όψεις νομικής "κανονικότητας"

    Το πιο σύντομο ανέκδοτο των ημερών, είναι πως η χώρα μας, με την τυπική λήξη των Μνημονίων, "επιστρέφει στην κανονικότητα", ότι δηλαδή η Ελλάδα, ήταν, είναι ή ...θα γίνει ποτέ μια κανονική χώρα !

 Μόνον αν είσαι μέρος της "κανονικότητας" αυτής, δηλαδή του προβλήματος, ουσιαστικά δηλαδή κρατικοδίαιτος, με πρώτους και χειρότερους τους πολιτικούς μας, μπορεί να έχεις την ψευδαίσθηση ότι η χώρα μας, είναι μια "κανονική" (ήτοι, δίκαιη, πολιτισμένη και ευνομούμενη, κυρίως) χώρα...

  Πάντως, είναι βέβαιο, ότι ακόμα και αυτοί, ενίοτε, αμφιβάλλουν για αυτό, απλά για αυτούς είναι η εξαίρεση, ενώ για εμάς τους υπόλοιπους ο κανόνας και ο καθένας μας, έχει να διηγηθεί αμέτρητες ιστορίες "κανονικότητας", από την επαφή του, με αυτό που λέγεται "ελληνικό Δημόσιο" εν γένει.

 Λόγω ιδιότητας, θα περιοριστώ εδώ, στο να αναφέρω 2 περιπτώσεις νομικού ενδιαφέροντος.

  Η πρώτη συνέβη μόλις χθες, σε 5μελες Εφετείο Κακουργημάτων (όχι των Αθηνών) και έχει ως εξής : σε μια ποινική υπόθεση και μάλιστα κατόπιν υπόδειξης Εισαγγελέως, αποφάσισα να κάνω μια αίτηση, που είναι σχετικά σπάνια (ακόμα και οι δικαστές άνοιγαν τους Κώδικες, στο ακροατήριο, για να διαβάσουν τη διάταξη).

  Διαβάζοντας και ο ίδιος τι λέει ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας, αποφάσισα ότι αρμόδιο είναι το 3μελες Εφετείο Κακουργημάτων και όχι το 5μελες και την κατέθεσα, απευθύνοντας την, προς αυτό.

  Αφού παρέμεινε σε "εκκρεμότητα" για κάποιο διάστημα, στην Γραμματεία, μέχρι ο/η Εισαγγελέας να την "ζυγίσει" και να την εισάγει προς συζήτηση, έμαθα τηλεφωνικά ότι προσδιορίστηκε, για να δικαστεί εχθές, αλλά στο 5μελες και όχι στο 3μελες !

  Προφανώς, σκέφθηκα ότι αυτοί "ξέρουν καλύτερα", δεν ρώτησα καν, γιατί 5μελες και όχι 3μελες, οπότε πήγαμε εκεί, με το μάρτυρα, έγινε η Δίκη-συζήτηση σχετικά γρήγορα, τελειώσαμε κατά τις 10, οπότε ο Εισαγγελέας είπε ότι θα προτείνει μετά την σύσκεψη-διακοπή και σε ερώτηση μου πότε, η απάντηση της Προέδρου ήταν "ελάτε στις 11:30" αφήνοντας όμως να εννοηθεί ότι εκείνοι, θα έρχονταν αργότερα...

 Τελικά, έμαθα ότι διέκοψαν στις 11 παρά τέταρτο και επέστρεψαν ...στις 12:30, για να μας πουν, ΤΙ ; ότι η αίτηση είναι απαράδεκτη, διότι αρμόδιο είναι το 3μελες και όχι το 5μελες (λολ) !

  Με απλά λόγια, είχαν στα χέρια τους, ΕΞΑΡΧΉΣ, μια αίτηση μου, που έγραφε επάνω "προς το 3μελες Εφετείο", την προσδιόρισαν ...εκείνοι-οι ίδιοι, για το 5μελες, το οποίο δεν είπε προδικαστικά ότι είναι αναρμόδιο, αλλά αφού έγινε η Δίκη και το χειρότερο ίσως είναι ότι δεν παρέπεμψε καν (!) στο αρμόδιο, αλλά είπε εμμέσως πλην σαφώς "κάντε νέα αίτηση"...

   Και όλα αυτά, με μια ...μοναδική ευκολία, σαν να μην τρέχει τίποτα, κυριολεκτικά, χωρίς καν συγγνώμη, που ένας συνάδελφος τους Εισαγγελέας, πήρε μια νόμιμη αίτηση και την έκανε "απαράδεκτη", στέλνοντας την, να δικαστεί σε λάθος-αναρμόδιο Δικαστήριο.

   Δεν χαμπαριάζουν, ούτε από τον χρόνο και τον κόπο ημών των διαδίκων, ούτε τα έξοδα (260 ευρώ έκανε μόνον το γραμμάτιο του Δικηγορικού Συλλόγου), ούτε τίποτα !

    Όταν πήγα μετά στη Γραμματεία, να δω τι είχε γίνει, η πρώτη κυρία, προφανώς πανικοβλημένη, από τυχόν ευθύνες, έλεγε κάτι "κουλά", ότι κάποιος αόρατος "συνεργάτης" μου, ίσως κατέθεσε δεύτερη αίτηση, μετά την πρώτη (χαχα).

   Στο άλλο γραφείο, πιο ψύχραιμοι, είπαν το αυτονόητο, ότι η ευθύνη βαρύνει τον/την Εισαγγελέα, που την έστειλε κακώς στο 5μελες και γελούσαν με την ασχετοσύνη ορισμένων δικαστών, εννοώντας ότι την έχουν συνηθίσει...

    Και ο ίδιος, καλόπιστα, όπως πάντα, δεν θέλω και δεν μπορώ να πιστέψω ότι έγινε εσκεμμένα, με δόλο, έγινε από άγνοια και επαγγελματική ανεπάρκεια.

   Απλά το γεγονός, ότι δεν απορρίφθηκε εξαρχής, αλλά μετά από τόσες ώρες "σκέψης", έχει και μια άλλη, πάγια, ανάγνωση : όταν οι δικαστές φθάνουν στο σημείο, όπου πρέπει να πάρουν μια γενναία (πλην νόμιμη) απόφαση, πάντα κάνουν πίσω και βρίσκουν (ή και εφευρίσκουν) λόγους, για να μην μπουν στην ουσία, εφόσον δικαστές και γενναιότητα, είναι έννοιες που δεν θα συναντηθούν ποτέ, θα πορεύονται εσαεί, παράλληλα !

   Η δεύτερη περίπτωση, έχει να κάνει με την ...τάση των τραπεζών να ...υποκαθιστούν τα Δικαστήρια και να ταλαιπωρούν τους συναλλασσόμενους με αυτές, με γραφειοκρατία, χειρότερη από το Δημόσιο (δεν ξεχνάμε βέβαια, ότι μία τουλάχιστον είναι Δημόσιο).

  Αφού εκδόθηκε λοιπόν το κληρονομητήριο, μετά κόπων, βασάνων και εξόδων, εφόσον και ο μακαρίτης ήταν (Έλληνας) κάτοικος εξωτερικού, πήγε ένας εκ των κληρονόμων (86 ετών) στην τράπεζα, για να πάρει βεβαίωση με το υπόλοιπο του λογαριασμού, ώστε εν συνεχεία να πληρωθεί ο φόρος.

   Πήγε με το πρωτότυπο κληρονομητήριο στο χέρι, το έδειξε, η υπάλληλος το φωτοτύπησε και το έστειλε στη νομική υπηρεσία...

   Μετά από ...ημέρες, εκείνοι το επέστρεψαν και ζήτησαν να είναι επικυρωμένο, από δικηγόρο (ενώ αυτοί οι ίδιοι, το είχαν φωτοτυπήσει, εννοώ η τράπεζα, χαχα), επικυρώθηκε και όταν ο ηλικιωμένος κληρονόμος, που βαδίζει με δυσκολία, τους το πήγε, το τερμάτισαν, ζητώντας τότε, την διαθήκη μεταφρασμένη !

     Εκτός του ότι τα έλεγαν ένα-ένα, τι υποτίθεται πως θέλουν, οι ...απαιτήσεις τους, είναι παράλογες και παράνομες, ουσιαστικά ζητούν τι ; να ξανά ελέγξουν αυτοί, όσα έλεγξε ήδη ο Ειρηνοδίκης και εξέδωσε το κληρονομητήριο ; με ποια λογική και με ποια εξουσία ;

   Με αυτό το "χαρτί" και μόνον, με ένα δημόσιο έγγραφο-δικαστική απόφαση, η τράπεζα είναι υποχρεωμένη όχι μόνον να δώσει στοιχεία για τον λογαριασμό (έλασσον), αλλά να δώσει και τα λεφτά στον κατονομαζόμενο σε αυτό, κληρονόμο (μείζον) !

     Η άρνηση της τράπεζας να κάνει τα νόμιμα (έστω και υπό την πρόφαση ότι "αυτά μας λέει η νομική μας υπηρεσία"), συνιστά πολύ απλά το ποινικό αδίκημα της παράβασης καθήκοντος και έχω την αίσθηση, ότι μόνον αν γίνει μήνυση και μαζέψει το περιπολικό τον/την υπάλληλο της τράπεζας, θα καταλάβουν οι τελευταίες ότι οι νομικές τους υπηρεσίες θέλουν, πως να το πω, "φρεσκάρισμα" (;) και οι (δυσ)λειτουργίες τους αναθεώρηση, ως προς το πιο νόμιμο, λογικό και γρήγορο...