υπόθεση Ηριάννας

    Η απόρριψη της αίτησης αναστολής εκτέλεσης, της πρωτόδικης ποινής, πολυετούς κάθειρξης, μιας κατηγορούμενης, για ένταξη και συμμετοχή σε εγκληματική-τρομοκρατική οργάνωση, έγινε αφορμή, για νέες επιθέσεις, στους δικαστές και για πρόκληση υλικών ζημιών, σε ιδιωτικές περιουσίες.
  Στην προκειμένη περίπτωση, οι αντιδράσεις και οι επιθέσεις στην "δικαιοσύνη", υπήρξαν, τουλάχιστον, υπερβολικές, από τους αριστερούς συντρόφους, του Τσίπρα, εξ αιτίας των οποίων, έχασε τη δουλειά του ο Μπογδάνος (για να μην δυσαρεστήσει ο Σκάι, την κυβέρνηση, προφανώς).
  Μίλησαν για "μαύρες σελίδες" στην ιστορία της "δικαιοσύνης", ενώ η τελευταία, έχει να επιδείξει πολύ χειρότερες αποφάσεις και κυρίως, πολύ χειρότερες-εγκληματικές, αδράνειες...
  Από την άλλη, βέβαια, βγήκαν μαζικά και οι γιαλαντζί δεξιοί-φιλελέδες, να υποστηρίξουν την ορθότητα της απόφασης.
   Πολιτικά και φιλοσοφικά μιλώντας, είναι αληθές, ότι μπάτσοι και δικ(χ)αστές, ως γρανάζια-υπηρέτες-λυκόσκυλα του "συστήματος", ως έχοντες δηλαδή την μοναδική αρμοδιότητα, να επιβάλλουν την κρατική βία, βγάζουν σπυριά και εξαντλούν την αυστηρότητά τους, απέναντι στους "τρομοκράτες" (γνήσιους και μη), θεωρώντας, εύλογα, λόγω της ως άνω "δουλειάς", που κάνουν, ότι και οι ίδιοι αποτελούν στόχο !
   Για να περάσουμε τώρα, στο νομικό σκέλος της υπόθεσης, το να "κράζουμε" την απόρριψη της αίτησης αναστολής, είναι σαν να βάζουμε το κάρο, μπροστά από το άλογο...
   Το θέμα εδώ, για το οποίο τότε οι αντιδράσεις, υπήρξαν ...πολύ χλιαρές, είναι, το κατά πόσον, υπήρξε ορθή η βαριά πρωτόδικη καταδίκη της συγκεκριμένης κατηγορούμενης ή όχι !
   Διότι, το να λες, στο Δικαστήριο, όπως προκύπτει από τα ρεπορτάζ, ότι θέλω να αποφυλακιστώ, επειδή είμαι καλή φοιτήτρια και θα χάσω μαθήματα και ΌΧΙ (!) επειδή ...είμαι αθώα, θεωρώ, ότι δικαιώνει μάλλον τους 3 Εφέτες, που είπαν "όχι", παρά τους 2, που είπαν "ναι", στην αποφυλάκιση...
    Μπορεί μεν, η αίτηση αναστολής εκτέλεσης της ποινής, ενόψει του δεύτερου βαθμού, να προϋποθέτει κάποια ανεπανόρθωτη βλάβη του αιτούντος, ωστόσο δεν μπορεί να είναι το μοναδικό κριτήριο, δεν μπορεί να μην συνέχεται με την κρίση, αναφορικά, με το κατά πόσον η πρωτόδικη απόφαση, υπήρξε ορθή ή όχι !
    Και αντίστροφα : εάν πιθανολογείται, ότι η πρωτόδικη απόφαση, υπήρξε εσφαλμένη, για νομικούς ή πραγματικούς λόγους, η βλάβη του αιτούντος, είναι αυτονόητη και αυταπόδεικτη, δεν χρειάζεται, ουσιαστικά, να επικαλεστεί κάτι άλλο.
    Αν δηλαδή λες, ότι μπορεί και να είμαι ένοχος, πόσο μάλλον αν έχεις ομολογήσει (ή τα στοιχεία είναι συντριπτικά εις βάρος σου), ένα βίαιο και επικίνδυνο έγκλημα-κακούργημα, είναι σχεδόν γραφικό, να επικαλείσαι μετά, "ανεπανόρθωτη βλάβη", για να αποφυλακιστείς, όπως "πρέπει να μαζέψω τα ροδάκινα, γιατί αλλιώς θα σαπίσουν" ή "πρέπει να ταΐσω-ποτίσω τα πρόβατα, για να μην ψοφήσουν"...(όλοι θυμόμαστε και τον συζυγοκτόνο του Βελβεντού, να λέει στον Ανακριτή, ότι πρέπει να οργώσει τα χωράφια του)
     Άρα, η ΟΥΣΊΑ της υπόθεσης είναι, το κατά πόσον, η ...άριστη αυτή φοιτήτρια, είχε ενταχθεί σε τρομοκρατική οργάνωση, αποδεχόταν τους σκοπούς της και συμμετείχε ενεργά και συνειδητά !
     Ένα αποτύπωμα, σε μέρος όπλου, που μπορεί να ανήκε στο γκόμενό της, τρομοκράτη, θεωρώ, ότι, από μόνο του, δεν μπορεί να στηρίξει μια τόσο βαριά κατηγορία, αν δεν επιβεβαιώνεται και από άλλα στοιχεία.
     Κάπου εδώ λοιπόν, οι δικαστές (του πρώτου βαθμού), έχασαν το δίκιο τους (αν είχαν), θεωρώντας σχεδόν ότι, η επιβεβαιώση έρχεται, είτε μέσα από ...συμμετοχή σε ομάδες "αλληλέγγυων", είτε μέσα από ...ταξίδια στην πόλη της Βαρκελώνης !