Για την έννοια της χρησικτησίας, έχουμε μιλήσει σε άλλη ανάρτηση και ότι διακρίνεται σε τακτική και έκτακτη, εδώ θα μιλήσουμε ειδικότερα για την τακτική, καθώς είναι πιο σύνθετη, από την έκτακτη και έχει περισσότερες προϋποθέσεις.
Στην έκτακτη, αρκεί να κατέχει και να νέμεται κανείς (με διάνοια κυρίου, εννοείται πάντα, με την πεποίθηση δηλαδή ότι είναι δικό του και μπορεί να κάνει σε αυτό, ό,τι ένας κύριος), ένα κινητό ή ακίνητο πράγμα, επί 20 έτη και γίνεται δικό του.
Στην τακτική, τα χρονικά όρια, είναι πιο περιορισμένα, μόλις 3 έτη στα κινητά και 10 χρόνια, στα ακίνητα, ακριβώς επειδή πρέπει να συντρέχουν και οι επιπλέον προϋποθέσεις.
Αυτές είναι : η καλή πίστη, κατά την απόκτηση της νομής του πράγματος (ρητά μάλιστα ορίζεται ότι τυχόν μεταγενέστερη κακή πίστη δεν βλάπτει) και η ύπαρξη νόμιμου ή νομιζόμενου τίτλου.
Ο νομέας βρίσκεται σε καλή πίστη, λέει ο Νόμος, όταν, χωρίς βαριά αμέλεια, έχει την πεποίθηση ότι απέκτησε την κυριότητα.
Έτσι λοιπόν, όταν αγοράζεις κάτι, με συμβόλαιο, αλλά αγνοείς, από ελαφρά έστω αμέλεια, ότι δεν ανήκει σε αυτόν, που στο πουλάει, αποκτάς έναν νόμιμο τίτλο και με την παρέλευση και του χρόνου (3 ή 10 χρόνια, αντίστοιχα) γίνεται δικό σου, ακόμα δηλαδή και αν εμφανιστεί ο πραγματικός κύριος, μετά από αυτά τα χρονικά όρια, μπορείς να επικαλεστείς ίδια κυριότητα, λόγω τακτικής χρησικτησίας, εφόσον ήσουν καλόπιστος.
Νόμιμο τίτλο, αποτελεί και η κληρονομική διαδοχή, έτσι π.χ αν κάνεις αποδοχή κληρονομιάς και μετά την δεκαετία εμφανιστεί κάποια διαθήκη, που ανατρέπει την εξ αδιαθέτου διαδοχή και πάλι μπορείς να επικαλεστείς τακτική χρησικτησία.
Εξυπακούεται, ότι, για να επικαλεστείς νόμιμο ή νομιζόμενο τίτλο, εφόσον πρόκειται για ακίνητο, θα πρέπει ο τίτλος (συμβόλαιο) να έχει μεταγραφεί στο υποθηκοφυλακείο !
Ο νομιζόμενος τώρα τίτλος, είναι αυτός, που είτε δεν υπάρχει καθόλου (εξ ού και η ονομασία, επειδή νομίζεις ότι έχεις τίτλο, αλλά δεν έχεις, ουσιαστικά), είτε είναι άκυρος, για οποιονδήποτε λόγο.
Για την επίκληση ύπαρξης έστω νομιζόμενου τίτλου, θα πρέπει και πάλι να αποδεικνύεται η καλή πίστη του νομέα, δηλαδή η δικαιολογημένη, ουσιαστικά, άγνοια ότι ο τίτλος δεν είναι έγκυρος.
Από τα Δικαστήρια, έχει κριθεί επανειλημμένα, ότι νομιζόμενο τίτλο, αποτελεί και η περίπτωση, που, κατά λάθος, ο αγοραστής ακινήτου, καταλαμβάνει μεγαλύτερη έκταση, από ό,τι αναφέρει το συμβόλαιο ή/και συνεχόμενο ακίνητο !
Βλέπουμε επομένως, ότι ο Νομοθέτης, χρησιμοποιεί εδώ σωρεία αόριστων νομικών εννοιών, όπως "καλή ή κακή πίστη" και "βαριά αμέλεια" και είναι θέμα ερμηνείας πάντα, να βρεθεί σε κάθε υπόθεση, ξεχωριστά, σε συνδυασμό με άλλα στοιχεία, αν υπάγεται ή όχι, σε αυτές τις έννοιες, τι συνιστά π.χ βαριά και όχι ελαφρά αμέλεια.
Ίσως για αυτό, άλλωστε, η επίκληση της τακτικής χρησικτησίας, είναι πιο περιορισμένη, από εκείνη της έκτακτης, διότι εκεί απλά εξετάζεται η συμπλήρωση της 20ετίας, ακόμα και αν το ακίνητο κατελήφθη, κακόπιστα, γνωρίζοντας δηλαδή κάποιος, ότι δεν ήταν δικό του (εξαρχής).
(Βλέπε και σχόλιο, από κάτω, τα σχόλια, μερικές φορές, κρύβουν ουσία, είναι προσθήκες στο κείμενο και το κάνω έτσι, για να μην γίνεται μεγάλο και κουραστικό, οπότε καλό είναι να τα διαβάζετε)
Στην έκτακτη, αρκεί να κατέχει και να νέμεται κανείς (με διάνοια κυρίου, εννοείται πάντα, με την πεποίθηση δηλαδή ότι είναι δικό του και μπορεί να κάνει σε αυτό, ό,τι ένας κύριος), ένα κινητό ή ακίνητο πράγμα, επί 20 έτη και γίνεται δικό του.
Στην τακτική, τα χρονικά όρια, είναι πιο περιορισμένα, μόλις 3 έτη στα κινητά και 10 χρόνια, στα ακίνητα, ακριβώς επειδή πρέπει να συντρέχουν και οι επιπλέον προϋποθέσεις.
Αυτές είναι : η καλή πίστη, κατά την απόκτηση της νομής του πράγματος (ρητά μάλιστα ορίζεται ότι τυχόν μεταγενέστερη κακή πίστη δεν βλάπτει) και η ύπαρξη νόμιμου ή νομιζόμενου τίτλου.
Ο νομέας βρίσκεται σε καλή πίστη, λέει ο Νόμος, όταν, χωρίς βαριά αμέλεια, έχει την πεποίθηση ότι απέκτησε την κυριότητα.
Έτσι λοιπόν, όταν αγοράζεις κάτι, με συμβόλαιο, αλλά αγνοείς, από ελαφρά έστω αμέλεια, ότι δεν ανήκει σε αυτόν, που στο πουλάει, αποκτάς έναν νόμιμο τίτλο και με την παρέλευση και του χρόνου (3 ή 10 χρόνια, αντίστοιχα) γίνεται δικό σου, ακόμα δηλαδή και αν εμφανιστεί ο πραγματικός κύριος, μετά από αυτά τα χρονικά όρια, μπορείς να επικαλεστείς ίδια κυριότητα, λόγω τακτικής χρησικτησίας, εφόσον ήσουν καλόπιστος.
Νόμιμο τίτλο, αποτελεί και η κληρονομική διαδοχή, έτσι π.χ αν κάνεις αποδοχή κληρονομιάς και μετά την δεκαετία εμφανιστεί κάποια διαθήκη, που ανατρέπει την εξ αδιαθέτου διαδοχή και πάλι μπορείς να επικαλεστείς τακτική χρησικτησία.
Εξυπακούεται, ότι, για να επικαλεστείς νόμιμο ή νομιζόμενο τίτλο, εφόσον πρόκειται για ακίνητο, θα πρέπει ο τίτλος (συμβόλαιο) να έχει μεταγραφεί στο υποθηκοφυλακείο !
Ο νομιζόμενος τώρα τίτλος, είναι αυτός, που είτε δεν υπάρχει καθόλου (εξ ού και η ονομασία, επειδή νομίζεις ότι έχεις τίτλο, αλλά δεν έχεις, ουσιαστικά), είτε είναι άκυρος, για οποιονδήποτε λόγο.
Για την επίκληση ύπαρξης έστω νομιζόμενου τίτλου, θα πρέπει και πάλι να αποδεικνύεται η καλή πίστη του νομέα, δηλαδή η δικαιολογημένη, ουσιαστικά, άγνοια ότι ο τίτλος δεν είναι έγκυρος.
Από τα Δικαστήρια, έχει κριθεί επανειλημμένα, ότι νομιζόμενο τίτλο, αποτελεί και η περίπτωση, που, κατά λάθος, ο αγοραστής ακινήτου, καταλαμβάνει μεγαλύτερη έκταση, από ό,τι αναφέρει το συμβόλαιο ή/και συνεχόμενο ακίνητο !
Βλέπουμε επομένως, ότι ο Νομοθέτης, χρησιμοποιεί εδώ σωρεία αόριστων νομικών εννοιών, όπως "καλή ή κακή πίστη" και "βαριά αμέλεια" και είναι θέμα ερμηνείας πάντα, να βρεθεί σε κάθε υπόθεση, ξεχωριστά, σε συνδυασμό με άλλα στοιχεία, αν υπάγεται ή όχι, σε αυτές τις έννοιες, τι συνιστά π.χ βαριά και όχι ελαφρά αμέλεια.
Ίσως για αυτό, άλλωστε, η επίκληση της τακτικής χρησικτησίας, είναι πιο περιορισμένη, από εκείνη της έκτακτης, διότι εκεί απλά εξετάζεται η συμπλήρωση της 20ετίας, ακόμα και αν το ακίνητο κατελήφθη, κακόπιστα, γνωρίζοντας δηλαδή κάποιος, ότι δεν ήταν δικό του (εξαρχής).
(Βλέπε και σχόλιο, από κάτω, τα σχόλια, μερικές φορές, κρύβουν ουσία, είναι προσθήκες στο κείμενο και το κάνω έτσι, για να μην γίνεται μεγάλο και κουραστικό, οπότε καλό είναι να τα διαβάζετε)
Είχα αναφέρει και αλλού, την εξής (πραγματική) περίπτωση : με το νόμο 1329/ 83, τα προικώα ακίνητα, επέστρεφαν αυτοδίκαια, στις γυναίκες, ωστόσο ένα ζευγάρι, μάλλον από άγνοια του Νόμου και αφού δεν το είδε και ο συμβολαιογράφος (!), έκαναν 11 χρόνια μετά, νέα συμβόλαια (τροποποίηση σύστασης και γονική παροχή), με το προηγούμενο καθεστώς, ήτοι από 50% ο καθένας, ενώ η γυναίκα είχε επανακτήσει το 50%, που είχε παραχωρήσει στον άνδρα της, λόγω προίκας. Ακόμα και στη διαθήκη της, η γυναίκα, αναφέρει ότι αφήνει το 50%, ενώ κανονικά, είχε το 100% και το ζήτημα είναι πως μπορεί να "σωθεί" αυτή η κατάσταση. Για μένα, θα μπορούσε ο άνδρας, να επικαλεστεί τακτική χρησικτησία, ως προς το 50%, ωστόσο με όσους συμβολαιογράφους μίλησα, διστάζουν να το αποδεχθούν, καθώς θεωρούν ότι η άγνοια Νόμου, είναι, αυτονόητα, βαριά αμέλεια, ωστόσο δεν είμαι και τόσο σίγουρος, καθώς ακόμα και νομικοί, αγνοούν, μέχρι σήμερα, την σχετική διάταξη, πόσο μάλλον οι απλοί άνθρωποι ! Εξάλλου, έχω σκεφτεί μία "κατασκευή" του τύπου, ότι ο αρχικά νόμιμος τίτλος, έγινε, μετά το 1983, νομιζόμενος και ο άνδρας, ήταν καλόπιστος (εκτός αν δεχτούμε την ακραία περίπτωση, ότι εκείνος έπεισε τον συμβολαιογράφο να παρανομήσει, ουσιαστικά...), αλλά και σε κάθε περίπτωση, αν έγινε κακόπιστος μεταγενέστερα, αυτό δεν παίζει ρόλο, όπως λέει ο Νόμος. Το γεγονός ότι συμβάλλεται σε όλα τα συμβόλαια, ως συνιδιοκτήτης, αποδεικνύει περίτρανα, ότι είχε διάνοια κυρίου, ενώ και η διαθήκη, αποδεικνύει πως και η γυναίκα του, είχε αποδεχτεί, αυτήν την κατάσταση ! Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν δεν θέλει (...ή δεν μπορεί) κάποιος να προχωρήσει εδώ, με την τακτική χρησικτησία, υπάρχει πάντα και η έκτακτη, εφόσον έχουν περάσει τριάντα και βάλε χρόνια, από το Νόμο του 1983
ΑπάντησηΔιαγραφή