200 και πάλι πολλοί είναι

     Τελευταία έχει ανοίξει μία συζήτηση, για αλλαγή του εκλογικού Νόμου, αλλά και για συνταγματική αναθεώρηση, ευρύτερα και ακούγονται και λέγονται διάφορα.
  Η σχεδιαζόμενη αλλαγή του εκλογικού Νόμου, προς το αναλογικότερο, φαντάζομαι, ότι βρίσκει σύμφωνους τους περισσότερους, που θεωρούν πιο δίκαιο, αυτό το σύστημα, ότι αποτυπώνει καλύτερα την θέληση του εκλογικού σώματος και εν πολλοίς, έχουν δίκιο.
  Εδώ βέβαια, υπάρχει πάντα η υποψία, ότι οι αλλαγές γίνονται με μάλλον ταπεινά κίνητρα, από την εκάστοτε κυβέρνηση, που βλέπει τα εκλογικά ποσοστά της, να μειώνονται, αλλά και ο μόνιμος αντίλογος, πως ελλοχεύει ο κίνδυνος της  ακυβερνησίας, με την είσοδο πολλών κομμάτων, με μικρά ποσοστά, στην Βουλή.
   Ο κίνδυνος αυτός, δεν είναι ανύπαρκτος, αλλά οφείλεται περισσότερο, στην αδυναμία ή απροθυμία συνεργασίας των πολιτικών κομμάτων, που είναι και μόνιμη πληγή της Ιστορίας μας, ωστόσο ήδη από το 2010 και εντεύθεν έχουμε μπει, για τα καλά, στη λογική των κυβερνητικών συνασπισμών.
    Παρόλα αυτά, υπάρχουν ακόμα (!) δεινόσαυροι, που ...ονειρεύονται αυτοδυναμίες, στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς έλεγχο, όπως στο παρελθόν και να τρώνε και με τα δύο χέρια, λες και δεν υπάρχουν και άλλοι, που έχουν στο λαιμό, κεφάλι (ενδεικτικό του ...πόση επαφή, έχουν με την πραγματικότητα).
    Για τις αλλαγές του εκλογικού Νόμου, έχουν ακουστεί διάφορες επουσιώδεις, σχεδιαζόμενες αλλαγές, όπως σπάσιμο περιφερειών και άλλα ασήμαντα, αλλά για την ταμπακιέρα, για το πιο σημαντικό, που είναι η ΜΕΊΩΣΗ του αριθμού των βο(υ)λευτών, ελάχιστα ακούγονται.
    Κάτι διέρρευσε για μείωση κατά 10% σε 270, ωστόσο, ο,τιδήποτε λιγότερο, από μείωση κατά 100 των βουλευτών, θα είναι ανεπαρκές και ως γνωστόν, η μείωση μπορεί (και επιβάλλεται) να γίνει με απλό Νόμο, χωρίς συνταγματική αναθεώρηση !

    Οι 300 βουλευτές, για μία πτωχευμένη χώρα, 10 εκατομμυρίων κατοίκων, είναι περιττή υπέρ-πολυτέλεια, ο αριθμός αυτός δεν έχει καμία λογική και μπορεί στα προηγούμενα χρόνια, της επίπλαστης ευμάρειας των δανεικών, να μην ενοχλούσε, τώρα όμως, όπου κάθε ευρώ, κυριολεκτικά, μετράει, είναι πρόκληση, προς την δοκιμαζόμενη κοινωνία, που βουλιάζει υπό το βάρος, δυσβάσταχτων φόρων και εισφορών, για να συντηρείται, αυτό το τεράστιο, αντιπαραγωγικό, διεφθαρμένο και πελατειακό Κράτος.

    Γιατί δεν είναι μόνον οι 100 λιγότεροι βουλευτές, είναι και οι ...καμιά 20ρια παρατρεχάμενοι-αργόμισθοι, που έχουν στα γραφεία τους, με παχυλούς μισθούς, που επίσης πληρώνει ο φορολογούμενος !

    Το ετήσιο κόστος του Κοινοβουλίου, σήμερα, μετά τις περικοπές, ανέρχεται σε σχεδόν 130 εκατομμύρια ευρώ, ποσόν πολύ μεγάλο και προκλητικό, για τις εποχές, που ζούμε (εμείς οι υπόλοιποι, οι εκτός αυτού).

    Εκτός από τις υπέρογκες αμοιβές, που λαμβάνουν, ως "αποζημίωση", έχουν τεράστιες φοροαπαλλαγές, ένα σωρό "δωρεάν" παροχές, που πληρώνει "το κορόιδο", ο φορολογούμενος, ενώ στέλνουν σε εμάς τον λογαριασμό, ακόμα και όταν θέλουν να αγοράσουν ένα χαλί ή για να στείλουν στεφάνια, στις ...θρησκευτικές κηδείες, μασόνων, τέως κοινοβουλευτικών και τέως κυβερνητικών παραγόντων (αντί να πληρώνουν, από την τσέπη τους) !

    Τέλος, όσον αφορά το Σύνταγμα, θεωρώ ότι είναι μια χαρά, το πρόβλημα δεν είναι φυσικά, αυτό καθ΄ εαυτό το Σύνταγμα, αλλά η (μη) εφαρμογή του, το γεγονός ότι έχει καταντήσει κουρελόχαρτο, το να αλλάξεις κάτι, που δεν εφαρμόζεται ή προκλητικά παραβιάζεται, από τότε σχεδόν, που ψηφίστηκε, με κάτι άλλο, που επίσης δεν θα εφαρμοστεί, μικρή έως καθόλου σημασία έχει...

     Κάποιος, θα μπορούσε να πει, ειδικά, για την περίοδο των Μνημονίων, ότι η υποχώρηση των Συνταγματικών προβλέψεων, είναι αναπόφευκτη, λόγω έκτακτων οικονομικών συνθηκών, όμως αυτά είναι "προφάσεις εν αμαρτίαις" και το ξέρουν ή θα έπρεπε να το ξέρουν, όσοι τολμούν να το επικαλούνται ως "επιχείρημα".

     Η επιβολή και η έξοδος, από τα Μνημόνια, θα είχε γίνει ευκολότερα, ακριβώς ΑΝ εφαρμόζονταν το ισχύον Σύνταγμα και δεν θα γίνει, όσο παραβιάζεται, όσο π.χ τα βάρη εξακολουθούν να πέφτουν στους αδύναμους, όσο δεν υπάρχει καμία έννοια ισότητας και ισονομίας κ.ο.κ.

      Και εδώ, η μισή ευθύνη ανήκει στην νομοθετική εξουσία, που θέσπιζε και θεσπίζει αντισυνταγματικούς Νόμους και η άλλη μισή, στους Δικ(χ)αστές, που υποτίθεται ότι οφείλουν να μην εφαρμόζουν αντισυνταγματικές διατάξεις, να τις καταργούν στην πράξη, αποκαθιστώντας την αδικία.