ποιος θα μας σώσει ...από τους δικαστές;

  Το ανέκδοτο της χθεσινής ημέρας, ήταν η δήλωση της Γεροβασίλη, ότι στην αξιολόγηση των Δ.Υ, η συμμετοχή ανήλθε σε 80%...

 Και είναι ανέκδοτο, για πολλούς λόγους : πριν τις Γιορτές, είχα πάει σε δημόσια υπηρεσία και στο τζάμι, είχαν κολλήσει, σε σημείο εμφανές, όχι μόνον σε εμάς, τους πολίτες, αλλά και στον πολιτικό τους προϊστάμενο (που σιγά μην ασχοληθεί) και στον καθένα ότι "το τμήμα μας ...απέχει από κάθε διαδικασία αξιολόγησης" !

 Εξάλλου, μια αξιολόγηση, που εξαρχής δεν οδηγεί πουθενά, δηλαδή είτε σε απολύσεις, είτε σε μετακινήσεις κλπ, απλά επιβεβαιώνει το γνωστό ρητό, ότι "εκεί που τελειώνει η Λογική, αρχίζει το ελληνικό Δημόσιο..."

  Είναι γνωστό, ακόμα και κυρίως στους ίδιους τους Δ.Υ, ότι ανάμεσα τους, υπάρχουν άτομα, τα οποία δεν κάνουν τίποτα, πέρα από το να χτυπάνε κάρτα, 2 φορές την ημέρα, άλλοι, που θα έπρεπε ίσως να είναι σε ψυχιατρεία, άλλοι που έχουν αμφίβολης προέλευσης τυπικά προσόντα και γενικά, το μόνο σίγουρο είναι πως ΔΕΝ υπάρχει αξιοκρατία (στο οποίο θα αποσκοπούσε μία ...κανονική αξιολόγηση).

  Εδώ, θα ασχοληθώ, όπως φανερώνει και ο τίτλος, με τους δημόσιους υπαλλήλους, που ονομάζονται "δικαστές", διότι μοιραία είναι αυτοί, με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή, συχνότερα, ως δικηγόροι και θα εκφράσω την απορία, αν και εδώ, υπάρχουν διαδικασίες αξιολόγησης, πως επιλέγονται αυτοί, που δικάζουν κ.ο.κ

 Ξεκινώντας, από τη διαπίστωση, ότι όλοι οι δικαστές συμπεριφέρονται και αποφασίζουν, ως απλοί υπάλληλοι ("υπό άλλου"), με την έννοια ότι παίρνουν "διαταγές και κατευθύνσεις", από τους ομοίους ή τους ανωτέρους τους, αντί να κάνουν αυτό, για το οποίο χρυσοπληρώνονται, ήτοι ...να εφαρμόζουν (ευσυνείδητα και ενσυνείδητα) το Νόμο και τη Λογική (ακόμα και τη δική τους), χωρίς δεσμεύσεις, από αποφάσεις άλλων (νομολογία), θα λέγαμε ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες δικαστών : οι κακοί και οι ...χειρότεροι.

   Πρόσφατα, έπεσα (δηλαδή όχι ο ίδιος, ο πελάτης-εντολέας) θύμα της δεύτερης κατηγορίας, δηλαδή δικαστή, ο οποίος χρυσοπληρώνεται από τον φορολογούμενο, για να εφαρμόζει και να επιβάλλει το Νόμο και εντούτοις, όχι απλά δεν τον εφαρμόζει, αλλά και τον παραβιάζει!

  Μιλάμε για ποινικό, μονομελές, Δικαστήριο και τις παραμονές της Δίκης, όταν ζήτησα από τη γραμματέα, να δω τη δικογραφία, μου απάντησε, σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, ενώ είναι ΠΑΡΆΝΟΜΟ (το λέω για πολλοστή φορά), ότι "την έχει πάρει η Πρόεδρος, για να τη μελετήσει, έλα την τάδε ώρα".

   Κατά την ακροαματική διαδικασία, ο εισαγγελέας, πρότεινε επί της ποινής και αμέσως η πρόεδρος, άρχισε να σημειώνει (!) αυτά, που είπε, πάνω στο φάκελο, χωρίς δηλαδή να δώσει πρώτα το λόγο, στον κατηγορούμενο (δηλαδή στο δικηγόρο του), όπως επιβάλλει-επιτάσσει ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας.

   Σε σχετική παρατήρηση μου, είπε ότι δεν ανέφερα, από μόνος μου (!) κάτι, οπότε της απάντησα ότι "εσείς διευθύνετε τη συζήτηση και εσείς είχατε την ΥΠΟΧΡΈΩΣΗ να μου απευθύνετε το λόγο" και τότε είπε "εντάξει, τα σβήνω και σας δίνω τώρα το λόγο"...

  Αφού ζήτησα αναγνώριση ελαφρυντικών, τότε και πάλι η πρόεδρος, χωρίς να ζητήσει, αυτή τη φορά, τη γνώμη του εισαγγελέα (λολ), είπε ότι απορρίπτονται τα ελαφρυντικά και συνέχισε να γράφει, οπότε είπα, χαριτολογώντας "τώρα θα παραπονεθεί ο κ. εισαγγελέας" !

  Βέβαια, σιγά μην παραπονούνταν ο εισαγγελέας, ο οποίος συμμετείχε αδιαμαρτύρητα και ίσως ενεργά, σε μια δίκη-παρωδία, όπου δεν τηρήθηκαν καν τα προσχήματα, δεν εφαρμόστηκε καν ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας και η απόφαση έμοιαζε ειλημμένη, πριν καν ξεκινήσει η διαδικασία...

   Στη δική του αγόρευση, εν τω μεταξύ, ο εισαγγελέας, είχε ζητήσει την απόρριψη των υπερασπιστικών ισχυρισμών μας, χωρίς σχεδόν καμία αιτιολογία, με μόνη την αναφορά, σε νομολογία του Α.Π.

     Το ίδιο δικαστήριο, βέβαια, ο Α.Π έχει κρίνει επανειλημμένα το αυτονόητο, ότι αν δεν δοθεί ο λόγος, στον κατηγορούμενο, μετά τον εισαγγελέα ή και το αντίστροφο, προκαλείται απόλυτη ακυρότητα της διαδικασίας, οπότε ο Α.Π, τον οποίο επικαλέστηκαν για να θεμελιώσουν (!) μια αστεία απόφαση, θα τους τραβούσε το αυτάκι (ή και τα δύο), εφόσον μάθαινε τα "κατορθώματα" τους...

   Οι καταστάσεις αυτές, με κάνουν να σκέφτομαι, ότι πολλά πράγματα, στον κλάδο της απονομής δικαιοσύνης (και καλά) πρέπει να αλλάξουν ή να επανεξεταστούν π.χ το κατά πόσον θα πρέπει να δικάζουν ποινικά αδικήματα και δη σοβαρά, μονομελή δικαστήρια !

   Εκτός λοιπόν, από τον όρο "αξιολόγηση στο Δημόσιο", ανέκδοτο καταντάει πολύ συχνά και ο όρος "δίκαιη δίκη", στην Ελλάδα και επειδή η κατάσταση βαίνει μάλλον επιδεινούμενη, παρά βελτιούμενη, πρέπει ίσως να αρχίσουμε να αντιδρούμε, σοβαρά, με αιτήσεις εξαιρέσεων δικαστών, με αγωγές κακοδικίας, δεν ξέρω πως, αλλά κάπως πρέπει να μπει φρένο, στην κατρακύλα, αν οι ίδιοι οι (κακοί) δικαστές, δεν μπορούν να απομονώσουν-εξουδετερώσουν τους χειρότερους.