η ποιότητα της Δικαιοσύνης, στην Ελλάδα

    Η συζήτηση για την ποιότητα των δικαστικών αποφάσεων, άνοιξε πρόσφατα, με αφορμή το ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών και τις απαράδεκτες και ελεεινές επιθέσεις, προς τους δικαστές, από κυβερνητικά στελέχη.
  Εδώ υπάρχει βέβαια, το ελαφρυντικό, ότι οι σχετικές δηλώσεις, έγιναν βεβιασμένα και υπό το κράτος πανικού, καθώς έπρεπε κάπως να δικαιολογηθούν στα αριστερά χάπατα, που περίμεναν προσλήψεις, με τα χρήματα, αμφιβόλου προέλευσης, της νέας διαπλοκής (που ήθελαν να εγκαθιδρύσουν, σκόπιμα ή και ...κατά λάθος).
  Η απόφαση για τις άδειες, υπήρξε ορθή και αναμενόμενη, όπως έχουμε πει αναλυτικά αλλού και δε δικαιολογούσε τέτοια ξεσπάσματα, από κανέναν, όπως ορθά επίσης, κρίθηκαν συνταγματικά και τα Μνημόνια, πράγμα για το οποίο επίσης κατηγορήθηκαν οι δικαστές του ΣτΕ.
  Από εκεί και μετά, φυσικά, κανείς δε λέει ότι όλα είναι εντάξει, όλα ρόδινα, ότι η δικαιοσύνη λειτουργεί σωστά και ότι αποδίδει πάντα το Δίκαιο, κάθε άλλο !
 Αν και αυτή η συζήτηση είναι πολύ μεγάλη και δεν μπορεί να γίνει σε ένα τόσο περιορισμένο χώρο, είναι σαφές ότι και τα δικαστήρια, δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση, να λειτουργούν δηλαδή τέλεια, σε ένα Κράτος, όπου τίποτα δεν είναι όχι τέλειο, αλλά ίσως ούτε καν ικανοποιητικό...
  Η δικαιοσύνη χωρίζεται, ως γνωστόν, σε ποινική, που δικάζει και τιμωρεί τα εγκλήματα, σε αστική, που δικάζει τις διαφορές μεταξύ ιδιωτών και σε διοικητική, που δικάζει τις διαφορές, ανάμεσα στη Διοίκηση και τους πολίτες.
  Θα πούμε, δύο μόνον λόγια, για την καθεμία : στην ποινική, ευτυχώς, δεν παρατηρούνται ακραία φαινόμενα, όπως π.χ να αφήνεται ελεύθερος ένας δολοφόνος, μετά την απολογία του...
  Από την άλλη, επειδή είχα ακούσει και στο παρελθόν διάσημους συναδέλφους, να λένε ότι δεν έχουν δει αθώο να μπαίνει στη φυλακή, θα εκφράσω σοβαρές επιφυλάξεις επ' αυτού !
  Τόσο στην αστική, όσο και στην ποινική δικαιοσύνη, παρατηρούνται λάθη, τα οποία ευτυχώς, διορθώνονται συνήθως, σε δεύτερο βαθμό κατόπιν έφεσης κλπ, ωστόσο και τα όποια λάθη, δεν είναι πάντα αθώα, δεν οφείλονται σε άγνοια π.χ, πάντα, καθώς ακούμε, κάθε τόσο, για ύπαρξη παραδικαστικών κυκλωμάτων και γενικά φαίνεται πως κάποιοι, μπορούν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να επηρεάζουν τις δικαστικές αποφάσεις.
  Τέλος και η διοικητική δικαιοσύνη, μέχρι τώρα, δε νομίζω ότι έχει αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και της αποστολής της, εμφανίζεται πολύ διστακτική, έως ...απρόθυμη, να συγκρουστεί με την εξουσία και να ακυρώνει τα "εγκλήματά" της, σε βάρος των πολιτών.
  Πέρα από μία εμφανή συντεχνιακή αντίληψη, όπου παρατηρείται το φαινόμενο οι δικαστές να επιδικάζουν ποσά ...στον εαυτό τους ή να συντηρούν με λάθος τρόπο, την αντίληψη, για ειδικά μισθολόγια και ειδικές μεταχειρίσεις, σε μία πτωχευμένη χώρα, όπου ο κόσμος πεινάει και δυσκολεύεται να καλύψει βασικές ανάγκες, λόγω υπερφορολόγησης και όχι μόνον, υπάρχει και κάτι άλλο, βασικό, θεωρώ.
  Όπως, οι άλλες δύο εξουσίες, έτσι και η δικαστική, χωρίζει τους πολίτες σε Ά και Β΄ κατηγορίας, στους μόνιμα ευνοημένους του δημόσιου τομέα και στους μόνιμα αδικημένους, του ιδιωτικού και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα και η ρίζα του Κακού, σε όλους τους κλάδους της.
  Σε όλα αυτά τα χρόνια, οι μόνες περιπτώσεις, που μου έρχονται στο μυαλό, όπου ο ιδιωτικός τομέας, δικαιώθηκε, σε διαμάχη με το Δημόσιο, είναι οι τηλεοπτικές άδειες και το ζήτημα των μεταλλείων χρυσού και το κοινό στοιχείο, είναι, πως και στις δύο περιπτώσεις, υπήρξαν αντιδράσεις, ειδάλλως και εκεί θα είχαμε δράματα, που σημαίνει ότι χωρίς αντιδράσεις, χωρίς την αίσθηση ότι "η κοινωνία τους παρακολουθεί", οι δικαστές κάνουν τα δικά τους, συντάσσονται με την εκάστοτε εξουσία και δεν της χαλάνε ποτέ χατήρι, όσο εγκληματικές συμπεριφορές και αν εμφανίζει (βλέπε κούρεμα μικροομολογιούχων, αλλά και προμηθευτών του Δημοσίου, ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών και ένα σωρό σκάνδαλα, που θα μείνουν πάντα θαμμένα).
  Άρα, το ποτήρι είναι μάλλον μισοάδειο, παρά μισογεμάτο, απέχουμε πολύ από το να πούμε, ότι στην Ελλάδα, αποδίδεται Δικαιοσύνη, όσο οι δικαστές είναι ανεξάρτητοι μόνον στα λόγια και σκύβουν το κεφάλι, δουλικά, στην εκάστοτε εξουσία, δεν θα υπάρξει προκοπή.
  Όπως είπα, το θέμα είναι ανεξάντλητο, σε κατά καιρούς αναρτήσεις, έχω στηλιτεύσει λανθασμένες δικαστικές αποφάσεις ή πρακτικές και εδώ θα επαναλάβω μόνον τα εξής χαρακτηριστικά : έχουν ή όχι ευθύνες οι δικαστές (του Ελεγκτικού Συνεδρίου, κυρίως, αλλά όχι μόνον, μέχρι το τελευταίο Ειρηνοδικείο, που μονιμοποίησε συμβασιούχους) για τις αλόγιστες κρατικές σπατάλες ; Και από την άλλη : πόσες επενδύσεις έχουν πάει χαμένες, λόγω δικαστικής εμπλοκής ; πόσοι άνθρωποι έχουν μείνει άνεργοι, στον ιδιωτικό τομέα, από λανθασμένες δικαστικές αποφάσεις ; Είναι πολλές χιλιάδες, κυριολεκτικά !
   Όταν δέχεσαι π.χ, για να θυμηθούμε μια χαρακτηριστική και αλησμόνητη περίπτωση, ότι στο Βοτανικό αναπαράγονται οι κορμοράνοι και απορρίπτεις μία σημαντική επένδυση, για να ξεβρωμίσει ο τόπος και να αναβαθμιστεί το αστικό περιβάλλον, τότε κανένας σοβαρός άνθρωπος, δεν θα επενδύσει εδώ, η χώρα θα εξακολουθήσει να βράζει στο ζουμί της και να τρώει τις σάρκες της.
  Πολύ χαρακτηριστική, επίσης, είναι η περίπτωση, όπου ένας, ουσιαστικά, δικαστής, ΜΕ ΜΊΑ του υπογραφή, έστειλε στην ανεργία 20 με 30 χιλιάδες ανθρώπους, άμεσα και έμμεσα απασχολούμενους, στην υπαίθρια διαφήμιση, η οποία επιτρέπεται παντού και εδώ θεωρείται μίασμα, η αιτία όλων των κακών.
   Έξι χρόνια, μετά την δικαιολογία, για αυτή την εξέλιξη, οδηγοί απρόσεχτοι ή και μεθυσμένοι, εξακολουθούν να σκοτώνονται, πέφτοντας σε κολώνες της ΔΕΗ ή σε ντουβάρια...
   Οπότε αναμένεται, σύντομα και "λογικά", δικαστική διαταγή, που θα λέει, ότι εφεξής, τα δίκτυα της ΔΕΗ θα κρέμονται από τον Ουρανό και τα σπίτια, όλα τα κτίρια μάλλον, θα αιωρούνται, με κάποιον τρόπο, πάνω από το έδαφος.
   Οι περιπτώσεις "δικαστικής τρέλας" είναι πολλές, ο καθένας ίσως θα έχει να διηγηθεί και από μία, ωστόσο δεν είναι για γέλια, διότι, αυτοί, που υποτίθεται πως οφείλουν να υπερασπίζονται τα ατομικά δικαιώματα, την ιδιωτική περιουσία, την εργασία κλπ, είναι οι ίδιοι, που τα καταστρέφουν, με τις αλλοπρόσαλλες και "δημοσιοϋπαλληλικές" αποφάσεις τους !