πως γιορτάζουμε το Πάσχα ;

    Το Πάσχα είναι η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη ετήσια Εορτή, για εμάς τους Χριστιανούς (δεν λέω Ορθόδοξους, επειδή θεωρώ αυτονόητο, ότι η Πίστη είναι μία και ορθόδοξη, δεν υπάρχουν άλλες...).

 Κάθε θρησκευτική εορτή, εορτάζεται, τόσο εξωτερικά, με συμμετοχή στις λατρευτικές εκδηλώσεις, παρακολούθηση Ιερών Ακολουθιών, στην Εκκλησία κλπ, όσο και εσωτερικά, με την αντίστοιχη ψυχολογία και διάθεση.

  Είναι γνωστό, ότι οι περισσότεροι Χριστιανοί, πηγαίνουν στην Εκκλησία, καναδυό φορές τον χρόνο, σε μεγάλα γεγονότα, όπως το Πάσχα και συμμετέχουν τυπικά, σχεδόν μηχανικά και τελείως εθιμοτυπικά, χωρίς φυσικά να μπαίνουν καν, από ψυχική άποψη, στο "κλίμα" της εορτής.

  Νομίζουν ότι το Πάσχα είναι τα κόκκινα αβγά, το αρνί στην σούβλα με τη μουσική "στη διαπασών", οι εκδρομές στην φύση και τα extreme sports, το σύντομο πέρασμα, από τις Εκκλησίες, για "να ανάψουν κεράκι" (φαντάζομαι οι ίδιοι, που θεωρούν Χριστούγεννα, τα ...φωτάκια και το δέντρο).

 Θεωρώ πάντως, ότι όσοι στήνονται στις ουρές, για να προσκυνήσουν τον Εσταυρωμένο ή τον Επιτάφιο, που δεν τους ξαναβλέπεις ποτέ ξανά, όλο τον χρόνο, στην Εκκλησία, δεν το κάνουν μόνον, επειδή ...το κάνουν και οι άλλοι ή επειδή έτσι ...συνηθίζεται, μέσα τους προφανώς, θα πρέπει να έχουν, έστω και μια εντελώς χλιαρή, Πίστη, για να το κάνουν, να αναγνωρίζουν την Θεότητα του Χριστού, αλλιώς δε νομίζω ότι θα έρχονταν.

    Μιας και μίλησα για "εσωτερική" βίωση του Πάσχα, ακούγοντας (περισσότερο, παρά βλέποντας, επειδή είναι σκοτεινά, εκείνη την ώρα) γυναίκες να κλαίνε γοερά, το βράδυ της Μ. Πέμπτης, όταν ο Ιερέας βγαίνει από το Ιερό, με τον Εσταυρωμένο στην πλάτη και λέει το "Σήμερον κρεμάται...", αυτό εννοούσα.

   Δεν μπορείς να πεις, ότι "γιόρτασα Πάσχα", αν δεν χύσεις έστω και ένα δάκρυ, όχι απαραίτητα μέσα στην Εκκλησία, μέχρι το Μ. Σάββατο, αναλογιζόμενος/η, το τεράστιο έγκλημα των ανθρώπων, που υπέβαλλαν σε απίστευτα μαρτύρια και εξευτελισμούς, τον Υιό του Θεού και τελικά Τον σταύρωσαν, ενώ ήταν αναμάρτητος και ευεργετούσε μόνον τον κόσμο και ήρθε να τον σώσει !

   Μπορεί μεν το τελικό μήνυμα του Πάσχα, να είναι αισιόδοξο και χαρμόσυνο, μέσω της Αναστάσεως, αλλά δεν μπορεί να μείνεις αμέτοχος, σε όσα προηγήθηκαν.

    Για να συμβεί αυτό, βέβαια, να μπεις δηλαδή στο "κλίμα" του Πάσχα, χρειάζεται προετοιμασία, αν δεν έχεις νηστέψει 40 ημέρες, αν δεν παρακολουθείς όλες τις Θ.Λειτουργίες, από την ημέρα, που ανοίγει το Τριώδιο ή έστω από το βράδυ της Κυριακής των Βαΐων, απλά νομίζεις ότι οι ημέρες του Πάσχα, είναι σαν όλες τις άλλες...

   Το πιο θλιβερό, βέβαια, είναι το θέαμα το βράδυ της Ανάστασης : ποτάμια ανθρώπων, να καταλήγουν στους Ναούς και μετά το "Χριστός Ανέστη", να ξαναφεύγουν, να διασκορπίζονται, όταν ακούγεται ότι Ανέστη ο Κύριος και διασκορπίσθηκαν οι ...εχθροί αυτού !

     Δηλαδή, ντύνονται, στολίζονται, οικογενειακώς, για αρκετή ώρα και φεύγουν βιαστικά, την ώρα που αρχίζει το "πάρτυ", η πιο όμορφη Θεία Λειτουργία της χρονιάς, με τα πιο ωραία λόγια και πάνε να φάνε ...κάτι σε κρέας, όταν στο τέλος αυτής, προσφέρεται το πιο ωραίο "γεύμα", που μπορεί να φάει άνθρωπος : το Σώμα και το Αίμα του αναστάντος Χριστού.

     Μετά τη σύλληψη και όταν άρχισαν τα Μαρτύρια του Χριστού, είναι λογικό να διασκορπίζονται, όπως έκαναν οι μαθητές Του, ένας μάλιστα Τον αρνήθηκε κιόλας, από φόβο μήπως πάθει τα ίδια, τότε και λίγο πριν, είναι αλήθεια, ότι ο Χριστός έμεινε ολομόναχος, αλλά στην Χαρά της Ανάστασης, ΓΙΑΤΊ φεύγεις ;

   Ανοίγω παρένθεση, για να πω, ότι, όπως λένε, η μεγαλύτερη Ευλογία, είναι να κάτσεις και να ξενυχτήσεις, το βράδυ της Μ. Πέμπτης, δίπλα στον Εσταυρωμένο και ομολογώ, ότι προσωπικά δεν το έχω κάνει ακόμα...

  Σε κάθε περίπτωση, βλέποντας πόσο επιδερμικά και υποκριτικά, σχεδόν, γιορτάζουμε το Πάσχα, εμείς ...οι Χριστιανοί, το μόνον συμπέρασμα, που βγαίνει, από όλο αυτό, είναι πως τον Θεό δεν μπορείς να τον κοροϊδέψεις (τον ...εαυτό σου, ίσως), αυτό είναι το μόνον σίγουρο !

      Εκείνος, που γνωρίζει ακόμα και πόσες τρίχες έχεις στο κεφάλι σου, μία προς μία, τις σκέψεις σου, τα πάντα, δεν είναι δυνατόν ...να ξεγελαστεί, επειδή άναψες ένα κερί, δύο φορές τον χρόνο.

     Όπως λένε και τα Ιερά Κείμενα, το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί, είναι, την ώρα της Κρίσης, να σου πει ο Χριστός : "ποιος/α είσαι ; Δεν σε γνωρίζω"... Άντε μετά να πείσεις, ότι θα έπρεπε να σε ξέρει, επειδή πήγες και Τον προσκύνησες, δύο φορές τον χρόνο ή ότι συμμετείχες (για μισή ώρα το πολύ και συχνά, χωρις να μπεις καν μέσα στο Ναό) στην αναστάσιμη Θ. Λειτουργία.