τα καλά της Κρίσης

   Επειδή ως γνωστόν, ουδέν κακόν, αμιγές καλού και αντίστροφα, η οικονομική Κρίση έχει κάνει και πολλά καλά, αφού λειτουργεί, όπως είπαμε, ως "κρησάρα", από την οποία περνούν, μόνον τα αληθή, τα άξια και τα σωστά (εντάξει, μπορεί ...να ξεφεύγει και κάτι, "πιο χοντρό", όπως σε όλα τα κόσκινα).
  Έτσι, με χαρά, πληροφορηθήκαμε πρόσφατα, την είδηση ότι οι νέοι έχουν αρχίσει να γυρνούν την πλάτη τους, στο "όνειρο" των προηγούμενων γενεών, για "βόλεμα" στο Δημόσιο.
  Μιλάμε για νέους, που δεν έχουν εισέλθει ακόμα στον επαγγελματικό στίβο, όχι για όσους είναι ή ήταν ήδη σε αυτόν, διότι με τα σημερινά επίπεδα ανεργίας, πολλοί και ειδικά οι μακροχρόνια άνεργοι, θα έκαναν πλέον οποιαδήποτε δουλειά, ακόμα ...και στο Δημόσιο (με το σκεπτικό ότι καμία δουλειά δεν είναι ντροπή και προκειμένου να μην κάθονται).
  Η επίσημη αιτιολογία αυτής της μεταστροφής, ήταν οι μειώσεις των αμοιβών στο Δημόσιο, λόγω Κρίσης, ωστόσο διαφωνώ, αφού οι αμοιβές και οι όροι εργασίας, εξακολουθούν να είναι σκανδαλωδώς διαφορετικοί-καλύτεροι, από ότι στον ιδιωτικό τομέα !
  Για μένα έχει να κάνει περισσότερο, με την συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο στη ζωή, εκτός από το θάνατο και τους φόρους, οι αμοιβές δεν είναι πουθενά εγγυημένες και δεν πάνε μόνον πάνω, αλλά και κάτω, όταν ο εργοδότης πτωχεύει (κάποιοι είχαν ξεχάσει, ίσως, ότι χρεοκοπούν και τα κράτη...).
  Περισσότερο όμως, θέλω να πιστεύω (έστω και σαν ευσεβή πόθο) ότι οφείλεται στο ότι οι νέοι ξύπνησαν και δεν τσιμπάνε το δόλωμα-τυράκι της δήθεν "ασφάλειας" του Δημοσίου, για το οποίο το τίμημα (σε ελευθερία) είναι δυσανάλογα βαρύ !
  Βλέποντας κανείς γύρω του, τους Δ.Υ, παρατηρεί ότι, κατά κανόνα, ασφυκτιούν στον χώρο της εργασίας τους, αισθάνονται άβολα μέσα σε αυτό, συχνά αναρωτιούνται μάλιστα "τι κάνω εδώ, με αυτούς ;" και έχουν αναπτύξει χόμπι και άλλες παράλληλες ασχολίες, για να ξεχνιούνται και να αισθάνονται την ευχαρίστηση, που δεν μπορούν να αντλήσουν, από το εργασιακό τους περιβάλλον (λένε ότι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι, είναι όσοι κατάφεραν να κάνουν επάγγελμα, το χόμπι τους).
  Παράλληλα, το σύστημα, οι Νόμοι κλπ, διακρίνοντας αυτό το θέμα-πρόβλημα, έχουν θεσπίσει κανόνες πρόωρης αποχώρησης-συνταξιοδότησης, για τους Δ.Υ, ώστε ...να μην βασανίζονται για πολύ καιρό !
  Ελάχιστα μετά από τη δημοσίευση αυτής της στατιστικής τάσης απαξίωσης των θέσεων εργασίας στο Δημόσιο, έκανε την εμφάνισή της, μία άλλη στατιστική, που θέλει σχεδόν 7 στους 10 Έλληνες (!) να επιθυμούν να γίνουν επιχειρηματίες, παρά υπάλληλοι...
   Σίγουρα, αυτό δεν είναι κακό, από μόνο του, ιδίως σε πραγματικά φιλελεύθερες Οικονομίες, όπου το Κράτος στέκει δίπλα στον επιχειρηματία ή έστω ουδέτερο και όχι απέναντι, όπως στο δικό μας, όπου η επιχειρηματικότητα διώκεται και εξοντώνεται, διαρκώς.
   Πέρα από την αστεία ερώτηση, αν γίνουν όλοι επιχειρηματίες, ποιος θα δουλεύει για αυτούς, προκύπτουν και άλλα σοβαρά ερωτήματα, όπως τι εκπαίδευση ή εμπειρία έχει κάποιος, για να ξεκινήσει μια επιχείρηση, σε ποιον/ποιους τομείς θα επενδύσει και σε ποια αγορά, θα απευθυνθεί, δεδομένου ότι η ελληνική είναι πολύ μικρή και σε μεγάλη ύφεση.
   Σίγουρα και οι αποτυχίες, είναι συνυφασμένες με την επιχειρηματικότητα και τα ελεύθερα επαγγέλματα, αλλά μόνον έτσι μαθαίνεις να επιβιώνεις και να ξανασηκώνεσαι, όταν πέσεις και στο τέλος της ημέρας, σημασία έχει να κάνεις κάτι, με το οποίο αισθάνεσαι καλά και ας μην αποδίδει (βραχυπρόθεσμα-μεσοπρόθεσμα) όσο κάτι άλλο, που θα το έκανες, σαν αγγαρεία.