η δυστυχία του να είσαι δικαστής

   Όπως έχω ξαναπεί, μπαίνοντας στη Νομική, αλλά και αρκετά αργότερα, ήθελα να γίνω δικαστής, αυτό είχα κατά νου και αρκετοί από τον περίγυρο μου, έλεγαν ότι "μου ταιριάζει", για πολλά χρόνια (τώρα σταμάτησαν, το πήραν και αυτοί απόφαση) !

 Τη δικηγορία δεν την σκεφτόμουν καν, μέχρι κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, όταν δηλαδή έδωσα εξετάσεις, για να πάρω την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος (με το σκεπτικό ..."απλά να υπάρχει"), τότε και μόνον τότε, έγινε μέσα μου το περιβόητο "κλικ" και είπα "θα γίνω δικηγόρος".

 Η απόφαση αυτή, μόνον εύκολη δεν είναι, διότι αφενός το "τυράκι"-φάκα είναι ισχυρό (σίγουρος και μεγάλος μισθός) και αφετέρου, η δικηγορία, παρά τα καλά κάθε ελεύθερου επαγγέλματος, έχει άγχος, θέλει γερό στομάχι, δεν έχει οικονομική σταθερότητα-βεβαιότητα, έρχεσαι σε επαφή με "περίεργους" ανθρώπους-πελάτες κλπ.

 Ωστόσο, όσο περνάει ο χρόνος, τόσο περισσότερο κατανοώ, πόσο σωστή ήταν η κατεύθυνση, που πήραν τα πράγματα και πόσο ορθή ήταν η άρνηση μου, να ακούσω τις "σειρήνες" και να γίνω δικαστής.

 Ως δικαστής, θα ήμουν ένας καλά αμειβόμενος κρατικός υπάλληλος, αλλά ΌΧΙ ευτυχισμένος-ευχαριστημένος με την ζωή μου και αυτό είναι ανεκτίμητο : το να ζήσεις δηλαδή τη μία και μοναδική (και -σχετικά- σύντομη) ζωή σου, χωρίς να κάνεις κάτι, που δεν σου αρέσει, χωρίς να καταπιέζεσαι και χωρίς να έρχεσαι σε αντίθεση με τις Αρχές και τις Αξίες σου !

  Μετά τον σχετικά μεγάλο αυτό πρόλογο, έρχομαι και στην ουσία, στο γιατί θεωρώ δηλαδή τους δικαστές, ως δυστυχισμένους ανθρώπους (δεν το βάζω σε εισαγωγικά, για να μην χοντρύνει πολύ)...

 Έχω την ευλογία (έτσι το θεωρώ πλέον, χαχα) να έχω συμμετάσχει σε δίκες-παρωδίες (έχω ήδη πιστέψει πως είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση, αυτές) και το πιο πρόσφατο "κρούσμα", έχει ως εξής :

 Σε υπόθεση υπεξαίρεσης, σχετικά "ρουτίνας", είχα υποβάλλει μια σειρά εντάσεων κλπ, με συνέπεια να κρατήσει η Δίκη περί τις 2,5 ώρες συνολικά, πράγμα που παρεξένεψε και τον Πρόεδρο στο τέλος, που το παρατήρησε, σαν να εννοούσε όμως (όπως φάνηκε εκ των υστέρων) "εμείς αυτές τις υποθέσεις, κανονικά, τις ξεπετάμε (με καταδίκη, εννοείται), στη μισή ώρα, το πολύ, τι έγινε εδώ ;"

  Η διαδικασία ήταν σχεδόν άψογη-υποδειγματική και ένα από τα βασικά ζητούμενα, αν όχι το βασικότερο, ήταν το ζήτημα της παραγραφής, που αν γινόταν δεκτή, θα έπαυε η ποινική δίωξη.

 Οι δικαστές, από την αρχή, φάνηκε να "σκαλώνουν" εκεί, ωστόσο, αρχικά είπαν "ας ξεκινήσουμε τη Δίκη και θα το ξαναδούμε, στην πορεία..."

  Έτσι, λοιπόν, φτάσαμε στις 2,5 ώρες, με αρκετές συσκέψεις, κατά τη διάρκεια της Δίκης, είναι δε χαρακτηριστικό, ότι έβγαιναν από τη σύσκεψη με ειλημμένες αποφάσεις, αλλά μετά δευτερολογούσα και ...ξανά αποσύρονταν για νέα σύσκεψη !

 Αυτό είναι καλό, γιατί δείχνει ανθρώπους, που ψάχνουν την Αλήθεια και το Δίκαιο και δεν βγάζουν βιαστικές αποφάσεις, ούτε, έρχονται, όπως συνηθίζεται, με ήδη ειλημμένες αποφάσεις...

   Αφού τελείωσε η διαδικασία, όμως, ΔΕΝ έβγαλαν απόφαση (!), αλλά είπαν θα αναβάλλουμε, προκειμένου να προσκομιστεί ένα έγγραφο, κρίσιμο για το ζήτημα της παραγραφής, στο οποίο είχαν "σκαλώσει".

  Σημειωτέον, ότι η ύπαρξη αυτού του εγγράφου και όλα τα κρίσιμα στοιχεία, προέκυπταν ΑΠΌ ΆΛΛΑ έγγραφα, που τα είχαν μπροστά τους και ήταν μέρος της δικογραφίας !

   Αυτό μπορεί να συγκριθεί μόνον με τον Θωμά, που του είπαν 20 άτομα, ότι είδαμε τον αναστημένο Χριστό και εκείνος δεν το πίστευε, ήθελε να δει και να ψηλαφήσει και ο ίδιος...

  Βέβαια, επειδή όλα έρχονται στο φως, εκ των υστέρων, η αναβολή ήταν απλά προσχηματική, απλά δεν ήθελαν να πάρουν απόφαση, "δεν τους πήγαινε" να βγάλουν απαλλακτική απόφαση, σε υπόθεση, όπου "συνήθως καταδικάζουν" (χαχα) και πιθανόν να δυσαρεστούσαν το αφεντικό-εργοδότη τους (αφού αντίδικος, ήταν Δημόσιος φορέας) !

  Οπότε τι έκαναν, ως δειλά και ευθυνόφοβα γατάκια, που είναι όλοι οι δικαστές ; πέταξαν το μπαλάκι σε άλλους, σε κάποιους πιο ...πρόθυμους και με λιγότερες αναστολές, στο να απορρίπτουν βάσιμους και ορθούς ισχυρισμούς υπεράσπισης.

    Έτσι, ουσιαστικά, μια άψογη, ως τότε, διαδικασία-ποινική Δίκη, κατέληξε σε μια απόφαση-κοροϊδία και η Δίκη έγινε ξανά ...ΑΠΌ ΤΟ ΜΗΔΈΝ, ωσάν η πρώτη Δίκη των 2,5 ωρών, να μην είχε γίνει ποτέ !

    Τόσο εμείς, όσο και οι αντίδικοι, περιμέναμε ότι αντικείμενο της νέας Δίκης, θα ήταν μόνον η προσκόμιση του εγγράφου, που μας ζητήθηκε και η κρίση περί παραγραφής ή όχι του αδικήματος.

   Αλλά, λογαριάζαμε ...χωρίς τους δικαστές, η Πρόεδρος που δεν σταμάτησε να μασάει τσίχλα, σε όλη τη διαδικασία (!), όταν πήγα να πω τι είχε γίνει πριν 2 μήνες, απαντούσε, με ...νόημα : "ξέρω, ξέρω", προφανώς και ήξερε και τι είχε γίνει και ...τι έπρεπε να γίνει (αν έλεγε κάποιος, ότι για αυτό, έγινε και Πρόεδρος, δεν θα έπεφτε πολύ έξω, χαχα).

   Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα : το "σύστημα" θέλει δικαστές-πρόβατα, χωρίς προσωπική άποψη, που ακολουθούν τυφλά έναν "μπούσουλα" στις υποθέσεις, που δικάζουν, με κριτήρια σκοπιμότητας και όχι νομιμότητας !

    Συνεπώς, παρά τα κακόγουστα "παραμύθια" περί ανεξαρτησίας των δικαστών κλπ, στην πράξη βλέπουμε δειλά ανθρωπάκια, που δεν εκφέρουν καν προσωπική άποψη...Δίκιο είναι μόνον ό,τι βολεύει τον εργοδότη τους, το Δημόσιο.

   Πρόκειται για (δημοσίους) υπαλλήλους, αλλά με την αρνητική έννοια της λέξης "υπάλληλος" (υπό άλλου, δηλαδή), που επειδή αναγκάζονται (;) να αποφασίζουν, αντίθετα προς την συνείδηση τους και να αδικούν ανθρώπους, με τις αποφάσεις τους, δεν μπορεί (όσο πορωμένοι και αν είναι, όσο και αν θολώνει το μυαλό και κάμπτει τις αναστολές, ο μεγάλος μισθός), παρά να είναι δυστυχισμένοι !