εκπαίδευση και Παιδεία

    Όλοι πλέον, γνωρίζουν ότι οι δύο έννοιες, δεν ταυτίζονται, ότι η Παιδεία είναι έννοια ευρύτερη και σημαντικότερη, από την εκπαίδευση, διότι σχετίζεται, όχι με απλές και πρακτικές γνώσεις, αλλά με τη διαμόρφωση και το "χτίσιμο" του χαρακτήρα, ενός ανθρώπου.
  Τα ζητήματα εκπαίδευσης (ή Παιδείας, εφόσον το αντίστοιχο Υπουργείο, χρησιμοποιεί, αυτό τον φιλόδοξο τίτλο), είναι σχεδόν πάντα, στην επικαιρότητα, εφόσον οι αλλαγές, είναι τόσο συχνές, που μπορούν να συγκριθούν, μόνον με τις αλλαγές, στο φορολογικό σύστημα (κάθε έξι μήνες, περίπου).
  Θα μιλήσω γενικότερα, αλλά με αφορμή, τις δικές μου εμπειρίες, από το εκπαιδευτικό σύστημα :
  Πάντα, ήμουν από τους καλύτερους μαθητές της τάξης, ήδη από το Δημοτικό, με άριστους βαθμούς κλπ, με τους δασκάλους να λένε τα καλύτερα στους γονείς, ενώ ένας δάσκαλος στην Ε΄δημοτικού, έφτασε σε σημείο, να μου ανοίξει τραπεζικό λογαριασμό !
   Ανοίγω παρένθεση, για να πω, ότι τον συγκεκριμένο, όπως και την νηπιαγωγό μου, τους βλέπω ενίοτε, στη γειτονιά ή στην Εκκλησία και έχει ενδιαφέρον, καθώς έχουν περάσει 30 ή 35 χρόνια, από τότε...
   Πρέπει να τονίσω, ότι ΠΟΤΈ δεν επιδίωξα να είμαι ο καλύτερος ή από τους καλύτερους μαθητές της τάξης (υπήρξα και παραστάτης και απουσιολόγος), δεν υπήρξα ποτέ "φυτό", ούτε έβλεπα ανταγωνιστικά, τους συμμαθητές μου.
   Απλά, φαντάζομαι ότι είχα μια κάποια αντίληψη και παράλληλα, φρόντιζα, να είμαι πάντα διαβασμένος, για το λόγο, όπως το ερμηνεύω τώρα, εκ των υστέρων, ότι δεν ήθελα να πιαστώ αδιάβαστος και να έρθω σε δύσκολη θέση και αμηχανία, μπροστά στην υπόλοιπη τάξη...
   Ενώ τελείωσα το Λύκειο με 19 και 2/12, αν θυμάμαι καλά, στην πρώτη μου προσπάθεια, στις Πανελλήνιες, απέτυχα : έγραψα καλά, στα Αρχαία Ελληνικά και στα Λατινικά (στις γλώσσες, εν γένει, έχω ένα έμφυτο ταλέντο, το οποίο μάλλον δεν έχω καλλιεργήσει, όσο θα έπρεπε), δεν τα πήγα καλά, όμως, στην Έκθεση, όπου ίσως ήμουν αδύναμος και στην Ιστορία, επειδή δεν είχα εμπεδώσει-συνειδητοποιήσει, ότι η "παπαγαλία" ήταν ένα γεγονός-απαιτούμενο και όχι απλά θεωρητικό "κατασκεύασμα" των ΜΜΕ.
   Τη δεύτερη χρονιά και εδώ θέλω να σταθώ, έκανα, μαζί με έναν φίλο, ιδιαίτερα μαθήματα Έκθεσης, στο σπίτι ενός φιλόλογου, μεγάλου και γνωστού ιδιωτικού Σχολείου και μόνον τότε, αντιλήφθηκα τι σημαίνει "Παιδεία" !
   Θέλω να πω, ότι οι 9 μήνες, κοντά του (λίγες ώρες την εβδομάδα), υπήρξαν πιο ουσιαστικοί, από τα 12 χρόνια, της δημόσιας εκπαίδευσής μου και δεν είναι θέμα γνώσεων, αλλά ότι ένιωσα πως ήμουν τυφλός και είδα το Φως, για πρώτη φορά, ότι ανοίχτηκαν το μυαλό και οι ορίζοντές μου, όπως λέμε και δεν είναι σχήμα λόγου.
   Εκεί αισθάνθηκα λοιπόν, την διαφορά μεταξύ Παιδείας και εκπαίδευσης και τι σημαίνει "παιδαγωγός", πως ένας δάσκαλος, μπορεί να σε μάθει να σκέφτεσαι, να κατανοείς και να ερμηνεύεις τον κόσμο, να αποκτήσεις κριτική ικανότητα και αντίληψη των πραγμάτων, να βλέπεις βαθύτερα, την Ουσία των πραγμάτων, κάτω από την επιφάνεια και γενικά, να γίνεις άνθρωπος φιλοσοφημένος, με την έννοια ότι αναζητάς την Αλήθεια, με εύψυχο και ελεύθερο πνεύμα !
   Το παρόν κείμενο, δεν αποτελεί μομφή, για τους εκπαιδευτικούς των δημόσιων Σχολείων, στα οποία και μορφώθηκα, όσο και να επικρατεί και εκεί η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, αλλά είναι στρουθοκαμηλισμός, να μιλάμε για δημόσια παιδεία, με τόσα φροντιστήρια, ιδιαίτερα κλπ, που κάνουν τζίρους δις ευρώ (όπως δεν μπορούμε να μιλάμε, αντίστοιχα, για δημόσια Υγεία, για δημόσια Ασφάλεια κ.ο.κ).
   Όπως δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς, ότι υπάρχουν καλοί και ...λιγότερο καλοί εκπαιδευτικοί και στον ιδιωτικό τομέα, άρα είναι ζήτημα αφενός σωστής επιλογής δασκάλου και αφετέρου σωστής μεθόδου, εκ μέρους του δασκάλου, ώστε να διευρύνει την σκέψη και το πνεύμα του μαθητή (προς το Καλό, εννοείται !)
   Δεδομένου, ότι, όπως ορθά λέγεται, η καλύτερη επένδυση για το μέλλον, είναι η Παιδεία των νέων ανθρώπων, που θα γίνουν οι Πολίτες του Αύριο, θα πρέπει να διαμορφωθεί ένα εκπαιδευτικό σύστημα, που θα "παράγει", ανθρώπους και πνεύματα, ελεύθερα και γενναία, που θα επιδιώκουν το Αγαθό και δεν θα αποκλίνουν από μεγάλες και σταθερές Αξίες, όπως και κυρίως η Δικαιοσύνη, το να μην θέλουν δηλαδή να αδικούν, διότι με άδικους πολίτες (και εντεύθεν "άρχοντες", υπαλλήλους, επαγγελματίες κλπ), μια χώρα, καταντάει, όπως η σύγχρονη Ελλάδα.