πόσο "κακό" είναι το ΔΝΤ ;

     Είναι κάτι που βλέπουμε και ακούμε, σταθερά και επαναλαμβανόμενα, τα τελευταία έξι χρόνια, με ΌΛΕΣ τις μνημονιακές κυβερνήσεις (και δεν ήταν λίγες) και ΌΛΟΥΣ τους εμπλεκόμενους, στις διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές μας, Υπουργούς.
  Πάντα κατηγορούν το ΔΝΤ ότι προβάλλει "παράλογες" ή "εξωφρενικές" απαιτήσεις και είναι αυτό, που πάντα ευθύνεται ή καθυστερεί το κλείσιμο της εκάστοτε αξιολόγησης !
  Βέβαια, όταν οι πολιτικοί μας λένε πως αυτά που ζητάει το ΔΝΤ "δεν γίνονται", εννοούν ότι εκείνοι "δεν μπορούν" να τα κάνουν, μπερδεύουν δηλαδή το "δεν μπορώ" με το "δεν θέλω".
  Το γιατί απορρίπτουν και δεν θέλουν να εφαρμόσουν όσα προτείνει το ΔΝΤ, έχει να κάνει, με τους ίδιους, όχι με το αν αυτά, ωφελούν ή όχι την χώρα, το μόνο που σκέφτονται είναι, αν θα έχει πολιτικό κόστος, για το κόμμα τους, αν θα ψηφίσουν τα πρόβατα-βουλευτές ή θα καταρρεύσει η κυβέρνησή τους και θα χάσουν την καρέκλα (και την κουτάλα, εννοείται, τη δυνατότητα να διορίζουν "ημετέρους" με 2 χιλιάρικα μισθούς και ...πλασματικές υπερωρίες).
  Αυτή είναι και η βασική διαφορά του ΔΝΤ, από τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους, ότι δεν χρειάζεται να ανησυχεί για "πολιτικά κόστη", διότι δεν λογοδοτεί σε Κοινοβούλια, όπως οι άλλοι !
  Στο παρελθόν είχα εκφράσει την άποψη, ότι το ΔΝΤ, θα έπρεπε να αποχωρήσει από το ελληνικό πρόγραμμα και η Ε.Ε να λύσει, μόνη της, τα εσωτερικά της προβλήματα, χωρίς βοήθεια, από την άλλη όχθη του Ατλαντικού.
   Όταν τα έγραφα αυτά, υπήρχε σφοδρή αντίσταση από τον Σόιμπλε, κυρίως, που δεν συζητούσε καν τέτοιο ενδεχόμενο και τελικά, αναθεώρησα, το ξανά σκέφτηκα καλύτερα και συμφώνησα με την άποψη της Γερμανίας, ουσιαστικά...
  Τώρα βέβαια, ακούγεται πως ακόμα και η Γερμανία εμφανίζεται θετική στο ενδεχόμενο αποχώρησης του ΔΝΤ και δεν μπορώ να αντιληφθώ, τι άλλαξε, στο μεσοδιάστημα !
   Άποψή μου είναι, πως ακόμα και αν δεν υπήρχε το ΔΝΤ, θα έπρεπε να το εφεύρουμε, εννοώ, πως το ελληνικό δράμα, δεν μπορεί να τύχει "πολιτικής λύσης", για τον απλούστατο λόγο, ότι δεν μπορούν οι πολιτικοί, που δημιούργησαν ένα πρόβλημα, να το λύσουν και οι ίδιοι (αν μπορούσαν να το λύσουν, δεν θα είχε δημιουργηθεί εξαρχής)...
  Τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, χρειάζονται μία τεχνοκρατική προσέγγιση, ανθρώπους με εξειδικευμένη γνώση, αν και προσωπική μου γνώμη είναι, πως ακόμα και ...ένας κτηνοτρόφος, θα μπορούσε να λύσει τα περισσότερα, σε σχέση, με τους ανεπάγγελτους και χωρίς επαφή με την πραγματικότητα, πολιτικούς μας !
   Αν θέλαμε να μιλήσουμε για το ΔΝΤ, αυτό καθ' εαυτό, φυσικά, δεν θα λέγαμε ότι είναι τέλειο, έχει και αυτό τα δικά του ζητήματα, με πιο σοβαρό την έλλειψη ικανής Ηγεσίας : αν σκεφτείς ποια είναι επικεφαλής τώρα και ποιον διαδέχτηκε, μόνον να γελάσεις μπορείς...
   Το ιδανικό θα ήταν να αναθέταμε σε εξειδικευμένες, ιδιωτικές, εταιρίες, που ειδικεύονται στην ανόρθωση και ανάκαμψη προβληματικών επιχειρήσεων, την εκπόνηση σχεδίου εξόδου από την οικονομική Κρίση και εισόδου σε ανάπτυξη.
   Βέβαια, τίποτα και κανείς, δεν εγγυάται (μάλλον το αντίθετο) ότι οι άσχετοι πολιτικοί μας, θα δέχονταν και θα εφάρμοζαν όσα θα τους πρότειναν και δεν θα μιλούσαν ξανά για "παράλογες και εξωφρενικές" προτάσεις !
   Η ελληνική τραγωδία, έχει να κάνει με το γεγονός ότι, κάθε φορά, που ανακύπτει διαφωνία κυβέρνησης και ΔΝΤ, για μέτρα περικοπών δαπανών, υποχωρεί σχεδόν πάντα το δεύτερο και προτείνει, για εξισορρόπηση ...αύξηση των φόρων και έτσι βυθιζόμαστε περισσότερο στην ύφεση και πάμε από μνημόνιο σε μνημόνιο, όταν οι άλλες χώρες, έχουν ήδη βγει, προ πολλού.
   Η τραγωδία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, αν αναλογιστεί κανείς, ότι όλες οι προσπάθειες, που κάνουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις (που μην ξεχνάμε εκλέχτηκαν με αντιμνημονιακά παραμύθια), για να "σώσουν" τα πελατάκια-ψηφοφόρους τους, γίνονται, με απλές εικασίες, ότι αυτό θα επιθυμούσαν και αυτοί (δηλαδή οι πελάτες των κομματικών γραφείων, που ανεβοκατεβάζουν τις κυβερνήσεις).
   Ουσιαστικά, αν είχαν υιοθετήσει εξαρχής τα προτεινόμενα μέτρα και δεν προσπαθούσαν ...να σώσουν κάποιους, ερήμην τους και χωρίς να ερωτηθούν και η χώρα θα έβγαινε γρηγορότερα στο φως και το πολιτικό κόστος, θα ήταν μικρότερο !
   Δύο μόνον παραδείγματα, για το τέλος : όταν όλοι οι Υπουργοί έλεγαν ότι η περαιτέρω μείωση των συντάξεων, είναι "κόκκινη γραμμή" και μάλιστα απαραβίαστη, οι ίδιοι οι συνταξιούχοι ή μερίδα αυτών έστω, έλεγαν ότι συμφωνούν στην περικοπή της σύνταξής τους, προς όφελος των νεότερων γενεών.
   Επίσης, όταν αρνείσαι να κόψεις κρατική σπατάλη και επιλέγεις την αύξηση των φόρων, τι πετυχαίνεις ; Ας δούμε, τώρα, με την αύξηση του φόρου, στον καφέ : η κατανάλωση θα μειωθεί, κάποιοι θα φτιάχνουν καφέ, μόνοι τους, αντί να αγοράζουν σε "πακέτο", καφετέριες θα κλείσουν, άνθρωποι θα χάσουν τις δουλειές τους και σε τελική ανάλυση, θα μειωθούν τα κρατικά έσοδα.