συμμετοχή στα αποκτήματα του γάμου

      Στο, αστικής φύσεως, ζήτημα της αξίωσης συμμετοχής, του ενός συζύγου, στην αύξηση της περιουσίας του άλλου, μετά τη λύση του γάμου, έχω αναφερθεί στο παρελθόν (http://nomikisimvouli.blogspot.gr/2013/09/tips.html), παραθέτοντας επιγραμματικά, τι λέει ο Νόμος και ποια είναι η επικρατούσα ερμηνεία-Νομολογία.

   Ωστόσο, το θέμα, επανήλθε πρόσφατα στην επικαιρότητα, μετά την απόρριψη, από το Εφετείο, της σχετικής αγωγής της Ε. Βατίδου, εναντίον του τέως συζύγου της, Α.Κούγια, καθώς πρόκειται και για πρόσωπα, που απασχολούν τα ΜΜΕ.

  Διαβάζοντας τις αιτιολογίες της απόφασης, όπως αυτές διέρρευσαν στις εφημερίδες, διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις, για το κατά πόσον η απόφαση αυτή, υπήρξε ορθή και δίκαιη.

  Καταρχάς, όσον αφορά τα ακίνητα κλπ, δέχεται ότι αυτά αποκτήθηκαν από τον ίδιο, δηλαδή με δικά του εισοδήματα ή με δάνεια, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει κάτι, τα μόνα περιουσιακά στοιχεία, που δεν μπαίνουν στον υπολογισμό της τελικής περιουσίας, είναι εκείνα, που αποκτήθηκαν με δωρεές ή από κληρονομιές και γενικά όσα, εκ των πραγμάτων, δεν αποκτήθηκαν με προσωπική προσπάθεια, άρα ο Νόμος λέει μάλλον το αντίθετο, από αυτό, που δέχθηκε το Δικαστήριο...

    Εν συνεχεία, το Εφετείο δέχεται ότι ο συγκεκριμένος γάμος, δεν προσέδωσε έξτρα προβολή και "λάμψη" στο δικηγόρο, πράγμα που ευθέως μπορεί να αμφισβητηθεί, αν αναλογιστεί κανείς τι δημοσιότητα (δεν) θα ελάμβανε τόσο αυτός, όσο και το πολύκροτο διαζύγιο, αν η νύφη ήταν π.χ μια "απλή και ταπεινή" δικηγόρος και όχι ένα μοντέλο-τηλεπερσόνα.

   Ως προς τον ισχυρισμό της Βατίδου, ότι παρείχε προσωπική εργασία και υπηρεσίες γραμματέως, στο δικηγορικό του γραφείο, ας δεχθούμε όπως και το Δικαστήριο, ότι δεν αποδείχθηκε...

  Ως προς το ζήτημα όμως, των προσωπικών εργασιών και φροντίδων, τόσο ως προς την ανατροφή των παιδιών, όσο και ως προς το νοικοκυριό, θεωρώ λανθασμένη την κρίση, αν και είναι εναρμονισμένη, με την επικρατούσα Νομολογία.

     Ειδικά, για έναν πολυάσχολο άνθρωπο, με απαιτητική δουλειά και ωράρια, νομίζω πως το να βρίσκεις ένα πιάτο φαγητό, όταν γυρνάς σπίτι, να έχεις κάποιον να σου πλένει και να σου σιδερώνει τα ρούχα κλπ, η αξία είναι ανεκτίμητη (αν και σίγουρα, αποτιμητή σε χρήμα, εφόσον υπάρχουν οικιακοί βοηθοί, που αναλαμβάνουν αντίστοιχες εργασίες).

    Συνεπώς, δεν αντιλαμβάνομαι την άποψη της Νομολογίας, ότι αυτά είναι νόμιμες υποχρεώσεις της γυναίκας, από το γάμο και ότι δεν αποζημιώνονται, παρά μόνον όταν ξεφεύγουν από το συνηθισμένο μέτρο (και ποιο είναι αυτό ;), ειδικά μάλιστα, στις περιπτώσεις, όπου εργάζεται ΚΑΙ η γυναίκα.

     Το Δικαστήριο, μάλιστα, εισέρχεται και στο εσωτερικό κλίμα, που επικρατούσε στο σπίτι, δεχόμενο μάλλον τους ισχυρισμούς του εναγομένου, ότι δεν ήταν ήρεμο και φιλικό, ώστε να αφοσιωθεί απερίσπαστος, στη δουλειά του, αλλά υπήρχαν συχνοί διαπληκτισμοί, διαφωνίες και έριδες.

    Είναι αλήθεια και φαίνεται και εκ του αποτελέσματος, ότι υπήρχαν σημαντικές διαφορές (πέραν της ηλικίας), καθώς αυτός είναι "παραδοσιακός" και ήθελε τη γυναίκα στο σπίτι, ενώ αυτή ήθελε να είναι "ανεξάρτητη", να εργάζεται κλπ.

    Από το σημείο αυτό, ωστόσο, μέχρι του να αποφανθείς ότι η συνεισφορά της, στην αύξηση της περιουσίας του συζύγου της, ήταν ΜΗΔΈΝ (!), υπάρχει μεγάλη απόσταση και θεωρώ την τελική αυτή κρίση, άδικη και ανεπιεική.

       Θα μπορούσε να μην δώσει το 1/3 της αύξησης, που ζητούσε η ενάγουσα, αλλά το 1/30 ή το 1/300, που λέει ο λόγος, εννοώ ότι σίγουρα υπήρξε κάποια συμμετοχή και συνεισφορά, μετά από τόσα χρόνια γάμου...

      Εκεί πάντως, που φαίνεται ότι "κάτι δεν πήγε καλά" με την σχολιαζόμενη απόφαση, είναι το ζήτημα της δικαστικής δαπάνης, όπου επιδικάζει υπέρ του νικήσαντος διαδίκου, ένα ...ασυνήθιστα τεράστιο ποσόν και ενώ αυτός, έχει την ιδιότητα του δικηγόρου, όπερ σημαίνει ότι παρέστη στη Δίκη αυτοπροσώπως, δε νομίζω να διόρισε και να πλήρωσε άλλον δικηγόρο (εκτός γραφείου, τουλάχιστον).