Γιατί "καθάρισαν" οι καθαρίστριες ;

    Οι εκατοντάδες (!) καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, που είχαν βγει σε διαθεσιμότητα και όδευαν προς απόλυση, απασχόλησαν τα ΜΜΕ για μεγάλο διάστημα, λόγω της μαχητικότητας, που επέδειξαν και του αγώνα, που έδωσαν, για να παραμείνουν στις θέσεις τους.
   Έφτασαν μάλιστα σε σημείο να κατασκηνώσουν και να διανυκτερεύουν, έξω από το Υπουργείο, για να δείξουν έτσι πόσο αγαπάνε τη δουλειά τους και θέλουν να τη διατηρήσουν, κέρδισαν έτσι τη συμπάθεια της κοινής γνώμης, ακόμα και ευαίσθητων καλλιτεχνών, που πήγαν να τραγουδήσουν μαζί τους ή επιθυμούν να κάνουν ταινία, την περίπτωσή τους !
    Σίγουρα, είναι καλό και μη κατακριτέο, να αγωνίζεται κανείς, για τα δικαιώματά του, να αντιστέκεται στην εις βάρος του αδικία, αλλά υπάρχουν πολλά ..αλλά.
    Από την άλλη, βέβαια, υπάρχει και η άποψη, ότι αν ο εργοδότης σου, σου φερθεί τόσο άθλια, όπως εν προκειμένω, το δημόσιο, στις καθαρίστριες, φεύγεις και δεν ξανακοιτάς ΠΟΤΕ πίσω, δεν παρακαλάς να σε ξαναπάρει, όμως, για να το θέλουν τόσο πολύ, κάτι παραπάνω θα ξέρουν...
    Από τις δηλώσεις τους, εξάλλου, είναι εμφανές ότι κυριαρχούνταν και εκείνες, από μία αντίληψη, που επικρατεί σε μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού, ότι δηλαδή εκτός δημοσίου, δεν υπάρχει μέλλον, ζωή και επιβίωση !!
    Όπως αποδείχτηκε, οι καθαρίστριες, είχαν ασκήσει, παράλληλα με τις διαδηλώσεις κλπ, εργατική αγωγή, που τελικά τις δικαιώνει, φαίνεται δηλαδή ότι οι "παραστάσεις" που έδωσαν, δεν ήταν το κρίσιμο μέγεθος, για τη δικαίωσή τους...
     Εκτός αν δεχτούμε ότι δημιούργησαν -ηθελημένα ή μη- ένα "κλίμα", που επηρέασε και τους δικαστές, υπέρ τους. Από την άλλη, ίσως η επιμονή τους και οι συνεχείς οχλήσεις, προς το Υπουργείο, να έκαμπταν την ηγεσία του και να τις έπαιρναν πίσω, για να μην τους ζαλίζουν τον έρωτα (διότι προφανώς περίμεναν ότι θα βαρεθούν και θα φύγουν, πράγμα που αν δεν συνέβαινε, πολύ πιθανόν να τις ξαναέπαιρναν, χωρίς δικαστική απόφαση).
     Όπως και να έχει, από τη στιγμή, που είχαν απευθυνθεί, σε έναν από τους περιβόητους "εργατολόγους" (και συνήθως οι απολυμένοι και οι συμβασιούχοι του δημοσίου, επιλέγουν όσους εμφανίζονται στην τηλεόραση, γιατί δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι δεν είναι καλύτεροι, απλά έχουν ..καλύτερες γνωριμίες στα ΜΜΕ), γνώμη μου, είναι ότι δεν χρειάζονταν οι διαδηλώσεις, οι πορείες, οι συγκρούσεις με τα ΜΑΤ και τα αντίσκηνα, όχι τουλάχιστον, προτού βγει η απόφαση.
    Θεωρώ ότι οι ακραίες μορφές αντίδρασης, πρέπει να αποφεύγονται, όσο υπάρχει η νόμιμη, δικαστική οδός, όπου μπορείς να βρεις το όποιο δίκιο σου στερεί το χαμαιτυπείο, που λέγεται ελληνικό κράτος.
     Ερχόμαστε έτσι, σε αυτή καθεαυτή την απόφαση, που κάποιοι διέρρευσαν στα ΜΜΕ, αυτούσια, νομίζοντας ότι έτσι ενισχύουν τη θέση τους, ενώ ουσιαστικά μας προβλημάτισαν ξανά, για τον τρόπο λειτουργίας (και) της δικαιοσύνης !
     Για να μην πολυλογούμε, το ρεζουμέ της απόφασης, είναι πως, αν θέλει ο δικαστής, είτε να κάνει δεκτή, είτε να απορρίψει, την αγωγή σου, θα βρει ...αιτιολογία, θα προσπαθήσει με νομιμοφανή επιχειρήματα, να θεμελιώσει την απόφασή του.
     Δεν θέλω να έρθω σε ρήξη με τις καθαρίστριες, δε με ενδιαφέρει, ούτε πως μπήκαν, ούτε αν δούλευαν, ούτε πόσα έπαιρναν, τίποτα από αυτά, εξάλλου πιθανόν να αδικήθηκαν, αυτό που με προβληματίζει, ως δικηγόρο και νομικό, είναι πως λειτουργούν τα δικαστήρια και τι αποφάσεις εκδίδουν !
     Δεν μπορεί ένας δημόσιος υπάλληλος (δικαστής) να ευνοεί και να δικαιώνει μονίμως, άλλους δημοσίους υπαλλήλους (απολυμένους και συμβασιούχους), όπως συμβαίνει πάντα και πανελλαδικά (άλλο πρόσφατο "κρούσμα" με τους απολυμένους της ερτ, στην Κρήτη), να ακυρώνει πολιτικές του Κράτους και να φορτώνει τον προϋπολογισμό, με βάρη, που ...άλλοι σηκώνουν, όχι αυτός.
     Και φυσικά, δεν βλέπουμε τους δικαστές να δείχνουν την ίδια ευαισθησία, σε απολυμένους και αδικημένους, του ιδιωτικού τομέα, που έπεσαν θύματα άγριας εκμετάλλευσης και αυθαιρεσίας, της εργοδοσίας τους, που τους έστυψαν σαν λεμόνια και τους πέταξαν στο δρόμο : εκεί παραδόξως, οι δικαστές, εμφανίζονται αντεργατικοί, παίρνουν το μέρος της κερδοσκοπικής και αδίστακτης εργοδοσίας (δημιουργώντας ακόμα και υπόνοιες μεροληψίας) !
      Το μεγαλύτερο και σημαντικότερο συμπέρασμα, όμως, (και) από αυτή την ιστορία, είναι ότι το ελληνικό κράτος, δεν είναι σε θέση, μεταξύ των άλλων "αναπηριών" του,ούτε μία απόλυση να κάνει σωστά και με τρόπο, που θα εξασφαλίζει, ότι θα είναι απρόσβλητη νομικά, ότι δεν θα βρεθεί κανένας "ήρωας" δικαστής, να την ανατρέψει, με νομικίστικα επιχείρηματα...
      Τι σόϊ συμβούλους (νομικούς και όχι μόνον), καλοπληρώνει το ελληνικό κράτος, πως επιλέγονται, τι δουλειά κάνουν αυτοί και τι αποτέλεσμα παράγουν, ώστε να διασφαλίσουν, αφενός τα συμφέροντα του εργοδότη τους, δηλαδή του ελληνικού δημοσίου, είτε δικαστικά, είτε και εξωδικαστικά και αφετέρου, την υλοποίηση-εφαρμογή των κρατικών αποφάσεων !