τι σημαίνει "μη υποβοηθούμενη ευθανασία" ;

       Αυτή την απορία εκφράζουν, από το πρωί, αρκετοί, είτε επειδή δεν καταλαβαίνουν, είτε επειδή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, δεν έχει σημασία αυτό, σημασία έχει ότι τον όρο αυτό επέλεξε (;) ο ίδιος ο Αλέξανδρος Βέλλιος, για να βαφτίσει την πράξη αυτοχειρίας του και ...να μην μπλέξει κανέναν άλλον.
  Ο τονισμός "μη υποβοηθούμενη" είναι ο κρίσιμος, γιατί ως γνωστόν, στην χώρα μας, ούτε ευθανασία προβλέπεται, ούτε βοήθεια σε αυτήν, αλλά παρόμοιες πράξεις, αντιμετωπίζονται, προφανώς, ως ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως, ειδικά όταν το θύμα είναι σε κώμα και γενικά σε κατάσταση, που δεν μπορεί να αποφασίσει το ίδιο (εξαιρούνται ίσως οι περιπτώσεις εγκεφαλικού θανάτου, δηλαδή εκείνες, όπου δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ανάνηψης και τραβάνε οι γιατροί την πρίζα των μηχανημάτων, σε συνεννόηση με τους οικείους).
  Έβαλα ερωτηματικό στο "επέλεξε", γιατί κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πως πέθανε, εκτός από ελάχιστα άτομα, αλλά προσωπικά, αν ήμουν Εισαγγελέας, θα έκανα μία έρευνα, για τις συνθήκες θανάτου (π.χ αν έγινε με φάρμακα, που είναι και το πιθανότερο, τα κατείχε νόμιμα ; ποιος του τα έδωσε ; ή κατέβασε ένα μπουκάλι χλωρίνη, οπότε μιλάμε για καθαρή αυτοκτονία ;)
  Ο ίδιος είχε προαναγγείλει ότι θα πήγαινε σε κέντρο του εξωτερικού, που ...ειδικεύεται σε ευθανασίες, ωστόσο μάλλον προτίμησε τα (πολλά) λεφτά αυτά, που θα έδινε εκεί, να πάνε στους συγγενείς-κληρονόμους.
   Ωστόσο, η φράση, που χρησιμοποιούσε ο μακαρίτης, στις συνεντεύξεις του, ήταν "σου δίνουν" ένα ποτήρι νερό με το "φάρμακο" και πεθαίνεις γρήγορα και ανώδυνα, δεν έλεγε "παίρνεις" και το "σου δίνουν" παραπέμπει εξ ορισμού, σε ...υποβοήθηση από τρίτους !
  Η υπόθεση αυτή, δηλαδή όχι ακριβώς αυτή, εφόσον όντως δεν υπήρξε υποβοήθηση, δίνει αφορμή να μιλήσουμε για δύο ιδιάζουσες περιπτώσεις ανθρωποκτονίας, που προβλέπει ο Ποινικός μας Κώδικας.
  Το πρώτο άρθρο, έχει τίτλο "ανθρωποκτονία με συναίνεση" και ορίζει πως όποιος σκοτώσει άλλον, κατόπιν επίμονης και σπουδαίας απαίτησης, από το ίδιο το θύμα και από οίκτο για αυτόν, που έπασχε από ανίατη ασθένεια, τιμωρείται με φυλάκιση.
  Το δεύτερο, με τίτλο "συμμετοχή σε αυτοκτονία", ορίζει πως όποιος πείθει άλλον να αυτοκτονήσει, αν έγινε η αυτοκτονία ή έστω απόπειρά της, καθώς και όποιος έδωσε βοήθεια σε αυτήν, τιμωρείται επίσης με φυλάκιση.
  Βλέπουμε ότι και τα δύο εγκλήματα, είναι πλημμελήματα, που τιμωρούνται με ποινές έως 5 έτη φυλάκισης, το πολύ και απέχουν πολύ από τον κανόνα των ισοβίων, που προβλέπεται για την "κλασική" ανθρωποκτονία.
   Όσοι είναι στην ηλικία μου και μεγαλύτεροι, θα θυμούνται την υπόθεση του παρκαδόρου Ματθαίου Μονσελά, που είχε σκοτώσει μία οδοντίατρο, κατόπιν δικής της και επίμονης απαίτησης και είχε συγκλονίσει το Πανελλήνιο...
   Η όμορφη οδοντίατρος έφτασε σε αυτό το σημείο, επειδή ο άντρας της, την απατούσε και ο γάμος της θα διαλυόταν, ωστόσο η περίπτωση αυτή, δεν μπορούσε να υπαχθεί σε καμία από τις δύο, ως άνω, διατάξεις, αφενός, γιατί δεν έπασχε από ανίατη ασθένεια και αφετέρου, επειδή δεν αυτοκτόνησε η ίδια, αλλά την πυροβόλησε ο Μονσελάς.
  Αυτό είχε ως συνέπεια, να καταδικαστεί σε ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, με σημαντικά όμως ελαφρυντικά και σχετικά μικρή ποινή (δώδεκα έτη και κάτι)...
  Για την περίπτωση Βέλλιου, πέρα από το καθαρά νομικό κομμάτι, που αμφιβάλλω αν θα διερευνηθεί, υπάρχει και το θεολογικό και το ψυχολογικό-ψυχιατρικό, για τα οποία μπορούν να λεχθούν πολύ περισσότερα...
  Ήδη πολλοί, κάνουν λόγο για κινήσεις αξιοπρέπειας και θάρρους, ωστόσο δεν βλέπω σε τι διαφέρει αυτή η περίπτωση από τους άλλους, χιλιάδες καρκινοπαθείς, που ανεβαίνουν τον προσωπικό τους Γολγοθά, σιωπηλά, χωρίς να βγαίνουν στα κανάλια και χωρίς να έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα νικήσουν τον καρκίνο ή το θάνατο, αν ...αυτοκτονήσουν !