Εκτός από την κλασική περίπτωση πλαστογραφίας, προβλέπεται στον Ποινικό Κώδικα και μία ειδικότερη μορφή της, η "πλαστογραφία πιστοποιητικού", όπως ονομάζεται, η οποία μάλιστα τιμωρείται ελαφρύτερα, ήτοι με φυλάκιση, από 10 μέρες έως 1 έτος ή χρηματική ποινή, από 150 έως 15.000 ευρώ.
Αφορμή για την παρούσα ανάρτηση, αποτέλεσε η τυχαία παρουσία μου, σε Δίκη, όπου δικαζόταν γυναίκα, πρώην δημοτικός αστυνομικός, η οποία είχε εισέλθει στην Σχολή, κάνοντας χρήση πλαστού πιστοποιητικού ξένης γλώσσας, για πλαστογραφία (πλημμέλημα) και οι συνήγοροί της, ισχυρίστηκαν ότι έχει εφαρμογή η ως άνω διάταξη και όχι η γενική !
Για την Ιστορία, να πω, ότι η εν λόγω κατηγορούμενη, έκλαιγε, σε όλη τη διάρκεια της Δίκης και στην απολογία της, όπου ισχυρίστηκε ότι "αμάρτησε", επειδή είχε ανάγκη από δουλειά (όχι και τόσο πειστικό, θεωρώ), ωστόσο δεν έμεινα, έως την απαγγελία της απόφασης, για να δω, αν τελικά έγινε δεκτός ο ισχυρισμός, για εφαρμογή του ειδικού άρθρου.
Πρόκειται για ένα ζήτημα νομικό, που αφορά αρκετό κόσμο, γιατί οι περιπτώσεις διορισμών με πλαστά έγγραφα, στο Δημόσιο, είναι πολλές, όμως θεωρώ, ότι η επίκληση εφαρμογής της διάταξης περί πλαστογραφίας πιστοποιητικού και όχι της γενικής πλαστογραφίας, μάλλον δεν έχει τύχη, σε αυτές !
Για να εφαρμοστεί η ειδική διάταξη, θα πρέπει το παραποιημένο-πλαστογραφημένο έγγραφο, να ανήκει στην κατηγορία "πιστοποιητικά", να έχει δηλαδή δηλωτική σημασία, για ένα γεγονός, να πιστοποιεί κάτι (με την έννοια αυτή, τα πάσης φύσεως "πτυχία", εντάσσονται στα πιστοποιητικά), όμως δεν αρκεί αυτό.
Δεν συζητάμε δηλαδή καν, για περιπτώσεις πλαστογράφησης εγγράφων, που δεν είναι πιστοποιητικά, όπως η επιταγή, η διαθήκη κλπ.
Θα πρέπει επιπλέον, να εξεταστεί ο σκοπός του δράστη, αν ανήκει σε μία από τις τρεις αναφερόμενες περιπτώσεις : στο αν δηλαδή σκόπευε να διευκολύνει την άμεση συντήρηση (α) ή την κίνηση (β) ή την κοινωνική πρόοδο (γ) του ιδίου ή και άλλου.
Οι έννοιες αυτές, βέβαια, είναι κάπως γενικές και δεν θα έπρεπε να υπάρχουν σε ποινικούς Νόμους, οι οποίοι οφείλουν να είναι συγκεκριμένοι και κατανοητοί, από όλους, ωστόσο υπάρχει και μία άλλη κρίσιμη διαφορά, που έχει διαμορφώσει η Νομολογία των Δικαστηρίων και διευκολύνει τα πράγματα : για να θεωρηθεί ότι μιλάμε για πλάστογραφία πιστοποιητικού και όχι γενική πλαστογραφία, θα πρέπει να μην βλάπτεται, από αυτή την πράξη, κάποιος τρίτος, να έχει δηλαδή κάποιο όφελος ο δράστης, αλλά όχι εις βάρος άλλου !
Στους διορισμούς, λοιπόν, με πλαστά, αφενός, βλάπτεται εκείνος, που χάνει τη θέση, επειδή ο δράστης χρησιμοποίησε ψεύτικα ή αλλοιωμένα πτυχία και αφετέρου, δε μιλάμε για άμεση συντήρηση, αλλά για ..μελλοντική και διαρκή εξασφάλιση.
Η αλήθεια πάντως είναι, ότι η ύπαρξη ειδικής διάταξης, περί πλαστογραφίας πιστοποιητικών, μόνο σύγχυση δημιουργεί, ακόμα και στους δικαστές, για το πότε έχει εφαρμογή και ίσως θα έπρεπε να καταργηθεί και να αντιμετωπίζονται όλες οι περιπτώσεις ενιαία, με διαφοροποίηση μόνον, ως προς την ποινή, ανάλογα με τη βαρύτητα και το σκοπό του δράστη.
Αφορμή για την παρούσα ανάρτηση, αποτέλεσε η τυχαία παρουσία μου, σε Δίκη, όπου δικαζόταν γυναίκα, πρώην δημοτικός αστυνομικός, η οποία είχε εισέλθει στην Σχολή, κάνοντας χρήση πλαστού πιστοποιητικού ξένης γλώσσας, για πλαστογραφία (πλημμέλημα) και οι συνήγοροί της, ισχυρίστηκαν ότι έχει εφαρμογή η ως άνω διάταξη και όχι η γενική !
Για την Ιστορία, να πω, ότι η εν λόγω κατηγορούμενη, έκλαιγε, σε όλη τη διάρκεια της Δίκης και στην απολογία της, όπου ισχυρίστηκε ότι "αμάρτησε", επειδή είχε ανάγκη από δουλειά (όχι και τόσο πειστικό, θεωρώ), ωστόσο δεν έμεινα, έως την απαγγελία της απόφασης, για να δω, αν τελικά έγινε δεκτός ο ισχυρισμός, για εφαρμογή του ειδικού άρθρου.
Πρόκειται για ένα ζήτημα νομικό, που αφορά αρκετό κόσμο, γιατί οι περιπτώσεις διορισμών με πλαστά έγγραφα, στο Δημόσιο, είναι πολλές, όμως θεωρώ, ότι η επίκληση εφαρμογής της διάταξης περί πλαστογραφίας πιστοποιητικού και όχι της γενικής πλαστογραφίας, μάλλον δεν έχει τύχη, σε αυτές !
Για να εφαρμοστεί η ειδική διάταξη, θα πρέπει το παραποιημένο-πλαστογραφημένο έγγραφο, να ανήκει στην κατηγορία "πιστοποιητικά", να έχει δηλαδή δηλωτική σημασία, για ένα γεγονός, να πιστοποιεί κάτι (με την έννοια αυτή, τα πάσης φύσεως "πτυχία", εντάσσονται στα πιστοποιητικά), όμως δεν αρκεί αυτό.
Δεν συζητάμε δηλαδή καν, για περιπτώσεις πλαστογράφησης εγγράφων, που δεν είναι πιστοποιητικά, όπως η επιταγή, η διαθήκη κλπ.
Θα πρέπει επιπλέον, να εξεταστεί ο σκοπός του δράστη, αν ανήκει σε μία από τις τρεις αναφερόμενες περιπτώσεις : στο αν δηλαδή σκόπευε να διευκολύνει την άμεση συντήρηση (α) ή την κίνηση (β) ή την κοινωνική πρόοδο (γ) του ιδίου ή και άλλου.
Οι έννοιες αυτές, βέβαια, είναι κάπως γενικές και δεν θα έπρεπε να υπάρχουν σε ποινικούς Νόμους, οι οποίοι οφείλουν να είναι συγκεκριμένοι και κατανοητοί, από όλους, ωστόσο υπάρχει και μία άλλη κρίσιμη διαφορά, που έχει διαμορφώσει η Νομολογία των Δικαστηρίων και διευκολύνει τα πράγματα : για να θεωρηθεί ότι μιλάμε για πλάστογραφία πιστοποιητικού και όχι γενική πλαστογραφία, θα πρέπει να μην βλάπτεται, από αυτή την πράξη, κάποιος τρίτος, να έχει δηλαδή κάποιο όφελος ο δράστης, αλλά όχι εις βάρος άλλου !
Στους διορισμούς, λοιπόν, με πλαστά, αφενός, βλάπτεται εκείνος, που χάνει τη θέση, επειδή ο δράστης χρησιμοποίησε ψεύτικα ή αλλοιωμένα πτυχία και αφετέρου, δε μιλάμε για άμεση συντήρηση, αλλά για ..μελλοντική και διαρκή εξασφάλιση.
Η αλήθεια πάντως είναι, ότι η ύπαρξη ειδικής διάταξης, περί πλαστογραφίας πιστοποιητικών, μόνο σύγχυση δημιουργεί, ακόμα και στους δικαστές, για το πότε έχει εφαρμογή και ίσως θα έπρεπε να καταργηθεί και να αντιμετωπίζονται όλες οι περιπτώσεις ενιαία, με διαφοροποίηση μόνον, ως προς την ποινή, ανάλογα με τη βαρύτητα και το σκοπό του δράστη.
Έμαθα ότι κυκλοφορούν και στο διαδίκτυο, απόψεις συναδέλφων, ότι οι περιπτώσεις των πλαστών πτυχίων, για διορισμό στο Δημόσιο, υπάγονται στη διάταξη περί πλαστογραφίας πιστοποιητικού και όχι στη γενική διάταξη και το μόνο, που έχω να πω, είναι ότι λίγη υπευθυνότητα δε βλάπτει και δεν είναι σωστό να δημιουργούνται φρούδες ελπίδες, για προσέλκυση πελατείας (το εμπόριο ψεύτικης ελπίδας, σε ανθρώπους, που βρίσκονται ή νομίζουν ότι βρίσκονται, σε απελπισία, είναι ιδιαίτερα ανήθικη πράξη, εφόσον γίνεται βέβαια, με δόλο, γιατί μπορεί, φαντάζομαι, να γίνεται και από άγνοια ή επιστημονική ανεπάρκεια) !
ΑπάντησηΔιαγραφή