πάντα έχει πλάκα να "γλεντάς" τις τράπεζες

      Μπορεί να μην δηλώνω "αριστερός", αλλά νομίζω ότι σε πολλά θέματα, έχω πιο αριστερή νοοτροπία, από τους δήθεν αριστερούς, που μας κυβερνούν...

 Ένα βασικό χαρακτηριστικό της Αριστεράς, είναι και το να υπερασπίζεσαι τον οικονομικά αδύναμο, έναντι των οικονομικά ισχυρότερων !

 Είναι γνωστό π.χ ότι οι τράπεζες, εφαρμόζουν κάθε άλλο παρά δεοντολογικές συναλλακτικές συμπεριφορές, αλλά όντας ισχυρότερες, επιβάλλουν τους δικούς τους, καταχρηστικούς, όρους, στις συναλλαγές κλπ με τους πελάτες τους.

 Από την άποψη αυτή, πάντα μου άρεσε, ως δικηγόρος, να είμαι στην απέναντι πλευρά και να αναλαμβάνω τον πιο αδύναμο.

 Και οι νίκες έναντι των τραπεζών, δίνουν ξεχωριστή ικανοποίηση, διότι αντίπαλος σου, είναι όχι μόνον αυτές οι ίδιες, αλλά και τα οργανωμένα νομικά τους τμήματα ή τα δικηγορικά γραφεία και οι δικηγορικές εταιρίες, με τις οποίες συνεργάζονται !

  Βέβαια, αφενός κανείς δεν είναι αλάνθαστος και αφετέρου, λόγω του μεγάλου όγκου των υποθέσεων και της πίεσης χρόνου, ίσως τα λάθη, εκ μέρους τους, να είναι συχνότερα...

  Με την πάροδο των χρόνων, μάλιστα, η νομική εκπροσώπηση των τραπεζών, έχει γίνει "φασόν", με την έννοια ότι προβάλλουν σχεδόν πάντα, τους ίδιους ισχυρισμούς, με τη μορφή "κόπι πέιστ", αντιγράφοντας τα σκεπτικά αποφάσεων, που τις ευνοούν κλπ, φτάνοντας ακόμα και σε σημείο να αντικρούουν επιχειρήματα, που ...δεν είχες καν προβάλλει (!)

  Η πρώτη νίκη έναντι τράπεζας, είχε έρθει στα πολύ πρώιμα στάδια της καριέρας μου : ένας ταβερνιάρης, σε δήμο της Αττικής, είχε καταπατήσει οικόπεδο τράπεζας και η τελευταία έκανε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων νομής.

  Στο Ειρηνοδικείο, η αίτηση έγινε δεκτή, ωστόσο ασκήσαμε έφεση, με βασικό επιχείρημα ότι είχε παρέλθει η ετήσια παραγραφή, του σχετικού δικαιώματος, από την τελευταία πράξη διατάραξης της νομής.

   Ενώ η τράπεζα, δεν είχε προβεί σε κάποια ενέργεια, μετά την απόφαση, έσπευσε να την εκτελέσει (!), όταν μετά από καιρό, της κοινοποιήσαμε την έφεση και λίγο πριν δικαστεί αυτή, ενδεικτικό και αυτό των καταχρηστικών πρακτικών τους.

    Το Εφετείο μας δικαίωσε και ο ταβερνιάρης, από την χαρά του, κερνούσε τον κόσμο, αλλά με είχε πειράξει πολύ η συμπεριφορά του συναδέλφου της τράπεζας, που αναγκάστηκα να τον καταγγείλω στο Πειθαρχικό του Συλλόγου !

   Εκεί φυσικά αθωώθηκε, ωστόσο ελάχιστα μετά την απόφαση του Πειθαρχικού, ένα από τα μέλη του, ήρθε και είπε "πάντως, ο νέος συνάδελφος έχει δίκιο" (χαχα), ενώ και ο δικηγόρος της τράπεζας, στο τέλος, μου πρότεινε "να πάμε να φάμε".

  Αυτά συνέβησαν πριν 14 χρόνια, σχεδόν, τώρα πια και λογικά, βλέποντας και πως λειτουργεί το "σύστημα", δεν είμαι τόσο ...ερεθισμένος (για να το πω πιο ευγενικά), ωστόσο πάντα, μια νίκη, έναντι τράπεζας, δίνει ένα αίσθημα ικανοποίησης.

  Η τελευταία περίπτωση, όπως έγραψα στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση, αφορά σε ανακοπή κατά διαταγής πληρωμής.

   Οι ανακοπές, ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία υποθέσεων, όπου δεν χρειάζεται απαραίτητα ...να έχεις δίκιο, για να δικαιωθείς, εννοώ ότι οι διαταγές πληρωμής, μπορεί να ακυρωθούν, για τυπικές ελλείψεις και παρατυπίες, άσχετα, αν επί της ουσίας, οφείλεις ή όχι !

  Έτσι και εδώ : πέρα από τους πιο ουσιαστικούς λόγους (για παραγραφή και όχι μόνον), παρατήρησα, τελευταία στιγμή, ότι στην διεύθυνση της καθ' ής, αναφερόταν ο ίδιος δρόμος και αριθμός, αλλά διαφορετικός Δήμος...

   Συνεπώς, αποφάσισα να προβάλλω, ως πρώτο λόγο ανακοπής, την αμφιβολία, ως προς την ταυτότητα της οφειλέτριας, χωρίς, είναι η αλήθεια, να το πολυπιστεύω, ότι θα γίνει δεκτό !

   Τελικά, η διαταγή πληρωμής, ακυρώθηκε για αυτόν τον λόγο, ενώ η Ειρηνοδίκης πήγε ένα βήμα παραπέρα και έκρινε, αυτεπάγγελτα, ότι πέραν της μη ταύτισης της διεύθυνσης, λείπει και ο Α.Φ.Μ, που πλέον είναι απαραίτητο στοιχείο, σε όλα τα δικόγραφα.

  Όπως δεν μ' αρέσει το "κόπι πέιστ", στα δικόγραφα των τραπεζών, έτσι δεν μου αρέσει και τα δικά μου δικόγραφα, να είναι σαν όλα τα άλλα, αλλά προσπαθώ να εφευρίσκω πρωτότυπους και καινοφανείς ισχυρισμούς (που να έχουν νομική βάση εννοείται, όχι "ό,τι να ναι", απλά για να υπάρχουν) !