Χθες το πρωί, αναρωτιόμουν ...πόσο μακριά θα πάει η βαλίτσα με την αποχή των δικηγόρων και το απόγευμα έσκασε η είδηση, ότι ματαιώθηκε, ελλείψει απαρτίας, για δεύτερη φορά, η Γ.Σ, καθώς εμφανίστηκαν, πολύ λιγότεροι, από τους αναγκαίους 1.000.
Κατόπιν αυτού, απορώ πως δεν έχει παρθεί ακόμα απόφαση αναστολής και λήξης της αποχής (!), διότι εδώ δε μιλάμε μόνον για έλλειψη κάθε νομιμοποίησης συνέχισης, αλλά για παντελή αδιαφορία, οπότε από εγωισμό και μόνον, έπρεπε να την σταματήσουν (και φυσικά αυτό είναι ένα ακόμα ελληνικό παράδοξο : πρώτα αποφασίζουμε και μετά ζητάμε νομιμοποίηση από συλλογικά όργανα ή από όλους).
Δεν ξέρω τι έχουν στο μυαλό τους, όσοι αποφασίζουν τις αποχές και πως κρίνουν την έως τώρα πορεία, αν δηλαδή οι πέντε σχεδόν μήνες αποχής, έχουν παίξει κάποιο ρόλο, στη διαμόρφωση των κυβερνητικών αποφάσεων, αν είχαν έστω και την ελάχιστη επιρροή και πίεση...
Οι αποχές των δικηγόρων, είναι σαφές, ότι βλάπτουν τους ίδιους, όσους είναι μάχιμοι τουλάχιστον και ζουν από τις παραστάσεις στα Δικαστήρια και κυρίως τους διαδίκους, που βλέπουν τις υποθέσεις τους, να κωλυσιεργούν και να μετατίθενται για (πολύ) αργότερα, με ολέθρια, καμιά φορά, αποτελέσματα (είναι πιθανόν π.χ μία εταιρία, που έχει κάποια σημαντική οικονομική απαίτηση, να μην υπάρχει καν, στη μετά αναβολή δικάσιμο, να έχει καταρρεύσει, (και) για αυτό το λόγο, επειδή δεν πήρε έγκαιρα τα χρήματα).
Είναι νομίζω κοινό μυστικό, ότι αρκετοί από όσους αποφασίζουν με τόση ευκολία, μακροχρόνιες αποχές, λόγω κομματικής "διαπλοκής" και γνωριμιών, έχουν εξασφαλίσει κάποιες κρατικές αργομισθίες, οπότε έχουν τρόπο επιβίωσης, σε αντίθεση με εμάς, που τιμωρούμαστε, ουσιαστικά, με αυτόν τον τρόπο.
Πέρα από το μπάχαλο, που δημιουργείται, με τις (επιλεκτικές) αδειοδοτήσεις και την σοβαρή ζημία, που απειλείται, από τις αναβολές των υποθέσεων (όπως στο ζήτημα του ποδοσφαιρικού grexit, που θα καταστήσει ξανά τη χώρα μία απομονωμένη Μπανανία, στον Παγκόσμιο Χάρτη), οι αποχές έχουν αποτύχει και για έναν άλλον σημαντικό λόγο.
Μιλάω, για την ακύρωση, ουσιαστικά και στην πράξη, της αποχής, από τον κάθε τυχαίο πρωτοδίκη, που αναλόγως πως ξύπνησε, σε υποχρεώνει να πάρεις άδεια, δηλαδή να ΜΗΝ απέχεις, όπως έχεις κάθε δικαίωμα !
Τι νόημα και τι πίεση, μπορεί να έχει μία αποχή δικηγόρων, όταν ο δικαστής, μπορεί αυθαίρετα και κυριαρχικά, να κρίνει ...πότε μπορείς να απέχεις και αναλόγως, είτε να σε υποχρεώσει να συμμετάσχεις σε μία Δίκη, είτε, αν επιμείνεις στην αποχή, να την δικάσει ερήμην σου ;
Δεν καταλαβαίνω, για ποιο λόγο, ο κίνδυνος παραγραφής π.χ ενός αδικήματος, να ακυρώνει την αποχή, τους λόγους, για τους οποίους γίνεται, όλο τον υποτιθέμενο ή μη αγώνα !
Αν δεν υπάρχει κάποιος κίνδυνος από την αποχή, για το Κράτος, τα Δικαστήρια κλπ, όπως η παραγραφή ενός εγκλήματος, τότε δεν έχει κανένα νόημα και δεν μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο πίεσης, προς την εκάστοτε εξουσία, τόσο απλό είναι.
Εδώ μάλιστα, παρατηρούνται φαινόμενα, να δικάζονται, με το έτσι θέλω, από τα Δικαστήρια, υποθέσεις, οι οποίες παραγράφονται μετά από 2ετία (!), οπότε το να λες "απέχω" μοιάζει σχεδόν με ανέκδοτο πλέον !
Σε κάθε περίπτωση, τόσο για τις υποθέσεις, που αργούν να εκδικαστούν ή συνωστίζονται στα πινάκια, για αυτές, που παραγράφονται ή για εκείνες, όπου επικίνδυνοι κακοποιοί, αφήνονται ελεύθεροι (όπως ο Ρουπακιάς), λόγω παρέλευσης του ανώτατου ορίου προσωρινής κράτησης, αποκλειστικά υπεύθυνο, είναι το δικαστικό σύστημα και ο τρόπος λειτουργίας του και όχι οι δικηγόροι ή οι αποχές τους.
Συνεπώς, όσο οι αποχές ΔΕΝ είναι υποχρεωτικές για ΌΛΟΥΣ (και τα Δικαστήρια), δεν βλέπω κάποιο νόημα ή αξία σε αυτές, μάλλον το αντίθετο !
Κατόπιν αυτού, απορώ πως δεν έχει παρθεί ακόμα απόφαση αναστολής και λήξης της αποχής (!), διότι εδώ δε μιλάμε μόνον για έλλειψη κάθε νομιμοποίησης συνέχισης, αλλά για παντελή αδιαφορία, οπότε από εγωισμό και μόνον, έπρεπε να την σταματήσουν (και φυσικά αυτό είναι ένα ακόμα ελληνικό παράδοξο : πρώτα αποφασίζουμε και μετά ζητάμε νομιμοποίηση από συλλογικά όργανα ή από όλους).
Δεν ξέρω τι έχουν στο μυαλό τους, όσοι αποφασίζουν τις αποχές και πως κρίνουν την έως τώρα πορεία, αν δηλαδή οι πέντε σχεδόν μήνες αποχής, έχουν παίξει κάποιο ρόλο, στη διαμόρφωση των κυβερνητικών αποφάσεων, αν είχαν έστω και την ελάχιστη επιρροή και πίεση...
Οι αποχές των δικηγόρων, είναι σαφές, ότι βλάπτουν τους ίδιους, όσους είναι μάχιμοι τουλάχιστον και ζουν από τις παραστάσεις στα Δικαστήρια και κυρίως τους διαδίκους, που βλέπουν τις υποθέσεις τους, να κωλυσιεργούν και να μετατίθενται για (πολύ) αργότερα, με ολέθρια, καμιά φορά, αποτελέσματα (είναι πιθανόν π.χ μία εταιρία, που έχει κάποια σημαντική οικονομική απαίτηση, να μην υπάρχει καν, στη μετά αναβολή δικάσιμο, να έχει καταρρεύσει, (και) για αυτό το λόγο, επειδή δεν πήρε έγκαιρα τα χρήματα).
Είναι νομίζω κοινό μυστικό, ότι αρκετοί από όσους αποφασίζουν με τόση ευκολία, μακροχρόνιες αποχές, λόγω κομματικής "διαπλοκής" και γνωριμιών, έχουν εξασφαλίσει κάποιες κρατικές αργομισθίες, οπότε έχουν τρόπο επιβίωσης, σε αντίθεση με εμάς, που τιμωρούμαστε, ουσιαστικά, με αυτόν τον τρόπο.
Πέρα από το μπάχαλο, που δημιουργείται, με τις (επιλεκτικές) αδειοδοτήσεις και την σοβαρή ζημία, που απειλείται, από τις αναβολές των υποθέσεων (όπως στο ζήτημα του ποδοσφαιρικού grexit, που θα καταστήσει ξανά τη χώρα μία απομονωμένη Μπανανία, στον Παγκόσμιο Χάρτη), οι αποχές έχουν αποτύχει και για έναν άλλον σημαντικό λόγο.
Μιλάω, για την ακύρωση, ουσιαστικά και στην πράξη, της αποχής, από τον κάθε τυχαίο πρωτοδίκη, που αναλόγως πως ξύπνησε, σε υποχρεώνει να πάρεις άδεια, δηλαδή να ΜΗΝ απέχεις, όπως έχεις κάθε δικαίωμα !
Τι νόημα και τι πίεση, μπορεί να έχει μία αποχή δικηγόρων, όταν ο δικαστής, μπορεί αυθαίρετα και κυριαρχικά, να κρίνει ...πότε μπορείς να απέχεις και αναλόγως, είτε να σε υποχρεώσει να συμμετάσχεις σε μία Δίκη, είτε, αν επιμείνεις στην αποχή, να την δικάσει ερήμην σου ;
Δεν καταλαβαίνω, για ποιο λόγο, ο κίνδυνος παραγραφής π.χ ενός αδικήματος, να ακυρώνει την αποχή, τους λόγους, για τους οποίους γίνεται, όλο τον υποτιθέμενο ή μη αγώνα !
Αν δεν υπάρχει κάποιος κίνδυνος από την αποχή, για το Κράτος, τα Δικαστήρια κλπ, όπως η παραγραφή ενός εγκλήματος, τότε δεν έχει κανένα νόημα και δεν μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο πίεσης, προς την εκάστοτε εξουσία, τόσο απλό είναι.
Εδώ μάλιστα, παρατηρούνται φαινόμενα, να δικάζονται, με το έτσι θέλω, από τα Δικαστήρια, υποθέσεις, οι οποίες παραγράφονται μετά από 2ετία (!), οπότε το να λες "απέχω" μοιάζει σχεδόν με ανέκδοτο πλέον !
Σε κάθε περίπτωση, τόσο για τις υποθέσεις, που αργούν να εκδικαστούν ή συνωστίζονται στα πινάκια, για αυτές, που παραγράφονται ή για εκείνες, όπου επικίνδυνοι κακοποιοί, αφήνονται ελεύθεροι (όπως ο Ρουπακιάς), λόγω παρέλευσης του ανώτατου ορίου προσωρινής κράτησης, αποκλειστικά υπεύθυνο, είναι το δικαστικό σύστημα και ο τρόπος λειτουργίας του και όχι οι δικηγόροι ή οι αποχές τους.
Συνεπώς, όσο οι αποχές ΔΕΝ είναι υποχρεωτικές για ΌΛΟΥΣ (και τα Δικαστήρια), δεν βλέπω κάποιο νόημα ή αξία σε αυτές, μάλλον το αντίθετο !
Τον προηγούμενο μήνα, είχα μία ποινική Δίκη και καθώς το αδίκημα παραγραφόταν σε 2 χρόνια, θεώρησα, εύλογα (;), ότι δεν θα γίνει και δεν είχα καν μαζί μου, τη δικογραφία ! Εκείνο το πρωί, άκουσα, για ΠΡΏΤΗ φορά, στη ζωή μου, να ψιθυρίζεται, από συναδέλφους, ότι δεν δίνεται αναβολή, λόγω αποχής, αν έχει παρέλθει 6ετία, από την πράξη, πράγμα, που ισχυρίστηκε και το Δικαστήριο και δεν έδωσε αναβολή...(είχε συμπληρωθεί 6ετία και 1,5 μήνας). Προσωπικά, θεωρώ υπεραρκετό το διάστημα 2 σχεδόν ετών, για να γίνει μία Δίκη, σε πρώτο, αλλά και σε δεύτερο βαθμό, οπότε αν δινόταν μία αναβολή, για Οκτώβρη (με μικρό φυσικά νούμερο), κανένα απολύτως πρόβλημα, δεν θα υπήρχε... Βλέπουμε επομένως, ότι η περιβόητη αποχή των δικηγόρων, είναι, κυριολεκτικά, στο έλεος της εκάστοτε σύνθεσης του Δικαστηρίου, αφού εκείνη αποφασίζει, πότε θα απέχεις και πότε όχι ! Για να μην ερημοδικαστεί ο εντολέας μου, σε μία υπόθεση μάλιστα, όπου κατηγορείται εντελώς άδικα και παρόλο που δεν είχα προετοιμαστεί, για παράσταση, δέχτηκα να συμμετάσχω και να πω δυο πράγματα...Ωστόσο, τότε η Πρόεδρος το τερμάτισε και άρχισε να απαιτεί, να προσκομίσω ένσημα και παράσταση ! Μάλιστα, επιχείρησε να αντικρούσει τον ισχυρισμό ότι το ζήτημα έχει λυθεί οριστικά και αμετάκλητα, με απόφαση του Αρείου Πάγου, που δέχεται το αυτονόητο, ότι τα ένσημα, με ή χωρίς "ουρίτσες" και τα γραμμάτια, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να είναι προϋπόθεση παράστασης του δικηγόρου. Εξάλλου, αν πήγαινα να κόψω γραμμάτιο, η υπάλληλος του ΔΣΑ, θα μου ζητούσε άδεια από τον Σύλλογο, την οποία, φυσικά, δεν είχα ! Τελικά, για να μην νομιμοποιήσω μία τόσο τραγελαφική κατάσταση, όπου το Δικαστήριο κάνει ό,τι του καπνίσει και για να μην δώσω ούτε ένα λεπτό του ευρώ, σε αυτό το Κράτος και αυτό το δικαστικό σύστημα, που δικάζει αυθαίρετα και ερήμην, τις υποθέσεις, αποχώρησα, με την ελπίδα, ότι η Αλήθεια, θα λάμψει, τελικά, στο Εφετείο, όπου θα πάει η υπόθεση (είχε και μία ωραία, ανοιξιάτικη μέρα έξω και δεν άντεχα, ούτε λεπτό ακόμα, σε αυτή την καταθλιπτική και με τρύπιο ταβάνι, αίθουσα)
ΑπάντησηΔιαγραφή