Προχθές, σε Δίκη για μη καταβολή χρεών προς το Δημόσιο, προέκυψε το ζήτημα της παραγραφής του σχετικού ποινικού αδικήματος.
Συγκεκριμένα, από τον σχετικό πίνακα χρεών, προέκυπτε ότι από τον χρόνο τέλεσης ορισμένων, επιμέρους, πράξεων μη καταβολής (χρόνος τέλεσης θεωρείται η πάροδος 4μήνου, από την βεβαίωσή τους), είχε παρέλθει χρονικό διάστημα, μεγαλύτερο των οκτώ (8) ετών (χρόνος παραγραφής των πλημμελημάτων).
Πλέον, στο σχετικό άρθρο του Νόμου (...του 1990, που έχει τροποποιηθεί, ως συνήθως, πολλές φορές), ορίζεται ότι για χρέη από 100.000 έως 200.000 ευρώ (κάτω από 100 χιλιάδες, δεν υπάρχει ποινική ευθύνη), η ελάχιστη ποινή φυλάκισης είναι 1 έτος και για πάνω από 200.000, τουλάχιστον 3 έτη φυλάκισης (...χωρίς κάποιο ελαφρυντικό, εννοείται).
Στην εξεταζόμενη περίπτωση, το συνολικό χρέος (...μαζί με τις προσαυξήσεις, άλλη αλητεία αυτή, να προσμετρώνται και οι υπέρογκες, παράλογες και παράνομες προσαυξήσεις) ανερχόταν σε 250 χιλιάρικα περίπου (χωρίς προσαυξήσεις, ήταν κάτω από το όριο των 200 χιλιάδων, που ...τριπλασιάζει την ποινή), ενώ τα χρέη που ήταν παραγεγραμμένα, ανέρχονταν σε 85 χιλιάρικα περίπου, όπερ σημαίνει ότι θα πηγαίναμε στην πρώτη κατηγορία (χρέη από 100 έως 200 χιλιάρικα, αν γινόταν δεκτή).
Συνεπώς, η αποδοχή ή μη της ένστασης, θα είχε σημαντικές ποινικές συνέπειες και για αυτό προβλήθηκε.
Το Δικαστήριο, ωστόσο, μετά από σύντομη "διάσκεψη", την απέρριψε, συμμορφούμενο με μία, τελευταίας κοπής, "πατέντα-ερμηνεία" των σχετικών διατάξεων, από τον Α.Π, που κάνει λόγο, σε αυτήν την περίπτωση, για ..."αθροιστικό έγκλημα", όπου κάθε επιμέρους χρέος, δεν διατηρεί την αυτοτέλειά του και ΌΛΑ μαζί παραγράφονται, μαζί με το πιο πρόσφατο-τελευταίο !
Την ερμηνεία αυτή, που είναι για γέλια και για κλάματα μαζί και αποσκοπεί αποκλειστικά στο ...να καλύψει τις αργοκίνητες διαδικασίες, τόσο της ίδιας της "δικαιοσύνης", όσο και της Φορολογικής Διοίκησης, που κρατά τους φακέλους στα συρτάρια και τους ανασύρει, όποτε της καπνίσει, την είχα υπόψη μου.
Ωστόσο, προχώρησα στην προβολή της ένστασης της μερικής παραγραφής, επειδή η "πατέντα" αυτή είναι πολύ πρόσφατη, δεν είναι ενιαία η Νομολογία ακόμα (και ελπίζω να μην γίνει) και επειδή βρήκα επίσης πολύ πρόσφατες αποφάσεις του Α.Π (του 2015 και 2016), που λένε το αντίθετο και το λογικό, ότι δηλαδή κάθε επιμέρους χρέος, παραγράφεται ξεχωριστά (...υποτίθεται ότι το "αθροιστικό έγκλημα" θεσπίστηκε το 2004 και μέχρι πέρσι έβγαιναν αποφάσεις, που δεν συμμερίζονταν αυτή την "ερμηνεία").
Η αναφερόμενη σε μία παράγραφο του σχετικού άρθρου, αναστολή της παραγραφής, μετά την κίνηση της ποινικής δίωξης από τη ΔΟΥ, αναφέρεται προφανώς (αυτό το καταλαβαίνει και ένας αδαής) στη διοικητική παραγραφή ΚΑΙ ΌΧΙ στην ποινική, που θα κριθεί με βάση τις γενικές, ισχύουσες, για όλα τα πλημμελήματα, διατάξεις (5 χρόνια μέχρι την επίδοση του κλητηρίου θεσπίσματος + 3 χρόνια μετά, 8 το μέγιστο).
Η άποψη ότι εδώ μιλάμε για "αθροιστικό έγκλημα", δεν αντέχει σε καμία λογική, νομική ή άλλη, να θεωρήσουμε δηλαδή ότι ο οφειλέτης αφήνει το χρέος να αυξηθεί ή μάλλον ...επιδιώκει να αυξηθεί πάνω από το όριο των 100 (πόσο μάλλον των 200) χιλιάδων και να έχει ποινική ευθύνη, αφού η Λογική λέει ότι θα επιδιώξει να μην αφήσει να περάσει το όριο της ποινικής ευθύνης.
Από την άλλη, η "ερμηνεία" αυτή, σκοπιμότητας και όχι νομιμότητας, ουσιαστικά καταργεί τις διατάξεις περί παραγραφής, με τον τρόπο αυτό οι Διχαστές υπερβαίνουν την εξουσία τους-ΠΑΡΑΝΟΜΟΎΝ, παρακάμπτοντας εμμέσως τον Π.Κ και δίνουν στη Φορολογική Διοίκηση "το ελεύθερο" να κάνει ό,τι γουστάρει...
Έτσι π.χ , ...ο Έφορας, έχοντας ένα φάκελο με οφειλή 99.999 ευρώ, θα τον κρατάει εσαεί στο γραφείο του, ώστε, έστω και κατά λάθος, ο άνθρωπος αυτός, να ξεχάσει να πληρώσει 2 ευρώ, ακόμα και μετά από 20 ή 30 χρόνια, που λέει ο λόγος και να τον στείλει στον Εισαγγελέα ;
Ή ακόμα χειρότερα, τι τον εμποδίζει να τον κρατήσει, ...για άλλα είκοσι χρόνια, ώστε τα επιμέρους χρέη, αθροιζόμενα, να ξεπεράσουν και τα 200.000 ευρώ, για να έχει και μεγαλύτερη ευθύνη ο οφειλέτης ;
Αυτά είναι καραγκιοζιλίκια, δεν είναι σοβαρά πράγματα, πρέπει κάποια στιγμή και οι διχαστές να αποφασίσουν, αν θα είναι Δικαστές, αν θα εφαρμόζουν το Νόμο και θα προασπίζουν τα ατομικά δικαιώματα ή αν θα παραμείνουν Δημόσιοι Υπάλληλοι και εισπράκτορες του Κράτους, ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξει κανείς (αν και η δύναμη της συνήθειας και του "συστήματος" είναι τεράστια) !
Συγκεκριμένα, από τον σχετικό πίνακα χρεών, προέκυπτε ότι από τον χρόνο τέλεσης ορισμένων, επιμέρους, πράξεων μη καταβολής (χρόνος τέλεσης θεωρείται η πάροδος 4μήνου, από την βεβαίωσή τους), είχε παρέλθει χρονικό διάστημα, μεγαλύτερο των οκτώ (8) ετών (χρόνος παραγραφής των πλημμελημάτων).
Πλέον, στο σχετικό άρθρο του Νόμου (...του 1990, που έχει τροποποιηθεί, ως συνήθως, πολλές φορές), ορίζεται ότι για χρέη από 100.000 έως 200.000 ευρώ (κάτω από 100 χιλιάδες, δεν υπάρχει ποινική ευθύνη), η ελάχιστη ποινή φυλάκισης είναι 1 έτος και για πάνω από 200.000, τουλάχιστον 3 έτη φυλάκισης (...χωρίς κάποιο ελαφρυντικό, εννοείται).
Στην εξεταζόμενη περίπτωση, το συνολικό χρέος (...μαζί με τις προσαυξήσεις, άλλη αλητεία αυτή, να προσμετρώνται και οι υπέρογκες, παράλογες και παράνομες προσαυξήσεις) ανερχόταν σε 250 χιλιάρικα περίπου (χωρίς προσαυξήσεις, ήταν κάτω από το όριο των 200 χιλιάδων, που ...τριπλασιάζει την ποινή), ενώ τα χρέη που ήταν παραγεγραμμένα, ανέρχονταν σε 85 χιλιάρικα περίπου, όπερ σημαίνει ότι θα πηγαίναμε στην πρώτη κατηγορία (χρέη από 100 έως 200 χιλιάρικα, αν γινόταν δεκτή).
Συνεπώς, η αποδοχή ή μη της ένστασης, θα είχε σημαντικές ποινικές συνέπειες και για αυτό προβλήθηκε.
Το Δικαστήριο, ωστόσο, μετά από σύντομη "διάσκεψη", την απέρριψε, συμμορφούμενο με μία, τελευταίας κοπής, "πατέντα-ερμηνεία" των σχετικών διατάξεων, από τον Α.Π, που κάνει λόγο, σε αυτήν την περίπτωση, για ..."αθροιστικό έγκλημα", όπου κάθε επιμέρους χρέος, δεν διατηρεί την αυτοτέλειά του και ΌΛΑ μαζί παραγράφονται, μαζί με το πιο πρόσφατο-τελευταίο !
Την ερμηνεία αυτή, που είναι για γέλια και για κλάματα μαζί και αποσκοπεί αποκλειστικά στο ...να καλύψει τις αργοκίνητες διαδικασίες, τόσο της ίδιας της "δικαιοσύνης", όσο και της Φορολογικής Διοίκησης, που κρατά τους φακέλους στα συρτάρια και τους ανασύρει, όποτε της καπνίσει, την είχα υπόψη μου.
Ωστόσο, προχώρησα στην προβολή της ένστασης της μερικής παραγραφής, επειδή η "πατέντα" αυτή είναι πολύ πρόσφατη, δεν είναι ενιαία η Νομολογία ακόμα (και ελπίζω να μην γίνει) και επειδή βρήκα επίσης πολύ πρόσφατες αποφάσεις του Α.Π (του 2015 και 2016), που λένε το αντίθετο και το λογικό, ότι δηλαδή κάθε επιμέρους χρέος, παραγράφεται ξεχωριστά (...υποτίθεται ότι το "αθροιστικό έγκλημα" θεσπίστηκε το 2004 και μέχρι πέρσι έβγαιναν αποφάσεις, που δεν συμμερίζονταν αυτή την "ερμηνεία").
Η αναφερόμενη σε μία παράγραφο του σχετικού άρθρου, αναστολή της παραγραφής, μετά την κίνηση της ποινικής δίωξης από τη ΔΟΥ, αναφέρεται προφανώς (αυτό το καταλαβαίνει και ένας αδαής) στη διοικητική παραγραφή ΚΑΙ ΌΧΙ στην ποινική, που θα κριθεί με βάση τις γενικές, ισχύουσες, για όλα τα πλημμελήματα, διατάξεις (5 χρόνια μέχρι την επίδοση του κλητηρίου θεσπίσματος + 3 χρόνια μετά, 8 το μέγιστο).
Η άποψη ότι εδώ μιλάμε για "αθροιστικό έγκλημα", δεν αντέχει σε καμία λογική, νομική ή άλλη, να θεωρήσουμε δηλαδή ότι ο οφειλέτης αφήνει το χρέος να αυξηθεί ή μάλλον ...επιδιώκει να αυξηθεί πάνω από το όριο των 100 (πόσο μάλλον των 200) χιλιάδων και να έχει ποινική ευθύνη, αφού η Λογική λέει ότι θα επιδιώξει να μην αφήσει να περάσει το όριο της ποινικής ευθύνης.
Από την άλλη, η "ερμηνεία" αυτή, σκοπιμότητας και όχι νομιμότητας, ουσιαστικά καταργεί τις διατάξεις περί παραγραφής, με τον τρόπο αυτό οι Διχαστές υπερβαίνουν την εξουσία τους-ΠΑΡΑΝΟΜΟΎΝ, παρακάμπτοντας εμμέσως τον Π.Κ και δίνουν στη Φορολογική Διοίκηση "το ελεύθερο" να κάνει ό,τι γουστάρει...
Έτσι π.χ , ...ο Έφορας, έχοντας ένα φάκελο με οφειλή 99.999 ευρώ, θα τον κρατάει εσαεί στο γραφείο του, ώστε, έστω και κατά λάθος, ο άνθρωπος αυτός, να ξεχάσει να πληρώσει 2 ευρώ, ακόμα και μετά από 20 ή 30 χρόνια, που λέει ο λόγος και να τον στείλει στον Εισαγγελέα ;
Ή ακόμα χειρότερα, τι τον εμποδίζει να τον κρατήσει, ...για άλλα είκοσι χρόνια, ώστε τα επιμέρους χρέη, αθροιζόμενα, να ξεπεράσουν και τα 200.000 ευρώ, για να έχει και μεγαλύτερη ευθύνη ο οφειλέτης ;
Αυτά είναι καραγκιοζιλίκια, δεν είναι σοβαρά πράγματα, πρέπει κάποια στιγμή και οι διχαστές να αποφασίσουν, αν θα είναι Δικαστές, αν θα εφαρμόζουν το Νόμο και θα προασπίζουν τα ατομικά δικαιώματα ή αν θα παραμείνουν Δημόσιοι Υπάλληλοι και εισπράκτορες του Κράτους, ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξει κανείς (αν και η δύναμη της συνήθειας και του "συστήματος" είναι τεράστια) !
Κάποια στιγμή, πρέπει, φρονώ, να ...αποποινικοποιηθεί και στην Ελλάδα, η επιχειρηματική αποτυχία, αφού τα χρέη αυτά, συνήθως, προέρχονται από εκεί ! Πρόκειται για κάτι φυσιολογικό, ιδίως στην χώρα μας, όπου επιβιώνεις μόνον, αν είσαι κρατικοδίαιτο τρωκτικό, όπου κάθε μήνα, μπαίνει ένα ποσόν στο λογαριασμό σου (χωρίς να σε ενδιαφέρει πως και από που, προέρχονται τα χρήματα αυτά) και επιπλέον μπορείς να "αρμέγεις" τα κρατικά ταμεία, με δικές σου αποφάσεις και πρωτοβουλίες, όπως φάνηκε και πρόσφατα και αποδεικνύεται συνεχώς (και έχοντας και "νομιμοφανή κάλυψη" για την κατάχρηση του δημόσιου χρήματος !). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ελλείπει ο απαιτούμενος δόλος, τα χρέη είναι συνέπεια ΑΠΛΉΣ ΑΔΥΝΑΜΊΑΣ καταβολής, άρα ΌΛΟΙ αυτοί θα έπρεπε να αθωώνονται, αν υπήρχαν Δικαστές και όχι δημόσιοι υπάλληλοι και όχι ...να χρυσώνεται το χάπι, με αναγνώριση κάποιου ελαφρυντικού, με τη λογική του " σε καίω και μετά σε αλείφω με λάδι"...Αν κάποιος έχει και δεν πληρώνει, υπάρχουν τα μέσα αναγκαστικής εκτέλεσης και είσπραξης, μια καταδίκη (συνήθως με αναστολή) δεν προσφέρει τίποτα στα κρατικά ταμεία (ακόμα και η τυχόν εξαγορά της ποινής, είναι συχνά, ποσόν ελάχιστο, μπροστά στα οφειλόμενα). Κυρίως όμως, όποιος εμφανίζεται ως κατηγορούμενος, ενώπιον των ποινικών Δικαστών, περιμένει να δικαστεί, σύμφωνα με όσα ορίζουν οι ποινικοί Νόμοι και οι αρχές του Ποινικού Δικαίου και όχι να αντιμετωπίζει δικαστικές αυθαιρεσίες, ανθρώπους άβουλους και άτολμους, που συμμορφώνονται τυφλά, χωρίς έλεγχο και προσωπική άποψη-γνώμη, σε υπάρχουσες "νομολογίες" και εμφανίζουν δημοσιοϋπαλληλική (ή μάλλον μπακαλίστικη νοοτροπία), του χειρότερου είδους (χρωστάς ; ένοχος). Νομίζω τελικά, ότι θα καθιερώσω, το όρο "μπακαλόγατος", όταν αναφέρομαι στους δικαστές, εφεξής...
ΑπάντησηΔιαγραφή