Εννιά στις δέκα ειδήσεις, νομικού ενδιαφέροντος, που προέρχονται από τη λεβεντογέννα Κρήτη, αφορούν γενναία και πολύ κοντά "κουρέματα", σε χρέη υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων, από τα Ειρηνοδικεία, στα πλαίσια του περιβόητου "Νόμου Κατσέλη".
Πολύ πρόσφατα όμως, έγινε γνωστή μία αντίστοιχη απόφαση, που ομολογουμένως προκαλεί σοκ και προβληματισμό, όχι μόνον στους άμεσα εμπλεκόμενους, αλλά σε όλους μας.
Συγκεκριμένα, η αίτηση υπερχρεωμένου ζευγαριού Δ.Υ, για ένταξη στο νόμο Κατσέλη, απορρίφθηκε εντελώς, με το αιτιολογικό ότι έφταιγαν οι ίδιοι, που είχαν πάρει τόσο υψηλά δάνεια, κατά το παρελθόν (άνω των 500.000 ευρώ, σε βάθος χρόνου).
Ο/Η Ειρηνοδίκης, όμως, δεν έμεινε εκεί, αλλά το τερμάτισε, στέλνοντας τους φακέλους των δανείων, στον Εισαγγελέα, προκειμένου να διερευνηθούν τυχόν ποινικές ευθύνες, των τραπεζικών στελεχών, που χορήγησαν αυτά τα υπέρογκα δάνεια.
Μία πρώτη αντίδραση, σε αυτή την απόφαση, θα ήταν ένα "μπράβο" στον/στην δικαστή, που είπε τα πράγματα με το όνομά τους, που φωτογράφισε ουσιαστικά, τι γινόταν στην Ελλάδα, τα προηγούμενα χρόνια, της ψεύτικης ευδαιμονίας των δανεικών και πως φτάσαμε στην χρεοκοπία !
Ωστόσο, με μία δεύτερη, πιο ψύχραιμη ματιά, αποδεικνύεται πως πρόκειται απλά, για μία αποτυχημένη προσπάθεια αυτοπροβολής και αυτο-ηρωοποίησης εκ μέρους του/της Δικαστή, για μία κακή στιγμή, όπου χάνεται η ψυχραιμία και επικρατεί το συναίσθημα, με ολέθρια αποτελέσματα, ως συνήθως.
Χωρίς να είμαι ειδικός, στο "Νόμο Κατσέλη", θεωρώ ότι το πως έφτασε κάποιος να υπερχρεωθεί, ΔΕΝ αποτελεί κριτήριο ή προϋπόθεση ένταξης, σε αυτόν, άλλες είναι οι προϋποθέσεις...
Για να φτάσει κάποιος σε σημείο υπερχρέωσης, προφανώς, πρέπει να συντρέχει ίδιον πταίσμα, άλλοτε μεγαλύτερο και άλλοτε μικρότερο, πάντα υπάρχει ευθύνη, κυρίως σε αυτόν που παίρνει τα δάνεια και δευτερευόντως σε αυτόν, που τα δίνει, άρα, αν μπούμε σε αυτή τη λογική, οι περισσότερες αιτήσεις, αν όχι όλες, θα έπρεπε να απορρίπτονται !
Ωστόσο, είναι προφανές, ότι ο Νομοθέτης θέλησε με τον εν λόγω Νόμο, να καλύψει όλες τις περιπτώσεις υπερχρέωσης και αδυναμίας ανταπόκρισης στα δάνεια, με άλλα λόγια, ΈΚΑΝΕ ΉΔΗ αυτή την αξιολόγηση και έκρινε ότι θα πρέπει να προστατεύονται όλοι, με βάση κάποια άλλα κριτήρια και δεν έδωσε διακριτική ευχέρεια στον Δικαστή, να κρίνει εκείνος, ποιος δικαιούται προστασία και ποιος όχι, ανάλογα με τα δικά του γούστα ή πιστεύω...
Γενικά μιλώντας, στην ελληνική Ιστορία (και όχι μόνον), οι Δικαστές, που απέκτησαν ηρωικές διαστάσεις και έμειναν τα ονόματά τους, σε αυτήν, είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, ο Δικαστής εξ ορισμού, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να γίνει ήρωας, παρά μόνον σε εξαιρετικές περιπτώσεις.
Όταν δηλαδή είναι αδιάφθορος και συγκρουστεί με συμφέροντα και κυρίως με την κρατική εξουσία, βάζοντας σε κίνδυνο την καριέρα ή ακόμα και την ζωή του, μέσω αυτής της σύγκρουσης και όχι όταν τραβάει το αυτί, σε ένα ζευγάρι Δ.Υ...
Ουσιαστικά, οι Δικαστές, παρά την ανεξαρτησία, την οποία βαυκαλίζονται πως έχουν, αποτελούν (καλοπληρωμένα) γρανάζια της κρατικής μηχανής, που αποσκοπούν κυρίως στην επιβολή της καθεστηκυίας τάξης (...σε μερικά πράγματα οι Αριστεροί έχουν δίκιο).
Η μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό, είναι πως ονομάζουν όλα τα εγκλήματα, που αφορούν χρέη ιδιωτών, προς το Δημόσιο, ως "τυπικά" και καταδικάζουν τυφλά, χωρίς να ερευνούν, όπως θα έπρεπε και όπως ορίζει ο Ποινικός Κώδικας, αν συντρέχει αμέλεια, δόλος ή τίποτα από τα δύο, το υποκειμενικό στοιχείο, που ενυπάρχει -εγγενώς- σε ΌΛΑ τα εγκλήματα, πάει περίπατο, για εισπρακτικούς λόγους !
Τα χέρια του Δικαστή, άλλωστε και εξ ορισμού, είναι δεμένα, από τη νομοθετική εξουσία, αφού τους δικούς της Νόμους, καλείται να εφαρμόσει...
Αλλά και όταν οι Νόμοι, που καλείται να εφαρμόσει, έρχονται σε ευθεία αντίθεση με Συνταγματικές Διατάξεις και Αρχές (όπως π.χ η Ισότητα), τότε η διάθεση για ...ηρωισμούς, (τρόπος του λέγειν, γιατί εδώ θα έκανε απλά ...τη δουλειά του και θα τιμούσε τον Όρκο του) εξασθενεί, για αυτό και μένουν τελικά στην αφάνεια και την ανυποληψία, όπως είπαμε, δεν καταφέρνουν να κερδίσουν την υστεροφημία (διότι αυτή, προϋποθέτει κυρίως προσήλωση στο ΚΑΘΗΚΟΝ και όχι βόλεμα και ωχαδερφισμό, νωθρότητα και μικροσυμφέροντα).
Πολύ πρόσφατα όμως, έγινε γνωστή μία αντίστοιχη απόφαση, που ομολογουμένως προκαλεί σοκ και προβληματισμό, όχι μόνον στους άμεσα εμπλεκόμενους, αλλά σε όλους μας.
Συγκεκριμένα, η αίτηση υπερχρεωμένου ζευγαριού Δ.Υ, για ένταξη στο νόμο Κατσέλη, απορρίφθηκε εντελώς, με το αιτιολογικό ότι έφταιγαν οι ίδιοι, που είχαν πάρει τόσο υψηλά δάνεια, κατά το παρελθόν (άνω των 500.000 ευρώ, σε βάθος χρόνου).
Ο/Η Ειρηνοδίκης, όμως, δεν έμεινε εκεί, αλλά το τερμάτισε, στέλνοντας τους φακέλους των δανείων, στον Εισαγγελέα, προκειμένου να διερευνηθούν τυχόν ποινικές ευθύνες, των τραπεζικών στελεχών, που χορήγησαν αυτά τα υπέρογκα δάνεια.
Μία πρώτη αντίδραση, σε αυτή την απόφαση, θα ήταν ένα "μπράβο" στον/στην δικαστή, που είπε τα πράγματα με το όνομά τους, που φωτογράφισε ουσιαστικά, τι γινόταν στην Ελλάδα, τα προηγούμενα χρόνια, της ψεύτικης ευδαιμονίας των δανεικών και πως φτάσαμε στην χρεοκοπία !
Ωστόσο, με μία δεύτερη, πιο ψύχραιμη ματιά, αποδεικνύεται πως πρόκειται απλά, για μία αποτυχημένη προσπάθεια αυτοπροβολής και αυτο-ηρωοποίησης εκ μέρους του/της Δικαστή, για μία κακή στιγμή, όπου χάνεται η ψυχραιμία και επικρατεί το συναίσθημα, με ολέθρια αποτελέσματα, ως συνήθως.
Χωρίς να είμαι ειδικός, στο "Νόμο Κατσέλη", θεωρώ ότι το πως έφτασε κάποιος να υπερχρεωθεί, ΔΕΝ αποτελεί κριτήριο ή προϋπόθεση ένταξης, σε αυτόν, άλλες είναι οι προϋποθέσεις...
Για να φτάσει κάποιος σε σημείο υπερχρέωσης, προφανώς, πρέπει να συντρέχει ίδιον πταίσμα, άλλοτε μεγαλύτερο και άλλοτε μικρότερο, πάντα υπάρχει ευθύνη, κυρίως σε αυτόν που παίρνει τα δάνεια και δευτερευόντως σε αυτόν, που τα δίνει, άρα, αν μπούμε σε αυτή τη λογική, οι περισσότερες αιτήσεις, αν όχι όλες, θα έπρεπε να απορρίπτονται !
Ωστόσο, είναι προφανές, ότι ο Νομοθέτης θέλησε με τον εν λόγω Νόμο, να καλύψει όλες τις περιπτώσεις υπερχρέωσης και αδυναμίας ανταπόκρισης στα δάνεια, με άλλα λόγια, ΈΚΑΝΕ ΉΔΗ αυτή την αξιολόγηση και έκρινε ότι θα πρέπει να προστατεύονται όλοι, με βάση κάποια άλλα κριτήρια και δεν έδωσε διακριτική ευχέρεια στον Δικαστή, να κρίνει εκείνος, ποιος δικαιούται προστασία και ποιος όχι, ανάλογα με τα δικά του γούστα ή πιστεύω...
Γενικά μιλώντας, στην ελληνική Ιστορία (και όχι μόνον), οι Δικαστές, που απέκτησαν ηρωικές διαστάσεις και έμειναν τα ονόματά τους, σε αυτήν, είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, ο Δικαστής εξ ορισμού, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να γίνει ήρωας, παρά μόνον σε εξαιρετικές περιπτώσεις.
Όταν δηλαδή είναι αδιάφθορος και συγκρουστεί με συμφέροντα και κυρίως με την κρατική εξουσία, βάζοντας σε κίνδυνο την καριέρα ή ακόμα και την ζωή του, μέσω αυτής της σύγκρουσης και όχι όταν τραβάει το αυτί, σε ένα ζευγάρι Δ.Υ...
Ουσιαστικά, οι Δικαστές, παρά την ανεξαρτησία, την οποία βαυκαλίζονται πως έχουν, αποτελούν (καλοπληρωμένα) γρανάζια της κρατικής μηχανής, που αποσκοπούν κυρίως στην επιβολή της καθεστηκυίας τάξης (...σε μερικά πράγματα οι Αριστεροί έχουν δίκιο).
Η μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό, είναι πως ονομάζουν όλα τα εγκλήματα, που αφορούν χρέη ιδιωτών, προς το Δημόσιο, ως "τυπικά" και καταδικάζουν τυφλά, χωρίς να ερευνούν, όπως θα έπρεπε και όπως ορίζει ο Ποινικός Κώδικας, αν συντρέχει αμέλεια, δόλος ή τίποτα από τα δύο, το υποκειμενικό στοιχείο, που ενυπάρχει -εγγενώς- σε ΌΛΑ τα εγκλήματα, πάει περίπατο, για εισπρακτικούς λόγους !
Τα χέρια του Δικαστή, άλλωστε και εξ ορισμού, είναι δεμένα, από τη νομοθετική εξουσία, αφού τους δικούς της Νόμους, καλείται να εφαρμόσει...
Αλλά και όταν οι Νόμοι, που καλείται να εφαρμόσει, έρχονται σε ευθεία αντίθεση με Συνταγματικές Διατάξεις και Αρχές (όπως π.χ η Ισότητα), τότε η διάθεση για ...ηρωισμούς, (τρόπος του λέγειν, γιατί εδώ θα έκανε απλά ...τη δουλειά του και θα τιμούσε τον Όρκο του) εξασθενεί, για αυτό και μένουν τελικά στην αφάνεια και την ανυποληψία, όπως είπαμε, δεν καταφέρνουν να κερδίσουν την υστεροφημία (διότι αυτή, προϋποθέτει κυρίως προσήλωση στο ΚΑΘΗΚΟΝ και όχι βόλεμα και ωχαδερφισμό, νωθρότητα και μικροσυμφέροντα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.