τι είδα στο Ε.Σ.Υ

     Όλοι γνωρίζουμε ότι τα τελευταία 30 και βάλε χρόνια, δε λειτουργεί τίποτα στο Δημόσιο και το Ε.Σ.Υ δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα, με τη διαφορά ότι εδώ μιλάμε για ανθρώπινες ζωές που χάνονται, η εγκληματική αδιαφορία και η "ανυπαρξία" κοστίζουν ακριβά και ...ανεπανόρθωτα !

  Αυτό φαίνεται ακόμα και σε σκηνές από βιντεοταινίες της δεκαετίας του '80 με τον Στάθη Ψάλτη, όπου στηλιτεύονται η "απάθεια" των υπαλλήλων προς τον πολίτη, η γραφειοκρατία, το "φακελάκι" κλπ, δηλαδή από τότε ως σήμερα, δεν έχει αλλάξει τίποτα (ίσως μόνον προς το χειρότερο)...

  Έτσι, μοιραία, μοιάζει με ανέκδοτο, να ακούς μπλε, πράσινους και ροζ συριζαίους, να μιλάνε για "ενίσχυση" του Ε.Σ.Υ, σε προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή, διότι με το μεγαλύτερο αριθμό του κόσμου, αν πολλαπλασιάσεις το μηδέν, το γινόμενο θα είναι πάλι ΜΗΔΈΝ !

  Φυσικά, δεν ανήκω σε εκείνους τους "ζωντανούς-νεκρούς", που βγήκαν στα μπαλκόνια, κάποια στιγμή, να χειροκροτήσουν τους υγειονομικούς, επειδή ...έτσι τους είπαν, ούτε με πιστόλι στον κρόταφο δεν θα το έκανα αυτό, διότι είχα ακούσει ήδη για πολλές περιπτώσεις ανθρώπων, που κατέληξαν σε δημόσια νοσοκομεία, από εγκληματική αμέλεια (απλά δεν γνώριζα τότε ακόμα, ότι σε αυτούς θα ερχόταν να προστεθεί και ο πατέρας μου).

   Ο πατέρας μου, Βασίλειος, τον Σεπτέμβρη του 2020, διαγνώστηκε με αιμάτωμα στο κεφάλι, σε ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο και με ασθενοφόρο αυτού, τον πήγαμε σε δημόσιο νοσοκομείο (δεν ξέρω αν έχει νόημα να πω σε ποιο, διότι θα είναι άδικο να περιορίσουμε την συζήτηση σε ένα, δεν πιστεύω δηλαδή ότι τα άλλα είναι ...πολύ καλύτερα).

     Αρχικά μεταφέρθηκε στα επείγοντα της παθολογικής (χωρίς να είναι τόσο επείγουσα η κατάσταση, δεν κινδύνευε δηλαδή άμεσα η ζωή του, απλά είχε κινητικές δυσκολίες, λόγω του εγκεφαλικού, στη δεξιά πλευρά), όπου μια κυριούλα με σπαστά ελληνικά, γιατρός προφανώς, άρχισε να "του παίρνει συνέντευξη", ρωτώντας όνομα, ηλικία, τι φάρμακα παίρνει κλπ, σε ...χαλαρό ρυθμό.

     Κάποια στιγμή ήρθε ένας άλλος γιατρός, όχι από το πρώην ανατολικό μπλοκ, όπως η προηγούμενη και είπε "τι τον έχετε εδώ ; πρέπει να πάει στη νευρολογική κλινική" και αφού είδαν και τις εξετάσεις, έκριναν ότι πρέπει να εγχειριστεί για αφαίρεση του αίματος από τον εγκέφαλο.

  Στο ασανσέρ οι 2 γυναίκες τραυματιοφορείς, που τον πήγαιναν στο δωμάτιο, χασκογελούσαν και σχολίαζαν τον οδηγό και τον συνοδηγό του ιδιωτικού ασθενοφόρου, επειδή τον είχαν πάει σε λάθος κλινική στα επείγοντα και όταν απάντησα ότι "εκεί τους είπαν να τον οδηγήσουν" ...δεν ξαναμίλησαν (μπορεί και όλη μέρα, χαχα).

    Ο πατέρας μου, έμεινε τις πρώτες δύο ή τρεις ημέρες νηστικός, χωρίς νερό και χωρίς (!) ορό, χωρίς να μάθουμε ποτέ το λόγο, ως σήμερα και γενικά η επικοινωνία-ενημέρωση από γιατρούς και νοσοκόμους, ήταν από προβληματική έως ανύπαρκτη...

     Η επιδημία της covid ήταν τότε σε ύφεση, αλλά το νοσοκομείο δεν είχε καν αντισηπτικά παντού και γενικά τα μέτρα προφύλαξης ήταν υποτυπώδη και σκέφτομαι ότι η επιβολή του εμβολίου στους υγειονομικούς, είναι μια έμμεση παραδοχή της κυβέρνησης, ότι η μεγαλύτερη διασπορά του ιού, συνέβη στα δημόσια νοσοκομεία.

  Ένα μεγάλο κεφάλαιο, ως γνωστόν, των δημόσιων νοσοκομείων, ονομάζεται "αποκλειστικές νοσοκόμες", όπου, κατά καιρούς, μπαίνουν κάτι τύποι και μοιράζουν κάρτες με τηλέφωνα αποκλειστικών, με τις ευλογίες του προσωπικού, αφού οι "κανονικές" νοσοκόμες είναι εξαφανισμένες-ανύπαρκτες και αυτές !

   Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να ζητήσει ευθύνες από μια αποκλειστική (Ελληνίδα ή αλλοδαπή), διότι δεν είναι γιατρός, ούτε νοσοκόμα, είναι εκεί ως βοηθός και να επιβλέπει, όσο μπορεί, δηλαδή όσο βαστάνε οι δυνάμεις της και οι γνώσεις της (δεν είναι αστικός μύθος η περίπτωση όπου ο ασθενής είχε πεθάνει πολλή ώρα, πριν το καταλάβει η "αποκλειστική" δίπλα του).

     Οι υπηρεσίες αυτές, τζιράρουν μεγάλα ποσά κάθε χρόνο και φυσικά "μαύρα", αλλά είμαι ο τελευταίος που θα πει να τις κυνηγήσουν, διότι καλύπτουν κενά, του ...δημόσιου συστήματος υγείας, δηλαδή κάνουν τη δουλειά όσων πληρώνονται από τον φορολογούμενο, για να την κάνουν !

     Την ημέρα που ο πατέρας θα έκανε την επέμβαση (Σάββατο), ήρθε (ήρθε και έφυγε, ως τουρίστας) ο χειρούργος και μας είπε πως τον λένε και τι θα κάνει, προς τιμή του δεν ζήτησε φακελάκι, ωστόσο είπε ότι πρέπει να δώσουμε κάτι στον αναισθησιολόγο, γιατί "είναι περίεργος" (πράγμα που δεν διαπιστώσαμε, φυσιολογικός μας φάνηκε).

    Η επέμβαση ήταν γενικώς πετυχημένη (με ένα μικρό ερωτηματικό), ο πατέρας χάθηκε επειδή μετά ...τον παράτησαν, τον πέταξαν κυριολεκτικά στο δωμάτιο που ήταν και πριν, αντί να τον βάλουν σε ΜΕΘ ή έστω ΜΑΦ μέχρι να ανακτήσει δυνάμεις, από ένα τέτοιο χειρουργείο, σε αυτή την ηλικία (88).

    Αργά το βράδυ, ξημερώνοντας Κυριακή, μας είπαν ότι πέθανε, αφού έκαναν προσπάθειες (ΚΑΡΠΑ) ανάνηψης, παραμύθι και αυτό, δεν το πιστεύω πλέον, η ελεεινή (για αυτά τα καθάρματα) πραγματικότητα είναι ότι "έσκασε", επειδή δεν υποστηρίχθηκε η αναπνοή του, όπως θα έπρεπε, σύμφωνα με όσα ξέρει και ένας φοιτητής Ιατρικής !

   Δεν θα μείνω στο ιατρικό κομμάτι, αλλά θα σταθώ στη μεγαλύτερη αθλιότητα όλων, δηλαδή στο πως σε αντιμετωπίζει το ΕΣΥ, όταν πας να παραλάβεις τη σορό του ανθρώπου σου (...που αυτοί έχουν σκοτώσει, για να μην ξεχνιόμαστε).

    Η διαδικασία κρατά πολλές ώρες, αφενός γιατί θέλουν να σιγουρευτούν ότι τα επίσημα χαρτιά δεν θα διαρρεύσουν και θα γράφουν ό,τι θέλουν εκείνοι και αφετέρου, επειδή "απλά" ΔΕ νοιάζονται, ΔΕ νιώθουν, ΔΕΝ ενδιαφέρονται ούτε για νεκρούς, ούτε για ζωντανούς !

     Χτυπούσα την πόρτα του γιατρού, επί πέντε λεπτά, που θα μας έδινε το πιστοποιητικό θανάτου και όχι μόνον δεν άνοιγε (ενώ μιλούσε μέσα με κάποιον), αλλά δε μας έλεγε καν ότι ελάτε αργότερα ή κάτι, απλά έκανε ότι δεν άκουγε τον χτύπο της πόρτας...

     Μιλάμε για ένα τσουτσέκι, πως αλλιώς να τον χαρακτηρίσεις, γύρω στα 35 που για να συντάξει το πιστοποιητικό θανάτου, ...λάμβανε sms από άλλον, για το τι θα γράψει δηλαδή.

     Η αίσθηση που αποκομίζεις από την επαφή σου με τα δημόσια νοσοκομεία, είναι πως όλοι οι σοβαροί γιατροί έχουν μεταναστεύσει στη Γερμανία και αλλού και εδώ έχουν μείνει μόνον τα "λιμά", κάτι καραγκιόζηδες, που νομίζουν ότι παίζουν στην τηλεοπτική σειρά "Dr House", με τη διαφορά ότι είναι άμπαλοι και μυρωδιάδες !

     Το "κορυφαίο" είναι, όταν ήταν να πάρουμε επιτέλους τα χαρτιά, για να παραλάβει το γραφείο τη σορό, μας λένε "θα περιμένετε εδώ" μέχρι να έρθει μια κυρία, από ...άλλο κτίριο, να τα πάρει εκείνη στα χέρια της και να πάτε μαζί !

     Τα είχε αφήσει δηλαδή ο γιατρός απτα λιντλ στη γραμματεία, αλλά δεν μπορούσαμε να τα πάρουμε εμείς (φοβόντουσαν μήπως τα κλέψουμε ; χαχα), έπρεπε να τα φέρει άλλος-υπάλληλος του νοσοκομείου και ούτε να πάμε εκεί, όπου θα τα έφερνε, μας άφηναν...

     Μετά από 2,5 περίπου ώρες, μας είπαν : "πηγαίντε εκεί και θα τα φέρει η υπάλληλος", ΑΥΤΌ είναι το Ε.Σ.Υ, ΑΥΤΟΎΣ χειροκροτούσατε στα μπαλκόνια σαν μαλάκες, για να ξέρετε, όσοι δεν ξέρετε ακόμα !

      Για να μην πολυλογώ, ο πατέρας αν δεν ήταν άνθρωπος περήφανος, με πνεύμα θυσίας, δεν θα έλεγε "όχι", στην πρόταση που του κάναμε να πάει σε ιδιωτικό νοσοκομείο, να κάνει την επέμβαση (θεωρείται σχεδόν ρουτίνας, πλέον), για να μην μας επιβαρύνει με τα έξι περίπου χιλιάρικα του κόστους και σήμερα ΘΑ ΖΟΎΣΕ, είναι βέβαιο.

     Ίσως πίστευε ότι το Κράτος, από το οποίο δεν είχε εισπράξει ούτε ένα ευρώ, όντας μια ζωή ιδιωτικός υπάλληλος και το οποίο είχε υπηρετήσει ως έφεδρος αξιωματικός και στο οποίο δεν χρωστούσε ούτε μισό ευρώ, αντίθετα πλήρωνε τους φόρους του, δύο μήνες, πριν λήξει η προθεσμία, σε αυτή τη μία και μοναδική στιγμή ανάγκης, θα ήταν δίπλα του και θα του έσωζε τη ζωή, ΤΌΣΟ ρομαντικός και αθώος ήταν που δεν φανταζόταν ότι θα τον δολοφονήσει...