Τα τελευταία χρόνια, ως γνωστόν, έχει δοθεί στους δράστες των οικονομικών εγκλημάτων (κυρίως κλοπή, απάτη, υπεξαίρεση, αλλά όχι μόνον), η ευκαιρία-δυνατότητα, ακόμα και να μην τιμωρηθούν καθόλου, επιστρέφοντας τα "κλοπιμαία".
Προσωπικά και γενικά, τάσσομαι, αναφανδόν και χωρίς αστερίσκους, υπέρ του να δίνονται δεύτερες ευκαιρίες στους ανθρώπους, ώστε με την τυχόν εμμονή τους, σε λάθος συμπεριφορές, ουσιαστικά ...να αυτοκαταδικάζονται.
Η άποψη μου, μάλιστα, όπως θα αναλυθεί, είναι να επεκταθούν έτι περαιτέρω, αυτές ή ανάλογες διατάξεις, που δίνουν διέξοδο στους κατηγορούμενους, να δείξουν έμπρακτη και ειλικρινή μετάνοια και "να καθαρίσουν", από ποινική άποψη.
Αυτό βέβαια, μπορεί να γίνει και με άλλους τρόπους, όπως με την θέσπιση υποχρέωσης υποβολής έγκλησης, σε αδικήματα, που σήμερα διώκονται αυτεπάγγελτα, διότι έτσι και εφόσον υπάρχει δυνατότητα επανόρθωσης, θα μπορεί το ζήτημα να λύνεται, απευθείας, από τους αντιδίκους, με μια ανάκληση της έγκλησης !
Διότι, μέσα από τον χειρισμό πραγματικών υποθέσεων, φθάνουμε ή θα φθάσουμε, αναπόφευκτα, σε κάποια αδιέξοδα, που καθιστούν αναγκαία την αναθεώρηση ή την συμπλήρωση, διατάξεων, που προστέθηκαν στον Ποινικό Κώδικα, πρόσφατα, όπως άλλωστε πρέπει να γίνεται με όλους τους Νόμους...
Έτσι, καταρχήν, θεωρώ απαράδεκτο να υπάρχουν ακόμα ποινικές διατάξεις, με αόριστες έννοιες, όπως είναι η "μεγάλη αξία" ή το "ιδιαίτερα μεγάλο ποσόν" και να μην προσδιορίζονται αυτά επακριβώς και αριθμητικά !
Τώρα, με βάση το ισχύον καθεστώς, για να απαλλαγεί ο κατηγορούμενος, επιστρέφοντας τα "κλοπιμαία" ή αποζημιώνοντας το (ή τα) θύμα (θύματα), θα πρέπει αυτό να γίνει, είτε πριν καν δώσει εξηγήσεις στην Αστυνομία ή σε Πταισματοδίκη, είτε μετά την άσκηση της ποινικής δίωξης και μέχρι την έναρξη της αποδεικτικής διαδικασίας, στο Δικαστήριο.
Το τελευταίο όμως, ισχύει, μόνον σε πλημμεληματικές κατηγορίες και μόνον στον πρώτο βαθμό και θεωρώ ότι για λόγους ισότητας και όχι μόνον, αυτό πρέπει να επεκταθεί και στα κακουργήματα.
Παράλληλα, καλό και σκόπιμο είναι, να επεκταθεί η δυνατότητα επιστροφής των χρημάτων, μέχρι την έναρξη της Δίκης, σε δεύτερο βαθμό, διότι η ισχύουσα ρύθμιση, αφήνει κενά, όπως π.χ στην περίπτωση, που ο κατηγορούμενος, δικαστεί ερήμην, σε πρώτο βαθμό (ειδικά, αν υπέβαλε αίτημα αναβολής και απερρίφθη) !
Μην ξεχνάμε ότι στα κακουργήματα, άλλωστε, τα ποσά είναι μεγαλύτερα, άρα είναι και δυσκολότερο να συγκεντρωθούν, εύκολα και γρήγορα (από την στιγμή, που ζητείται η επιστροφή άμεσα και σχεδόν εφάπαξ, ποσών, που μπορεί να έχουν αφαιρεθεί σε βάθος αρκετών χρόνων...), ενώ και η επιστροφή ενός μεγαλύτερου ποσού, δίνει και μεγαλύτερη αξία, στην έμπρακτη και ειλικρινή μετάνοια, του δράστη.
Επίσης, για λόγους ισότητας, θα πρότεινα να επεκταθεί αυτή η δυνατότητα και στους δράστες των οικονομικών εγκλημάτων, όπου θύμα είναι το Δημόσιο ή άλλο ΝΠΔΔ, η οποία δεν υπάρχει σήμερα.
Στις περιπτώσεις, που δεν καλύπτονται από τις ισχύουσες ρυθμίσεις, η επιστροφή των "κλοπιμαίων", αντιμετωπίζεται (εύλογα και δίκαια) ως ελαφρυντική περίσταση, όμως και αυτό δημιουργεί προβλήματα : το πρόβλημα είναι, πως σε αυτή την περίπτωση, ο δράστης, βρίσκεται σε χειρότερη θέση, με την έννοια ότι ΚΑΙ θα έχει αποζημιώσει το θύμα, αλλά ΚΑΙ θα κληθεί να πληρώσει (ακόμα και άλλα τόσα !) στα κρατικά ταμεία, για να εξαγοράσει την ποινή του...
Τέλος, θα επαναλάβω την ανάγκη, να θεσπιστεί, επιτέλους, ο εθισμός στον τζόγο, που είναι συχνή αιτία, στα οικονομικά εγκλήματα, ως αυτοτελής ελαφρυντική περίσταση ή λόγος μειωμένου καταλογισμού.
Τα όσα αναφέρω παραπάνω, τα είδαμε και στην πράξη πρόσφατα, με την υπόθεση του ζεύγους Σώρρα, που παραμένουν φυγόποινοι : πρωτόδικα, είχαν καταδικαστεί σε κάθειρξη για κακουργηματική υπεξαίρεση και μάλιστα ερήμην, αφού είχε απορριφθεί το αίτημα αναβολής, που είχαν υποβάλει και μάλιστα χωρίς η τυχόν έφεση, που θα ασκούσαν, να έχει ανασταλτική δύναμη ! Σε δεύτερο βαθμό, την περασμένη εβδομάδα, καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης και μάλιστα εξαγοράσιμες, αφού, όπως μαθεύτηκε, έδωσαν τα χρήματα, που είχαν ιδιοποιηθεί, στο μηνυτή, πριν τη Δίκη του Εφετείου, οπότε τους αναγνωρίστηκε αυτό, ως ελαφρυντικό και πλέον, πληρώνοντας, έχουν τη δυνατότητα να μην πάνε φυλακή...Εδώ λοιπόν, είναι και οι αντιρρήσεις μου, διότι μια ποινή 3 χρόνων, όπως εδώ, με 10 ευρώ π.χ ημερησίως (το ποσό εξαγοράς δεν μαθεύτηκε, από τα ρεπορτάζ), σημαίνει : 36 μήνες Χ 30 ημέρες Χ 10 ευρώ = 10.800 ευρώ, τα οποία, στο Ταμείο διπλασιάζονται, άρα μιλάμε για ένα ποσόν κοντά στα 22.000 ευρώ ! Σε κάποιες περιπτώσεις, λοιπόν, όπου η επιστροφή των "κλοπιμαίων" δεν οδηγεί σε απαλλαγή, από κάθε ποινή, το ποσόν της εξαγοράς (της μειωμένης ποινής), μπορεί να ισούται ή και να υπερβαίνει το ποσόν που έχει ήδη επιστραφεί στο μηνυτή και αυτό δεν το βρίσκω και τόσο λογικό...
ΑπάντησηΔιαγραφή