Δικαστές-δικηγόροι : φίλοι ή εχθροί ;

       Αυτό, φαντάζομαι πως είναι ένα ερώτημα, που βασανίζει, όχι μόνο εμένα, αλλά και όλους τους λεγόμενους "μάχιμους" δικηγόρους, όσους δηλαδή έρχονται, συχνά, σε επαφή με Δικαστήρια και Δικαστές και αντιμετωπίζουν τις συμπεριφορές τους !
  Μέσα από εδώ, όποιος παρακολουθεί τις δημοσιεύσεις, θα έχει καταλάβει ότι, κατά κανόνα, "κράζω" τους Δικαστές, τις αποφάσεις και τις συμπεριφορές τους, δεν ακολουθώ την τακτική των "δημοσίων σχέσεων", όπως άλλοι, ακόμα και καταξιωμένοι συνάδελφοι, το "γλύψιμο" είναι κάτι, που απεχθάνομαι, μια ζωή (στο σχολείο, στο στρατό, παντού)...
   Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι δεν έχω αποδώσει εύσημα, για ορθές αποφάσεις κλπ, διότι αλλιώς θα ήμουν άδικος και θα γενίκευα επικίνδυνα, απλά δεν θεωρώ ότι πρέπει να επαινούμε τους Δικαστές, όταν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, μία καλά αμειβόμενη και μάλιστα από τον φορολογούμενο, εργασία !
   Ποτέ φυσικά, δεν θα έφτανα στο σημείο, να ..φιλήσω το χέρι του Ανακριτή (ενός "ωραίου" και σωστού ανακριτή), όπως έκανε χθες ο εντολέας μου, επειδή αφέθηκε ελεύθερος, χωρίς κανένα περιοριστικό όρο, ένα "ευχαριστώ" ίσως είναι (υπέρ)αρκετό.
   Γιατί απλά, όταν έχεις το Δίκαιο και το Νόμο, με το μέρος σου, ο Δικαστής δεν σου κάνει ..χάρη, ώστε να του είσαι υπόχρεος !
   Ίσως τελικά, το μεγαλύτερο προσόν ενός Δικαστή, να είναι αυτό, το είναι "ψυχρός" εφαρμοστής του Νόμου, να μένει ανεπηρέαστος, από εξωγενείς παράγοντες και κυρίως να μην βγάζει εμπάθεια και προσωποποιεί τις Δίκες, ανάλογα με το ποιος είναι κατηγορούμενος ή συνήγορός του.
    Εμένα δηλαδή, που δε μου αρέσει ο ρόλος του "καλού παιδιού", το να κάθομαι "φρόνιμος", απέναντι στην έδρα, επειδή εκείνοι κάθονται λίγο ψηλότερα ή έχουν την εξουσία (δοτή) να αποφασίζουν, να προσέχω τι θα πω και να μην τους στενοχωρήσω, πιθανόν να με βάλουν σε "μπλακ λιστ", αλλά δε με νοιάζει !
    Αφενός, πρέπει οι Δικαστές να καταλάβουν, ποιος είναι ο ρόλος και η αποστολή του δικηγόρου, που είναι να τους βοηθήσει να καταλήξουν σε ορθή απόφαση (όχι ..πάντα βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε και να λέμε και τα δικά μας), να δουν κάτι, το οποίο, είτε λόγω βιασύνης, είτε λόγω φόρτου εργασίας, δεν είχαν προσέξει και μπορεί να οδηγούσε σε αδικία και δικαστική πλάνη.
    Αφετέρου, ότι η τυχόν εμπάθεια, που μπορεί να βγάλουν, απέναντι στο δικηγόρο, δεν βλάπτει τον τελευταίο, αλλά βλάπτει και αδικεί, τον εντολέα, που εκπροσωπεί και ο οποίος δεν φταίει σε τίποτα, να πληρώνει αμαρτίες άλλων !
     Υπάρχουν "έδρες" (και μάλλον είναι η πλειοψηφία, παρά η μειοψηφία, φοβάμαι και αναφέρομαι κυρίως σε χαμηλόβαθμα Δικαστήρια), που δίνουν την εντύπωση, ότι θέλουν να δικάζουν, ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΛΟΓΟ (!) ή δυνατόν και ερήμην κατηγορουμένου (ιδανικά, για αυτούς, να "ξεπετάνε" τις υποθέσεις και να πηγαίνουν στην επόμενη) και ότι αν εμφανιστεί, δικηγόρος, ο οποίος κάνει τη δουλειά του, υποβάλλει αιτήματα και ενστάσεις, είναι σχεδόν ..ανεπιθύμητος, αντιμετωπίζεται ως μίασμα, σχεδόν.
     Δικαστές, οι οποίοι, ενώ ήταν ήρεμοι, μέχρι εκείνη τη στιγμή, μεταμορφώνονται κυριολεκτικά, επειδή τους ζητάς να εξετάσουν ένα απλό χαρτί, μέσα από το φάκελο της δικογραφίας (π.χ το αποδεικτικό επίδοσης, στον κατηγορούμενο), χάνουν την ψυχραιμία τους, προβάλλουν με τη σειρά τους παράλογες απαιτήσεις, ακόμα και ..ξεχνούν τον ΚΠοινΔ : και φυσικά, όλο αυτό, καταλήγει συνήθως σε λανθασμένες αποφάσεις !
     Ζητούν να υποβάλλεις το αίτημα γραπτά, ενώ όταν το κάνεις, δεν διαβάζουν καν το χαρτί (έστω, για τα μάτια του κόσμου), αφήνουν αιτήσεις ανεξέταστες, απορρίπτουν ενστάσεις, χωρίς αιτιολογία (ή τις βαφτίζουν "αόριστες") και όλα αυτά, χωρίς να καταλαβαίνει κανείς γιατί (εκτός από το ότι βγάζουν εμπάθεια ή προσπαθούν να καλύψουν λάθη και παραλείψεις ..συναδέλφων τους).
     Με αυτή τη συμπεριφορά, όμως, σε τελική ανάλυση, τι "πετυχαίνουν" : αφενός, δίνουν έξτρα εργασία και έσοδα σε εμάς, αφού αναγκαζόμαστε να προσφύγουμε σε Εφετεία και αφετέρου, χαντακώνουν την προσωπική τους σταδιοδρομία και εξέλιξη !