άμυνα σε διαταγή πληρωμής (από τράπεζα)

   Οι διαταγές πληρωμής και οι ανακοπές, έναντι αυτών, αποτελούν ένα σημαντικό κεφάλαιο της δικαστικής και δικηγορικής ύλης, κυρίως για τα νομικά τμήματα των τραπεζών ή των δικηγορικών εταιριών, με τις οποίες συνεργάζονται οι τράπεζες.

  Θα έλεγα, μάλιστα, ότι από τις αρχές της χιλιετίας, όπου υπήρξα ασκούμενος, για ένα διάστημα σε νομικό τμήμα τράπεζας, μέχρι σήμερα, έχουν αλλάξει ελάχιστα πράγματα, σε επίπεδο Νομολογίας και νομικών επιχειρημάτων.

 Τα νομικά επιτελεία των τραπεζών (εσωτερικά ή εξωτερικά), χρησιμοποιούν σχεδόν τους ίδιους ισχυρισμούς, από τότε (ή και παλαιότερα), σε σημείο, που να θυμίζουν "βιοτεχνίες φασόν", με το "κόπι πάστε" να είναι σε μεγάλη έξαρση...

  Η Νομολογία των δικαστηρίων, ωστόσο, οφείλει να αλλάζει, να μην είναι νεκρή, αλλά "ζωντανή", δεν είναι κακό, ακόμα και μετά από 20 ή 30 χρόνια, να παραδεχόμαστε πλάνες και λάθη και να προσαρμοζόμαστε σε λύσεις, που είναι πιο κοντά, στο Δίκαιο (αυτό άλλωστε είναι και το ζητούμενο) και στο Νόμο.

  Τα όσα υποστηρίζω, εδώ, βέβαια, δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι θα γίνουν ...αύριο το πρωί, είναι αφορμές για προβληματισμό και μελλοντικές διορθώσεις της νομολογίας.

  Καταρχάς, στο ζήτημα της παραγραφής των τραπεζικών απαιτήσεων από δάνεια και πιστωτικές κάρτες κλπ, όπως ανέφερα σε πολύ πρόσφατη ανάρτηση (με τίτλο "όλα λάθος ;"), η αβασάνιστη παραδοχή ότι είναι απαιτήσεις δανείων και άρα υπόκεινται σε 20ετή παραγραφή, ίσως χρήζει αναθεώρησης, αφού πρόκειται για καθαρά ΕΜΠΟΡΙΚΈΣ απαιτήσεις, που ο νομοθέτης θέλησε να παραγράφονται, συντομότερα, ήτοι στην 5ετία.

   Επίσης, η "νομική κατασκευή" ότι η (εξώδικη) καταγγελία του δανείου, επιμηκύνει την παραγραφή, θεωρώ, ότι τρίζει συθέμελα, αφού δεν έχει (στέρεο, τουλάχιστον) έρεισμα στο Νόμο.

   Ένα άλλο, σημαντικό, ζήτημα, που προέκυψε τα τελευταία χρόνια, με τις χρεοκοπίες, συγχωνεύσεις και ανακατατάξεις στις τράπεζες και μάλλον δεν έχει απασχολήσει τα δικαστήρια, είναι και αυτό : το κατά πόσον είναι νόμιμο, π.χ να δέχεσαι διαταγή πληρωμής, από μία τράπεζα, για πιστωτική κάρτα, που είχες εκδώσει, πριν 10 χρόνια, σε ΆΛΛΗ τράπεζα...

   Ο Νόμος λέει, ότι σε περίπτωση αλλαγής στο πρόσωπο του πιστωτή, θα πρέπει να ενημερωθεί (με προσωπικό και επίσημο τρόπο, όχι από τις εφημερίδες...) πρώτα, ο οφειλέτης (λογικό, ώστε να ξέρει ΠΟΥ και σε ΠΟΊΟΝ χρωστάει) και το ερώτημα είναι, αν αυτό απαιτείται, όχι μόνον σε περίπτωση συμβατικής εκχώρησης της απαίτησης, αλλά και όταν η εκχώρηση, γίνεται με άλλες διαδικασίες, όπως οι συγχωνεύσεις τραπεζών !

    Τέλος, ένα πάγιο και σημαντικό επιχείρημα, από την πλευρά των τραπεζών, όταν δέχονται ανακοπές, είναι πως η ανάλυση του λογαριασμού της κάρτας ή του δανείου, όπως τηρείται (μηχανογραφικά) στα εμπορικά τους βιβλία, αποτελεί πλήρη απόδειξη και δύναται, βάσει αυτού, να ζητηθεί η έκδοση διαταγής πληρωμής.

    Όπως έχουμε τονίσει, ωστόσο, τα αποδεικτικά μέσα, που προσκομίζει ο ένας διάδικος, είναι σαν δίκοπο μαχαίρι, με την έννοια ότι μπορεί να χρησιμοποιηθούν και εναντίον του !

      Έτσι, σε αυτή την περίπτωση, από την ανάλυση του δανειακού λογαριασμού, είναι πιθανόν να προκύπτουν παράνομα κονδύλια-παράνομες χρεώσεις (π.χ από λάθος ανατοκισμούς, από παράνομα έξοδα ή προμήθειες κλπ), με συνέπεια, αν αυτά, αμφισβητηθούν, με ανακοπή, να καθίσταται άκυρη (σύμφωνα με άποψη, που δεν ξέρω αν είναι και η κρατούσα) ΟΛΌΚΛΗΡΗ η διαταγή πληρωμής και όχι μόνον τα συγκεκριμένα ποσά, εφόσον πλέον, παύει η απαίτηση να είναι βέβαιη και εκκαθαρισμένη, όπως απαιτεί ο Νόμος, για να εκδοθεί διαταγή πληρωμής (που ΜΗΝ ξεχνάμε ότι είναι ειδικός-εξαιρετικός τρόπος ικανοποίησης μιας απαίτησης, αφού εκδίδεται, χωρίς τη βάσανο και τα εχέγγυα μιας Δίκης και χωρίς την προηγούμενη ενημέρωση του οφειλέτη).

    Τόνισα ήδη, ότι δεν περιμένω μεταστροφή της Νομολογίας, αύριο το πρωί, ωστόσο αν οι ισχυρισμοί αυτοί ενέχουν νομική και όχι μόνον Αλήθεια, κάποια στιγμή, ίσως συμβεί και αυτό, διότι συχνά, η Αλήθεια καθυστερεί να έρθει στην επιφάνεια.