απόφαση διάσωσης "Μαρινόπουλου"

   Μόλις πρόσφατα δημοσιεύτηκε η αναμενόμενη απόφαση διάσωσης των σούπερ μάρκετς "μαρινόπουλος", από μία άτακτη χρεοκοπία, μέσω σχεδίου εξυγίανσης και την ουσιαστική συμμετοχή, άλλης, ομοειδούς, εταιρίας.
 Κάποια sites μάλιστα, έσπευσαν να δημοσιεύσουν αυτούσιο, το πολυσέλιδο κείμενο της απόφασης, άγνωστο γιατί και σε τι αποσκοπούσε αυτό, αφενός επειδή περιέχει προσωπικά δεδομένα, όσων συμμετείχαν στην σχετική Δίκη και αφετέρου, επειδή ελάχιστοι, μη νομικοί, θα μπορούσαν να καταλάβουν, τις νομικές σκέψεις της απόφασης !
 Η απόφαση, είναι, προφανέστατα, καλοδεχούμενη και στην σωστή κατεύθυνση, δηλαδή σε εκείνη της διάσωσης των προβληματικών επιχειρήσεων και όχι της εκποίησης τους, έναντι πινακίου φακής, εφόσον δεν μεγαλώνει την ήδη τεράστια ανεργία και δεν προκαλεί αλυσιδωτές, αρνητικές, συνέπειες και σε άλλες (προμηθευτές).
  Ωστόσο, αυτό, που έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση, είναι πως, βάσει της σχετικής συμφωνίας, η δικαστική απόφαση, έπρεπε να δημοσιευτεί τρεις ημέρες, νωρίτερα από ότι δημοσιεύτηκε και πως αυτό, κινδύνεψε να τινάξει στον αέρα, το σχέδιο διάσωσης !
  Άσχετα αν αυτό οφείλεται σε αμέλεια των δικαστών, σε μια δημοσιοϋπαλληλική δηλαδή προσέγγιση ή σε εγγενείς δυσκολίες (π.χ πλήθος συμμετεχόντων στην Δίκη), θα ήταν άδικο και πολύ βαρύ ΚΑΙ για τους ίδιους τους δικαστές, να φορτωθούν το τεράστιο βάρος-ευθύνη, μιας αποτυχίας, που θα οδηγούσε 30.000 άτομα, άμεσα και έμμεσα, στην ανεργία, επειδή π.χ είχαν τον νου τους, στις χριστουγεννιάτικες διακοπές και όχι στην απόφαση...
  Όπως, είχα επισημάνει, στο παρελθόν και με αφορμή σχολιασμό του περιβόητου άρθρου 99 του Πτωχευτικού Κώδικα και τον τρόπο της (μη) εφαρμογής του, από τα Δικαστήρια, η διάσωση προβληματικών επιχειρήσεων (ειδικά υπό το καθεστώς της γενικευμένης οικονομικής ύφεσης των τελευταίων 8 χρόνων), αποδείχτηκε ότι ΔΕΝ έπρεπε εξαρχής, να αφεθεί στα χέρια ανθρώπων, χωρίς οικονομικές, επιχειρηματικές ή ...και καθαρά πρακτικές γνώσεις, όπως οι δικαστές.
  Το αποτέλεσμα ήταν, η μεγάλη πλειοψηφία των αιτήσεων, να απορρίπτεται και τώρα να βαράνε όλοι τα κεφάλια τους, στον τοίχο, αναλογιζόμενοι, ότι μέσα από διαδικασίες εκποίησης περιουσιακών στοιχείων, θα πάρουν ψίχουλα ή τίποτα, σε αντίθεση με το ενδεχόμενο οι επιχειρήσεις αυτές, να έμπαιναν στην εξυγιαντική διαδικασία του άρθρου 99 και να επιβίωναν !
  Σε αυτά τα αρνητικά και απαράδεκτα αποτελέσματα, οδηγούσαν σταθερά, μικρές μειοψηφίες πιστωτών, αφού πολύ δύσκολα, θα μπορούσε να εξασφαλιστεί το 100% της συναίνεσης, που έπαιρναν στο λαιμό τους και όλους τους υπόλοιπους...
  Υπό αυτό το πρίσμα, ο νέος Νόμος, που επίκειται άμεσα και προβλέπει κυρίως εξωδικαστικούς μηχανισμούς επίλυσης των σχετικών ζητημάτων, είναι σίγουρα, προς την σωστή κατεύθυνση.
  Πρέπει ωστόσο να επισημανθεί ή και να στηλιτευθεί, η διαφαινόμενη πρακτική των τραπεζών, αντί να προχωρούν σε αναδιαρθρώσεις δανείων επιχειρήσεων, με πιο ευνοϊκούς όρους (διάρκεια, επιτόκια κλπ), να επιλέγουν την τακτική της μετοχοποίησης των δανείων...
  Ήτοι σε μια εποχή, όπου οι τράπεζες πουλάνε σωρηδόν τις θυγατρικές τους, κυρίως, στο εξωτερικό και από-εμπλέκονται από μη τραπεζικές δραστηριότητες, είναι οξύμωρο και αντιφατικό, να προσπαθούν να αποκτήσουν πλειοψηφικό, μετοχικό, έλεγχο, σε εταιρίες, που είναι πελάτες τους και έχουν δάνεια, σε αυτές !
   Στα πλαίσια, μιας καλής και καλόπιστης, αμοιβαίας, προσπάθειας, για την εξεύρεση των καλύτερων λύσεων, θα μπορούσε να γίνει δεκτή π.χ η τοποθέτηση εκ μέρους των τραπεζών, "δικών τους" ανθρώπων στη Διοίκηση μιας εταιρίας, ως "επιτρόπων", αρκεί φυσικά αυτοί οι άνθρωποι, να γνωρίζουν καλά το σχετικό αντικείμενο και να μπορούν να βοηθήσουν και να δώσουν λύσεις, σε φλέγοντα ζητήματα, όπως η αύξηση των πωλήσεων και η μείωση του κόστους λειτουργίας.
  Η απόκτηση απλά μετοχικού ποσοστού, μέσω κεφαλαιοποίησης δανείων και η μετέπειτα ...αδιαφορία, για την πορεία της επιχείρησης, η μη παροχή πιστώσεων κλπ. είναι (;) προφανές, ότι δεν εξυπηρετεί κανέναν, ίσως μάλιστα είναι και χειρότερη λύση, από την αναδιάρθρωση των δανείων, με πιο ευνοϊκούς και πιο προσαρμοσμένους στα σύγχρονα δεδομένα, όρους !
  Γιατί, μιας και μιλήσαμε για λειτουργικά κόστη και επειδή οι επιχειρήσεις μας, κατηγορούνται, ακόμα και από τους δανειστές-θεσμούς, ότι δεν είναι ανταγωνιστικές κλπ, το ερώτημα, που προκύπτει, είναι : ΠΩΣ να είναι ανταγωνιστικές, όταν π.χ δανείζονται με τραπεζικά επιτόκια, ακόμα και πέντε φορές, πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο ;
  Πως να επιβιώσει μια επιχείρηση στην σύγχρονη Ελλάδα, όταν, εκτός από την ληστρική υπερφορολόγηση, έχει να αντιμετωπίσει και σχεδόν τοκογλυφικά τραπεζικά επιτόκια, όταν το κόστος αποπληρωμής τραπεζικών τόκων, ουσιαστικά, τους αφαιρεί κάθε δυνατότητα εμφάνισης κέρδους, το οποίο θα μπορούσε να επανεπενδυθεί στην πραγματική Οικονομία, με ευνοϊκές συνέπειες και για την απασχόληση και την εν γένει αύξηση του ΑΕΠ ;