πρέπει να πάθεις, για να μάθεις

    Αυτή είναι μια πικρή μεν, μεγάλη δε, Αλήθεια της ζωής, μία από τις βασικότερες πηγές γνώσης, είναι και η εμπειρία και μάλιστα η άσχημη εμπειρία, που πηγάζει από τα λάθη, που κάνουμε.
  Το μεγάλο στοίχημα, η πρόκληση, για έναν ελεύθερο επαγγελματία, είναι το να αποκτήσει πελάτες, αλλά ΚΑΙ να τους διατηρήσει, όχι μόνον για καθαρά πρακτικούς λόγους, δηλαδή να πληρώσει ενοίκια και λοιπά έξοδα, αλλά και για να "πιάσουν τόπο" οι γνώσεις και οι ικανότητές τους και έτσι να βοηθήσει τους άλλους, που έχουν ανάγκη τις υπηρεσίες ή τα προϊόντα του.
  Η σχέση δικηγόρου και πελάτη-εντολέα, ειδικά, είναι μία ευαίσθητη σχέση εμπιστοσύνης, που μπορεί να χαλάσει, με υπαιτιότητα, είτε του ενός εκ των δύο μερών, είτε και των δύο.
   Το θέμα αυτό, είναι αρκετά μεγάλο, δεν ξέρω, από που να αρχίσω, τι να περιλάβω και τι όχι, απλά καταγράφω εδώ κάποιες σκόρπιες σκέψεις.
    Είναι σαφές και κατανοητό, ότι αυτός, που θα πάει στον δικηγόρο, "κουβαλάει" εμπειρίες ζωής, έχει αναπτύξει μία συγκεκριμένη κοσμοθεωρία, με βάση τα βιώματά του, που δεν είναι εύκολο (ή ίσως αδύνατο) να αλλάξει και αν δεν ταιριάζει με εκείνη του δικηγόρου, δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία.
    Όταν π.χ κάποιος έχει μεγαλώσει μια ζωή μέσα στην πονηριά και στην (όχι απαραίτητα κολάσιμη) απάτη, όταν έχει μάθει ότι έτσι προχωράς στη ζωή και έρχεται και σου λέει, σε υπόθεση, με κατηγορία, που επισύρει μέχρι ισόβια, να πουλήσεις τρέλα στο Δικαστήριο, να πεις ότι μόλις έλαβε την κλήση, για τη Δίκη, μπήκε στο ψυχιατρείο, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να υπάρξει συνεννόηση.
    Υπάρχουν δηλαδή αρκετοί, που έρχονται, έχοντας ήδη αποφασίσει ..εκείνοι, ποια θα είναι η υπερασπιστική γραμμή, πάνε να υποκαταστήσουν εκείνοι, το δικηγόρο και τη δουλειά του και μάλιστα εξαρχής !
   Τέλος πάντων, καθημερινά, συναντάμε διάφορες "περιπτώσεις" ανθρώπων, που με τις ιδεοληψίες τους, με τα στερεότυπα και την ημιμάθειά τους, ουσιαστικά βλάπτουν την υπόθεσή τους, δεν σου δίνουν καν την ευκαιρία, να τους βοηθήσεις (και αυτό προσωπικά, με πονάει, άλλος μπορεί να το παίρνει αψήφιστα).
    Έχω μάθει, να λέω πάντα στον πελάτη ή υποψήφιο πελάτη, όλες τις εκδοχές-εναλλακτικές εξέλιξης της υπόθεσής του, από το πιο δυσμενές σενάριο, μέχρι το πιο αισιόδοξο, θεωρώ ότι έτσι πρέπει να κάνω, για να ξέρει και να είναι προετοιμασμένος, για κάθε ενδεχόμενο και να μην πει, εκ των υστέρων, ότι δεν είχα προειδοποιήσει.
    Αυτό ίσως ορισμένοι το παρεξηγούν, δεν ξέρω, ίσως θέλουν να ακούσουν, μόνο το ευνοϊκό σκέλος ή δεν καταλαβαίνουν, το αυτονόητο, για μένα, ότι δηλαδή θα παλέψω, για να επαληθευτεί το αισιόδοξο σενάριο και όχι στο δυσμενέστερο, απλά δεν μπορείς να υπογράψεις 100%, πως θα εξελιχθεί, με ακρίβεια, μια υπόθεση.
    Το να πας σε κάποιον, που θα σου πει, μόνον τα "καλά" ή αυτό, που ίσως θες να ακούσεις ή θα κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι, ότι δήθεν συμφωνεί, με τα λεγόμενά σου, είναι δικαίωμά σου και μακάρι να τα καταφέρει, όμως σε διαφορετική περίπτωση, οι συνέπειες θα είναι άσχημες.
    Διότι τα παθήματα, που γίνονται μαθήματα, πολλές φορές είναι δύσκολα επανορθώσιμα ή και ανεπανόρθωτα, ενώ λογικά υπάρχει και μία μερίδα ανθρώπων, που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, όσο ζει, έχει τόσο βαθιά ριζωμένες, κάποιες αντιλήψεις, που δεν αλλάζουν, με τίποτα.
    Ένας δικαστικός αγώνας, ειδικά στις πιο σοβαρές κατηγορίες, μοιάζει με έναν πόλεμο, που έχει πολλές μάχες, κάποιες μπορεί να κερδηθούν και κάποιες όχι, στην πορεία, δεν σημαίνει πως αν χαθεί μία μάχη, έχει χαθεί και ο πόλεμος.
    Η διαπίστωση αυτή, επιτείνεται, από την ευθυνοφοβία των δικαστών, οι οποίοι αν και βλέπουν, ότι κάποιος είναι αθώος ή δεν πρέπει να εισαχθεί σε Δίκη, τον στέλνουν, ώστε να φύγει η ευθύνη, από πάνω τους και να μην τυχόν, τους ζητηθεί ο λόγος (προφανώς, οι προϊστάμενοί τους, ελέγχουν περισσότερο, αν όχι αποκλειστικά, τις αθωωτικές κρίσεις και όχι τις καταδικαστικές, όπως θα έπρεπε).
    Προσωπικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα, αν δεν μπορώ ή δεν θέλω να βοηθήσω, σε κάποια υπόθεση, εξαρχής ή στην πορεία, να το πω, θεωρώ ότι αυτό είναι υποχρέωσή μου, αν αισθανθώ ότι έχω αποτύχει ή δεν μπορώ άλλο, να προσφέρω, δε μου αρέσει να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.
    Όταν όμως, κάποιος φεύγει, γιατί του λες αλήθειες, επειδή του αρέσει να στρουθοκαμηλίζει ή επειδή βασίζεται σε ιδεοληψίες και κακούς-άσχετους συμβούλους, το πρόβλημα το έχει αυτός και αργά ή γρήγορα, η Αλήθεια, θα λάμψει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
     Το να έρθει, εκ των υστέρων, κάποιος, που έχει φάει τα μούτρα του, επειδή δεν σε εμπιστεύτηκε, για τους δικούς του λόγους και να σου πει "είχες δίκιο", μικρή έως καθόλου σημασία έχει, το πάθημα, μπορεί να έχει γίνει μάθημα, μπορεί και όχι, η ζημιά όμως έχει ήδη, σίγουρα, γίνει !