για την ισότητα των όπλων

    Θεωρώ ότι ίσως έχει έρθει η ώρα, να ανοίξει η συζήτηση, για ένα θέμα λιγάκι "ταμπού", δηλαδή για την μη αναγνώριση δικαιώματος έφεσης, στις αθωωτικές ποινικές αποφάσεις, στον πολιτικώς ενάγοντα !
  Με βάση το ισχύον καθεστώς, δικαίωμα έφεσης, σε αθωωτικές αποφάσεις, έχουν μόνον οι Εισαγγελείς και αυτοί, το ασκούν συνήθως και περιορισμένα, σε υποθέσεις, που έχουν λάβει δημοσιότητα...
  Ο πολιτικώς ενάγων, δηλαδή ο μηνυτής και θύμα του εγκλήματος, μένει "απροστάτευτος", σε περίπτωση αθώωσης του κατηγορούμενου και αυτό, θεωρώ, ότι χρήζει επανεξέτασης, όχι μόνον, επειδή απειλεί τα δικαιώματα του πολιτικώς ενάγοντος (κυρίως τις αστικές του διεκδικήσεις, για αποζημίωση), αλλά και για λόγους ευρύτερους, δηλαδή ορθής απονομής της Δικαιοσύνης.
  Προφανώς, ο Νομοθέτης, αξιολογεί ως σημαντικότερο, το να μην καταδικαστεί ένας αθώος, από το να αθωωθεί ένας ένοχος και πραγματικά ίσως να είναι έτσι.
  Από την άλλη μεριά όμως, πέρα από την ανάγκη ισότιμης αντιμετώπισης των διαδίκων μιας ποινικής Δίκης, σε περιπτώσεις που αθωώνονται ένοχοι, ελλοχεύει ο κίνδυνος υποτροπής τους, εφόσον θα αποκτούν -εύλογα- μια αίσθηση ατιμωρησίας !
  Εκτός αυτού, υπάρχουν περιπτώσεις, όπου η αθώωση, μπορεί να βασίζεται ακόμα και σε ερημοδικία του πολιτικώς ενάγοντος, όταν π.χ ζητάει αναβολή, επειδή κωλύεται ο δικηγόρος του και δεν δίνεται ή στην απουσία βασικών μαρτύρων κατηγορίας, όπου και πάλι το Δικαστήριο κακώς δεν αναβάλλει και προχωράει στην εκδίκαση...
  Ο αντίλογος σε αυτή την πρόταση, δεν μπορεί προφανώς, να είναι ότι ...θα αυξηθεί ο φόρτος των Δικαστηρίων, εφόσον αφενός δεν υπάρχει πολιτική αγωγή, στην πλειοψηφία των ποινικών Δικών και αφετέρου, μπορεί να θεσπιστεί ένα (λογικό) παράβολο, για να αποφεύγονται καταχρηστικές και αβάσιμες εφέσεις.
  Αν θέλαμε τώρα, να πάμε παραπέρα, στο πεδίο της εξίσωσης των όπλων, των δύο πλευρών της ποινικής Δίκης, θα έπρεπε να επανεξεταστούν και άλλα "θολά" σημεία, όπως το ζήτημα των μαρτύρων !
   Ενώ δηλαδή ο κατηγορούμενος, γνωρίζει εκ των προτέρων, ποιοι είναι οι μάρτυρες κατηγορίας και αυτοί, πρέπει, επομένως, να δηλωθούν εξαρχής, ήδη με τη μήνυση, ενώ η προσθήκη νέων, είναι διαδικασία λίγο πολύπλοκη, οι μάρτυρες υπεράσπισης, εμφανίζονται, για πρώτη φορά, στο ακροατήριο, χωρίς ο πολιτικώς ενάγων, να γνωρίζει ποιοι θα είναι...
  Άρα και εδώ, θα μπορούσε να δοθεί η δυνατότητα, στον πολιτικώς ενάγοντα, να εμφανίζει νέους ή πρόσθετους μάρτυρες κατηγορίας, στο Δικαστήριο, χωρίς προηγούμενη γνωστοποίηση και να μην περιορίζεται τόσο πολύ, από τους ήδη δηλωθέντες μάρτυρες (εξάλλου ένας αρχικός μάρτυρας, μπορεί, εν συνεχεία, να μην θέλει να καταθέσει ή το αντίστροφο, να εμφανιστεί όψιμα κάποιος άλλος) !
   Οι Νόμοι, αυτονόητα, πρέπει να αναθεωρούνται και να αλλάζουν, προς την κατεύθυνση της ορθότερης κάλυψης των αναγκών, για τις οποίες θεσπίστηκαν, με βάση τις κοινωνικές και άλλες μεταβολές ή με βάση ανάγκες και προβλήματα, που δεν έχουν τύχει ακόμα νομοθετικής κάλυψης και ρύθμισης.
   Στο πλαίσιο αυτό, υπενθυμίζω, μια λίγο παλαιότερη πρόταση μου, να θεσπιστεί, ως ελαφρυντικό, στον Ποινικό μας Κώδικα, ο εθισμός του κατηγορούμενου, στον τζόγο (κάθε μορφής), εθισμός, που μπορεί, σύμφωνα με την Επιστήμη, να είναι ισχυρότερος, ακόμα και από το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά (για τα οποία προβλέπονται ήδη ελαφρυντικές περιστάσεις).