ο δικηγόρος είναι το "μέσον"

     Σε αντίθεση με τους Εισαγγελείς και τους Δικαστές, που οφείλουν να είναι ουδέτεροι και αμερόληπτοι, έναντι των διαδίκων, υποτασσόμενοι μόνον στο Νόμο, όπως έλεγα στην προηγούμενη ανάρτηση, οι δικηγόροι, αυτονόητα, οφείλουν να "ταυτίζονται" με τους πελάτες τους !

   Μιλάω για ταύτιση, ως προς την επιδιωκόμενη αίσια έκβαση της υπόθεσης, φυσικά, διότι κυριολεκτική ταύτιση, ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει, ακόμα και αν υπήρχε τέτοια πρόθεση...

  Ο δικηγόρος, αποτελεί τη φωνή, τα αυτιά και τα μάτια του εντολέα διαδίκου του, σε μια αστική ή ποινική Δίκη, ωστόσο, παραμένει τρίτος, ως προς αυτόν !

    Αποτελεί το μέσον, δια του οποίου, θα φτάσουν στους Δικαστές οι ισχυρισμοί του (μιλάμε για τους πραγματικούς ισχυρισμούς, διότι οι νομικοί ισχυρισμοί, είναι, αποκλειστικά, δουλειά του δικηγόρου).

  Μιλώντας για ισχυρισμούς, προφανώς, ο δικηγόρος δεν τους βγάζει από το μυαλό του, έχει προηγηθεί κάποια συζήτηση με τον πελάτη και αποτυπώνει στα δικόγραφα, όσα ο εντολέας του έχει πει, αναφορικά με μια συγκεκριμένη υπόθεση !

   Μπορεί να γράψει λιγότερα, από όσα θα του αναφέρει ο πελάτης, εφόσον δεν έχουν όλοι οι πραγματικοί ισχυρισμοί, κάποια, νομική ή άλλη, αξία, σίγουρα όμως δεν θα γράψει περισσότερα ή πράγματα, που ...σκέφθηκε μόνος του (μόνον στο νομικό σκέλος της υπόθεσης, μπορεί να γράψει ό,τι εκείνος θεωρεί ορθό).

     Που θέλω να καταλήξω ; Στο ότι αποκλειστικά υπεύθυνος, για την Αλήθεια, όσων αναφέρει στο δικηγόρο, είναι ο εντολέας, ο δικηγόρος ούτε μπορεί, ούτε είναι υποχρεωμένος να ελέγξει αν αυτά ισχύουν ή όχι!

     Μπορεί να ακούγονται αυτονόητα αυτά, ωστόσο τα λέω, επειδή πρόσφατα, είχε ασκηθεί δίωξη σε συνάδελφο για συκοφαντική δυσφήμιση του αντιδίκου, με βάση όσα ανέφερε σε δικόγραφα (απορώ, ειλικρινά με τον/την Εισαγγελέα, που έκανε τέτοια δίωξη), ωστόσο κατόπιν άσκησης προσφυγής, το κλητήριο θέσπισμα ακυρώθηκε και δε δικάστηκε ποτέ, εφόσον σε μια τέτοια περίπτωση, υπόλογος μπορεί να είναι μόνον ο εντολέας του και όχι ο ίδιος...

    Τα ίδια, αναλογικά, ισχύουν αυτονόητα και σε αστικό επίπεδο, δεν θα μπορούσε ποτέ να εναχθεί ο δικηγόρος, για τυχόν αναφερόμενα σε δικόγραφα περιστατικά, που του έχει εκμυστηρευθεί ο εντολέας του και απλά τα αποτυπώνει και τα "προωθεί" προς το Δικαστήριο, εφόσον αυτά κρίνονταν ψευδή ή προσβλητικά !

   Αποκλειστικά υπαίτιος και υπόλογος και σε αυτή την περίπτωση, είναι ο εντολέας, που απέκρυψε την αναλήθεια των ισχυρισμών του ή που δεν μπόρεσε ή ...δεν θέλησε να αποδείξει την αλήθεια τους (αν ήταν αληθή, όσα ιστόρησε στο δικηγόρο του).

   Μοναδική εξαίρεση, σε αυτόν τον Κανόνα, θα μπορούσε ίσως να υπάρξει, στην σπάνια περίπτωση όπου (αποδεικνύονταν) ότι ο δικηγόρος γνώριζε καλά και προσωπικά, από πριν, τους διαδίκους και το τι είχε συμβεί, αν δηλαδή μπορούσε να ξέρει κατά πόσον τα αναφερόμενα στα δικόγραφα του, έχουν συμβεί ή όχι, αν ισχύουν ή όχι κλπ.