Οφείλω ίσως να παραδεχτώ, ότι τα ζητήματα του Αστικού Δικαίου, είναι λιγάκι παραμελημένα, στο μπλογκ, σε σχέση με εκείνα του Ποινικού και αυτό μάλλον οφείλεται, στο ότι είναι κάπως πιο βαρετά, θεωρητικά και όχι τόσο "ζωντανά", όσο τα ποινικά !
Οι υποθέσεις αστικού Δικαίου, δε γίνονται τόσο συχνά πρώτο θέμα, στα δελτία ειδήσεων, όπως ορισμένα εγκλήματα, οι αστικολόγοι, ενώ μπορεί να είναι εξαίρετοι επιστήμονες, σπάνια γίνονται διάσημοι, όπως οι ποινικολόγοι, ωστόσο όλα αυτά δεν αναιρούν, την τεράστια πρακτική σημασία, του Αστικού Κώδικα και Δικαίου, γενικότερα...
Ένα άλλο πρόβλημα, βέβαια, είναι πως τα σχετικά ζητήματα, είναι τόσο πολλά, που, επειδή δεν ξέρει κανείς, από που να αρχίσει και που να τελειώσει, ..δεν αρχίζει ποτέ ή το αναβάλλει συνέχεια !
Έφτασε έτσι ο καιρός, να γίνει μία κάποια αρχή, χωρίς συγκεκριμένη σειρά βέβαια, ένα απάνθισμα θα λέγαμε, από σημαντικές διατάξεις, αστικής φύσεως, που έχουν τη μεγαλύτερη και πιο συχνή εφαρμογή στην πράξη (εξάλλου, δεν φιλοδοξεί το μπλογκ, να αποκτήσει ακαδημαϊκό χαρακτήρα) !
Ο όρος "ενοχή" απαντάται, εκτός από το ποινικό πεδίο και στο Αστικό και σημαίνει την υποχρέωση, που αναλαμβάνει κάποιος, από μία σύμβαση : υπάρχει ολόκληρο κεφάλαιο του Αστικού Κώδικα, με τίτλο "Ενοχικό Δίκαιο", το οποίο μάλιστα, διακρίνεται σε γενικό και ειδικό μέρος.
Στο γενικό μέρος, αναλύονται και ρυθμίζονται τα γενικά ζητήματα, από τις συμβάσεις (πως συνάπτονται έγκυρα, πότε είναι ισχυρές και πότε όχι, για πόσο διάστημα κ.ο.κ), ενώ στο ειδικό, ορισμένες, οι πιο συνηθισμένες ίσως, μορφές συμβάσεων (όπως η μίσθωση, η σύμβαση έργου, η πώληση κ.α).
Η σύμβαση-συμφωνία δύο προσώπων (φυσικών ή νομικών), αποκαλείται νομικά και "δικαιοπραξία", ενώ πρέπει να πούμε ότι στο Δίκαιό μας, καθιερώνεται η λεγόμενη "αρχή της ελευθερίας των συμβάσεων", που σημαίνει ότι το περιεχόμενό της, εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια των συμβαλλομένων, με τον αυτονόητο περιορισμό, ότι το περιεχόμενό της, δεν μπορεί να αντίκεται στους Νόμους, τα χρηστά και συναλλακτικά ήθη, ούτε στην καλή πίστη !
Όταν ένας όρος σύμβασης, έρχεται σε αντίθεση με κανόνα "αναγκαστικού Δικαίου", όπως λέγεται, ο οποίος έχει τεθεί, για την προστασία όλων, θεωρείται άκυρος, ανίσχυρος, ως μη γραμμένος (η ιδιωτική βούληση επομένως, δεν είναι απεριόριστη και ορθά, γιατί αλλιώς θα μπορούσε π.χ ένας πα-τέρας να πουλήσει το παιδί του, επικαλούμενος την ...ελευθερία των συναλλαγών).
Θα σταματήσω εδώ, προς το παρόν, με αυτά τα πολύ γενικά και θα επανέρχομαι πλέον, στο εξής, κάθε φορά, με ειδικότερα ζητήματα ενοχικού Δικαίου, για να μην υπάρξει σύγχυση !
Ο Αστικός μας Κώδικας, παρά το γεγονός, ότι τέθηκε σε ισχύ το 1946, παραμένει ακόμα επίκαιρος, δεν έχει υποστεί τόσες πολλές τροποποιήσεις, γιατί ήταν εξαρχής άρτιος και διαχρονικός.
Η λεγόμενη "αστική ευθύνη" είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο του Δικαίου μας και διακρίνεται σε δικαιοπρακτική και αδικοπρακτική : η μεν πρώτη, αναφέρεται, όπως είπαμε, στις "ενοχές"-υποχρεώσεις, που προκύπτουν, από την σύναψη (ήδη, από το στάδιο των διαπραγματεύσεων !!) και εφαρμογή μίας σύμβασης-συμφωνίας, ενώ η δεύτερη, στις αποζημιώσεις τρίτων, από παράνομες και υπαίτιες ενέργειες.
Τα δύο είδη αστικής ευθύνης, διαφέρουν, ως προς τις προϋποθέσεις, μπορεί ωστόσο να συρρέουν, σε μία υπόθεση δηλαδή, να ευθύνεται κάποιος και από τη σύμβαση και για (από) αδικοπραξία !
Οι υποθέσεις αστικού Δικαίου, δε γίνονται τόσο συχνά πρώτο θέμα, στα δελτία ειδήσεων, όπως ορισμένα εγκλήματα, οι αστικολόγοι, ενώ μπορεί να είναι εξαίρετοι επιστήμονες, σπάνια γίνονται διάσημοι, όπως οι ποινικολόγοι, ωστόσο όλα αυτά δεν αναιρούν, την τεράστια πρακτική σημασία, του Αστικού Κώδικα και Δικαίου, γενικότερα...
Ένα άλλο πρόβλημα, βέβαια, είναι πως τα σχετικά ζητήματα, είναι τόσο πολλά, που, επειδή δεν ξέρει κανείς, από που να αρχίσει και που να τελειώσει, ..δεν αρχίζει ποτέ ή το αναβάλλει συνέχεια !
Έφτασε έτσι ο καιρός, να γίνει μία κάποια αρχή, χωρίς συγκεκριμένη σειρά βέβαια, ένα απάνθισμα θα λέγαμε, από σημαντικές διατάξεις, αστικής φύσεως, που έχουν τη μεγαλύτερη και πιο συχνή εφαρμογή στην πράξη (εξάλλου, δεν φιλοδοξεί το μπλογκ, να αποκτήσει ακαδημαϊκό χαρακτήρα) !
Ο όρος "ενοχή" απαντάται, εκτός από το ποινικό πεδίο και στο Αστικό και σημαίνει την υποχρέωση, που αναλαμβάνει κάποιος, από μία σύμβαση : υπάρχει ολόκληρο κεφάλαιο του Αστικού Κώδικα, με τίτλο "Ενοχικό Δίκαιο", το οποίο μάλιστα, διακρίνεται σε γενικό και ειδικό μέρος.
Στο γενικό μέρος, αναλύονται και ρυθμίζονται τα γενικά ζητήματα, από τις συμβάσεις (πως συνάπτονται έγκυρα, πότε είναι ισχυρές και πότε όχι, για πόσο διάστημα κ.ο.κ), ενώ στο ειδικό, ορισμένες, οι πιο συνηθισμένες ίσως, μορφές συμβάσεων (όπως η μίσθωση, η σύμβαση έργου, η πώληση κ.α).
Η σύμβαση-συμφωνία δύο προσώπων (φυσικών ή νομικών), αποκαλείται νομικά και "δικαιοπραξία", ενώ πρέπει να πούμε ότι στο Δίκαιό μας, καθιερώνεται η λεγόμενη "αρχή της ελευθερίας των συμβάσεων", που σημαίνει ότι το περιεχόμενό της, εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια των συμβαλλομένων, με τον αυτονόητο περιορισμό, ότι το περιεχόμενό της, δεν μπορεί να αντίκεται στους Νόμους, τα χρηστά και συναλλακτικά ήθη, ούτε στην καλή πίστη !
Όταν ένας όρος σύμβασης, έρχεται σε αντίθεση με κανόνα "αναγκαστικού Δικαίου", όπως λέγεται, ο οποίος έχει τεθεί, για την προστασία όλων, θεωρείται άκυρος, ανίσχυρος, ως μη γραμμένος (η ιδιωτική βούληση επομένως, δεν είναι απεριόριστη και ορθά, γιατί αλλιώς θα μπορούσε π.χ ένας πα-τέρας να πουλήσει το παιδί του, επικαλούμενος την ...ελευθερία των συναλλαγών).
Θα σταματήσω εδώ, προς το παρόν, με αυτά τα πολύ γενικά και θα επανέρχομαι πλέον, στο εξής, κάθε φορά, με ειδικότερα ζητήματα ενοχικού Δικαίου, για να μην υπάρξει σύγχυση !
Ο Αστικός μας Κώδικας, παρά το γεγονός, ότι τέθηκε σε ισχύ το 1946, παραμένει ακόμα επίκαιρος, δεν έχει υποστεί τόσες πολλές τροποποιήσεις, γιατί ήταν εξαρχής άρτιος και διαχρονικός.
Η λεγόμενη "αστική ευθύνη" είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο του Δικαίου μας και διακρίνεται σε δικαιοπρακτική και αδικοπρακτική : η μεν πρώτη, αναφέρεται, όπως είπαμε, στις "ενοχές"-υποχρεώσεις, που προκύπτουν, από την σύναψη (ήδη, από το στάδιο των διαπραγματεύσεων !!) και εφαρμογή μίας σύμβασης-συμφωνίας, ενώ η δεύτερη, στις αποζημιώσεις τρίτων, από παράνομες και υπαίτιες ενέργειες.
Τα δύο είδη αστικής ευθύνης, διαφέρουν, ως προς τις προϋποθέσεις, μπορεί ωστόσο να συρρέουν, σε μία υπόθεση δηλαδή, να ευθύνεται κάποιος και από τη σύμβαση και για (από) αδικοπραξία !
Η σημασία των σχετικών διατάξεων, φαίνεται φυσικά σε ΜΕΓΑΛΕΣ υποθέσεις, όπως π.χ σε κατασκευαστικά συμβόλαια, αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ (κυρίως δημόσια έργα), όπου ανακύπτουν θέματα και προβλήματα, σχετικά με καθυστερήσεις, απρόβλεπτους παράγοντες κλπ (όπως συμβαίνει και στο Μετρό της Θεσ/νικης) και οι διάδικοι (εργοδότης και εργολάβος), καταλήγουν, είτε στα Δικαστήρια, είτε σε Διαιτησίες, για την ερμηνεία των συμβάσεων και την εφαρμογή του Αστικού Κώδικα !
ΑπάντησηΔιαγραφή