Αγορανομικά αδικήματα

    Αν και επίσημα ζούμε σε ένα καθεστώς ελεύθερης αγοράς και οικονομίας, πάντα το Κράτος, επέβαλε και επιβάλλει κανόνες λειτουργίας, τους οποίους θωρακίζει με διοικητικές και ποινικές κυρώσεις, το οποίο είναι βέβαια θεμιτό, για να μη μεταβληθεί η αγορά σε "ζούγκλα" και για να προστατεύεται ο καταναλωτής (κυρίως, αλλά και οι εργαζόμενοι π.χ στα θέματα του ωραρίου) !
  Οι αγορανομικές παραβάσεις, αποτελούν ένα σημαντικό όγκο ποινικών υποθέσεων και πρόκειται, κατά βάση, για πλημμελήματα, με πλαίσια ποινής φυλάκισης, που ξεκινούν από 3 μήνες και φτάνουν (θεωρητικά) τα πέντε έτη.
  Το μεγάλο πρόβλημα, στην Ελλάδα, όπως πάντα, είναι η δαιδαλώδης, διάσπαρτη και αποσπασματική Νομοθεσία, με τις αγορανομικές διατάξεις, να είναι "χαμένες" σε πολλές επιμέρους διατάξεις Νόμων, οι οποίες, με τη σειρά τους, εξειδικεύονται με υπουργικές αποφάσεις κλπ, ενώ και τα όργανα ελέγχου, είναι διαφορετικά (το 2013 πάντως, έγινε προσπάθεια συμμαζέματος της σχετικής Νομοθεσίας).
   Οι συνηθέστερες αγορανομικές παραβιάσεις, έχουν να κάνουν, με το γνωστό παλαιόθεν "κλέψιμο στο ζύγι", η παραγωγή και εμπορία ακατάλληλων τροφίμων, η νόθευση τροφίμων, με ανάμειξη διαφορετικών ποιοτήτων, αλλά και η νόθευση, εν γένει, προϊόντων "βιοτικής ανάγκης", η παραβίαση των διατάξεων, για το ωράριο, τη (μη) λειτουργία τις Κυριακές, αλλά και για τις εκπτώσεις, προσφορές κλπ, ενώ αυτοτελές αδίκημα, αποτελεί και η παρεμπόδιση των ελεγκτικών οργάνων και μη παροχή των ζητηθέντων στοιχείων (τιμολόγια κλπ).
    Για τις παραβιάσεις του ωραρίου και των διατάξεων για προσφορές, εκπτώσεις κλπ, προβλέπονται μόνον (ποινικά) πρόστιμα, που ξεκινούν από 5.000 ευρώ και υπολογίζονται ως ποσοστό επί του τζίρου (!), ενώ ειδικές διατάξεις, υπάρχουν για τις "πειραγμένες" αντλίες των πρατηρίων υγρών καυσίμων, όπου εκεί προβλέπεται και η μοναδική περίπτωση κακουργήματος (5 έως 20 έτη κάθειρξης..), για όποιον εμπορεύεται, εγκαθιστά ή κατασκευάζει αντλίες (με ειδικό λογισμικό κλπ) καυσίμων, που κλέβουν τον καταναλωτή, στην ποσότητα (για τον υπεύθυνο του πρατηρίου, παραμένει ως πλημμέλημα) !
    Στις σχετικές υποθέσεις, που φτάνουν στα δικαστήρια, ένα μεγάλο ζητούμενο και ένας βασικός, αν όχι ο βασικότερος, υπερασπιστικός ισχυρισμός, είναι το ΠΟΙΟΣ συγκεκριμένα, από μία επιχείρηση, που μπορεί να απασχολεί πολλούς εργαζόμενους, σε κάθε επίπεδο, είναι ποινικά υπεύθυνος (στους καταλόγους των εστιατορίων, θα έχετε προσέξει να γράφει "αγορανομικός υπεύθυνος ο τάδε"): στο προηγούμενο νομοθετικό καθεστώς, γινόταν αναφορά, για "διευθυντή, υπεύθυνο ή επόπτη της επιχείρησης", αλλά όχι πλέον.
   Πρόκειται για σημαντικό πραγματικό ζήτημα, το οποίο επιδεινώνει η πάγια πρακτική, πολλών επιχειρήσεων, να βάζουν "αχυράνθρωπους", ως υπεύθυνους, τους γνωστούς και ως "αυτοφωράκηδες", που μετατοπίζει τις πραγματικές ευθύνες, σε αθώους, απλούς-άσχετους εργαζόμενους !
    Τέλος, πολύ σημαντικό είναι, πως υπό το νέο καθεστώς, δε γίνεται διάκριση των σχετικών αδικημάτων, σε αυτά που τελούνται με δόλο και όσα διαπράττονται εξ αμελείας, που σημαίνει ότι για την καταδίκη, απαιτείται πλέον ΜΟΝΟΝ δόλος, έστω και ενδεχόμενος και δεν αρκεί η αμέλεια (μιλάμε πάντα για τις ποινικές ευθύνες, γιατί οι αστικές και τυχόν διοικητικές, μπορεί να καταλογιστούν, κατά περίπτωση και όταν υπάρχει απλή αμέλεια).