Ο Νόμος, επιτρέπει την ελεύθερη μεταβίβαση μιας απαίτησης, από τον δανειστή, σε άλλον, ελεύθερη, με την έννοια ότι γίνεται, χωρίς να απαιτείται συναίνεση του οφειλέτη, με συνέπεια ο τελευταίος να οφείλει πλέον σε πρόσωπο διαφορετικό, από το αρχικό.
Το ζήτημα αυτό, είναι στην επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια, εξ αιτίας της τάσης των ελληνικών τραπεζών, να πωλούν-μεταβιβάζουν δάνεια (συνήθως "κόκκινα"-προβληματικά), σε ξένες εταιρίες !
Η μεταβίβαση της απαίτησης, βέβαια, δε γίνεται πάντα με αντάλλαγμα, μπορεί να γίνει και χαριστικά, αλλά το συνήθως συμβαίνον, είναι ότι η απαίτηση εκχωρείται, από τον δανειστή, σε κάποιον δικό του δανειστή, ως μέσο-τρόπος εξόφλησης (π.χ ο οφειλέτης τραπεζικού δανείου, πληρώνει τη δόση, εκχωρώντας στην τράπεζα, την απαίτηση που έχει, από κάποιο ενοίκιο).
Η εκχώρηση της απαίτησης, πρέπει να διακρίνεται, από τη λεγόμενη και εμφανισθείσα, σχετικά πρόσφατα, πρακτορεία απαιτήσεων (συνήθως επιχειρηματικών) ή στα ..ελληνικά, factoring, όπου μία επιχείρηση, αναθέτει σε άλλον, τη διαχείριση και είσπραξη των απαιτήσεών της, έναντι αμοιβής (η διαφορά εδώ είναι ότι δεν αλλάζει ο δικαιούχος της απαίτησης, απλά μεσολαβεί τρίτος, με το αζημίωτο, για την είσπραξή της).
Το σημαντικότερο και πιο ενδιαφέρον, νομικά, σημείο, εδώ, το οποίο είναι λίγο ή πολύ γνωστό, είναι πως αυτός που αποκτά την απαίτηση, δεν μπορεί να στραφεί κατά του οφειλέτη, αν ο ίδιος ή ο εκχωρητής, δεν αναγγείλει προηγουμένως, ότι έλαβε χώρα η μεταβίβαση-εκχώρηση της απαίτησης !
Να σημειωθεί επίσης ότι, μαζί με την απαίτηση, μεταβιβάζονται και οι υποθήκες, ενέχυρα κλπ. εξασφαλίσεις ή προνόμιά της, ενώ ΔΕΝ μπορεί να εκχωρηθεί : α) ακατάσχετη απαίτηση β) απαίτηση, που συνδέεται στενά με το πρόσωπο του δανειστή και γ) απαίτηση, που συμφωνήθηκε εξαρχής, ότι δεν θα εκχωρηθεί.
Στην αναδοχή τώρα, ξένου χρέους, ένας τρίτος, συμφωνεί με το δανειστή, να υπεισέλθει αυτός, στην θέση του οφειλέτη και ο τελευταίος να απαλλαγεί !
Στο σημείο αυτό, είναι που χρειάζεται μεγάλη προσοχή, γιατί ο Νόμος ορίζει, ότι σε περίπτωση αμφιβολίας, αν δεν ορίστηκε δηλαδή με σαφήνεια και ρητά το αντίθετο, ο παλιός οφειλέτης, δεν απαλλάσσεται, αλλά ευθύνονται πλέον και οι δύο, απέναντι, στο δανειστή, ουσιαστικά δηλαδή ωφελημένος, βγαίνει μόνον ο δανειστής, που αποκτά έναν ακόμα οφειλέτη και όχι ο αρχικός οφειλέτης, που ήλπιζε να απαλλαγεί, επειδή κάποιος "καλός κύριος" ανέλαβε το χρέος του.
Να πούμε, ότι τόσο στην εκχώρηση απαίτησης, όσο και στην αναδοχή χρέους, μπορεί να έχουμε αλλαγή προσώπων, οφειλέτη ή δανειστή, ωστόσο τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις, από την αρχική σύμβαση, παραμένουν, ως είχαν !
Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα, είναι κατά πόσον, μπορεί ο οφειλέτης (παλιός, στην πρώτη περίπτωση ή νέος, στη δεύτερη), να προβάλλει ενστάσεις, κατά του δανειστή :
-Στην εκχώρηση απαίτησης, ο κανόνας είναι ότι μπορούν να προβληθούν όλες οι ενστάσεις, που υπήρχαν κατά του παλιού δανειστή, στο νέο και κυρίως η ένσταση συμψηφισμού.
-Στην αναδοχή τώρα χρέους, ο νέος οφειλέτης, δεν μπορεί να προβάλλει φυσικά ενστάσεις, που είχε κατά του προηγούμενου, αλλά μπορεί να αντιτάξει ενστάσεις, που απορρέουν, από τη σχέση, μεταξύ δανειστή και παλαιού οφειλέτη, ΕΚΤΟΣ από την ένσταση συμψηφισμού !
Τέλος, ο Νόμος, προβλέπει και μία πολύ σημαντική περίπτωση : τη μεταβίβαση συνολικής περιουσίας ή επιχείρησης και ορίζει ότι ο μεν αποκτών, ευθύνεται, για τα χρέη αυτής, απέναντι στους δανειστές, έως την αξία του ενεργητικού, ο δε μεταβιβάζων, εξακολουθεί να ευθύνεται επίσης.
Το ζήτημα αυτό, είναι στην επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια, εξ αιτίας της τάσης των ελληνικών τραπεζών, να πωλούν-μεταβιβάζουν δάνεια (συνήθως "κόκκινα"-προβληματικά), σε ξένες εταιρίες !
Η μεταβίβαση της απαίτησης, βέβαια, δε γίνεται πάντα με αντάλλαγμα, μπορεί να γίνει και χαριστικά, αλλά το συνήθως συμβαίνον, είναι ότι η απαίτηση εκχωρείται, από τον δανειστή, σε κάποιον δικό του δανειστή, ως μέσο-τρόπος εξόφλησης (π.χ ο οφειλέτης τραπεζικού δανείου, πληρώνει τη δόση, εκχωρώντας στην τράπεζα, την απαίτηση που έχει, από κάποιο ενοίκιο).
Η εκχώρηση της απαίτησης, πρέπει να διακρίνεται, από τη λεγόμενη και εμφανισθείσα, σχετικά πρόσφατα, πρακτορεία απαιτήσεων (συνήθως επιχειρηματικών) ή στα ..ελληνικά, factoring, όπου μία επιχείρηση, αναθέτει σε άλλον, τη διαχείριση και είσπραξη των απαιτήσεών της, έναντι αμοιβής (η διαφορά εδώ είναι ότι δεν αλλάζει ο δικαιούχος της απαίτησης, απλά μεσολαβεί τρίτος, με το αζημίωτο, για την είσπραξή της).
Το σημαντικότερο και πιο ενδιαφέρον, νομικά, σημείο, εδώ, το οποίο είναι λίγο ή πολύ γνωστό, είναι πως αυτός που αποκτά την απαίτηση, δεν μπορεί να στραφεί κατά του οφειλέτη, αν ο ίδιος ή ο εκχωρητής, δεν αναγγείλει προηγουμένως, ότι έλαβε χώρα η μεταβίβαση-εκχώρηση της απαίτησης !
Να σημειωθεί επίσης ότι, μαζί με την απαίτηση, μεταβιβάζονται και οι υποθήκες, ενέχυρα κλπ. εξασφαλίσεις ή προνόμιά της, ενώ ΔΕΝ μπορεί να εκχωρηθεί : α) ακατάσχετη απαίτηση β) απαίτηση, που συνδέεται στενά με το πρόσωπο του δανειστή και γ) απαίτηση, που συμφωνήθηκε εξαρχής, ότι δεν θα εκχωρηθεί.
Στην αναδοχή τώρα, ξένου χρέους, ένας τρίτος, συμφωνεί με το δανειστή, να υπεισέλθει αυτός, στην θέση του οφειλέτη και ο τελευταίος να απαλλαγεί !
Στο σημείο αυτό, είναι που χρειάζεται μεγάλη προσοχή, γιατί ο Νόμος ορίζει, ότι σε περίπτωση αμφιβολίας, αν δεν ορίστηκε δηλαδή με σαφήνεια και ρητά το αντίθετο, ο παλιός οφειλέτης, δεν απαλλάσσεται, αλλά ευθύνονται πλέον και οι δύο, απέναντι, στο δανειστή, ουσιαστικά δηλαδή ωφελημένος, βγαίνει μόνον ο δανειστής, που αποκτά έναν ακόμα οφειλέτη και όχι ο αρχικός οφειλέτης, που ήλπιζε να απαλλαγεί, επειδή κάποιος "καλός κύριος" ανέλαβε το χρέος του.
Να πούμε, ότι τόσο στην εκχώρηση απαίτησης, όσο και στην αναδοχή χρέους, μπορεί να έχουμε αλλαγή προσώπων, οφειλέτη ή δανειστή, ωστόσο τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις, από την αρχική σύμβαση, παραμένουν, ως είχαν !
Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα, είναι κατά πόσον, μπορεί ο οφειλέτης (παλιός, στην πρώτη περίπτωση ή νέος, στη δεύτερη), να προβάλλει ενστάσεις, κατά του δανειστή :
-Στην εκχώρηση απαίτησης, ο κανόνας είναι ότι μπορούν να προβληθούν όλες οι ενστάσεις, που υπήρχαν κατά του παλιού δανειστή, στο νέο και κυρίως η ένσταση συμψηφισμού.
-Στην αναδοχή τώρα χρέους, ο νέος οφειλέτης, δεν μπορεί να προβάλλει φυσικά ενστάσεις, που είχε κατά του προηγούμενου, αλλά μπορεί να αντιτάξει ενστάσεις, που απορρέουν, από τη σχέση, μεταξύ δανειστή και παλαιού οφειλέτη, ΕΚΤΟΣ από την ένσταση συμψηφισμού !
Τέλος, ο Νόμος, προβλέπει και μία πολύ σημαντική περίπτωση : τη μεταβίβαση συνολικής περιουσίας ή επιχείρησης και ορίζει ότι ο μεν αποκτών, ευθύνεται, για τα χρέη αυτής, απέναντι στους δανειστές, έως την αξία του ενεργητικού, ο δε μεταβιβάζων, εξακολουθεί να ευθύνεται επίσης.
Περίπτωση αναδοχής (δημόσιου) χρέους, έχουμε και στην Ελλάδα, όπου οι εταίροι μας, στην Ε.Ε, αλλά και το ΔΝΤ, ανέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος του υπέρογκου χρέους, που δημιούργησαν, όσοι εγκληματίες κυβέρνησαν από το 1981 έως το 2009, από τα χέρια των ιδιωτών, με πολύ ευνοϊκότερους όρους, με αντάλλαγμα την υπογραφή μίας συμφωνίας, που ονομάζεται "Μνημόνιο" και την οποία οι κυβερνώντες μας, ...θυμούνται μόνον, λίγο πριν την επόμενη αξιολόγηση των εκπροσώπων των (νέων) δανειστών ! Και μετά αναρωτιούνται κάποιοι, γιατί δεν μας εμπιστεύεται κανείς και γιατί αργεί να ξημερώσει...
ΑπάντησηΔιαγραφή