ένας εφιάλτης και δύο πονοκέφαλοι

    Ο χειρότερος εφιάλτης ενός μάχιμου δικηγόρου, είναι, μάλλον, οι διάφορες (δια)δικαστικές προθεσμίες, το χάσιμο των οποίων, σημαίνει πως είναι άκυρες-ανυπόστατες και οι αντίστοιχες ενέργειες.
  Ο εφιάλτης είναι μεγαλύτερος, αν σκεφτεί κανείς πόσες και μάλιστα διαφορετικές προθεσμίες, προβλέπονται, στις δικονομίες, καθώς και τις εξαιρέσεις (οι εξαιρέσεις συνήθως, δεν έχουν κάποια, λογική τουλάχιστον, εξήγηση), που υπάρχουν, ότι κάποιες προθεσμίες αναφέρονται σε εργάσιμες ημέρες και άλλες, σε ημερολογιακές, ότι υπάρχουν διαστήματα, που δεν υπολογίζονται κ.ο.κ.
  Σίγουρα, το χειρότερο, που μπορεί να συμβεί, είναι να χάσεις μια προσθεσμία, για μία μόλις ημέρα, ενώ οι κύριες συνέπειες είναι η απόρριψη του ένδικου μέσου ή βοηθήματος και η (μη ηθελημένη) ερημοδικία.
   Ορισμένες φορές, η κατάσταση, πάντως, μπορεί να διασωθεί, είτε με κάποια αναβολή, είτε με επίκληση λόγων ανωτέρας βίας.
   Με αυτή την περίπτωση, αλλά σε μικρότερο βαθμό και με (λιγότερο) επώδυνες επιπτώσεις, εξομοιώνονται και οι περιπτώσεις, όπου ο δικηγόρος, παραβλέπει, κάποια τυπική διαδικασία-προϋπόθεση του παραδεκτού μιας πράξης και αυτή απορρίπτεται, για τυπικούς λόγους, χωρίς το Δικαστήριο να μπει στην ουσία της υπόθεσης (π.χ η παράλειψη έγκαιρης εγγραφής μιας διεκδικητικής αγωγής ακινήτου, στο υποθηκοφυλακείο-κτηματολόγιο).
  Τα τελευταία, μνημονιακά, χρόνια, έχουν περάσει νύχτα, πολλές άσχετες τέτοιες τυπικές προϋποθέσεις, φορολογικού κυρίως χαρακτήρα, τις οποίες είναι πρακτικά αδύνατον να παρακολουθεί ένας δικηγόρος και οι οποίες ευτυχώς, πλέον, δεν λαμβάνονται υπόψη και αυτεπαγγέλτως (ως άσχετες και παράλογες), από τα Δικαστήρια !
   Για να έρθουμε τώρα, στους πονοκεφάλους, ο πρώτος συναρτάται με το θέμα της προηγούμενης ανάρτησης : το να πετύχεις δηλαδή την έκδοση ευνοϊκής απόφασης, υπέρ σου, αλλά να μην μπορείς να εκτελέσεις-εισπράξεις, επειδή ο αντίδικος, δεν διαθέτει, εύκολα εντοπίσιμα τουλάχιστον, περιουσιακά στοιχεία, προς κατάσχεση.
    Εδώ, θεωρώ, ότι είναι ώριμες οι συνθήκες, ώστε να θεσπιστεί η άρση του τραπεζικού και φορολογικού απορρήτου, σε ΌΛΕΣ τις περιπτώσεις, χρηματικών απαιτήσεων (και όχι σε ορισμένες, όπως στις διατροφές) !
    Από το να αναγκάζεσαι να στέλνεις κατασχετήρια σε όλες τις τράπεζες του κόσμου ή να ψάχνεις όλα τα υποθηκοφυλακεία της χώρας, είναι λογικό και θεμιτό, να μπορεί να πηγαίνει ο δικηγόρος, με το αντίγραφο της απόφασης, στη ΔΟΥ του οφειλέτη και να βλέπει το Ε9 του και τα πάντα (όλα) !
    Έτσι, η τυχόν διεύρυνση, του κύκλου των υπόλογων, προς πληρωμή, προσώπων, από μόνη της, δε λέει τίποτα, αν αυτοί δεν έχουν φανερά περιουσιακά στοιχεία και αν δεν μπορείς, εύκολα, να τα εντοπίσεις (χωρίς δηλαδή να υποβληθείς, σε νέα, υπέρογκα έξοδα, με αβέβαιο αποτέλεσμα).
    Ο δεύτερος πονοκέφαλος, επίσης, προστέθηκε, μέσα στα μνημονιακά χρόνια, επειδή οι ανεγκέφαλοι πολιτικοί, αύξησαν υπέρογκα τα διάφορα δικαστικά παράβολα, πάλι νύχτα.
    Αυτό, πέρα του γεγονότος, ότι παραβιάζει την συνταγματική πρόβλεψη, περί παροχής (ευχερούς και σε όλους) δικαστικής προστασίας, έχει κάνει ζημιά και σε μας, διότι μερικές φορές, υπολογίζουμε και λέμε στον πελάτη το κόστος, μιας πράξης, έχοντας ξεχάσει το ακριβές ύψος του παραβόλου και εν γένει των δικαστικών εξόδων (που μεταβάλλονται συνεχώς), με συνέπεια, ενίοτε, να δουλεύουμε, για τον εκάστοτε Τσακαλώτο, χωρίς κέρδος δηλαδή (διότι, αν πεις, εκ των υστέρων, ότι έκανα λάθος, στον υπολογισμό του κόστους, είναι εξαιρετικά αμφίβολο, ότι ο πελάτης, θα ...δείξει κατανόηση).