έγκλημα στο Λαγανά

    Πρόσφατα, έπεσε η αυλαία της Δίκης, σε πρώτο βαθμό, ομάδας νεαρών, που κατηγορούνταν για τον ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου, έγχρωμου νεαρού, αμερικανικής υπηκοότητας, στο Λαγανά της Ζακύνθου.

 Η απόφαση ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενη, ότι δηλαδή θα γινόταν και παρά την αντίθετη πρόταση του Εισαγγελέα, μετατροπή της κατηγορίας, από ανθρωποκτονία, σε θανατηφόρα σωματική βλάβη, αναμενόμενη, εννοώ, με βάση τη Νομολογία των τελευταίων ετών.

  Εξίσου αναμενόμενη, μάλλον, ήταν και η ...έφεση, εκ μέρους της Εισαγγελίας, μετά και τις αντιδράσεις, που προκάλεσε η απόφαση, στους συγγενείς του νεκρού και όχι μόνον.

 Χωρίς πρόθεση να πάρω θέση, υπέρ της μίας ή της άλλης άποψης, απλά διατυπώνω κάποιους νομικούς προβληματισμούς, πάνω στο εν λόγω ζήτημα, της διαφοράς δηλαδή μεταξύ ανθρωποκτονίας και θανατηφόρας βλάβης, γενικότερα και όχι συγκεκριμένα.

 Φρονώ και αυτό αποδεικνύεται συνεχώς, όπως τις τελευταίες ημέρες, με το τεράστιο φιάσκο της καθαρίστριας, που "συγκαταλέχθηκε μετά ανόμων και κακούργων", επειδή ...δεν είχε τελειώσει μια τάξη Δημοτικού, ότι οι Νομολογίες είναι ...για να αλλάζουν και όχι για να μένουν σταθερές !

   Από εκεί και μετά, τα ζητήματα αυτά, όπως και στην εξεταζόμενη υπόθεση, είναι εξαιρετικά λεπτά και το Δικαστήριο οφείλει να λάβει υπόψη του, πολλές και διαφορετικές παραμέτρους, για να σχηματίσει άποψη, αν ο δράστης ήθελε να σκοτώσει ή όχι.

   Διότι, στην ουσία τους, οι δύο διατάξεις, είναι πολύ ευδιάκριτες μεταξύ τους : στην ανθρωποκτονία, ο δράστης θέλει-επιδιώκει τον θάνατο του θύματος (δόλος), ενώ στη θανατηφόρα βλάβη, ο θάνατος αποδίδεται σε αμέλεια του δράστη, που ίσως επιδίωκε κάτι άλλο (να προκαλέσει τραυματισμό ή ...πόνο στο θύμα).

 Κλασικό παράδειγμα θανατηφόρας βλάβης, είναι όταν, τσακώνομαι με κάποιον, τον απωθώ-σπρώχνω δυνατά, χάνει την ισορροπία του και πέφτει με το κεφάλι, στο πεζοδρόμιο ή αλλού και πεθαίνει.

  Προφανώς, κανείς δεν έχει την εντύπωση ότι ένα σπρώξιμο επιφέρει το θάνατο, από μόνο του, ενώ και στη διάρκεια ενός καβγά, τα αντίπαλα μέρη, είναι σε ιδιαίτερη ψυχική κατάσταση, εννοώ σε ψυχική ένταση και υπερδιέγερση, όπου δεν μπορούν να σκεφτούν καθαρά ή τις ενδεχόμενες συνέπειες.

  Εικάζω ότι τα Δικαστήρια, δυσκολεύονται ή αρνούνται να δουν, ως ανθρωποκτονίες, τους ξυλοδαρμούς μέχρι θανάτου, επειδή ...ο φονιάς, κατά κανόνα, χρησιμοποιεί κάποιο όπλο και έχει προαποφασίσει και προσχεδιάσει το έγκλημα.

  Σε συμπλοκές μεταξύ αγνώστων, με γυμνά χέρια πάντα (δε μιλάμε για λοστούς, καδρόνια, σιδηρογροθιές κλπ, όπου εκεί μπορεί να στοιχειοθετηθεί ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο, έστω, δόλο), δεν υπάρχει ούτε όπλο, ούτε προαπόφαση-κίνητρο εκ των προτέρων, για φόνο.

   Ωστόσο, όλα είναι σχετικά και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται, εννοώ κάθε περίπτωση χωριστά και να λαμβάνονται υπόψη όλες οι παράμετροι : π.χ αν κάποιος είναι εκπαιδευμένος σχετικά, μπορεί να γνωρίζει που να χτυπήσει, για να κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά, ακόμα και με ένα χτύπημα, ενώ και ο ανθρωποκτόνος δόλος, μπορεί να είναι επιγενόμενος, να προκύψει στην πορεία και να μην υπάρχει εξαρχής !

  Έτσι π.χ μια περίπτωση, όπου ο θύτης, με μία μόνον γροθιά, σκοτώνει το θύμα, "κολλάει" περισσότερο στην θανατηφόρα βλάβη, ενώ αν ο δράστης, συνεχίζει να χτυπάει, με γροθιές και κλωτσιές, το θύμα στο κεφάλι, ενώ αυτό έχει ήδη βγει "νοκ άουτ", εκεί, ίσως, να μπαίνουμε στα χωράφια της ανθρωποκτονίας...

  Στις σχετικές υποθέσεις, βέβαια, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες, όπως είπαμε, υπεισέρχεται εδώ η έννοια του "βρασμού ψυχικής ορμής", αλλά και ζητήματα άμυνας !

   Η κατηγορία της ανθρωποκτονίας, σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, όταν υπάρχει συμπλοκή και εκατέρωθεν χτυπήματα, θεωρώ πως είναι εντελώς "άκυρη".

   Από εκεί και μετά, οφείλουν τα Δικαστήρια να εξετάζουν ποιος ξεκίνησε τον καυγά, άρα ποιος ήταν σε άμυνα, ενώ θέλει προσοχή και η περίπτωση της λεγόμενης "προβοκάτσιας" : όταν κάποιος προκαλεί το θύμα, με σκοπό να του επιτεθεί, για να το πλήξει μετά, με τον ισχυρισμό της άμυνας, ως άλλοθι, ΔΕΝ προστατεύεται φυσικά, με ρητή διάταξη του Π.Κ.

    Η περίπτωση του Λαγανά, ενέχει ακόμα μεγαλύτερες δυσκολίες, διότι οι δράστες είναι πολλοί και δεν είναι ίσως εύκολο, να διαπιστωθεί ποιος από όλους, επέφερε τα μοιραία πλήγματα, ενώ σε κάποιο βίντεο, φαίνεται να πέφτει το θύμα, με το κεφάλι, σε προφυλακτήρα αυτοκινήτου (κατόπιν παρέμβασης άλλου, βέβαια, αλλά αυτό πηγαίνει περισσότερο προς θανατηφόρα βλάβη, γιατί δεν είναι ηθελημένο).

   Για να μην πολυλογώ, θεωρώ, ότι τα Δικαστήρια οφείλουν να ξεπεράσουν το "ταμπού", που λέγεται ανθρωποκτονία με χτυπήματα (γροθιές-κλωτσιές) και να την αναγνωρίζουν, όταν ο/οι δράστες συνεχίζει/ουν να χτυπά/ουν το θύμα, ακόμα και όταν αυτό έχει χάσει τις αισθήσεις του, δεν μπορεί πλέον να αμυνθεί κλπ.

   Κατά κανόνα, βέβαια, όπως είπαμε, σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι πιθανός και πρέπει να διερευνάται ο "βρασμός ψυχικής ορμής", εφόσον ο δράστης συμμετείχε όμως εξαρχής στον καβγά, διότι βλέπουμε και ...άτομα άσχετα, που μπαίνουν και χτυπούν !