Τις προάλλες, μία κυρία ανέφερε ότι της τηλεφώνησαν από εταιρία ενημέρωσης οφειλών και της είπαν, ότι χρωστάει χρήματα, από πιστωτική κάρτα, σε τράπεζα, από το έτος ...1999 !
Της είπαν ότι το συνολικό υπόλοιπο είναι 11.300 ευρώ, αλλά θα μπορούσε να "καθαρίσει", δίνοντας 1350 ευρώ και εκ πρώτης όψεως, φαίνεται σαν ένας πολύ καλός συμβιβασμός.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, το νομικά ενδιαφέρον σκέλος της υπόθεσης, έχει να κάνει, με το κατά πόσον, μπορεί μία τράπεζα να ζητά αυτά τα χρήματα, μετά από 15 χρόνια, με άλλα λόγια, πότε παραγράφεται η οφειλή από πιστωτική κάρτα...
Σε άλλη ανάρτηση, έχουμε αναφερθεί γενικά στο πότε παραγράφονται τα (ιδιωτικά) χρέη, όμως αυτή η περίπτωση, μιας και βασίζεται και σε πραγματικά δεδομένα, προσφέρεται για ειδικότερη ανάλυση !
Το όλο ζήτημα, μόνο απλό δεν είναι, όπως τελικά αποδεικνύεται (φαινομενικά η εισπρακτική εταιρία, σε συνεργασία με την τράπεζα, εννοείται, εμφανίζεται πολύ γενναιόδωρη, όμως δεν είναι ακριβώς έτσι) και πρέπει να εξεταστεί σε 2 επίπεδα : πρώτον, τι λέει ο Νόμος και δεύτερον, τι λένε ..τα Δικαστήρια, ήτοι πως ..ερμηνεύεται ο Νόμος.
Ο γενικός κανόνας, είναι ότι τα χρέη, παραγράφονται μετά από 20 χρόνια, ωστόσο πρόκειται για κανόνα, με ουκ ολίγες εξαιρέσεις : μία από αυτές ορίζει, ότι οι εμπορικές απαιτήσεις και μάλιστα όχι όλες (!), αλλά οι πιο συνηθισμένες, όπως η οφειλή από παραδοθέντα εμπορεύματα, παραγράφονται στην 5ετία.
Μία τράπεζα, εκ του Νόμου μάλιστα, θεωρείται -νομικά- έμπορος και ορθά, αφού ουσιαστικά αγοράζει το χρήμα πάμφθηνα και το πουλάει πανάκριβα, ωστόσο, σύμφωνα και με τα Δικαστήρια, η οφειλή από πιστωτική κάρτα, δεν είναι εμπορικής φύσεως, αλλά αστικής, είναι ένα κοινό δάνειο, με συνέπεια να πηγαίνει στη συνήθη, 20ετή παραγραφή !
Αυτή η ερμηνεία, σηκώνει πολύ κουβέντα και προσωπικά, θεωρώ πως μάλλον είναι λάθος, αφού δεν είναι αυτή η έννοια-μορφή του δανείου, που είχε υπόψη του ο Νομοθέτης του αστικού Κώδικα, όταν θέσπιζε την 20ετή παραγραφή : δάνειο, θα έπρεπε να θεωρείται μόνο η συναλλαγή, μεταξύ ιδιωτών, που είναι σχεδόν ισοδύναμοι και που οι όροι του, συμφωνούνται και γίνονται αποδεκτοί αμοιβαία (επιτόκιο, διάρκεια, όροι εξόφλησης κλπ) και όχι η μαζική "πώληση" δανείων, μέσω πιστωτικών καρτών, στους όρους των οποίων, προσχωρεί κάποιος, θέλοντας και μη, αφού είναι προκαθορισμένοι, από την εκάστοτε "εμπορική" τράπεζα (θεωρώ δηλαδή ότι εδώ το χρέος, είναι εμπορικό και θα έπρεπε να υπόκειται σε 5ετή παραγραφή).
Η υπόθεση όμως, δεν τελειώνει εδώ, διότι υπάρχει μία άλλη, πιο σαφής, αυτή τη φορά διάταξη, που ορίζει ότι οι απαιτήσεις για τοκοχρεωλύσια (σκέτους τόκους, αλλά και κεφάλαιο μαζί με τόκους), παραγράφονται μετά από 5 έτη !
Συνεπώς, στο αρχικό παράδειγμα, η εισπρακτική εταιρία και η τράπεζα, γνωρίζοντας την 5ετή παραγραφή των τόκων, ζήτησαν αυτό που δικαιούνται, δεν έδειξαν κάποια φιλανθρωπία, αλλά ένα δόλωμα, για να φανεί ως "ευκαιρία" ο συμβιβασμός, διότι είναι σαφές ότι το αρχικά οφειλόμενο ποσόν, ήταν μικρό, αλλά με τους συνεχείς ανατοκισμούς, ξεπέρασε τα 11 χιλιάρικα... (προσωπικά θεωρώ, ότι ίσως το πραγματικά-μη παραγεγραμμένο μέρος της απαίτησης, να ήταν και μικρότερο, από την άλλη όμως, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι δεν ζήτησαν ΟΛΟ το ποσόν, ενώ ίσως θα μπορούσαν, βασιζόμενοι στην άγνοια των σχετικών διατάξεων, εκ μέρους των οφειλετών).
Το ζήτημα περιπλέκεται έτι περαιτέρω, από μερίδα της Νομολογίας, που θεωρεί ότι αν η σύμβαση της πιστωτικής κάρτας, έχει καταγγελθεί, από την τράπεζα, τότε οφείλεται ολόκληρο το ποσόν, μαζί με τους ανατοκισμούς, ακόμα και μετά από 15 χρόνια !
Είναι και αυτό ένα παράδειγμα ..ερμηνείας και εφαρμογής των Νόμων, από τα Δικαστήρια, που αντιμετωπίζουν πολλές διατάξεις, ως ελατήρια, που συμπιέζουν ή τεντώνουν, κατά το δοκούν και συνήθως, υπέρ ..των τραπεζών και γενικά του ισχυρότερου (γεγονός, που ερμηνεύεται ίσως με κοινωνιολογικούς και ψυχολογικούς όρους, που εκφεύγουν της νομικής επιστήμης).
Της είπαν ότι το συνολικό υπόλοιπο είναι 11.300 ευρώ, αλλά θα μπορούσε να "καθαρίσει", δίνοντας 1350 ευρώ και εκ πρώτης όψεως, φαίνεται σαν ένας πολύ καλός συμβιβασμός.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, το νομικά ενδιαφέρον σκέλος της υπόθεσης, έχει να κάνει, με το κατά πόσον, μπορεί μία τράπεζα να ζητά αυτά τα χρήματα, μετά από 15 χρόνια, με άλλα λόγια, πότε παραγράφεται η οφειλή από πιστωτική κάρτα...
Σε άλλη ανάρτηση, έχουμε αναφερθεί γενικά στο πότε παραγράφονται τα (ιδιωτικά) χρέη, όμως αυτή η περίπτωση, μιας και βασίζεται και σε πραγματικά δεδομένα, προσφέρεται για ειδικότερη ανάλυση !
Το όλο ζήτημα, μόνο απλό δεν είναι, όπως τελικά αποδεικνύεται (φαινομενικά η εισπρακτική εταιρία, σε συνεργασία με την τράπεζα, εννοείται, εμφανίζεται πολύ γενναιόδωρη, όμως δεν είναι ακριβώς έτσι) και πρέπει να εξεταστεί σε 2 επίπεδα : πρώτον, τι λέει ο Νόμος και δεύτερον, τι λένε ..τα Δικαστήρια, ήτοι πως ..ερμηνεύεται ο Νόμος.
Ο γενικός κανόνας, είναι ότι τα χρέη, παραγράφονται μετά από 20 χρόνια, ωστόσο πρόκειται για κανόνα, με ουκ ολίγες εξαιρέσεις : μία από αυτές ορίζει, ότι οι εμπορικές απαιτήσεις και μάλιστα όχι όλες (!), αλλά οι πιο συνηθισμένες, όπως η οφειλή από παραδοθέντα εμπορεύματα, παραγράφονται στην 5ετία.
Μία τράπεζα, εκ του Νόμου μάλιστα, θεωρείται -νομικά- έμπορος και ορθά, αφού ουσιαστικά αγοράζει το χρήμα πάμφθηνα και το πουλάει πανάκριβα, ωστόσο, σύμφωνα και με τα Δικαστήρια, η οφειλή από πιστωτική κάρτα, δεν είναι εμπορικής φύσεως, αλλά αστικής, είναι ένα κοινό δάνειο, με συνέπεια να πηγαίνει στη συνήθη, 20ετή παραγραφή !
Αυτή η ερμηνεία, σηκώνει πολύ κουβέντα και προσωπικά, θεωρώ πως μάλλον είναι λάθος, αφού δεν είναι αυτή η έννοια-μορφή του δανείου, που είχε υπόψη του ο Νομοθέτης του αστικού Κώδικα, όταν θέσπιζε την 20ετή παραγραφή : δάνειο, θα έπρεπε να θεωρείται μόνο η συναλλαγή, μεταξύ ιδιωτών, που είναι σχεδόν ισοδύναμοι και που οι όροι του, συμφωνούνται και γίνονται αποδεκτοί αμοιβαία (επιτόκιο, διάρκεια, όροι εξόφλησης κλπ) και όχι η μαζική "πώληση" δανείων, μέσω πιστωτικών καρτών, στους όρους των οποίων, προσχωρεί κάποιος, θέλοντας και μη, αφού είναι προκαθορισμένοι, από την εκάστοτε "εμπορική" τράπεζα (θεωρώ δηλαδή ότι εδώ το χρέος, είναι εμπορικό και θα έπρεπε να υπόκειται σε 5ετή παραγραφή).
Η υπόθεση όμως, δεν τελειώνει εδώ, διότι υπάρχει μία άλλη, πιο σαφής, αυτή τη φορά διάταξη, που ορίζει ότι οι απαιτήσεις για τοκοχρεωλύσια (σκέτους τόκους, αλλά και κεφάλαιο μαζί με τόκους), παραγράφονται μετά από 5 έτη !
Συνεπώς, στο αρχικό παράδειγμα, η εισπρακτική εταιρία και η τράπεζα, γνωρίζοντας την 5ετή παραγραφή των τόκων, ζήτησαν αυτό που δικαιούνται, δεν έδειξαν κάποια φιλανθρωπία, αλλά ένα δόλωμα, για να φανεί ως "ευκαιρία" ο συμβιβασμός, διότι είναι σαφές ότι το αρχικά οφειλόμενο ποσόν, ήταν μικρό, αλλά με τους συνεχείς ανατοκισμούς, ξεπέρασε τα 11 χιλιάρικα... (προσωπικά θεωρώ, ότι ίσως το πραγματικά-μη παραγεγραμμένο μέρος της απαίτησης, να ήταν και μικρότερο, από την άλλη όμως, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι δεν ζήτησαν ΟΛΟ το ποσόν, ενώ ίσως θα μπορούσαν, βασιζόμενοι στην άγνοια των σχετικών διατάξεων, εκ μέρους των οφειλετών).
Το ζήτημα περιπλέκεται έτι περαιτέρω, από μερίδα της Νομολογίας, που θεωρεί ότι αν η σύμβαση της πιστωτικής κάρτας, έχει καταγγελθεί, από την τράπεζα, τότε οφείλεται ολόκληρο το ποσόν, μαζί με τους ανατοκισμούς, ακόμα και μετά από 15 χρόνια !
Είναι και αυτό ένα παράδειγμα ..ερμηνείας και εφαρμογής των Νόμων, από τα Δικαστήρια, που αντιμετωπίζουν πολλές διατάξεις, ως ελατήρια, που συμπιέζουν ή τεντώνουν, κατά το δοκούν και συνήθως, υπέρ ..των τραπεζών και γενικά του ισχυρότερου (γεγονός, που ερμηνεύεται ίσως με κοινωνιολογικούς και ψυχολογικούς όρους, που εκφεύγουν της νομικής επιστήμης).
Κάποιος που διάβασε την παραπάνω ανάρτηση, με ρώτησε για την περίπτωσή του, που ήταν σχεδόν όμοια...Αφού του είπα τη νομική μου άποψη και μάλιστα χωρίς χρέωση, αφού το ποσόν ήταν μικρό, εν συνεχεία, ανέφερε ότι εκείνος ήξερε ήδη κάτι άλλο και εκεί η επιστήμη (και όχι μόνον) σηκώνει τα χέρια ψηλά ! Αν κάποιος νομίζει ότι τα ξέρει όλα ή ρωτάει για νομικά θέματα το μπακάλη της γειτονιάς του ή έναν Δ.Υ (όπως είναι π.χ και οι γραμματείς των δικαστηρίων) κ.ο.κ, είναι δικαίωμά του, απλά θα πρέπει να είναι έτοιμος, να λουστεί και τις συνέπειες...Κανείς και ποτέ δεν σώθηκε με το ζόρι ! Εξάλλου, έχω αρχίσει πλέον και συνηθίζω στην ιδέα, ότι είναι πολλές περιπτώσεις ανθρώπων, που ζουν ανάμεσά μας...
ΑπάντησηΔιαγραφή