πολιτική υστεροφημία

   Υποθέτω ότι για τους περισσότερους πολιτικούς, κυρίως βέβαια για τους επαγγελματίες, όχι όσους μπαίνουν ευκαιριακά ή παρασύρονται να μπουν στην πολιτική, εν γένει και ειδικά όσους ασχολούνται με τα κοινά, από καίριες θέσεις, ένα από τα βασικά κίνητρα, είναι και η υστεροφημία.
 Αν κοιτάξουμε ό,τι συμβαίνει σήμερα ή τα τελευταία χρόνια, γύρω μας, θα δούμε στρατιές τέως πολιτικών, τους οποίους μετά το θάνατο ή μετά την απόσυρσή τους, από την πολιτική σκηνή, δεν τους θυμάται ούτε η μάνα τους !
 Και όσους θυμάται ο κόσμος, είναι συνήθως, για κακό και όχι για καλό, επειδή π.χ έβαλαν όλα τα δάκτυλα μέσα στο μέλι, επειδή πλούτισαν παράνομα ή ημι-νόμιμα και γενικά επειδή προκάλεσαν καταστροφή και δεν βοήθησαν την χώρα...
 Το πως αποκτάται πολιτική υστεροφημία, είναι μεγάλο ερώτημα και σίγουρα, για να σε θυμούνται οι πολίτες, αλλά και η Ιστορία, θα πρέπει να κάνεις κάτι καλό και όχι κακό, να δώσεις λύσεις και απαντήσεις, στα μεγάλα ζητήματα και τις προκλήσεις, που αντιμετωπίζει η κοινωνία και να πάρεις αποφάσεις, που μπορεί να είναι και (βραχυπρόθεσμα) δυσάρεστες !
  Νομίζω ότι η περίπτωση της Λούκας Κατσέλη, μιας πολύ μέτριας, κατά τ' άλλα, πολιτικού, που κατόρθωσε να δώσει το όνομά της σε έναν Νόμο, που ακούγεται συνέχεια, είναι, όπως έχω ξαναγράψει, χαρακτηριστική, αφού πέτυχε να δώσει λύση ή έστω ανακούφιση, σε ένα πιεστικό πρόβλημα και να προστατέψει τον κόσμο, από τα κοράκια των τραπεζών.
  Έτσι, το ερώτημα, που ανακύπτει και πρέπει να προβληματίζει τους εν ενεργεία πολιτικούς, είναι ο εντοπισμός των ζητημάτων, που χρειάζονται άμεση θεραπεία και αντιμετώπιση, για να βγει η χώρα, από το τέλμα, τα Μνημόνια, την υπερχρέωση-χρεοκοπία κλπ.
  Το να εθελοτυφλείς, να καθυστερείς ή να βάζεις τα προβλήματα, κάτω από το χαλί, απλά δεν βοηθάει ούτε εσένα, την υστεροφημία σου, δηλαδή, ούτε την χώρα, το γενικό καλό, έτσι π.χ όποιος τολμούσε αύριο, να κάνει περικοπές μισθών στο Δημόσιο (από 20% και πάνω) ή και απολύσεις αργόμισθων, μακροπρόθεσμα θα τον ευγνωμονούσαν όλοι, για την ανακούφιση, που θα επέφερε στον κρατικό προϋπολογισμό, στην μείωση των φόρων κ.ο.κ (ωστόσο κανείς δεν τόλμησε, γιατί είναι δέσμιοι μικροκομματικών συμφερόντων και δεν βλέπουν μακριά).
  Η αφορμή, ωστόσο, που γράφονται αυτά, είναι άλλη : το διαφαινόμενο, δεύτερο και μεγαλύτερο φιάσκο, με την σχεδιαζόμενη επένδυση της εταιρίας Tesla, του αμερικάνικου κολοσσού, που κατασκευάζει ηλεκτρικά αυτοκίνητα και ήθελε και παλιότερα να φτιάξει εργοστάσιο στην Ελλάδα και την διώξαμε !
  Ακούγεται ότι το ενδιαφέρον της εν λόγω εταιρίας, για ένα δεύτερο ευρωπαϊκό εργοστάσιο, στην χώρα μας, έχει αναθερμανθεί και θα είναι μεγάλο έγκλημα, αν χαθεί ξανά, αυτή η, τεράστιας σημασίας, επένδυση, ενώ αντίστοιχα, είναι βέβαιο, ότι ο πολιτικός που θα κόψει την κορδέλα, σε ένα αντίστοιχο εργοστάσιο, θα κερδίσει, εκτός από ψήφους ΚΑΙ την υστεροφημία.
  Σε μια χώρα, με τεράστια ανεργία, ειδικά στους νέους και δη στους επιστήμονες, που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν και με μια Οικονομία, προσανατολισμένη, στους τομείς των υπηρεσιών και όχι της παραγωγής, που τρώει τις σάρκες της, χρειάζεται ένα αναπτυξιακό και παραγωγικό σοκ και επενδύσεις τέτοιου βεληνεκούς, όπως της Τέσλα, μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω, με αλυσιδωτές συνέπειες (το παράδειγμά της, θα ακολουθήσουν με βεβαιότητα και άλλες μεγάλες επιχειρήσεις, λόγω και της σπουδαίας στρατηγικής θέσης της Ελλάδας, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση).
  Παράλληλα, επομένως, με τις μειώσεις της κρατικής δαπάνης και σπατάλης (που προχωρούν σημειωτόν και πολύ αργά), είναι αναγκαία η παραγωγική ανασυγκρότηση της Οικονομίας, ώστε να μεγαλώσει η "πίτα", το ΑΕΠ, τα κρατικά έσοδα κλπ, για να μπορεί στη συνέχεια, να μειωθούν οι φόροι και να γίνει η περίφημη "κοινωνική πολιτική".
  Αντί αυτού, βλέπουμε οι νέες επενδύσεις στην χώρα μας, να είναι σχεδόν ανύπαρκτες, παρά τα μεγάλα λόγια και σχέδια για "fast track" κλπ, οι επίδοξοι επενδυτές εκδιώκονται κακήν κακώς, απογοητευμένοι από την απίστευτη γραφειοκρατία, την υψηλή φορολόγηση, τις αριστερές ιδεοληψίες κ.ο.κ (τελευταίο θύμα, ο Εμίρης του Κατάρ) !
  Από την άλλη, η συνεχώς ανοδική πορεία όσων επιχειρήσεων, ιδιωτικοποιήθηκαν (βλέπε π.χ ΟΤΕ, ΔΩΔΩΝΗ και ΣΕΚΑΠ), καθιστά αναγκαία την γρήγορη ιδιωτικοποίηση και άλλων "επιχειρήσεων", που λειτουργούν (πολύ ζημιογόνα) σήμερα, υπό δημόσιο έλεγχο (ενδεικτικά η ΛΑΡΚΟ, ΕΒΖ, οι Συγκοινωνίες κ.α).
  Συνεπώς, όποιος πολιτικός θέλει στο μέλλον, οι πολίτες να πίνουν νερό στο όνομα του, στα καφενεία, να συζητούν, για όσα καλά έκανε κλπ, αρκεί να αφουγκραστεί τις ανάγκες κάθε εποχής και να "βλέπει μακριά", δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο !