λόγια και πράξεις (2)

      Πριν μερικά χρόνια (1.6.2018), είχα γράψει για την περίπτωση, όπου είχα προχωρήσει στην εκδίκαση μίας ανακοπής κατά διαταγής πληρωμής, δίχως να πληρωθώ και έχοντας βάλει και τα έξοδα από την τσέπη μου (δεν ήταν πολλά και μην σας μπαίνουν ιδέες, μία-δυο φορές το έχω κάνει, χαχα), για να αποδείξω ότι αυτό που λέω στο προφίλ μου, δεν είναι απλά λόγια, αλλά έχει αντίκρυσμα, ότι δηλαδή πιστεύω πως "χαμένες είναι μόνον οι μάχες που δε δώσαμε" και ότι έχω αδυναμία σε (φαινομενικά) "χαμένες" υποθέσεις !

  Έπαιξε ρόλο βέβαια και ότι απέναντι μου είχα τράπεζες και δικηγορικές εταιρίες, που είναι πάντα απόλαυση να τους "γλεντάς" και η υπόθεση εκείνη όχι μόνον κερδήθηκε, αλλά και με ανεπανάληπτο "γλέντι"...

   Πρόσφατα τώρα, σε μία ποινική υπόθεση, όπου το αδίκημα ήταν τετελεσμένο, πέραν πάσης αμφιβολίας, συνέβησαν τα εξής : στη δικογραφία, ως χρόνος τέλεσης της πράξης φερόταν ο Ιούνιος του 2016, ενώ το κλητήριο θέσπισμα είχε επιδοθεί, μετά από 2 αποτυχημένες-μη νόμιμες (σε λάθος διεύθυνση) επιδόσεις, το Γενάρη του 2020.

  Από την επισκόπηση της δικογραφίας, ωστόσο, προέκυπτε ότι χρόνος τέλεσης, αντικειμενικά και εκ των πραγμάτων, δεν θα μπορούσε να είναι ο Ιούνιος του 2016, αλλά ο Δεκέμβρης του 2014, σύμφωνα και με το άρθρο 17ΠΚ, που ορίζει ότι σημασία έχει πότε έδρασε ή όφειλε να ενεργήσει ο κατηγορούμενος, χωρίς να παίζει ρόλο πότε επήλθε το εγκληματικό αποτέλεσμα!

  Έτσι, από την στιγμή που δεν αμφισβητούνταν η τέλεση της πράξης, η υπεράσπιση επικεντρώθηκε σε αυτό το στοιχείο, ότι μεταξύ Δεκέμβρη 2014 και Γενάρη 2020, οπότε επιδόθηκε το κλητήριο θέσπισμα, είχε παρέλθει 5ετία, άρα το πλημμέλημα είχε υποπέσει σε παραγραφή.

   Πρωτοδίκως, ένας καλός κυριούλης Πρόεδρος, αφού δίκασε ορθά ως προς τα άλλα σκέλη (έσβησε μία δευτερεύουσα κατηγορία, που δεν έστεκε, ούτως ή άλλως και χαρακτήρισε πιο ορθά την αποδιδόμενη στον κατηγορούμενο πράξη), με χαμόγελο στα χείλη, είπε ότι απορρίπτεται ο αυτοτελής ισχυρισμός περί παραγραφής και με ρώτησε αν συμφωνώ με την ποινή των 2 μηνών, που πρότεινε ο Εισαγγελέας !

    Η ποινή ήταν όντως πολύ χαμηλή, ήταν ένα "τυράκι" δελεαστικό (ακόμα και ο πελάτης απόρησε που δεν το δέχτηκα), όμως όταν θεωρείς πως έχεις δίκιο, γιατί να το δαγκώσεις ; (!) Οπότε, τους το "χάλασα" και ζήτησα εφέσιμη ποινή (8 μήνες έδωσαν)...

    Στο Εφετείο, η απόφαση ήταν πάλι καταδικαστική (6 μήνες), ωστόσο ο Εισαγγελέας είχε προτείνει να γίνει δεκτός ο ισχυρισμός περί παραγραφής (εκεί μάλλον καταλάβαμε ότι ...δεν είμαστε τρελοί) και έτσι είπα στον πελάτη και το δέχτηκε, να πάμε στον Άρειο Πάγο !

   Με άλλα λόγια, το πήγαμε μέχρι τέλους, η αίτηση αναίρεσης έγινε πανηγυρικά δεκτή (παρά την αντίθεση πρόταση του Εισαγγελέα), με μία απόφαση-κόλαφο, που στηλίτευε τις ασάφειες και τις αντιφάσεις του Δικαστηρίου, που δίκασε ως Εφετείο....

   Έτσι λοιπόν, η υπόθεση ξαναγύρισε, για νέα εκδίκαση, στο Εφετείο, όπου εκεί, σε μερικά λεπτά, έγινε δεκτός ο εξαρχής ισχυρισμός μας και έπαυσε οριστικά η ποινική δίωξη λόγω παραγραφής !

     Με την επιμονή και την υπομονή μας και την πίστη ότι έχουμε δίκιο, περάσαμε από 40 κύματα (πρώτος βαθμός, δεύτερος, Άρειος Πάγος και ξανά Εφετείο), αλλά φτάσαμε στο αίσιο και ποθούμενο αποτέλεσμα και μιλάμε για απαλλαγή σε μία υπόθεση, όπου ο κατηγορούμενος ήταν ένοχος, όχι αθώος, απλά έτυχε η Εισαγγελία να κάνει λάθος (και μάλιστα 2 φορές) στην επίδοση του κλητηρίου θεσπίσματος...

τι σημαίνει "αθώος" ;

     Η χθεσινή είδηση ότι "αθωώθηκαν" ΌΛΟΙ οι κατηγορούμενοι σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα, αυτό της υπόθεσης siemens (προφέρεται "μίζενς"), ξάφνιασε και σόκαρε και χαρακτηρίστηκε εν συνεχεία η ίδια η δικαστική απόφαση ως το μεγαλύτερο σκάνδαλο, μετά τον Πόλεμο !

  Η αλήθεια είναι πως διαβάζοντας το, ως τίτλο, σοκάρεσαι, μετά όμως διαβάζοντας και το κείμενο βλέπεις ότι δεν ...αθωώθηκαν ακριβώς, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει για (νομικά) αναλφάβητους δημοσιογράφους.

  Είναι άλλο πράγμα να αθωωθείς, δηλαδή να μην αποδειχθεί η ενοχή σου, ότι έκανες αυτό για το οποίο κατηγορήθηκες και άλλο να μην σου επιβληθεί ποινή, για νομικές αιτίες, όπως η παραγραφή, που ισχύει και εν προκειμένω !

   Όταν το αδίκημα έχει παραγραφεί, είτε εξαρχής, είτε στην πορεία μέχρι την αμετάκλητη καταδίκη, ο/η Πρόεδρος δε λέει "αθώος", αλλά λέει ότι "παύει την ποινική δίωξη, λόγω παραγραφής", που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

   Υπάρχουν στο Νόμο τρόποι και "παράθυρα" να αποφύγεις μία καταδίκη, ακόμα και αν είσαι ένοχος ή το έγκλημα είναι ομολογημένο, ωστόσο ο ίδιος ο Νόμος προβλέπει ακόμα και την περίπτωση να ασκήσει ένδικα μέσα ο κατηγορούμενος, εφόσον απαλλαγεί για τυπικούς λόγους και δεν αθωωθεί για ουσιαστικούς λόγους, ακριβώς για να μπορεί έτσι να "καθαρίσει" το όνομα του και να μην κρυφτεί πίσω από "νομικά τερτίπια", για να μην πάρει απλά μια ποινή και να μην λερώσει το ποινικό του μητρώο.

   Στην εξεταζόμενη περίπτωση, υπάρχει φυσικά σκάνδαλο, αλλά αυτό δεν είναι δικαστικό, είναι πολιτικό και διαχρονικό : η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, διαχρονικά, αλλά ειδικά μετά την χρεοκοπία του 2010 (δηλαδή ακριβώς όταν θα έπρεπε το πλαίσιο να γίνει πιο αυστηρό, για να αποφευχθούν νέες χρεοκοπίες) επιδεικνύει "αγάπη" και "φροντίδα" για απατεώνες και καταχραστές δημόσιου (και ιδιωτικού) χρήματος, αυξάνοντας τα όρια του κακουργήματος, μειώνοντας τις ποινές και μετατρέποντας κακουργήματα σε πλημμελήματα (οπότε πέφτει αντίστοιχα και ο χρόνος παραγραφής) και ο λόγος δεν μπορεί παρά να είναι αυτός : ότι υπουργοί και βουλευτές είναι ή αισθάνονται και οι ίδιοι απατεώνες  !!

  Στην υπόθεση siemens βέβαια υπάρχουν και άλλα σκοτεινά σημεία, όπως το πως "απέδρασε" ο Χριστοφοράκος, το ότι είχε δοθεί από την εταιρία αυτή στον σημερινό πρωθυπουργό ένα τηλεφωνικό κέντρο ...ως δώρο (που υποτίθεται ότι επέστρεψε όταν άρχισαν ...οι προφυλακίσεις) και άλλα, που βρωμάνε διαπλοκή και διαφθορά μέχρι το μεδούλι...

  Σίγουρα, στο σημερινό αποτέλεσμα, φθάσαμε πέραν του "φιλικού χτυπήματος στην πλάτη" στους κάθε λογής απατεώνες και καταχραστές, από ...κυνοβούλιο και κυβερνήσεις και λόγω της τραγικά αργής κίνησης των Δικαστηρίων : αν πάτε μια μέρα στο Εφετείο, θα δείτε τα 5μελή να δικάζουν υποθέσεις που άρχισαν το ...2005 ή και παλαιότερα !

  Αν εξετάσουμε πάντως το θέμα γενικότερα και καθαρά νομικά, χωρίς τις πολιτικές διαστάσεις της συγκεκριμένης υπόθεσης, όλοι θα θέλαμε να απαλλαγούμε, από μία κατηγορία, βρίσκοντας νομικούς τρόπους, σε περίπτωση που η πράξη είτε είναι ομολογημένη, είτε η ενοχή αποδεικνύεται με πολλά και έντονα στοιχεία....

    Η παραγραφή είναι μόνον ένας από αυτούς τους τρόπους και στην επόμενη ανάρτηση θα αναφερθώ σε μία αντίστοιχη υπόθεση που χειρίστηκα πρόσφατα, υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις, όπου μπορεί κάποιος να αποφύγει την ποινή, ακόμα και αν έχει τελέσει την πράξη για την οποία κατηγορείται, κάποιες φορές με "δώρα" από τις κυβερνήσεις (με τις κατά καιρούς "αμνηστεύσεις" μικρής απαξίας αδικημάτων), ωστόσο αυτό είναι πιο σπάνιο, αυτό που χρειάζεται, είναι ένας "καλός" δικηγόρος, να εντοπίσει και να προβάλλει αυτούς τους (νομικούς) ισχυρισμούς, ώστε να "αθωωθεί" (με την έννοια που το λένε οι δημοσιογράφοι, χαχα) ακόμα και κάποιος που είναι -ουσιαστικά- ένοχος !

     

επίκαιρη Νομολογία (2)

     Πρόσφατα δημοσιεύθηκαν σημαντικές αποφάσεις, που αναμένονταν από το Συμβούλιο της Επικρατείας, αναμενόμενες δηλαδή και από άποψη χρόνου και από άποψη ...περιεχομένου, αφού οι "ανεξάρτητοι" (χαχα) υπάλληλοι, εε, δικ(Χ)αστές ήθελα να πω του ΣτΕ, τα βρίσκουν όλα νόμιμα και συνταγματικά, προσβλέποντας ίσως σε μία "τακτοποίηση" στο μέλλον, αντίστοιχη με εκείνης της κυρίας κατίνας σακελλαροπούλου...

  Μοναδική δυσάρεστη έκπληξη, η πρώτη απόφαση, να επιστραφούν δηλαδή οι μη νόμιμες περικοπές Δώρων συντάξεων και επικουρικών, μόνον σε όσους είχαν προσφύγει και να ολοκληρωθεί έτσι με δικαστική βούλα, η πολιτική προστυχιά της εγκληματικής οργάνωσης που κυβερνά και έλεγε στον κόσμο "μην πηγαίνετε δικαστικά, θα δώσουμε τα αναδρομικά σε όλους" !

  Η απόφαση λέει ότι ναι μεν, βάσει Συντάγματος, το Κράτος οφείλει να συμμορφώνεται προς τις δικαστικές αποφάσεις (ειδικά όταν μιλάμε για Ολομέλειες), αλλά ότι εννοείται μόνον ως προς τους συγκεκριμένους διαδίκους και όχι ως προς όλους, λέγοντας έτσι εμμέσως, ότι σε ένα Κράτος Δικαίου ...συγχωρείται οι παράνομες περικοπές, να επιστραφούν μόνον σε όσους άσκησαν αγωγές κλπ και όχι σε όλους τους εκατοντάδες χιλιάδες άλλους, που υπέστησαν ΤΙΣ ΊΔΙΕΣ (βλέπε Ισότητα, στο Σύνταγμα κατοχυρώνεται και αυτή, σε περίπτωση που το ...ξέχασαν οι δικαστές του ΣτΕ) παρανομίες-κλοπές...

  Το πιο "ενδιαφέρον" είναι ότι για πρώτη ίσως φορά, σε δικαστική απόφαση του ΣτΕ, αναφέρεται ότι οι κρατικοί πόροι είναι "πεπερασμένοι", κάτι που δεν ισχύει (;) προφανώς όταν επιδικάζουν οι διχαστές αναδρομικά στους εαυτούς τους και σε άλλα κρατικοδίαιτα τρωκτικά, όπως βολευτές και άλλα "ειδικά" μισθολόγια !

  Αν πρόκειται πάντως, για μόνιμη αλλαγή Νομολογίας, από την έως τώρα θεωρία του "λεφτά υπάρχουν" και των "λεφτόδεντρων", που συνέβαλε καίρια στην χρεοκοπία του 2010, χαιρετίζεται ως θετική...

  Η δεύτερη απόφαση, έκρινε συνταγματική την απαγόρευση ...συγκεντρώσεων λίγο πριν και λίγο μετά την επέτειο του Πολυτεχνείου, λόγω κόβιντ καθώς και την επιβολή προστίμων 300 ευρώ, σε όσους συμμετείχαν σε αυτές (είχαν στείλει μήνυμα ότι πάνε σούπερ μάρκετ κλπ, χαχα) !

   Η ...λεπτομέρεια σε αυτή την υπόθεση, είναι πως το Σύνταγμα λέει πως οι συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν υπό όρους, ΜΌΝΟΝ για λόγους ασφαλείας, όχι δηλαδή και για λόγους ...υγείας, όπως εν προκειμένω...

   Η τρίτη απόφαση, έκρινε νόμιμες τις αναστολές των ανεμβολίαστων υγειονομικών και τη μη πληρωμή τους, αφού η "υγεία (και η παράνοια, θα πρόσθετα) πάνω από όλα" και το πιο τραγελαφικό είναι ότι κλείνοντας λέει ότι αυτά ισχύουν με τα ...τρέχοντα επιστημονικά δεδομένα, αν αλλάξουν, το ξαναβλέπουμε (μπορεί να κριθεί δηλαδή αύριο, ότι ο ιός πήγε διακοπές, ότι οι μάσκες και τα εμβόλια ίσως να είναι τελικά άχρηστα, ότι δεν σκοτώνει όπως πριν κ.ο.κ, οπότε θα αλλάξουν και οι δικαστικές αποφάσεις) !

 Σε όλες τις αποφάσεις, υπήρξαν ελάχιστες (ενός ή δύο ΔΙΚΑΣΤΏΝ) "φωτεινές" μειοψηφίες (ότι π.χ οι ανεμβολίαστοι, σε αναστολή, υπάλληλοι, θα έπρεπε να παίρνουν μέρος του μισθού) και αυτό είναι το πιο απαισιόδοξο της υπόθεσης, ότι οι μειοψηφίες αυτές της Λογικής ήταν τόσο μικρές...

   Εκδόθηκε τέλος και απόφαση, που έκρινε νόμιμη την αλλαγή του σχετικού Νόμου και την επιμήκυνση σε 5 χρόνια τουλάχιστον έγγαμης συμβίωσης, ώστε η χήρα να δικαιούται σύνταξης μετά τον θάνατο του άνδρα συνταξιούχου.

  Εδώ η αλήθεια είναι ότι γίνονταν καταχρηστική "χρήση" των γάμων, με ακόμα και εικονικούς γάμους, προκειμένου να μην "χαθεί" η σύνταξη του μακαρίτη, στα τελευταία του, ενώ το ΣτΕ και εδώ έγκειται ίσως το μεγαλύτερο νομικό ενδιαφέρον, αρνήθηκε να αναγνωρίσει ή να συνυπολογίσει και τον χρόνο της συμβίωσης, χωρίς να υπάρχει γάμος, θεωρώντας ότι το Σύνταγμα κατοχυρώνει και προστατεύει μόνον το Γάμο και δεν αναγνωρίζει την "ελεύθερη συμβίωση".

επίκαιρη Νομολογία (1)

   Στη σημερινή ανάρτηση, θα σχολιαστούν δύο πρόσφατες αποφάσεις αστικών δικαστηρίων και στην επόμενη αποφάσεις του ΣτΕ, δηλαδή διοικητικού και συνταγματικού δικαίου.

  Η πρώτη είναι απόφαση Εφετείου Θεσ/νικης, που έκανε δεκτή έφεση ζεύγους συνταξιούχων, μετά την πρωτόδικη απόρριψη της αίτησης τους να ενταχθούν στο "νόμο κατσέλη".

 Το μοναδικό εισόδημα του ζεύγους είναι η σύνταξη του συζύγου, περίπου 1500 ευρώ το μήνα σήμερα και τα χρέη ανέρχονται περίπου στις 33.000 ευρώ συνολικά, από περισσότερες της μίας δανειακές συμβάσεις, ενώ διαθέτουν και μία κύρια κατοικία.

 Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο είχε απορρίψει την αίτηση για ρύθμιση, σύμφωνα με τον περιβόητο "νόμο κατσέλη", κρίνοντας ότι το ζεύγος δεν έχει περιέλθει σε αδυναμία πληρωμής των χρεών, αλλά το Εφετείο έκρινε πως το εισόδημα τους απλά επαρκεί για την επιβίωση τους και δεν μπορεί, δεν φτάνει, για να πληρώνει και τα τραπεζικά χρέη, που είχαν δημιουργηθεί τα προηγούμενα χρόνια.

   Το Εφετείο όχι μόνον δέχτηκε την αίτηση, αλλά όρισε και μηδενικές καταβολές επί τριετία τουλάχιστον, απορρίπτοντας παράλληλα την αιτίαση των τραπεζών, ότι υπήρχε δόλος, δηλαδή γνώση ή έστω αποδοχή (άμεσος ή ενδεχόμενος, αντίστοιχα), ότι η συσσώρευση των δανείων, θα οδηγούσε στην αδυναμία εξυπηρέτησης τους !

   Αν δεχτούμε ότι τα δάνεια συνάφθηκαν, σε περίοδο πριν την περικοπή των συντάξεων και ο μέσος συνετός άνθρωπος, ίσως δεν θα μπορούσε να προβλέψει αυτή την εξέλιξη, ο δόλος μάλλον δύσκολα στοιχειοθετείται.

    Ωστόσο, αν σκεφτούμε ότι μιλάμε για μία σχετική υψηλή σύνταξη, σχεδόν διπλάσια από το μέσο όρο, προσωπικά, οι "μηδενικές καταβολές" μου φαίνονται ως υπερβολή από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε να οριστεί, εννοώ, ένα ποσόν, έστω 100 ευρώ το μήνα, για την αποπληρωμή των υποχρεώσεων !

    Τα Δικαστήρια και ο "νόμος κατσέλη" αποδεικνύονται και πάλι "γενναιόδωρα", με τα λεφτά των άλλων, εφόσον τις ζημιές που προκαλούνται στις τράπεζες, από αυτούς (δικαστές και πολιτικούς), καλείται να τις πληρώσει ο φορολογούμενος, ακόμα και αυτός που δεν έχει πάρει καθόλου δάνεια...

   Η δεύτερη απόφαση είναι Εφετείου Αθηνών (υπάρχει και άλλη παρόμοια, πιθανόν και περισσότερες), με την οποία μπήκε φρένο σε πλειστηριασμό ακινήτου (αναστολή), για τον εξής τυπικό λόγο, που έχει σημασία, ενόψει των ολοένα αυξανόμενων περιπτώσεων, μεταβίβασης τραπεζικών απαιτήσεων σε εταιρίες "ειδικού σκοπού", "διαχείρισης απαιτήσεων", "funds" ή απλά ..."κοράκια"!

   Με Νόμο του 2003 προβλέφθηκε ο θεσμός της "τιτλοποίησης απαιτήσεων", έκδοσης δηλαδή ομολόγων έναντι επισφαλών δανείων, ενώ το 2015, ουσιαστικά, με άλλο Νόμο, καθιερώθηκαν οι "εταιρίες διαχείρισης (επισφαλών) απαιτήσεων".

  Η διαφορά αυτών των περιπτώσεων, στο δικονομικό πεδίο που αφορούν οι σχολιαζόμενες δικαστικές αποφάσεις, είναι ότι το 2015 προβλέφθηκε ρητά, η δυνατότητα των εταιριών αυτών, να ενεργούν κατ' εξαίρεση ως διάδικοι (για λογαριασμό και κατ' εξουσιοδότηση των τραπεζών, στις οποίες ανήκουν οι απαιτήσεις), κάτι όμως που δεν συμβαίνει με τις τιτλοποιήσεις του Νόμου του 2003.

    Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, στις περιπτώσεις αυτές ("τιτλοποιήσεις") οι εταιρίες ειδικού σκοπού, να ΜΗΝ μπορούν να ενεργήσουν ως διάδικοι επ΄ονόματι τους και να εκδώσουν διαταγές πληρωμής, να επιβάλλουν κατασχέσεις και να ενεργήσουν πλειστηριασμούς !

  Αυτό προβλήθηκε ως λόγος έφεσης και επειδή κρίθηκε ως νόμιμος και βάσιμος, τα δικαστήρια ανέστειλαν τους πλειστηριασμούς, που επισπεύδονταν από ΜΗ δικαιούχους, μη νομιμοποιούμενους διαδίκους.

   Οι περιπτώσεις αυτές, αναδεικνύουν, ξανά και με εμφατικό τρόπο, τη σημασία που έχουν ΚΑΙ οι τυπικές ενστάσεις, ως άμυνα του οφειλέτη, ο οποίος μπορεί να κερδίσει, αν μη τι άλλο, σημαντικό χρόνο, ακόμα και στις περιπτώσεις, όπου ...πράγματι οφείλει, ωστόσο μία τυπική έλλειψη ή διαδικαστική αβλεψία εκ μέρους του δανειστή, μπορεί να οδηγήσει σε ακύρωση διαταγών πληρωμής, αναστολή πλειστηριασμών κλπ.