τι θα γίνει με τις τράπεζες ;

      Υπό όρους χρηματιστηριακούς, οι τράπεζές μας, θα χαρακτηρίζονταν "αρκούδες", με την έννοια ότι δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι (δηλαδή τις τιμές των μετοχών τους και εντεύθεν την χρηματιστηριακή τους αξία) και έχουν "εγκλωβίσει" ΠΟΛΥ κόσμο, που αγόρασε πολύ υψηλότερα και φυσικά έχουν υποχρεώσει τους μετόχους τους, σε τεράστιες ζημιές.
  Μην ξεχνάμε ότι οι υποτιθέμενα πιο ασφαλείς αυτές επενδύσεις, έχουν ήδη χρεοκοπήσει τρεις φορές και διασωθεί με λεφτά των φορολογούμενων, κάτι που δεν συνέβη ποτέ και με καμία άλλη, ιδιωτική επιχείρηση.
  Υπό όρους της καθημερινότητας, όμως, θα χαρακτηρίζονταν μάλλον ως "βδέλλες", αφού ρουφάνε το αίμα, δηλαδή τη ρευστότητα, κάθε παραγωγικής επιχείρησης, με σχεδόν ληστρικά επιτόκια, οδηγώντας τες έτσι, στον θάνατο και στην αύξηση της ανεργίας.
   Οι ελληνικές επιχειρήσεις, λοιπόν, καλούνται να επιβιώσουν, σε ένα περιβάλλον, όπου πέρα από την κρατική υπερφορολόγηση, σε άμεσους και έμμεσους φόρους και τα υψηλότερα πάγια έξοδα (ενοίκια, ενέργεια, πρώτες ύλες κλπ), έχουν να αντιμετωπίσουν και τον σημαντικά, σε σχέση με αλλού, πιο ακριβό δανεισμό, από τις τράπεζες.
   Είναι τουλάχιστον παράδοξο, όταν οι άλλοι, όλοι εμείς δηλαδή, έχουν φερθεί "τόσο καλά" στις ίδιες τις τράπεζες, αναλαμβάνοντας τα δικά τους, δηλαδή ξένα, χρέη, που όλοι πλέον ξέρουμε, πως δημιουργήθηκαν, αυτές να μην δείχνουν, έστω την αντίστοιχη και ελάχιστη, εύνοια και ανοχή, προς τους δικούς τους οφειλέτες !
   Για ποιο, ακατανόητο, λόγο, δεν έχουν προχωρήσει σε μαζικές αναδιαρθρώσεις επιχειρηματικών δανείων ή προχωρούν με τόσο μεγάλη καθυστέρηση, απομυζώντας κάθε σταγόνα ρευστότητας από την αγορά ; Τι περιμένουν ; Το κλείσιμο των επιχειρήσεων, οπότε δεν θα πάρουν τίποτα και τότε θα ...ξανά απευθυνθούν σε εμάς, για να τις σώσουμε ;
    Οι επιχειρήσεις, δεν ζητούν, να χαριστούν τα δάνεια, αν και αυτή θα ΈΠΡΕΠΕ ίσως να είναι μία από τις επιλογές, εφόσον έχουν "κουρευτεί" τα πάντα, γιατί όχι και τα δάνεια ; Ζητούν, να γίνουν πιο μακροπρόθεσμα, με μικρότερες δόσεις, ώστε να ωφεληθούν και οι δύο πλευρές και κυρίως να απελευθερωθεί η ρευστότητα, που τώρα (εδώ και χρόνια, δηλαδή) πηγαίνει σε ένα πηγάδι, δίχως πάτο, όπως αποδεικνύεται, με σκοπό να γίνουν επενδύσεις και να δημιουργηθούν νέες θέσεις απασχόλησης, αφού η ανεργία είναι το Νο1 οικονομικό και κοινωνικό, πρόβλημα στη χώρα μας, σήμερα.
    Όταν πάει σε αυτές, ένας ήδη πελάτης, από τον οποίο έχουν πάρει ήδη καραβιές ολόκληρες σε ευρώ, μέχρι σήμερα και τους λέει, ότι δυσκολεύομαι και θέλω κάποια διευκόλυνση, να αναδιαρθρωθούν οι οφειλές μου, με ευνοϊκότερο τρόπο, ώστε να μην κλείσω και να συνεχίσω να πληρώνω, αυτή η αυτονόητη (;) διευκόλυνση, με βάση τις αρχές της καλής πίστης και των χρηστών συναλλακτικών ηθών, έπρεπε να γίνεται ΤΗΝ ΕΠΌΜΕΝΗ κιόλας ημέρα και όχι μετά, από μήνες ή χρόνια !
    Εκτός, αν οι τράπεζες και οι Διοικήσεις τους, ζουν σε άλλον κόσμο και όχι εδώ και δεν έχουν καμία επαφή, με το ελληνικό επιχειρηματικό και οικονομικό περιβάλλον...
    Πρόσφατα, οι τράπεζες, απέστειλαν, μαζικά, εκατοντάδες χιλιάδες επιστολές, σε κακοπληρωτές (οι οποίοι, πιθανώς, έχουν σταματήσει να πληρώνουν τελείως, είναι εξαφανισμένοι, μπορεί να είναι λαμόγια και να μην πληρώνουν, ενώ μπορούν κλπ) και ένα εξαιρετικά μικρό ποσοστό, εξ αυτών, όπως μαθαίνουμε, προσήλθαν-ανταποκρίθηκαν, σε αυτή την ευγενική πρόσκληση.
   Απέναντι, σε αυτό το μπάχαλο, λοιπόν, για το οποίο έχουν ευθύνη, τόσο οι ίδιες, όσο και το ελληνικό Κράτος, εμφανίζονται ΑΥΤΟΒΟΥΛΩΣ επιχειρηματίες, με εκατοντάδες ίσως εργαζόμενους και ενώ παραμένουν συνεπείς, με νύχια και με δόντια, απέναντί τους, όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης και της χρεοκοπίας και ζητάνε το αυτονόητο : μία ευνοϊκότερη και σε μεγαλύτερο ορίζοντα, διευθέτηση των υποχρεώσεών τους, αλλά οι τράπεζες αργούν ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ (θα μου πείτε, ΠΌΤΕ πήγε στη φυλακή, τραπεζίτης στην Ελλάδα, για να πάει τώρα ; ακόμα και με Νόμους, αμνηστεύουν τα εγκλήματά τους...)