μπορεί να αποπληρωθεί το ελληνικό χρέος ;

     Η απάντηση είναι θετική, υπό προϋποθέσεις όμως και στη λογική ότι "όλα είναι δυνατά", αν υπάρχει θέληση, ενώ ο τρόπος είναι προφανής : όπως ακριβώς, ένα χρεωμένο πρόσωπο ή επιχείρηση, για να ξεχρεώσει, θα πρέπει τα έσοδά του, να είναι περισσότερα, από τις ανάγκες του, να του περισσεύουν δηλαδή χρήματα, ώστε να πληρώνει τους πιστωτές του.
  Βέβαια, με τα πλεονάσματα, που προβλέπονται στα Μνημόνια, της τάξης των 2 και 3 δισ. ετησίως, αν λάβουμε υπόψη, ότι το χρέος ξεπερνά τα 300 δισ., χρειάζονται πάνω από ..100 χρόνια, για την αποπληρωμή και άρα, δεν αρκούν.
  Για να μπορεί το Κράτος, να έχει πλεόνασμα και να πληρώνει τις υποχρεώσεις του, προς τους διεθνείς πιστωτές, θα πρέπει είτε να αυξήσει τα έσοδά του ή να μειώσει τις ανάγκες-δαπάνες, είτε και τα δύο.
   Ως προς το πρώτο σκέλος, η ελληνική κοινωνία, υπερφορολογείται (με εξαίρεση ίσως τους βουλευτές) ήδη, στενάζει υπό το βάρος φόρων και χαρατσιών, τα οποία είναι, στην πλειονότητά τους, παράνομα και αντισυνταγματικά, αλλά κανείς (δικαστής ή άλλος) δεν ασχολείται.
    Ωστόσο και εδώ, υπάρχουν κάποια περιθώρια αύξησης εσόδων, σε δύο σκέλη βασικά : πρώτον, στη γενναία αύξηση φόρων των εισοδημάτων από ενοίκια, μερίσματα και γενικά κέρδη κεφαλαίου (δεν μπορεί ο ιδρώτας μας, να φορολογείται με διπλάσιους συντελεστές, από τα ενοίκια !) και δεύτερον, στην επανεξέταση του αφορολόγητου.
   Δεν μπορεί ο Δ.Υ και ο συνταξιούχος, που τα ξύνουν όλη μέρα, να έχουν 9 χιλιάρικα αφορολόγητο και ο ελεύθερος επαγγελματίας, να φορολογείται, από το πρώτο ευρώ, με τόσο υψηλούς συντελεστές : ή θα πρέπει να καταργηθεί για όλους ή να θεσπιστεί, για όλους, ένα μικρότερο αφορολόγητο, της τάξης π.χ των 4.000 ευρώ (αν και το πιο λογικό και Δίκαιο, θα ήταν να υπάρχει αφορολόγητο ΜΟΝΟΝ για ελεύθερους επαγγελματίες, το αντίθετο από ό,τι συμβαίνει σήμερα, επειδή οι τελευταίοι έχουμε πολλές ακόμα επιβαρύνσεις, που οι μισθωτοί, δεν έχουν).
    Βέβαια, σε μια ήδη ξεζουμισμένη και φτωχοποιημένη κοινωνία, που βασίζεται στην κατανάλωση και όχι στην παραγωγή, η αύξηση των κρατικών εσόδων, μπορεί να συμβεί, μόνον με αλλαγή αυτού του μοντέλου, με επενδύσεις δηλαδή παραγωγικές και εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών και συγκριτικών πλεονεκτημάτων (τουρισμός, πετρέλαια, αέρια, ΑΠΕ, πολύτιμα μέταλλα, αγροτικά προϊόντα κλπ).
    Αυτά όμως, επειδή δεν είναι τόσο άμεσα και σίγουρα, η επίτευξη πλεονασμάτων, δεν μπορεί παρά να βασιστεί στη μείωση της κρατικής δαπάνης-σπατάλης, όπου εκεί υπάρχουν ακόμα ΜΕΓΑΛΑ περιθώρια !
     Και όχι φυσικά, με τον τρόπο, που το κάνουν, οι συριζοψεκασμένοι, δηλαδή με το να έχουν σταματήσει να πληρώνουν τα κρατικά χρέη προς ιδιώτες προμηθευτές, για να εμφανίσουν "πέτσινα" πλεονάσματα, όπως και οι προηγούμενοι...
    Ο κύριος όγκος των χρημάτων, που ξοδεύει κάθε μήνα, το ελληνικό κράτος, πάει σε αργομισθίες υπαλλήλων και συντάξεις και σε υπηρεσίες αμφιβόλου ποιότητας, προς τον πολίτη και εκεί αναγκαστικά και εκ των πραγμάτων, πρέπει να πέσει πάλι το τσεκούρι.
    Η δαπάνη για συντάξεις, επιδόματα κλπ, μπορεί και πρέπει να μειωθεί, με προστασία μόνο των ασθενέστερων, ενώ είναι εγκληματικό, μετά από έξι χρόνια Μνημονίων, οι Δ.Υ να απολαμβάνουν αμοιβές, μεγαλύτερες από τον ιδιωτικό τομέα, όταν η παραγωγικότητά τους, είναι από μηδενική, έως μικρή.
     Βέβαια, περικοπές και εξοικονόμηση χρημάτων, τα οποία θα μαζεύονται για την αποπληρωμή του χρέους, μπορούν να γίνουν και σε πολλούς άλλους τομείς δαπανών δημόσιων φορέων, στο μη μισθολογικό κόστος δηλαδή (ενοίκια, ασφάλιστρα για αυτοκίνητα, που δεν κινούνται και χιλιάδες άλλοι κωδικοί άχρηστων δαπανών).
     Αν σκεφτούμε μόνον, ότι το ελληνικό Κοινοβούλιο, μας κοστίζει 130 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, ενώ θα μπορούσε να λειτουργεί μια χαρά και με 30, αμέσως μαζεύονται-απελευθερώνονται 100 εκατομμύρια ευρώ και ως γνωστόν "φασούλι το φασούλι, γεμίζει το σακούλι" !