επίκαιρη Νομολογία (1)

   Στη σημερινή ανάρτηση, θα σχολιαστούν δύο πρόσφατες αποφάσεις αστικών δικαστηρίων και στην επόμενη αποφάσεις του ΣτΕ, δηλαδή διοικητικού και συνταγματικού δικαίου.

  Η πρώτη είναι απόφαση Εφετείου Θεσ/νικης, που έκανε δεκτή έφεση ζεύγους συνταξιούχων, μετά την πρωτόδικη απόρριψη της αίτησης τους να ενταχθούν στο "νόμο κατσέλη".

 Το μοναδικό εισόδημα του ζεύγους είναι η σύνταξη του συζύγου, περίπου 1500 ευρώ το μήνα σήμερα και τα χρέη ανέρχονται περίπου στις 33.000 ευρώ συνολικά, από περισσότερες της μίας δανειακές συμβάσεις, ενώ διαθέτουν και μία κύρια κατοικία.

 Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο είχε απορρίψει την αίτηση για ρύθμιση, σύμφωνα με τον περιβόητο "νόμο κατσέλη", κρίνοντας ότι το ζεύγος δεν έχει περιέλθει σε αδυναμία πληρωμής των χρεών, αλλά το Εφετείο έκρινε πως το εισόδημα τους απλά επαρκεί για την επιβίωση τους και δεν μπορεί, δεν φτάνει, για να πληρώνει και τα τραπεζικά χρέη, που είχαν δημιουργηθεί τα προηγούμενα χρόνια.

   Το Εφετείο όχι μόνον δέχτηκε την αίτηση, αλλά όρισε και μηδενικές καταβολές επί τριετία τουλάχιστον, απορρίπτοντας παράλληλα την αιτίαση των τραπεζών, ότι υπήρχε δόλος, δηλαδή γνώση ή έστω αποδοχή (άμεσος ή ενδεχόμενος, αντίστοιχα), ότι η συσσώρευση των δανείων, θα οδηγούσε στην αδυναμία εξυπηρέτησης τους !

   Αν δεχτούμε ότι τα δάνεια συνάφθηκαν, σε περίοδο πριν την περικοπή των συντάξεων και ο μέσος συνετός άνθρωπος, ίσως δεν θα μπορούσε να προβλέψει αυτή την εξέλιξη, ο δόλος μάλλον δύσκολα στοιχειοθετείται.

    Ωστόσο, αν σκεφτούμε ότι μιλάμε για μία σχετική υψηλή σύνταξη, σχεδόν διπλάσια από το μέσο όρο, προσωπικά, οι "μηδενικές καταβολές" μου φαίνονται ως υπερβολή από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε να οριστεί, εννοώ, ένα ποσόν, έστω 100 ευρώ το μήνα, για την αποπληρωμή των υποχρεώσεων !

    Τα Δικαστήρια και ο "νόμος κατσέλη" αποδεικνύονται και πάλι "γενναιόδωρα", με τα λεφτά των άλλων, εφόσον τις ζημιές που προκαλούνται στις τράπεζες, από αυτούς (δικαστές και πολιτικούς), καλείται να τις πληρώσει ο φορολογούμενος, ακόμα και αυτός που δεν έχει πάρει καθόλου δάνεια...

   Η δεύτερη απόφαση είναι Εφετείου Αθηνών (υπάρχει και άλλη παρόμοια, πιθανόν και περισσότερες), με την οποία μπήκε φρένο σε πλειστηριασμό ακινήτου (αναστολή), για τον εξής τυπικό λόγο, που έχει σημασία, ενόψει των ολοένα αυξανόμενων περιπτώσεων, μεταβίβασης τραπεζικών απαιτήσεων σε εταιρίες "ειδικού σκοπού", "διαχείρισης απαιτήσεων", "funds" ή απλά ..."κοράκια"!

   Με Νόμο του 2003 προβλέφθηκε ο θεσμός της "τιτλοποίησης απαιτήσεων", έκδοσης δηλαδή ομολόγων έναντι επισφαλών δανείων, ενώ το 2015, ουσιαστικά, με άλλο Νόμο, καθιερώθηκαν οι "εταιρίες διαχείρισης (επισφαλών) απαιτήσεων".

  Η διαφορά αυτών των περιπτώσεων, στο δικονομικό πεδίο που αφορούν οι σχολιαζόμενες δικαστικές αποφάσεις, είναι ότι το 2015 προβλέφθηκε ρητά, η δυνατότητα των εταιριών αυτών, να ενεργούν κατ' εξαίρεση ως διάδικοι (για λογαριασμό και κατ' εξουσιοδότηση των τραπεζών, στις οποίες ανήκουν οι απαιτήσεις), κάτι όμως που δεν συμβαίνει με τις τιτλοποιήσεις του Νόμου του 2003.

    Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, στις περιπτώσεις αυτές ("τιτλοποιήσεις") οι εταιρίες ειδικού σκοπού, να ΜΗΝ μπορούν να ενεργήσουν ως διάδικοι επ΄ονόματι τους και να εκδώσουν διαταγές πληρωμής, να επιβάλλουν κατασχέσεις και να ενεργήσουν πλειστηριασμούς !

  Αυτό προβλήθηκε ως λόγος έφεσης και επειδή κρίθηκε ως νόμιμος και βάσιμος, τα δικαστήρια ανέστειλαν τους πλειστηριασμούς, που επισπεύδονταν από ΜΗ δικαιούχους, μη νομιμοποιούμενους διαδίκους.

   Οι περιπτώσεις αυτές, αναδεικνύουν, ξανά και με εμφατικό τρόπο, τη σημασία που έχουν ΚΑΙ οι τυπικές ενστάσεις, ως άμυνα του οφειλέτη, ο οποίος μπορεί να κερδίσει, αν μη τι άλλο, σημαντικό χρόνο, ακόμα και στις περιπτώσεις, όπου ...πράγματι οφείλει, ωστόσο μία τυπική έλλειψη ή διαδικαστική αβλεψία εκ μέρους του δανειστή, μπορεί να οδηγήσει σε ακύρωση διαταγών πληρωμής, αναστολή πλειστηριασμών κλπ.