το μυστήριο του Θανάτου

   "Θρηνώ και οδύρομαι, όταν εννοήσω τον θάνατο..", είναι μία χαρακτηριστική φράση, από την νεκρώσιμη ακολουθία, που θα ακουστεί σε λίγα λεπτά, ξανά, στην κηδεία του Α. Βέλλιου.
 Τόσο η ιδέα του θανάτου, όσο και το θέαμα ενός άψυχου σώματος, είναι αποκρουστικά και η τραγικότητα του ανθρώπου, πηγάζει από το γεγονός, ότι είναι το μόνο έμβιο ον, που ΞΈΡΕΙ ότι κάποια στιγμή, θα πεθάνει, βιολογικά.
 Από χθες, υπάρχει μεγάλη κόντρα και δημόσια αντιπαράθεση, ανάμεσα σε κάφρους, δηλαδή άπιστους και Ορθόδοξους Χριστιανούς, με αφορμή τον συγκεκριμένο θάνατο, που ο ΊΔΙΟΣ επέλεξε να δημοσιοποιήσει, με αυτόν τον τρόπο (ο ίδιος προκάλεσε αυτόν τον ντόρο).
  Για εμάς τους Ορθόδοξους, ο βιολογικός θάνατος δεν είναι το τέρμα και στην νεκρώσιμη ακολουθία, διαβάζεται επίσης απόσπασμα επιστολής του Αποστόλου Παύλου (προς Θεσσαλονικείς, αν δεν απατώμαι), όπου καλεί τους Πιστούς, να μην απογοητεύονται, όπως οι λοιποί, οι άπιστοι, οι μη έχοντες ελπίδα !
   Η Ελπίδας μας, φυσικά, έγκειται, όπως λέει, στην Ανάσταση του Κυρίου, στη βεβαιότητα ότι ο θάνατος νικήθηκε, μέσα από το σύμβολο του Σταυρού, την Ύψωση Του Οποίου, θα εορτάσουμε σύντομα.
   Για τον Α.Βέλλιο, οι προσωπικές μου εκτιμήσεις, είναι οι εξής (αυθαίρετες, φυσικά) : ένα πρόσωπο αναγνωρίσιμο, με οικονομική άνεση, που φαίνεται να τα έχει όλα, ξαφνικά μαθαίνει ότι είναι σοβαρά άρρωστο, σε όχι πολύ μεγάλη ηλικία.
   Στην αρχή, θα σκέφτηκε ότι θα πάω στους καλύτερους γιατρούς, για να γίνω καλά, αλλά βλέποντας ότι και αυτοί σηκώνουν τα χέρια ψηλά, "το γύρισε στην τρελίτσα" : θα πεθάνω όρθιος, πριν με ρίξει τελείως η ασθένεια (αν αυτό δεν είναι εγωισμός, τότε τι είναι ;).
   Περισσότερο, να πω την αλήθεια, με ενόχλησαν οι δήθεν οδηγίες που έδωσε για την ταφή του : απλό, ξύλινο φέρετρο, λιτή τελετή κλπ, λες και ήταν ...κάποιος Βασιλιάς και θα μπορούσε να τύχει βασιλικής ταφής, αλλά από (υποκριτική) ταπεινοφροσύνη, επέλεξε κάτι λιτό και απλό !
   Για να μπούμε στην ουσία, τώρα, το ερώτημα είναι τι κάνεις, αν σε ενόχλησε η στάση του ; τον βρίζεις ; ΌΧΙ, αυτό είναι ό,τι χειρότερο...
   Οι νεκροί έχουν ΜΕΓΆΛΗ ανάγκη, από τις προσευχές των ζωντανών, από μνημόσυνα, τρισάγια κλπ, επειδή οι ίδιοι δεν μπορούν να βελτιώσουν πλέον την θέση τους, ούτε να γυρίσουν πίσω και να ξαναζήσουν αλλιώς, πιο ορθά !
   Κάθε φορά, που βλέπουμε, σε τοίχο ή κολώνα, κολλημένο ένα κηδειόσημο ή αναγγελία μνημοσύνου, να λέμε : "ο Θεός μνήσθητι της ψυχής του/της κεκοιμημένου/νης δούλου/ης σου, τάδε (ονοματεπώνυμο), ο Θεός μνήσθητι (ή ιλάσθητι), τρεις φορές", δεν κοστίζει τίποτα, είναι εύκολο και γρήγορο και αυτό το νόημα έχει και η αναγγελία κηδειών και μνημοσύνων.
   Εδώ έγκειται και το λάθος των ΜΜΕ, κάθε φορά, που πεθαίνει κάποιος, από ατύχημα κλπ, δεν δημοσιεύουν το ονοματεπώνυμό του καθόλου ή μόνον τα αρχικά του, με συνέπεια οι αναγνώστες να μην μπορούν να προσευχηθούν, για την ανάπαυση της ψυχής του !
  Για να επανέλθω, στην Ελπίδα, που έχουμε εμείς οι Χριστιανοί, από την νίκη του Χριστού, επάνω στο Θάνατο, αυτή βασίζεται και σε απτές αποδείξεις : στις χιλιάδες εμφανίσεις Αγίων, μπροστά σε ανθρώπους, όχι σε όραμα, αλλά σε κανονική-υλική μορφή και ύπαρξη, μιλάμε για ανθρώπους, οι οποίοι έζησαν, αγίασαν και "κοιμήθηκαν", ακόμα και πριν από εκατοντάδες χρόνια και εμφανίζονται ολόσωμοι και ολοζώντανοι, μιλούν κλπ, σαν κανονικοί άνθρωποι (έχω αναφέρει στην ανάρτηση "ένας σταθμός στην Ζωή μου", ότι το 2009 αξιώθηκα, προσωπικά, να δω, τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσσο).
   Δεν είναι όμως, μόνον οι εμφανίσεις των Αγίων, είναι και τα άφθαρτα λείψανά Τους, ακόμα και η απουσία νεκρικής ακαμψίας, πριν την ταφή, σημεία και τέρατα δηλαδή, που εκφεύγουν της λογικής και της επιστήμης, διότι "όπου βούλεται Κύριος, νικάται φύσεως τάξις", αποδείξεις και αυτές, ότι ο θάνατος και η φθορά, μπορούν να νικηθούν, ο καθένας μπορεί να κερδίσει την Αιώνια Ζωή, ζώντας, εδώ, σύμφωνα με τα κελεύσματα του Ευαγγελίου !