η πρώτη μου επαφή με τον κομμουνισμό

      Μία από τις "τραυματικές" εμπειρίες, της παιδικής μου ηλικίας, είναι και αυτή : στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, πήγαινα (όσοι είστε συνομήλικοι, θα το θυμάστε ασφαλώς) και η νεοεκλεγείσα, τότε, κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αποφάσισε να μοιράζει δωρεάν χυμούς ροδάκινου, στα Σχολεία.
  Τα ροδάκινα τα τρώω και μου αρέσουν, ο χυμός όμως του ροδάκινου, σχεδόν με αηδιάζει, με τη μυρωδιά του, εκείνος δε ήταν κάπως πηχτός-συμπυκνωμένος και ερχόταν μέσα σε μεταλλικά, ψυχρά, κουτιά, χωρίς καμία ένδειξη πάνω, που το έκανε ακόμα χειρότερο !
  Ορισμένοι συμμαθητές, έδειχναν να τον απολαμβάνουν, όμως εμένα με έλουζε κρύος ιδρώτας, στη σκέψη και μόνον, ότι ΠΡΕΠΕΙ να τον πιω, με το ζόρι και για αυτό, μια μέρα, αποφάσισα, να πάρω μαζί μου, ένα μικρό ποτήρι, σχεδόν μισό, από τα κανονικά.
  Δεν θυμάμαι ακριβώς πως, αν δηλαδή το κατάλαβε η δασκάλα ή "με έδωσε" κάποιος συμμαθητής, το μικρό μου ποτηράκι, έγινε αντιληπτό, οπότε άκουσα σε μια στιγμή, την κυρία Μαρία, να λέει στον "υπεύθυνο σερβιρίσματος" : "ο Σταυρόπουλος έχει μικρό ποτήρι, βάλτου ακόμα ένα" (έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια, αλλά έχω την εντύπωση, ότι μαζεύτηκε όλη η τάξη, πάνω από το κεφάλι μου, για να με δει να το πίνω) !
   Περιττό, νομίζω, να πω, ότι το να σε αναγκάζουν να φας ή να πιεις κάτι, θες-δεν θες, ισοδυναμεί με βασανιστήρια, είναι παράνομο και πολλαπλά αντισυνταγματικό...
   Αυτό ήταν ένα από το πρώτα μέτρα, σοβιετικού χαρακτήρα, που έλαβε η Αριστερά, που εγκαθιδρύθηκε στην χώρα μας, το 1981 και παραμένει στην εξουσία, έως σήμερα, με διαφορετικό μανδύα και χρώμα, κάθε φορά (πράσινο, γαλάζιο και τώρα ροζ).
   Ακολούθησαν φυσικά και πολλά άλλα και σίγουρα χειρότερα (όπως π.χ η κρατικοποίηση ιδιωτικών επιχειρήσεων), κατάσταση, που εν πολλοίς, συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ακόμα και υπό καθεστώς ξένης επιτήρησης και Μνημονίων.
   Υποθέτω, ότι η ...καλή πρόθεση (και ως γνωστόν, ο δρόμος προς την Κόλαση, είναι στρωμένος, με καλές προθέσεις) των κυβερνώντων, ήταν να μην καταλήγουν τα ροδάκινα στις χωματερές, να γίνονται χυμός και να μοιράζονται "δωρεάν" στα Σχολεία !
    Η ...ιδέα-σκέψη, να αποκτήσουν τα αγροτικά μας προϊόντα, πιστοποιήσεις, να έχουν σήμανση, να εξάγονται, να γίνουν σύγχρονα συσκευαστήρια ή αποχυμωτήρια κλπ, γεννήθηκε πολύ αργότερα.

    Παρόλο που μας ήρθαν απ' έξω, έχοντας σπουδάσει μάλιστα οικονομικά, σε "καλά" Πανεπιστήμια, οι πασοκτζήδες, δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ζητήματα απλής-κοινής λογικής, όπως ότι δεν υπάρχει τίποτε δωρεάν και πως για να μοιράσει το Κράτος, κάτι "δωρεάν", σημαίνει ότι το έχει ήδη πληρώσει, το ίδιο, με τα λεφτά των φορολογούμενων, φυσικά...

   Αυτές οι "κηδείες με ξένα κόλλυβα", όπως πολύ εμφανέστατα, αποδεικνύει η τρέχουσα περίπτωση του ζεύγους Μαρτίνη, είναι ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά των αριστερών κυβερνήσεων : μαζεύουμε λεφτά, από άλλους και τα μοιραζόμαστε, κατά το δοκούν, σε εμάς και τους ημέτερους, χωρίς συχνά να δίνουμε λογαριασμό, χωρίς έλεγχο και χωρίς καμιά συνέπεια (δίνουμε ενίοτε και κατιτίς στους ελέγχοντες, για να κοιμούνται και να μην κάνουν τη δουλειά τους) !

    Σε όλα τα καθεστώτα, σοβιετικού τύπου, όπως το ελληνικό, από το 1981 έως σήμερα (ή χθες, γιατί με τον συριζα, που εκλέχθηκε με το σύνθημα "πρώτη φορά αριστερά", κάτι δείχνει να αλλάζει και αυτό είναι που έχει το περισσότερο γέλιο), η κατάσταση, λίγο-πολύ, έχει ως εξής : η κυβερνητική ελίτ και οι παρατρεχάμενοί της (ψηφοφόροι, αφισοκολλητές, συνδικαλιστές κ.ο.κ), ζουν άνετα και πλούσια, πάνω από τις δυνατότητές τους, ενώ αυτοί, που τους πληρώνουν, ζουν σε διαρκή πίεση και δυστυχία και υπό συνθήκες παραβίασης, βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων τους.