αστική ευθύνη του Δημοσίου

         Πολύ πρόσφατα, δημοσιεύτηκαν αποφάσεις του ΣτΕ, με τις οποίες οριστικοποιήθηκαν οι αποζημιώσεις που δικαιούνται, όσοι είχαν πάθει ζημιές στις διαδηλώσεις της 7ης και 8ης Δεκεμβρίου 2008 (και είχαν προσφύγει δικαστικά, εννοείται), με την απόρριψη των αντίστοιχων αιτήσεων αναιρέσεως του Δημοσίου.

   Τα γατάκια του Δημοσίου, προσπάθησαν να αποφύγουν τις ευθύνες αποζημίωσης, λέγοντας ότι συντρέχει περίπτωση "ανωτέρας βίας", η οποία όμως καταφάσκεται όταν μιλάμε για εξαιρετικά και απρόβλεπτα, από το μέσο, συνετό, άνθρωπο, γεγονότα.

   Εδώ, για να θυμηθούμε και την περίπτωση, καθώς έχουν περάσει 13 χρόνια (και ίσως αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον σκέλος της υπόθεσης, το ΠΌΣΑ χρόνια απαιτούνται, δηλαδή, για να βρεις το δίκιο σου, στα ελληνικά Δικαστήρια), μιλάμε για τα επεισόδια, που ξέσπασαν, όταν έπεσε νεκρός 15χρονος μαθητής στα Εξάρχεια, από αστυνομικά πυρά !

    Έγιναν διαδηλώσεις και πορείες, σε όλες τις πόλεις σχεδόν, κατά τη διάρκεια των οποίων, συνέβησαν τεράστιες υλικές ζημιές, κάψιμο καταστημάτων, λεηλασίες κλπ σε ιδιωτικές περιουσίες πολιτών, με κοινό παρονομαστή, την ...παντελή απουσία της Αστυνομίας.

   Το Δικαστήριο ορθώς απεφάνθη, ότι μόνον ...απρόβλεπτο δεν ήταν, ότι θα συνέβαιναν αυτά, μετά το θάνατο του παιδιού, από σφαίρα αστυνομικού, μάλλον το αντίθετο, με βάση και τα διδάγματα της κοινής εμπειρίας και ότι η περιβόητη "διακριτική ευχέρεια" των Αρχών, να επέμβουν και να σταματήσουν ή να περιορίσουν τις καταστροφές, δεν σημαίνει ότι ...αν θέλουν, επεμβαίνουν, αλλά μόνον ως προς τα μέσα, που θα χρησιμοποιήσουν !

     Υπουργός δημόσιας τάξης, τότε, ήταν ο Πάκης, που "έμεινε παυλόπουλος", για άλλη μια φορά, ήταν προφανώς πολιτική απόφαση, να αφήσουν την οργή του κόσμου, να "εκτονωθεί" και να ξεθυμάνει (εξάλλου, δεν κατέστρεφαν δικές τους περιουσίες), απόδειξη ότι στην πολιτική, όσο λιγότερα κάνεις και όσο πιο άχρηστος έχεις, τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να ανελιχθείς και να φτάσεις μέχρι και ΠτΔ (προτεινόμενος μάλιστα, από ...αντίπαλο κόμμα).

   Η αστική ευθύνη του Δημοσίου, είναι ένα μεγάλο νομικό κεφάλαιο, καθώς υπάρχουν καθημερινά σχεδόν, τέτοιες περιπτώσεις, αλλά μάλλον λίγες φτάνουν στα Δικαστήρια...

   Με τον όρο αυτό, εννοούμε την ευθύνη του Δημοσίου, αλλά και ΟΤΑ και ΝΠΔΔ να αποζημιώσουν τον πολίτη, όταν με παράνομες πράξεις ή παραλείψεις τους, προκαλούν ζημιά, όρος που περιλαμβάνει τόσο τη θετική ζημία (π.χ κατεστραμμένο σπίτι), όσο και την αποθετική (διαφυγόντα κέρδη), αλλά και την ηθική βλάβη ή την ψυχική οδύνη των συγγενών, όταν συντρέξει θάνατος.

   Μιλάμε τόσο για υλικές, όσο και για νομικές πράξεις και παραλείψεις, που είναι παράνομες και θα πρέπει να συντρέχει αιτιώδης συνάφεια, μεταξύ αυτών και της επελθούσας ζημίας !

    Πραγματικά, αν αρχίσουμε να απαριθμούμε τέτοιες περιπτώσεις, ο κατάλογος είναι ατελείωτος, από τις καταστροφικές πυρκαγιές ή πλημμύρες, μέχρι τα δίχως τέλος έργα του μετρό Θε/νικης (χειρότερο και από γιοφύρι της Άρτας)...

     Ένα βασικό, αν όχι το μοναδικό, νομικό "όπλο" του Δημοσίου, για τον περιορισμό των αποζημιώσεων που θα κληθεί να καταβάλει, είναι το τυχόν "συντρέχον πταίσμα" του πολίτη, π.χ ότι έχτισε μέσα σε ρέμα ή δεν είχε καθαρίσει καλά το οικόπεδο του !

     Βέβαια, αν δεχτούμε (επειδή αυτό αμφισβητείται και δεν είναι εντελώς ξεκάθαρο ακόμα) ότι το Δημόσιο, οφείλει αποζημίωση και όταν προξενεί ζημία ΚΑΙ με νομοθετικές πράξεις, θα συσσωρευτούν εναντίον του αγωγές ΠΟΛΛΏΝ δις ευρώ, από τα καταστροφικά, για τον κόσμο της Εργασίας, μέτρα για την αντιμετώπιση της κινέζικης γρίπης και θα τρέχει πάλι να αποδείξει ότι η κάβιντ 19, συνιστά "ανωτέρα βία"...(ωστόσο θα τους στοιχειώνει η Σουηδία)