεις (οπότε αντί να πληρώσει περισσότερα, για τόκους κλπ, στο τέλος πληρώνει και λιγότερα), με συνέπεια να καταστρέφει ολόκληρους κλάδους της οικονομίας (κυρίως κατασκευαστικές, κλινικές και φαρμακευτικές) !
Ουσιαστικά, το ελληνικό κράτος, δηλαδή το σάπιο κατεστημένο πολιτικό σύστημα, που κυβερνάει, έχει "καταφέρει", όλη η ρευστότητα, το "αίμα" των επιχειρήσεων, να πηγαίνει σε φόρους και τόκους δανείων.
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς, ποιος έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, ωστόσο, για μένα, το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στους δικαστές, που είναι και το ύστατο καταφύγιο του πολίτη, απέναντι στην κρατική και τραπεζική αυθαιρεσία και παρανομία...
Αν οι δικαστές απλά εφάρμοζαν το Νόμο και απέδιδαν δικαιοσύνη, αφενός αυτό θα είχε άμεσο, επωφελή αντίκτυπο στην οικονομία και αφετέρου, θα μειώνονταν σταδιακά, θα έμπαινε φρένο, στις παράνομες και καταχρηστικές πρακτικές κράτους και τραπεζών, διότι θα ήξεραν ότι θα τους βρουν απέναντι και όχι ..συμμάχους-συνένοχους !
Για τους δικαστές μας, που συνταγματικά είναι και επιθυμούν διακαώς, να είναι ανεξάρτητοι, από τις άλλες εξουσίες, ισχύει το ρητό : "δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά μόνον δεν θέλω"...
Οι δικαστές λοιπόν, για να ξεκινήσουμε ανάποδα, αποδεικνύονται βασιλικότεροι του βασιλέως, όταν καλούνται να κρίνουν υποθέσεις, που άπτονται του λεγόμενου Δικαίου εξυγίανσης των επιχειρήσεων : αφενός, όσον αφορά τις πτωχεύσεις, κάνουν με εξαιρετική ευκολία δεκτές, όσες περιπτώσεις "μυρίζει αίμα", όταν υπάρχει "ψωμί", περιουσία ικανή, για να έχει εφαρμογή η παροιμία "δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται" και απορρίπτουν αντίστοιχα, εκείνες, όπου δεν υπάρχει ψαχνό...
Αφετέρου και εδώ είναι η τρέλα, αποδεικνύονται εξαιρετικά φειδωλοί, στο να παρέχουν προστασία, στις επιχειρήσεις, που καταφεύγουν στα Δικαστήρια, για να αποφύγουν την πτώχευση, για να συνεχίσουν να λειτουργούν, να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας κλπ, στα πλαίσια του άρθρου 99 και των λοιπών διατάξεων, που αποσκοπούν στην προστασία και την εξυγίανση, όσων πλήττονται από την κρίση !
Φτάνουν μάλιστα συχνά στο σημείο, να απορρίπτουν εκείνοι, οι δικ(χ)αστές, τις συμφωνίες, που έχουν ΗΔΗ συνάψει οι επιχειρήσεις, με τους πιστωτές τους, ενώ δηλαδή οι δανειστές δέχονται να δώσουν μία ακόμα ευκαιρία, στους οφειλέτες τους, οι δικαστές, επειδή ..τα ξέρουν καλύτερα τα πράγματα, λένε όχι, σε μία ήδη συναφθείσα συμφωνία (!!), με την πλειοψηφία των πιστωτών (αυτά μόνον στην Ελλάδα θα μπορούσαν να γίνονται)...
Για τις τράπεζες, τι να πει κανείς ; Εξακολουθούν να δανείζουν με ληστρικά-τοκογλυφικά επιτόκια (για ανάληψη μετρητών από πιστωτική κάρτα, τα επιτόκια φτάνουν στο 22%, όταν για απλές καταθέσεις, δεν υπάρχει καν πλέον τόκος) και αρνούνται πεισματικά να προβούν σε αναδιάρθρωση δανείων των επιχειρήσεων, λες και οι τραπεζίτες ζουν σε άλλο κράτος, με επιμήκυνση, μείωση επιτοκίων κλπ, με συνέπεια ό,τι βγάζουν οι επιχειρήσεις, να πηγαίνει σε τόκους, να μη μένει τίποτα, για επενδύσεις, αύξηση απασχόλησης κλπ !
Η κατάσταση επιδεινώνεται, λόγω του κρατικού ελέγχου των τραπεζών, αφού οι διορισμένοι από το δημόσιο διοικητές, φοβούνται, όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι και τη σκιά τους, είτε αρνούνται να διευκολύνουν τις χειμαζόμενες, από την κρίση, επιχειρήσεις, είτε απλά αδρανούν, δεν κάνουν τίποτα (παλιά μου τέχνη κόσκινο), απλά πληρώνονται οι ίδιοι, τους παχυλούς μισθούς τους και τα λουκέτα, η ανεργία κλπ αυξάνονται...
Για το ελληνικό κράτος, είναι λίγο-πολύ γνωστά : δεν πληρώνει ποτέ ή με τεράστια καθυστέρηση τους προμηθευτές του, αλλάζει τη φορολογία και τη νομοθεσία, κάθε τρεις και λίγο, "κουρεύει" με το έτσι θέλω παλιές του υποχρεώσεις (οπότε αντί να πληρώσει περισσότερα, για τόκους κλπ, στο τέλος πληρώνει και λιγότερα), με συνέπεια να καταστρέφει ολόκληρους κλάδους της οικονομίας (κυρίως κατασκευαστικές, κλινικές και φαρμακευτικές) !
Ουσιαστικά, το ελληνικό κράτος, δηλαδή το σάπιο κατεστημένο πολιτικό σύστημα, που κυβερνάει, έχει "καταφέρει", όλη η ρευστότητα, το "αίμα" των επιχειρήσεων, να πηγαίνει σε φόρους και τόκους δανείων.
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς, ποιος έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, ωστόσο, για μένα, το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στους δικαστές, που είναι και το ύστατο καταφύγιο του πολίτη, απέναντι στην κρατική και τραπεζική αυθαιρεσία και παρανομία...
Αν οι δικαστές απλά εφάρμοζαν το Νόμο και απέδιδαν δικαιοσύνη, αφενός αυτό θα είχε άμεσο, επωφελή αντίκτυπο στην οικονομία και αφετέρου, θα μειώνονταν σταδιακά, θα έμπαινε φρένο, στις παράνομες και καταχρηστικές πρακτικές κράτους και τραπεζών, διότι θα ήξεραν ότι θα τους βρουν απέναντι και όχι ..συμμάχους-συνένοχους !
Για τους δικαστές μας, που συνταγματικά είναι και επιθυμούν διακαώς, να είναι ανεξάρτητοι, από τις άλλες εξουσίες, ισχύει το ρητό : "δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά μόνον δεν θέλω"...
Με άλλα λόγια, πας στο δικαστή και του λες ότι τα έχεις βρει με την πλειοψηφία των πιστωτών σου και ζητάς να επικυρώσει τη συμφωνία και εκείνος λέει όχι (!), κρίνω, αποφασίζω και διατάζω να πτωχεύσεις και ας τα έχετε βρει (...). Τελικά, ίσως η λύση φαίνεται πως είναι, να τα βρίσκουν οι ενδιαφερόμενοι, μεταξύ τους, με ιδιωτικά συμφωνητικά (για να γλιτώνουν και τα δικαστικά έξοδα..) και μόνον εφόσον δεν τηρηθούν οι συμφωνίες, να καταφεύγουν, ως ύστατο μέσο, στα δικαστήρια !
ΑπάντησηΔιαγραφή