Ασφαλώς, τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στην Τουρκία, είναι στην πρώτη γραμμή της διεθνούς ειδησεογραφίας και η χώρα αυτή, που είναι και γείτονας, μοιάζει με ένα καζάνι, που βράζει, ένα καζάνι, με πολλά και ετερόκλητα υλικά, μέσα, μάλιστα.
Το αυταρχικό και συγκεντρωτικό στυλ διακυβέρνησης Ερντογάν, που αποκαλείται σουλτάνος ή δικτάτορας, αρκετά συχνά, ήταν μάλλον αναμενόμενο, να προκαλέσει αντιδράσεις, όμως κανείς δεν φανταζόταν ή περίμενε αυτό, που έγινε (τώρα, τουλάχιστον).
Η απόπειρα πραξικοπήματος, που κατέληξε σε μεγάλο φιάσκο, απέτυχε, όχι τόσο λόγω ελλιπούς οργάνωσης, όσο επειδή εκδηλώθηκε πολύ πρόωρα : είναι σαν τους καρπούς του δέντρου, που όταν δεν έχουν ωριμάσει, κόβονται δύσκολα και αντίστροφα, όταν έχουν ωριμάσει πολύ, ενίοτε πέφτουν μόνοι τους...
Το πραξικόπημα, απέτυχε, διότι, όπως αποδείχτηκε, εξέφραζε μία μικρή μειοψηφία του λαού, ο Ερντογάν εξακολουθεί να είναι δημοφιλής, παρά τα όσα του προσάπτονται, εντός και εκτός χώρας.
Ουσιαστικά, οι δύο αντίρροπες δυνάμεις, που συγκρούονται εκεί, αν το ερμηνεύω σωστά, είναι αυτή, που οδηγεί στην Ισλαμική Ανατολή και εκείνη, που οδηγεί στην Ευρωπαϊκή Δύση.
Ωστόσο αυτό είναι ένα μόνο και μικρό κομμάτι του παζλ, υπάρχουν πολλά ανοικτά θέματα και μέτωπα, στη γείτονα χώρα, όπως το προσφυγικό, το κουρδικό, η τρομοκρατία, οικονομικές αναταράξεις κ.ο.κ και φαντάζομαι πως κανένας ηγέτης, δεν θα ήθελε να είναι, σήμερα, στην θέση του Ερντογάν...
Το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, δεν είναι εύκολο να το προβλέψει κανείς : η μία άποψη, λέει, ότι ουσιαστικά ο Ερντογάν είναι τελειωμένος, μπορεί να γλίτωσε τώρα, αλλά αργά ή γρήγορα, οι αντιδράσεις θα επανέλθουν, είτε στρατιωτικά, είτε, μακάρι, πολιτικά, ότι δηλαδή πήρε κάποια παράταση, στην εξουσία.
Υπάρχει όμως και η άποψη, που επιβεβαιώνεται και ιστορικά ίσως, πως αν ο Ερντογάν, συντρίψει τους αμφισβητίες, όπως έχει αρχίσει να κάνει (και όχι απαραίτητα, με εκτελέσεις), θα επανέλθει η ηρεμία και η τάξη, για μεγάλο χρονικό διάστημα (τίποτα βέβαια, δεν κρατάει, για πάντα).
Ένα άλλο σχόλιο, που πηγάζει, από τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα, είναι η επαναβεβαίωση της δύναμης των ΜΜΕ και ιδίως της τηλεόρασης (κάτι που φαίνεται να γνωρίζουν στον συριζα, όπως φαίνεται και με το θέμα των αδειών των καναλιών...).
Μπορεί οι "χρήστες" των antisocial media να βαυκαλίζονται και να ...αυτοϊκανοποιούνται, ότι αυτά έπαιξαν σημαντικό ρόλο, στην αποτυχία του πραξικοπήματος, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική, διότι η τηλεόραση είναι αυτή, που εξακολουθεί να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις.
Τέλος, στο ζήτημα, που αφορά και την χώρα μας, δηλαδή τους 8 Τούρκους στρατιωτικούς, που αυτομόλησαν εδώ.
Αντικυβερνητικοί δημοσιογράφοι και άλλοι "ανεξάρτητοι", έσπευσαν να τους υπερασπιστούν, άλλοι πρώιμα και άλλοι όψιμα, επικαλούμενοι μάλιστα το διεθνές δίκαιο, τις συμβάσεις κλπ !
Είτε έτσι, δηλαδή επειδή εισήλθαν παράνομα στην χώρα μας, με ένα περιουσιακό στοιχείο μάλιστα, ξένου κράτους, αξίας 10 εκατομμυρίων δολλαρίων, είτε αλλιώς, αν αποδειχθεί (που είναι και το πιθανότερο) ότι συμμετείχαν στο πραξικόπημα, πρέπει να απελαθούν.
Η μόνη περίπτωση, να μην απελαθούν, είναι να γίνουν δεκτές οι αιτήσεις χορήγησης πολιτικού ασύλου και η μόνη περίπτωση να γίνονταν δεκτές, θα ήταν ΑΝ ίσχυε η θανατική ποινή στην Τουρκία...
Το αυταρχικό και συγκεντρωτικό στυλ διακυβέρνησης Ερντογάν, που αποκαλείται σουλτάνος ή δικτάτορας, αρκετά συχνά, ήταν μάλλον αναμενόμενο, να προκαλέσει αντιδράσεις, όμως κανείς δεν φανταζόταν ή περίμενε αυτό, που έγινε (τώρα, τουλάχιστον).
Η απόπειρα πραξικοπήματος, που κατέληξε σε μεγάλο φιάσκο, απέτυχε, όχι τόσο λόγω ελλιπούς οργάνωσης, όσο επειδή εκδηλώθηκε πολύ πρόωρα : είναι σαν τους καρπούς του δέντρου, που όταν δεν έχουν ωριμάσει, κόβονται δύσκολα και αντίστροφα, όταν έχουν ωριμάσει πολύ, ενίοτε πέφτουν μόνοι τους...
Το πραξικόπημα, απέτυχε, διότι, όπως αποδείχτηκε, εξέφραζε μία μικρή μειοψηφία του λαού, ο Ερντογάν εξακολουθεί να είναι δημοφιλής, παρά τα όσα του προσάπτονται, εντός και εκτός χώρας.
Ουσιαστικά, οι δύο αντίρροπες δυνάμεις, που συγκρούονται εκεί, αν το ερμηνεύω σωστά, είναι αυτή, που οδηγεί στην Ισλαμική Ανατολή και εκείνη, που οδηγεί στην Ευρωπαϊκή Δύση.
Ωστόσο αυτό είναι ένα μόνο και μικρό κομμάτι του παζλ, υπάρχουν πολλά ανοικτά θέματα και μέτωπα, στη γείτονα χώρα, όπως το προσφυγικό, το κουρδικό, η τρομοκρατία, οικονομικές αναταράξεις κ.ο.κ και φαντάζομαι πως κανένας ηγέτης, δεν θα ήθελε να είναι, σήμερα, στην θέση του Ερντογάν...
Το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, δεν είναι εύκολο να το προβλέψει κανείς : η μία άποψη, λέει, ότι ουσιαστικά ο Ερντογάν είναι τελειωμένος, μπορεί να γλίτωσε τώρα, αλλά αργά ή γρήγορα, οι αντιδράσεις θα επανέλθουν, είτε στρατιωτικά, είτε, μακάρι, πολιτικά, ότι δηλαδή πήρε κάποια παράταση, στην εξουσία.
Υπάρχει όμως και η άποψη, που επιβεβαιώνεται και ιστορικά ίσως, πως αν ο Ερντογάν, συντρίψει τους αμφισβητίες, όπως έχει αρχίσει να κάνει (και όχι απαραίτητα, με εκτελέσεις), θα επανέλθει η ηρεμία και η τάξη, για μεγάλο χρονικό διάστημα (τίποτα βέβαια, δεν κρατάει, για πάντα).
Ένα άλλο σχόλιο, που πηγάζει, από τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα, είναι η επαναβεβαίωση της δύναμης των ΜΜΕ και ιδίως της τηλεόρασης (κάτι που φαίνεται να γνωρίζουν στον συριζα, όπως φαίνεται και με το θέμα των αδειών των καναλιών...).
Μπορεί οι "χρήστες" των antisocial media να βαυκαλίζονται και να ...αυτοϊκανοποιούνται, ότι αυτά έπαιξαν σημαντικό ρόλο, στην αποτυχία του πραξικοπήματος, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική, διότι η τηλεόραση είναι αυτή, που εξακολουθεί να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις.
Τέλος, στο ζήτημα, που αφορά και την χώρα μας, δηλαδή τους 8 Τούρκους στρατιωτικούς, που αυτομόλησαν εδώ.
Αντικυβερνητικοί δημοσιογράφοι και άλλοι "ανεξάρτητοι", έσπευσαν να τους υπερασπιστούν, άλλοι πρώιμα και άλλοι όψιμα, επικαλούμενοι μάλιστα το διεθνές δίκαιο, τις συμβάσεις κλπ !
Είτε έτσι, δηλαδή επειδή εισήλθαν παράνομα στην χώρα μας, με ένα περιουσιακό στοιχείο μάλιστα, ξένου κράτους, αξίας 10 εκατομμυρίων δολλαρίων, είτε αλλιώς, αν αποδειχθεί (που είναι και το πιθανότερο) ότι συμμετείχαν στο πραξικόπημα, πρέπει να απελαθούν.
Η μόνη περίπτωση, να μην απελαθούν, είναι να γίνουν δεκτές οι αιτήσεις χορήγησης πολιτικού ασύλου και η μόνη περίπτωση να γίνονταν δεκτές, θα ήταν ΑΝ ίσχυε η θανατική ποινή στην Τουρκία...
Κάποιοι, οι οποίοι, όπως φαίνεται, συμμετείχαν σε πολύ σοβαρές εγκληματικές πράξεις, δεν μπορεί να γίνονται αποδέκτες ..ασυλίας, αυτό θα έπρεπε, τουλάχιστον, να είναι αυτονόητο, στους αυτόκλητους, εδώ, υπερασπιστές τους !
Το μόνο σίγουρο είναι, πως η Ελλάδα σέβεται και εφαρμόζει το Δίκαιο και τους διεθνείς κανόνες και αυτό θα πράξει ξανά, σε αντίθεση με τη γειτονική χώρα, που τους παραβιάζει συχνά και προκλητικά (βλέπε πτήσεις τούρκικων μαχητικών, πάνω από ελληνικά εδάφη, υφαλοκρηπίδα κλπ).
Και ότι δεν μπορεί να ρισκάρει τις διπλωματικές της σχέσεις, για να ικανοποιήσει αριστερούληδες, αλληλέγγυους και λοιπούς δήθεν υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Οι 8 έχουν εγκληματίσει, έκαναν μία επιλογή, την οποία πρέπει και να πληρώσουν και μόνον τα δικαστήρια της γείτονος χώρας, μπορούν και πρέπει να τους κρίνουν, για ό,τι έκαναν ή αποπειράθηκαν να κάνουν.
Στο ζήτημα της θανατικής ποινής, τώρα, σε όλα τα ποινικά συστήματα των ανεπτυγμένων και πολιτισμένων χωρών, όπως και στο δικό μας, ισχύει η αρχή της ΜΗ αναδρομικής εφαρμογής των ποινικών Νόμων ! Δηλαδή, ακόμα και αν τολμούσε κάποιο κράτος, να επαναφέρει την θανατική ποινή, αυτό θα ίσχυε για ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, όχι για πράξεις, που έχουν ήδη γίνει...Βέβαια, δεν ξέρω τι προβλέπει επ' αυτού, ο τούρκικος ποινικός κώδικας, αλλά ελπίζω να επικρατήσει η Λογική και να μην δοθεί αναδρομική ισχύς, ακόμα και σε περίπτωση επαναφοράς (που θα απομονώσει όμως και άλλο την Τουρκία και θα την απομακρύνει, από το ευρωπαϊκό κεκτημένο)
ΑπάντησηΔιαγραφή