Η ανάρτηση αυτή, είναι νομική, όχι πολιτική, όπως θα νόμιζε κάποιος, δεν αναφέρεται στους συριζοψεκασμένους, που διχάζουν το λαό, για να συνεχίσουν να κυβερνούν (κατά το "διαίρει και βασίλευε"), θα έρθει και η σειρά τους, αλλά τώρα, μιλάω, για τους -κατ' όνομα- διχαστές (ή δικαστές, ακούγεται πιο ωραία, γι' αυτό επικράτησε, προφανώς) !
Κανονικά, η δουλειά τους είναι να διχάζουν-διαιρούν σωστά κάθε υπόθεση, όπου υπάρχουν δύο μέρη και να αποδίδουν το Δίκαιο στο ένα, για να χρησιμποποιήσω και έναν εκκλησιαστικό όρο, να ορθοτομούν το Δίκαιο και όχι να διχάζουν, τους κρινόμενους, να κρίνουν με προκατάληψη και να ευνοούν πάντα τους μεν και να αδικούν τους δε...
Αφορμή, για αυτά, που έχουν ξαναειπωθεί φυσικά, αφού γίνονταν, γίνονται και μάλλον θα γίνονται, αποτελούν δύο αποφάσεις του ΣτΕ, που έγιναν γνωστές, την περασμένη εβδομάδα.
Η πρώτη έκρινε νόμιμη και συνταγματική διάταξη, που επιτρέπει στην εφορία, να κατασχέσει το 1/2 του τραπεζικού λογαριασμού,εκείνου, ο οποίος κρίνεται ...ύποπτος, για φορολογική παράβαση (μη απόδοση ΦΠΑ) !
Ξεχνώντας το τεκμήριο της αθωότητας και την απουσία δικαστικής κρίσης, αναφορικά, με το αν υπήρξε ή όχι φορολογική παράβαση, θεώρησαν νόμιμη την ..προληπτική δέσμευση λογαριασμών, εκ μέρους απλών διοικητικών υπαλλήλων, αλλά προχώρησαν και ένα βήμα παραπέρα, που δείχνει πόση (μικρή) επαφή έχουν με την πραγματικότητα : είπαν δηλαδή, ότι ο περιορισμός αυτός, είναι ανεκτός, γιατί είναι "προσωρινός", όταν, είναι κοινό, σε όλους πλέον, ότι μία τέτοια υπόθεση, δεν ξεκαθαρίζει, πριν παρέλθουν ΠΟΛΛΑ χρόνια...
Από την άλλη, αν ένας ιδιώτης, έχει απαίτηση, κατά του ελληνικού Δημοσίου, όχι υπό αίρεση ή υποθετική κλπ, αλλά με τη βούλα τελεσίδικης δικαστικής απόφασης, ΔΕΝ μπορεί να κατασχέσει χρήματα ή λογαριασμούς του Κράτους, για να ικανοποιηθεί, όπως φάνηκε πρόσφατα, με την απόπειρα πολίτη, να δεσμεύσει χρήματα Δ.Ο.Υ, να εκτελέσει δηλαδή, υπέρ του δικαστική απόφαση και ο οποίος όχι μόνον δεν μπόρεσε να βρει το δίκιο του, αλλά κατέληξε στο Αστυνομικό Τμήμα !
Η δεύτερη έκρινε νόμιμο και συνταγματικό το περιβόητο "claw back", που εφαρμόζεται στις επιχειρήσεις, που παρέχουν φάρμακα και ιατρικές υπηρεσίες και με το οποίο το Κράτος, ουσιαστικά, λέει, ότι : δεν με ενδιαφέρει πόσα χάπια κατάπιαν οι ασφαλισμένοι μου, ούτε πόσες εξετάσεις αίματος ή ούρων έκαναν, σε εσάς και ποια είναι η αξία τους, εσείς θα πάρετε ΤΟΣΑ, αν τυχόν οι πραγματικά ή κατά φαντασίαν άρρωστοι, ασφαλισμένοι μου, υπερέβησαν αυτό το όριο, η ζημιά θα είναι δική σας, όχι δική μου...
Η απόρριψη των προσφυγών των θιγόμενων-καταστρεφόμενων επιχειρήσεων, έγινε με την απλή ή καλύτερα απλοϊκή, αιτιολογία, ότι λεφτά δεν υπάρχουν, τόσα διαθέτει το Κράτος, τόσα δίνει, άσχετα αν μιλάμε για πραγματικά παρασχεθείσες υπηρεσίες και προϊόντα, το υπερβάλλον, θα το πληρώσετε εσείς, από την τσέπη σας, δε μας ενδιαφέρει αν "μπαίνετε μέσα", αν θα απολύσετε προσωπικό, για να καλύψετε τη ζημιά ή αν ανατρέπεται ο οικονομικός προγραμματισμός σας !
Η απλοϊκή αυτή αντίληψη και αιτιολογία, έχει κάποια λογική και θα μπορούσε να γίνει ίσως δεκτή, αλλά ΜΟΝΟΝ ΕΑΝ, το ΣτΕ είχε πει το ίδιο και στο θέμα των μειώσεων των συντάξεων, οι οποίες κρίθηκαν παράνομες και αντισυνταγματικές, χωρίς και πάλι να υπάρχουν τα λεφτά, για να αποκατασταθούν, με άλλα λόγια, δύο μέτρα και δύο σταθμά, σε παρόμοιες υποθέσεις...
Βέβαια, δεν είναι εντελώς παρόμοιες, γιατί στην περίπτωση των συντάξεων, μιλάμε για περικοπές επί μη καταβληθεισών καν εισφορών, στις περισσότερες περιπτώσεις, ήτοι νόμιμες, ενώ στην περίπτωση του claw back, για ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ παρασχεθείσες υπηρεσίες και προϊόντα, που έχουν ΗΔΗ τιμολογηθεί !
Για άλλη μια φορά, λοιπόν, οι Διχαστές μας, απέδειξαν, ότι μπορεί να βαυκαλίζονται, πως είναι δήθεν ανεξάρτητοι, όπως ορίζει το Σύνταγμα, αλλά στην πράξη, είναι δέσμιοι, του αφεντικού τους, αυτού, που πληρώνει, κάθε μήνα, το μισθό τους (ελληνικό Δημόσιο) και ότι προστατεύουν πάντα τα τρωκτικά του δημοσίου χρήματος και βγάζουν όλα τα κόμπλεξ τους, απέναντι στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα και το -νόμιμο- κέρδος της...Έτσι, όμως, είναι δύσκολο να ξεφύγει η χώρα, από το θανατηφόρο σπιράλ της χρεοκοπίας και πρέπει κάποια στιγμή, ο καθένας να συνέλθει, να έρθει στα συγκαλά του και να κάνει σωστά τη δουλειά του (καλά για τον Όρκο, που έδωσαν κάποτε, δε μιλάω, γιατί και οι ίδιοι, μετά από τόσα χρόνια, μπορεί να τον έχουν ξεχάσει).
Κανονικά, η δουλειά τους είναι να διχάζουν-διαιρούν σωστά κάθε υπόθεση, όπου υπάρχουν δύο μέρη και να αποδίδουν το Δίκαιο στο ένα, για να χρησιμποποιήσω και έναν εκκλησιαστικό όρο, να ορθοτομούν το Δίκαιο και όχι να διχάζουν, τους κρινόμενους, να κρίνουν με προκατάληψη και να ευνοούν πάντα τους μεν και να αδικούν τους δε...
Αφορμή, για αυτά, που έχουν ξαναειπωθεί φυσικά, αφού γίνονταν, γίνονται και μάλλον θα γίνονται, αποτελούν δύο αποφάσεις του ΣτΕ, που έγιναν γνωστές, την περασμένη εβδομάδα.
Η πρώτη έκρινε νόμιμη και συνταγματική διάταξη, που επιτρέπει στην εφορία, να κατασχέσει το 1/2 του τραπεζικού λογαριασμού,εκείνου, ο οποίος κρίνεται ...ύποπτος, για φορολογική παράβαση (μη απόδοση ΦΠΑ) !
Ξεχνώντας το τεκμήριο της αθωότητας και την απουσία δικαστικής κρίσης, αναφορικά, με το αν υπήρξε ή όχι φορολογική παράβαση, θεώρησαν νόμιμη την ..προληπτική δέσμευση λογαριασμών, εκ μέρους απλών διοικητικών υπαλλήλων, αλλά προχώρησαν και ένα βήμα παραπέρα, που δείχνει πόση (μικρή) επαφή έχουν με την πραγματικότητα : είπαν δηλαδή, ότι ο περιορισμός αυτός, είναι ανεκτός, γιατί είναι "προσωρινός", όταν, είναι κοινό, σε όλους πλέον, ότι μία τέτοια υπόθεση, δεν ξεκαθαρίζει, πριν παρέλθουν ΠΟΛΛΑ χρόνια...
Από την άλλη, αν ένας ιδιώτης, έχει απαίτηση, κατά του ελληνικού Δημοσίου, όχι υπό αίρεση ή υποθετική κλπ, αλλά με τη βούλα τελεσίδικης δικαστικής απόφασης, ΔΕΝ μπορεί να κατασχέσει χρήματα ή λογαριασμούς του Κράτους, για να ικανοποιηθεί, όπως φάνηκε πρόσφατα, με την απόπειρα πολίτη, να δεσμεύσει χρήματα Δ.Ο.Υ, να εκτελέσει δηλαδή, υπέρ του δικαστική απόφαση και ο οποίος όχι μόνον δεν μπόρεσε να βρει το δίκιο του, αλλά κατέληξε στο Αστυνομικό Τμήμα !
Η δεύτερη έκρινε νόμιμο και συνταγματικό το περιβόητο "claw back", που εφαρμόζεται στις επιχειρήσεις, που παρέχουν φάρμακα και ιατρικές υπηρεσίες και με το οποίο το Κράτος, ουσιαστικά, λέει, ότι : δεν με ενδιαφέρει πόσα χάπια κατάπιαν οι ασφαλισμένοι μου, ούτε πόσες εξετάσεις αίματος ή ούρων έκαναν, σε εσάς και ποια είναι η αξία τους, εσείς θα πάρετε ΤΟΣΑ, αν τυχόν οι πραγματικά ή κατά φαντασίαν άρρωστοι, ασφαλισμένοι μου, υπερέβησαν αυτό το όριο, η ζημιά θα είναι δική σας, όχι δική μου...
Η απόρριψη των προσφυγών των θιγόμενων-καταστρεφόμενων επιχειρήσεων, έγινε με την απλή ή καλύτερα απλοϊκή, αιτιολογία, ότι λεφτά δεν υπάρχουν, τόσα διαθέτει το Κράτος, τόσα δίνει, άσχετα αν μιλάμε για πραγματικά παρασχεθείσες υπηρεσίες και προϊόντα, το υπερβάλλον, θα το πληρώσετε εσείς, από την τσέπη σας, δε μας ενδιαφέρει αν "μπαίνετε μέσα", αν θα απολύσετε προσωπικό, για να καλύψετε τη ζημιά ή αν ανατρέπεται ο οικονομικός προγραμματισμός σας !
Η απλοϊκή αυτή αντίληψη και αιτιολογία, έχει κάποια λογική και θα μπορούσε να γίνει ίσως δεκτή, αλλά ΜΟΝΟΝ ΕΑΝ, το ΣτΕ είχε πει το ίδιο και στο θέμα των μειώσεων των συντάξεων, οι οποίες κρίθηκαν παράνομες και αντισυνταγματικές, χωρίς και πάλι να υπάρχουν τα λεφτά, για να αποκατασταθούν, με άλλα λόγια, δύο μέτρα και δύο σταθμά, σε παρόμοιες υποθέσεις...
Βέβαια, δεν είναι εντελώς παρόμοιες, γιατί στην περίπτωση των συντάξεων, μιλάμε για περικοπές επί μη καταβληθεισών καν εισφορών, στις περισσότερες περιπτώσεις, ήτοι νόμιμες, ενώ στην περίπτωση του claw back, για ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ παρασχεθείσες υπηρεσίες και προϊόντα, που έχουν ΗΔΗ τιμολογηθεί !
Για άλλη μια φορά, λοιπόν, οι Διχαστές μας, απέδειξαν, ότι μπορεί να βαυκαλίζονται, πως είναι δήθεν ανεξάρτητοι, όπως ορίζει το Σύνταγμα, αλλά στην πράξη, είναι δέσμιοι, του αφεντικού τους, αυτού, που πληρώνει, κάθε μήνα, το μισθό τους (ελληνικό Δημόσιο) και ότι προστατεύουν πάντα τα τρωκτικά του δημοσίου χρήματος και βγάζουν όλα τα κόμπλεξ τους, απέναντι στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα και το -νόμιμο- κέρδος της...Έτσι, όμως, είναι δύσκολο να ξεφύγει η χώρα, από το θανατηφόρο σπιράλ της χρεοκοπίας και πρέπει κάποια στιγμή, ο καθένας να συνέλθει, να έρθει στα συγκαλά του και να κάνει σωστά τη δουλειά του (καλά για τον Όρκο, που έδωσαν κάποτε, δε μιλάω, γιατί και οι ίδιοι, μετά από τόσα χρόνια, μπορεί να τον έχουν ξεχάσει).
Διαβάζοντας κανείς, αυτή και παρόμοιες αναρτήσεις, ίσως σκεφτεί : τι κάνει αυτός ; πως μιλάει, έτσι για τους Δικαστές, όντας δικηγόρος, δεν φοβάται, μήπως μπει σε black list ; Η απάντηση είναι, αφενός ότι με πνίγει το δίκιο και δεν μπορώ να ΜΗΝ μιλήσω, όπως έχω κάθε δικαίωμα και αφετέρου, ότι από μικρός έχω αλλεργία στο λεγόμενο "γλύψιμο" ! Στην Ελλάδα, οι περισσότεροι επιβιώνουν και πάνε μπροστά (τρόπος του λέγειν) γλύφοντας (κατάλοιπο ίσως της Τουρκοκρατίας), ακόμα και εκεί, που κάποτε έφτυναν, ωστόσο, προσωπικά, αξιολογώ την αξιοπρέπειά μου, ως σημαντικότερη, από τα όποια ανταλλάγματα του "γλυψίματος"...
ΑπάντησηΔιαγραφή