προσοχή : η παραχάραξη νομισμάτων είναι κακούργημα !

   Όποιος παραποιεί ή νοθεύει μεταλλικό νόμισμα ή χαρτονόμισμα, οποιουδήποτε κράτους και εκδοτικής Αρχής, ακόμα και πριν τη νόμιμη κυκλοφορία του, με σκοπό να το θέσει στην κυκλοφορία ως γνήσιο, καθώς και όποιος προμηθεύεται, αποδέχεται, εισάγει, εξάγει, μεταφέρει ή κατέχει τέτοιο νόμισμα για τον ίδιο σκοπό, τιμωρείται με κάθειρξη από 10 έως 20 χρόνια και χρηματική ποινή (150 έως 15.000 ευρώ).
   Να σημειωθεί ότι μέχρι το 2001, η ποινή κυμαινόταν από 5 έως 20 χρόνια και τότε αυξήθηκε το κατώτατο όριο της ποινής (αναρωτιέμαι εάν έχει να κάνει με την επικείμενη -τότε- είσοδό μας στο ευρώ..).
   Επειδή πιθανόν να έχετε ήδη τρομάξει και να φοβάστε ότι μπορεί να μπείτε στη φυλακή για ένα πλαστό "τάληρο" ( 5 ευρώ δηλαδή), να διευκρινίσουμε ότι οι εξοντωτικές αυτές ποινές, αφορούν σοβαρές υποθέσεις, όπου κανείς κατέχει ή διακινεί μεγάλες ποσότητες πλαστών νομισμάτων ή έχει διαμορφώσει "εργαστήριο" κλπ. και όχι ιδιαίτερα ελαφρές περιπτώσεις, όπως αναφέρει ο Νόμος, οι οποίες τιμωρούνται με φυλάκιση από 3 μήνες έως 5 χρόνια και χρηματική ποινή (ως ανωτέρω).
    Αναφορικά με το έγκλημα αυτό, θα πρέπει να σημειωθούν τα εξής :
-Σύμφωνα και με το ορισμό, δεν έχει σημασία το πλαστό νόμισμα, αρκεί να κυκλοφορεί νόμιμα σε κάποια χώρα, αν είναι δηλαδή ευρώ, δολάριο, γιεν, μάρκο κ.ο.κ.
-Τα Δικαστήριά μας δέχονται πλέον ότι κάθε ένας από τους περισσότερους τρόπους τέλεσης του αδικήματος συνιστά νέο και αυτοτελές αδίκημα, υπάρχει δηλαδή συρροή, που σημαίνει ότι αυξάνει και η ποινή : αν προμηθευτώ (αγοράσω) πλαστά δολάρια και στη συνέχεια προφανώς τα κατέχω και τελικά τα εξάγω, δεν έχουμε ένα, αλλά τρία εγκλήματα !!
-Αν τα πλαστά νομίσματα είναι οφθαλμοφανώς πλαστά, αν π.χ είναι απλές φωτοτυπίες, κακής μάλιστα ποιότητας, τότε ο δράστης μπορεί και να μην τιμωρηθεί καθόλου (π.χ αν βρεθούν στο σπίτι του, θα μπορούσε να πει ότι τα έχω για να παίζουμε ..μονόπολη !) ή να κατηγορηθεί για (απρόσφορη ;) απόπειρα παραχάραξης και γενικά όσο "καλύτερη" είναι η παραχάραξη, τόσο αυστηρότερη θα είναι και η ποινική αντιμετώπιση !
-Σε όλους μας έχει συμβεί να πάρουμε ως ρέστα, πλαστό χρήμα, το οποίο στη συνέχεια διοχετεύουμε αλλού : αν αυτό γίνει ασυνείδητα, χωρίς δηλαδή να το έχουμε καταλάβει, τότε προφανώς δεν στοιχειοθετείται το αδίκημα, ελλείψει δόλου, αν όμως το έχουμε αντιληφθεί, τότε μάλλον θα τιμωρηθούμε, πέφτοντας βέβαια στα πιο μαλακά, στα όρια δηλαδή του πλημμελήματος !

Η προστασία της νομής με ασφαλιστικά μέτρα

   Η νομή είναι μία νομική έννοια, που σχετίζεται άμεσα με την κυριότητα στα πράγματα, που σημαίνει ότι ο κύριος ενός πράγματος (ακινήτου ή κινητού) είναι και νομέας αυτού, με την έννοια ότι μπορεί να το χρησιμοποιεί, έχοντας την πεποίθηση ότι του ανήκει !
   Όταν προσβάλλεται ή διαταράσσεται η νομή του κυρίου από κάποιον τρίτο, ο νομέας μπορεί να ασκήσει αγωγή, μέσα σε αποκλειστική προθεσμία ενός (1) έτους, από την προσβολή, με αίτημα την αποκατάσταση της προσβολής και την παράλειψή της στο μέλλον.
  Παραδείγματα προσβολής της νομής, είναι : η αυθαίρετη κατάληψη του ακινήτου μας από τρίτο, η μετακίνηση των ορίων από το γείτονα, η επίρριψη μπάζων στο οικόπεδό μας από γείτονα, η διάνοιξη δρόμου, που καταλαμβάνει και το δικό μας ακίνητο, η έναρξη οικοδομικών εργασιών σε όμορο ακίνητο, χωρίς την αναγκαία άδεια ή κατά παράβαση των οικοδομικών κανόνων κ.ο.κ.
  Παράλληλα με τη δυνατότητα άσκησης αγωγής, ο κύριος-νομέας έχει και  προστασία με ασφαλιστικά μέτρα, σε όσες περιπτώσεις συντρέχει επείγουσα περίπτωση ή επικείμενος κίνδυνος, ο οποίος και θα πρέπει να κατονομάζεται ρητά στην αίτηση.
  Τα ασφαλιστικά μέτρα γενικά, είναι μία ειδική διαδικασία, που προϋποθέτει το στοιχείο του επείγοντος, ειδάλλως απορρίπτονται.
  Δεν αφορούν μάλιστα μόνον οικοπεδικές-διαφορές ακινήτων, αλλά και κινητών πραγμάτων, τα τελευταία μάλιστα χρόνια, τα Ειρηνοδικεία, που είναι αρμόδια, δέχονται καταιγισμό αιτήσεων από εταιρίες χρηματοδότησης αγοράς κινητών πραγμάτων και δη αυτοκινήτων, με αίτημα την επιστροφή τους από όσους δεν πληρώνουν τις δόσεις !
   Επειδή σε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχει παρακράτηση της κυριότητας, νομέας παραμένει ο πωλητής/η πωλήτρια και με αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, ζητούν την απόδοση του πράγματος, αφού πρώτα έχουν καταγγείλει τη σύμβαση, λόγω αθέτησης των όρων.
    Η άμυνα του καθ' ού σε τέτοιες περιπτώσεις, συνήθως επικεντρώνεται σε τυπικούς λόγους, π.χ αοριστία της αίτησης ή σε ένσταση έλλειψης του στοιχείου του κατεπείγοντος, ενώ η ένσταση καταχρηστικής άσκησης (επειδή π.χ έχει εξοφληθεί το μεγαλύτερο μέρος του τιμήματος) θεωρείται μάλλον απαράδεκτη.
     Να σημειωθεί τέλος ότι : 1. η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων δεν διακόπτει την ενιαύσια παραγραφή και 2. στις υποθέσεις ασφαλιστικών μέτρων νομής, επιτρέπεται, κατ' εξαίρεση του κανόνα, που έχουμε δει, η έφεση (όχι όμως και η αναίρεση !).

η έννοια της κατοχής στα αντίστοιχα εγκλήματα

  Υπάρχουν αδικήματα -πολύ σοβαρά μάλιστα-όπου το έγκλημα συντελείται με την απλή κατοχή εκ μέρους του δράστη, ορισμένων "απαγορευμένων" πραγμάτων, όπως ναρκωτικά, όπλα, εκρηκτικές ύλες, πλαστά χαρτονομίσματα κλπ.
  Γεννάται έτσι η ανάγκη να διευκρινιστεί η έννοια της "κατοχής", διότι έχει σημαντικές συνέπειες και δημιουργεί πλείστα νομικά ζητήματα, σε σχέση με το πότε έχουμε κατοχή, πότε έχουμε κατοχή από κοινού κ.ο.κ.
   Σύμφωνα λοιπόν με την πάγια Νομολογία των Δικαστηρίων μας, κατοχή θεωρείται η φυσική εξουσίαση του δράστη πάνω στο πράγμα (ναρκωτικά κλπ), ώστε να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται και να μπορεί να το διαθέτει, κατά βούληση. Ο ορισμός αυτός είναι σχεδόν όμοιος με τον αντίστοιχο ορισμό της κατοχής, στο πεδίο του Αστικού Δικαίου, με τη διαφορά ότι σε ποινικό επίπεδο, δεν απαιτείται ο δράστης να έχει "διάνοια κυρίου", να πιστεύει δηλαδή ότι του ανήκει, αρκεί να μπορεί να το διαθέτει, για ίδια ή ξένη χρήση.
   Χρειάζεται μεγάλη προσοχή τόσο από τους Δικαστές, όσο και από όλους μας, διότι μπορεί κανείς να μπλέξει, χωρίς να φταίει και να πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας : π.χ παίρνεις το φίλο σου να πάτε για μπάνιο και σε τυχαίο αστυνομικό έλεγχο, βρίσκουν πάνω του ναρκωτικά ή αντίστροφα μπαίνεις σε αυτοκίνητο φίλου, όπου αυτός έχει κρυμμένα ναρκωτικά ή παίρνεις κάποιον με ωτο-στοπ και αποδεικνύεται ότι κουβαλάει ναρκωτικά κ.ο.κ. Για να μην κατηγορηθείς για (συγ)κατοχή, θα πρέπει να αποδειχτεί ότι δεν γνώριζες προφανώς την ύπαρξη των ουσιών, ούτε φυσικά είχες εξουσία να τις διαθέσεις, κατά βούληση.
   Φαντάζομαι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, ο δράστης θα παραδεχτεί ότι ο άλλος δεν είχε καμία σχέση και θα αναλάβει 100% την ευθύνη, ωστόσο ποτέ δεν ξέρεις και σίγουρα θα υπάρξει μια σχετική ταλαιπωρία, μέχρι να λάμψει η αλήθεια.
    Ακόμα και αν ξέρεις που είναι π.χ τα ναρκωτικά, δεν έχεις κατοχή, από τη στιγμή, που δεν μπορείς να τα διαθέσεις, διότι π.χ ανήκουν σε άλλον και τα έχει αφήσει προσωρινά κάπου και το ξέρεις και συ (να αναφέρω εδώ την προσωπική μου εμπειρία, από τον καιρό που σπούδαζα ακόμα στη Θεσσαλονίκη και ένα "παλικάρι" είχε κρύψει, για μία ημέρα, ένα σακουλάκι ινδικής κάνναβης στο σπίτι που έμενα !).
    Αντίστοιχα, συγκατοχή ή κατοχή από κοινού υπάρχει όταν οι περισσότεροι του ενός δράστες, ασκούν τη φυσική εξουσία πάνω στα πράγματα (ναρκωτικά), γνωρίζουν που βρίσκονται ανά πάσα στιγμή και μπορεί ο καθένας από αυτούς να κάνει χρήση ή να τα διαθέσει ελεύθερα.
    Το συμπέρασμα τελικά είναι ότι πρέπει κανείς να προσέχει τι παρέες κάνει, σε ποιους χώρους κινείται (π.χ σε διαδηλώσεις, όπου μπορεί ο "φίλος" σου να σου ζητήσει να κρατάς εσύ το σακίδιο με τις μολότωφ, ..για λίγο) κλπ., για να μην μπλέξει και ταλαιπωρηθεί άδικα !

κτήση ακινήτου με χρησικτησία

   Η χρησικτησία αποτελεί πρωτότυπο τρόπο απόκτησης κυριότητας ακινήτου (αλλά και κινητών πραγμάτων) και διακρίνεται σε τακτική και έκτακτη.
   Η τακτική προϋποθέτει νόμιμο (ή νομιζόμενο) τίτλο, καλή πίστη και νομή του ακινήτου για 10 τουλάχιστον χρόνια, ενώ η έκτακτη (συνεχόμενη) νομή για 20 έτη, χωρίς να ενδιαφέρει η καλή πίστη (μπορεί να υπάρχει δηλαδή και αυθαίρετη κατάληψη του επίδικου ακινήτου).
    Όπως προκύπτει από τους ορισμούς, η έννοια-κλειδί στη χρησικτησία είναι η λέξη "νομή", που διαφέρει από την απλή κατοχή του ακινήτου και σημαίνει τη φυσική εξουσίαση του ακινήτου, με την πεποίθηση ότι μου ανήκει και η οποία εκδηλώνεται στον εξωτερικό κόσμο, με εμφανείς υλικές πράξεις.
    Οι συνηθέστερες πράξεις νομής, είναι : η φύτευση και σπορά του ακινήτου, η συγκομιδή των καρπών, η μέτρηση και περίφραξη αυτού, η μίσθωση ή παραχώρηση σε τρίτο, η πληρωμή των φόρων κλπ.
    Στην τακτική χρησικτησία, που συμπληρώνεται στα 10 έτη, θα πρέπει να υπάρχει ένας τίτλος, συνήθως συμβόλαιο, νόμιμα μεταγεγραμμένο, το οποίο όμως, για Χ, Ψ λόγους, είναι άκυρο και εγώ να διατελώ σε καλή πίστη, ήτοι να αγνοώ ανυπαίτια την ακυρότητα της μεταβίβασης π.χ αγοράζω ένα διαμέρισμα με συμβόλαιο και αργότερα προκύπτει ότι ο πωλητής δεν ήταν ο πραγματικός κύριος αυτού, ωστόσο αν έχω μείνει μέσα για 10 τουλάχιστον χρόνια, έχει γίνει δικό μου, με την προϋπόθεση βέβαια, που είπαμε, ότι δεν μπορούσα να ξέρω για την ακυρότητα της μεταβίβασης (αφού ο μη κύριος δεν μπορεί προφανώς να μεταβιβάσει έγκυρα ξένο ακίνητο).
    Στο σημείο αυτό θα πρέπει να γίνουν και οι εξής χρήσιμες παρατηρήσεις :
-Η χρησικτησία μπορεί να αφορά κάθε είδους ακίνητα (διαμέρισμα, μονοκατοικία, οικόπεδο, αγροτεμάχιο κ.ο.κ), αλλά και ορισμένα άλλα εμπράγματα δικαιώματα, όπως η δουλεία (π.χ αν περνάω μέσα από ξένο ακίνητο επί 20 χρόνια) και η επικαρπία.
-Στην έκτακτη χρησικτησία, για τη συμπλήρωση της αναγκαίας 20ετίας, μπορώ να συνυπολογίσω και το χρόνο του προκατόχου μου π.χ ο πατέρας μου καλλιεργούσε ακίνητο, χωρίς τίτλο, επί 10 έτη και μετά το θάνατό του, το καλλιεργούσα εγώ, για άλλα 10.
-Αν πρόκειται για κοινό ακίνητο (π.χ πέντε συγκληρονόμοι), δεν μπορεί ο ένας να επικαλεστεί ότι εγώ το χρησιμοοποιούσα αποκλειστικά επί 20 έτη και έγινε δικό μου, αν δεν έχει πρώτα εκδηλώσει σαφώς και ρητά, απέναντι στους λοιπούς, την πρόθεσή του ότι από εδώ και στο εξής, θα το έχει μόνον αυτός. Διαφορετική είναι η περίπτωση, όπου γίνεται άτυπη διανομή, μεταξύ των συνιδιοκτητών, οπότε ο καθένας μπορεί να επικαλεστεί άνετα χρησικτησία, στο μέρος που έλαβε, μετά την άτυπη διανομή.
-Προσοχή χρειάζεται, διότι σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδος (π.χ Δωδεκάνησα, Επτάνησα), μπορεί να ισχύουν ειδικότερες διατάξεις, όπως επίσης και αναφορικά με ακίνητα, που ανήκαν στο Δημόσιο, δασικά κλπ.
-Η απόκτηση της κυριότητας με χρησικτησία, μπορεί να προταθεί, είτε με αγωγή, προκειμένου να αναγνωριστεί η κυριότητα ή να αποκρουστεί ο τρίτος, που εγείρει δικαιώματα, επί του ακινήτου, είτε ως ένσταση ή άρνηση της αγωγής, όταν ο αποκτήσας με χρησικτησία, είναι εναγόμενος.
-Οι χρόνοι νομής για χρησικτησία επί κινητών πραγμάτων, είναι 3 (αντί για 10) και 20 χρόνια, αντίστοιχα.

τα αποδεικτικά μέσα στην αστική Δίκη

     Στις δίκες που γίνονται στα πολιτικά-αστικά Δικαστήρια, δηλαδή Ειρηνοδικεία, Μονομελή και Πολυμελή Πρωτοδικεία, για να "κερδίσεις" μία υπόθεση και να γίνουν δεκτές οι απαιτήσεις σου, θα πρέπει : 1. η αγωγή σου να στηρίζεται στο Νόμο και 2. να αποδειχτεί βάσιμη (εκτός από νόμιμη, δηλαδή).
    Αντίστοιχα, αν είμαστε εναγόμενοι, οφείλουμε εμείς να αποδείξουμε ότι η αγωγή είναι αβάσιμη.
   Δεν αρκεί επομένως να έχεις δίκιο, αλλά πρέπει να διαθέτεις και τα μέσα να το αποδείξεις και τα αποδεικτικά αυτά μέσα, όπως προσδιορίζονται στο Νόμο, είναι τα εξής :
-Η ομολογία
-Η αυτοψία
-Η πραγματογνωμοσύνη
-Τα έγγραφα
-Η (ανωμοτί) εξέταση των διαδίκων
-Οι μάρτυρες
-Τα δικαστικά τεκμήρια και
-Οι ένορκες βεβαιώσεις.
    Το Δικαστήριο λαμβάνει ωστόσο αυτεπαγγέλτως υπόψιν και χωρίς απόδειξη : το ξένο δίκαιο, τα έθιμα, τα συναλλακτικά ήθη και τα διδάγματα της κοινής πείρας και τα πασίγνωστα γεγονότα, αυτά δηλαδή που είναι γνωστά σε όλους (διότι και οι Δικαστές ζουν σε αυτήν την κοινωνία και κάποια πράγματα οφείλουν να τα ξέρουν, ούτως ή άλλως, όπως όλοι μας).
    Οι βασικοί κανόνες απόδειξης είναι : 1. ότι μόνον τα απαραίτητα και τα κρίσιμα περιστατικά μιας υπόθεσης χρήζουν απόδειξης (εδώ είναι που χρειάζεται η αντίληψη του δικηγόρου, σχετικά με το τι είναι χρήσιμο και τι περιττό) 2. κάθε διάδικος οφείλει να αποδείξει εκείνος τα περιστατικά, που επικαλείται 3. παρ'όλα αυτά, είναι πιθανόν κάτι που επικαλείται ο ένας να χρησιμοποιηθεί υπέρ του άλλου ! και 4. το Δικαστήριο κρίνει ελεύθερα τα αποδεικτικά μέσα και δε δεσμεύεται από αυτά, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις.
    Ας δούμε τώρα μερικά στοιχεία, για κάθε ένα από τα αποδεικτικά μέσα:
-Ομολογία έχουμε, όταν ο εναγόμενος -κατά κανόνα- συνομολογεί στο Δικαστήριο ότι ο ενάγων έχει δίκιο, ότι π.χ χρωστάει τα χρήματα, που του ζητούν κ.ο.κ. Η ομολογία μπορεί να ανακληθεί, μόνον αν αυτός που ομολόγησε αποδείξει ότι δεν ανταποκρινόταν στην αλήθεια η ομολογία του.
-Αυτοψία έχουμε, όταν ο ή οι Δικαστές μεταβαίνουν επιτόπου π.χ σε ακίνητο, προκειμένου να σχηματίσουν ιδίαν αντίληψη, με τις δικές του αισθήσεις, για το αντικείμενο της απόδειξης.
-Πραγματογνωμοσύνη διατάσσεται, όταν το ζητήσει ο διάδικος ή όταν, για την απόδειξη, απαιτούνται εξειδικευμένες γνώσεις τέχνης ή επιστήμης (κλασικό παράδειγμα το τεστ DNA στις υποθέσεις πατρότητας). Ο ειδικός-πραγματογνώμονας, διορίζεται συνήθως από σχετική λίστα, ενώ οι διάδικοι έχουν τη δυνατότητα να διορίσουν δικούς τους, τους λεγόμενους "τεχνικούς συμβούλους" και ενεργεί, σύμφωνα με τις εντολές του Δικαστηρίου, σχετικά με το τι πρέπει να εξετάσει και να αποφανθεί.
-Οι μάρτυρες είναι το βασικό αποδεικτικό μέσο στις αστικές Δίκες, ειδικά αν διαθέτουν ιδία αντίληψη της υπόθεσης και ο Νόμος παρέχει αναλυτικές οδηγίες για τον τρόπο εξέτασής τους, ποιοι δεν εξετάζονται ως μάρτυρες, ποιοι μπορούν να αρνηθούν να καταθέσουν κλπ.. Εκείνο, που έχει σημασία να πούμε είναι το εξής : με μάρτυρες μπορούν να αποδειχθούν συμβάσεις έως 20.000 ευρώ. Έτσι αν εγώ έχω δανείσει σε κάποιον π.χ 15.000 ευρώ, αλλά δεν τον έβαλα να υπογράψει (κακώς), για τον Χ, Ψ λόγο, τότε μπορώ με μάρτυρες να αποδείξω ότι υπήρξε δάνειο και ότι μου οφείλει (παλιότερα το όριο ήταν μόλις 5.900 ευρώ !). Αν υπάρχει όμως έγγραφο, δεν μπορεί με μάρτυρες να αποδειχτεί το αντίθετο, από αυτό που γράφει το χαρτί και επίσης δεν μπορούν με μάρτυρες να αποδειχτούν πρόσθετες συμφωνίες, σε σχέση με όσα περιέχει το έγγραφο (π.χ για τους τόκους ή τον τρόπο εξόφλησης). Να πούμε τέλος ότι εξετάζεται μόνον ένας μάρτυρας από κάθε πλευρά, στο ακροατήριο.
-Εξέταση των διαδίκων, έχουμε όταν καταθέτουν (ανωμοτί) ως μάρτυρες ο ενάγων ή ο εναγόμενος ( ή ο εκπρόσωπος της εταιρίας, αν διάδικος είναι εταιρία). Αυτό συμβαίνει, λογικά, όταν δεν βρίσκεται, δεν υπάρχει άλλος μάρτυρας και εφόσον το επιτρέψει το Δικαστήριο (συνήθως το επιτρέπει, για να μην πούμε πάντα).
-Τα έγγραφα αποτελούν και αυτά ένα από τα βασικότερα αποδεικτικά μέσα στην πολιτική Δίκη και ο Νόμος αναφέρει αναλυτικές ρυθμίσεις, σχετικά με την αποδεικτική τους δύναμη, πως πρέπει να είναι συντεταγμένα κ.ο.κ, ρυθμίσεις στις οποίες δε γίνεται να αναφερθούμε εδώ, λόγω έλλειψης χώρου.
   Αν ένα έγγραφο, που προσκομίζει ο αντίδικος, θεωρείται πλαστό, οφείλουμε να κατονομάσουμε τον πλαστογράφο, αλλά και να μην τον κατονομάσουμε, οφείλουμε να προσκομίσουμε δικά μας έγγραφα και μάρτυρες, που αποδεικνύουν την πλαστότητα, ειδάλλως η σχετική ένσταση πλαστότητας δε γίνεται δεκτή από το Δικαστήριο !
-Τέλος οι ένορκες βεβαιώσεις, είναι οι καταθέσεις, που δίνουν οι μάρτυρες, ενώπιον Ειρηνοδίκη ή συμβολαιογράφου, υπό τον όρο ότι έχει κλητευθεί νόμιμα, να παραστεί, κατά την εξέταση, ο αντίδικος, τουλάχιστον 24 ώρες νωρίτερα.

ποια πταίσματα προβλέπονται στον ποινικό κώδικα

    Το πταίσμα είναι η πιο "light" μορφή εγκλήματος και τιμωρείται με κράτηση ή πρόστιμο (διαζευκτικά, όχι σωρευτικά δηλαδή, κατά κανόνα).
    Η κράτηση, κατά κανόνα, μπορεί να έχει διάρκεια από μία ημέρα έως ένα μήνα, αλλά μπορεί σε κάποια διάταξη να προβλέπεται και μεγαλύτερη (π.χ έως 5 μηνών) και εκτελείται σε ιδιαίτερα τμήματα των φυλακών ή αν δεν υπάρχουν, στα αστυνομικά κρατητήρια.
    Το πρόστιμο τώρα κυμαίνεται από 29 έως 590 ευρώ.
    Τα κυριότερα πταίσματα, που προβλέπονται στον ίδιο τον ποινικό μας κώδικα, εκτός δηλαδή αυτών, που πιθανόν να προβλέπονται σε άλλους, ειδικούς ποινικού Νόμους, είναι τα εξής (ονομαστικά και χωρίς μεγάλη ανάλυση) :
-Αποδοχή διακρίσεων και αμοιβών (μισθού, σύνταξης) από ξένη δύναμη, χωρίς άδεια της κυβέρνησης !
-Άσκηση επαγγέλματος, χωρίς άδεια της Αρχής, όπου απαιτείται, εκτός αν η άδεια αυτή προβλέπεται για καθαρά φορολογικούς λόγους.
-Αυθαίρετη μεταβολή ονόματος (επωνύμου) !
-Πρόκληση ανησυχίας (π.χ τηλεφώνημα-φάρσα για βόμβα ή κλήση στην πυροσβεστική χωρίς να υπάρχει φωτιά κ.ο.κ)
-Διατάραξη ησυχίας.
-Υπέρβαση νυκτερινού ωραρίου από εστιατόρια, κέντρα αναψυχής και διασκέδασης.
-Διοργάνωση δημοσίων θεαμάτων, χωρίς την άδεια της Αστυνομίας.
-Παράβαση διατάξεων για δρόμους (σε θέματα ασφάλειας, καθαριότητας κλπ).
-Παράβαση διατάξεων που προστατεύουν τους αιγιαλούς.
-Παραμέληση πρόληψης βλάβης από δηλητηρίαση.
-Παράνομη παρασκευή και παροχή δηλητηρίων.
-Συνάφεια (όχι απαραίτητα σεξουαλική) από την οποία μπορεί να μεταδοθεί νόσημα (π.χ σύφιλη).
-Παράβαση των διατάξεων για τους νεκρούς (σε σχέση με τον τόπο και χρόνο ταφής κυρίως).
-Παράβαση διατάξεων για την καθαριότητα.
-Ρύπανση.
-Παράβαση διατάξεων για τα τρόφιμα.
-Παράβαση διατάξεων για πρόληψη πλημμυρών.
-Διατάραξη της κυκλοφορίας (σε στεριά ή σε ύδατα).
-Παράνομη παρασκευή και παροχή εκρηκτικών υλών.
-Παράβαση διατάξεων για την πρόληψη πυρκαγιάς.
-Παράβαση οικοδομικών διατάξεων.
-Πρόκληση κινδύνου με ζώα.
-Πρόκληση κινδύνου με όπλα.
-Πρόκληση κινδύνου με λιθοβολισμό.
-Παράλειψη φύλαξης πηγαδιών.
-Παραμέληση εποπτείας ..παραφρόνων.
-Επικίνδυνη μέθη.
-Αδικαιολόγητη άρνηση γιατρού ή μαίας να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους.
-Παραμέληση αναγγελίας ανεύρεσης πτώματος.
-Κρυφή και πρόωρη ταφή.
-Παράνομη κατασκευή ..κλειδιών.
-Παραβάσεις σχετικά με ζυγαριές, μέτρα και σταθμά.
-Παραβάσεις διατιμήσεων.
-Κατασκευή ή πώληση χρυσών ή ασημένιων ειδών, χωρίς το νόμιμο σήμα.
-Άρνηση αποδοχής νομισμάτων, που κυκλοφορούν νόμιμα !
-Παράβαση των διατάξεων για ενεχυροδανειστήρια.
-Απόκρυψη ανθρωποκτονίας, που είναι ατιμώρητη (π.χ σε κατάσταση νόμιμης άμυνας).
-Μείωση εκτάσεων ακινήτων.
-Παραβίαση στέρησης δικαιώματος, δηλαδή άσκησή του, παρά την απαγόρευση.
-Παράβαση διοικητικών ή αστυνομικών διατάξεων, κατά περίπτωση.
  Στο σημείο αυτό, πρέπει να γίνουν και οι εξής γενικότερες παρατηρήσεις :
-Οι ως άνω διατάξεις έχουν -κατά κανόνα- επικουρικό χαρακτήρα, με την έννοια ότι εφαρμόζονται εάν η πράξη δεν τιμωρείται βαρύτερα, από άλλη διάταξη π.χ αν κάποιος έχει το πηγάδι στο κτήμα του ασκέπαστο και γίνει αντιληπτός, θα κατηγορηθεί για το σχετικό πταίσμα, αν όμως πέσει κάποιος μέσα, θα κατηγορηθεί για ανθρωποκτονία από αμέλεια !
-Προβλέπεται επαυξημένη ποινή, για όσους διαπράττουν πταίσματα συνεχώς (καθ' έξιν ή κατ' επάγγελμα) και
-Τα πταίσματα δικάζονται από τους κατά τόπον πταισματοδίκες, οι οποίοι εδρεύουν στα κατά τόπους Ειρηνοδικεία της χώρας και στις σχετικές Δίκες, δεν παρίσταται Εισαγγελέας, αλλά Δημόσιος Κατήγορος, όπως λέγεται.

εισπρακτικές εταιρίες, χωρίς ..εισπράξεις !

  Ένα -από τα πολλά- παράδοξα της ελληνικής πραγματικότητας, είναι και το γεγονός ότι αποκαλούμε ως εισπρακτικές τις εταιρίες, που έχουν ως σκοπό την ενημέρωση οφειλετών για ληξιπρόθεσμα χρέη και οι οποίες ρητά, βάσει του Νόμου, ..απαγορεύεται να εισπράττουν !
   Η δράση των εν λόγω εταιριών, που επίσης κατ' ευφημισμόν, αποκαλούνται "εταιρίες ενημέρωσης οφειλετών", εφόσον σκοπός τους δεν είναι φυσικά η απλή ενημέρωση (ξέρουμε ότι χρωστάμε, έτσι δεν είναι ;), αλλά η άσκηση πίεσης για εξόφληση, ρυθμίζεται από το Νόμο 3758/ 2009, όπως ισχύει σήμερα.
   Ας δούμε τα βασικά σημεία του Νόμου, που πρέπει να γνωρίζουμε, διότι όλοι λίγο-πολύ χρωστάμε (ή θα χρωστάμε πολύ σύντομα) και είναι καλό να ξέρουμε τα δικαιώματά μας :
-Το ληξιπρόθεσμο χρέος μπορεί να είναι από δάνειο (πρωτοφειλέτης ή εγγυητής), κάρτα, αγορά αγαθών ή υπηρεσιών (π.χ κινητή τηλεφωνία) κλπ και εφόσον έχει καταστεί ληξιπρόθεσμο, ο δανειστής αναθέτει εγγράφως στην εταιρία την ενημέρωση του οφειλέτη, αλλά ταυτόχρονα οφείλει να ενημερώσει και τον οφειλέτη ότι έγινε αυτή η ενέργεια, ότι δόθηκαν δηλ. τα στοιχεία του σε "εισπρακτική εταιρία" (για λόγους συνήθειας, θα την αποκαλούμε εισπρακτική).
-Η εισπρακτική θα πρέπει να λειτουργεί νόμιμα και να είναι γραμμένη στο ειδικό Μητρώο.
-Η συχνότητα των "οχλήσεων" δεν πρέπει να υπερβαίνει τη μία ανά δύο ημέρες, αφού έχουν περάσει τουλάχιστον 10 ημέρες από τη λήξη του χρέους, κατά τις ώρες 09:00 π.μ έως 20:00 μμ, μόνον τις εργάσιμες ημέρες και στο τηλέφωνο της οικίας. Στο χώρο εργασίας γίνεται όχληση, μόνον αν έχει δηλωθεί αυτός ως μοναδικός (σταθερός) αριθμός.
-Απαγορεύεται στις εισπρακτικές να μεταβιβάζουν τα στοιχεία του οφειλέτη σε τρίτους ή η χρήση τους για άλλους σκοπούς, ενώ ο οφειλέτης δεν επιβαρύνεται φυσικά με έξοδα, για την "ενημέρωση", που του γίνεται.
-Απαγορεύεται : να εμφανίζονται οι υπάλληλοι των εισπρακτικών, ως δικηγόροι, δικαστικοί επιμελητές κλπ, ενώ δεν είναι. Να ασκούν σωματική βία ή ψυχολογική πίεση, να χρησιμοποιούν προσβλητικές εκφράσεις, να δυσφημίζουν ή να απειλούν με δυσφήμηση τον οφειλέτη, στο περιβάλλον του, να επισκέπτονται τον οφειλέτη στο σπίτι, την εργασία ή σε νοσοκομεία (!), να ενοχλούν οικεία πρόσωπα, να χρησιμοποιούν παραπλανητικές ή ανακριβείς πληροφορίες, σχετικά με έγγραφα ή με ενέργειες, που μπορεί να γίνουν και τέλος να ενημερώνουν για οφειλές, που προκύπτουν από καταχρηστικούς όρους συναλλαγών (κατόπιν δικαστικών αποφάσεων, όπως έχει γίνει για πολλές παράνομες χρεώσεις σε δάνεια τραπεζών).
-Στην επικοινωνία, οι εταιρίες δεν πρέπει να χρησιμοποιούν "απόκρυψη αριθμού" και να θέτουν σε γνώσει του οφειλέτη τα πλήρη στοιχεία τους και εφόσον το ζητήσει ο οφειλέτης, πρέπει να του αποστείλουν, εντός 10 ημερών, πλήρη έγγραφα στοιχεία, που αποδεικνύουν το συνολικό ύψος της οφειλής.
-Απαγορεύεται στις εισπρακτικές εταιρίες να ενεργούν όπως οι δικηγόροι ή οι δικαστικοί επιμελητές, καθώς και να αναθέτουν σε δικηγορικά γραφεία την είσπραξη, διότι αυτό είναι δουλειά του δανειστή (τράπεζας κλπ), όπως επίσης απαγορεύεται να έχουν πρόσβαση στην "ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε".
-Οι τηλεφωνικές συνομιλίες καταγράφονται και τα στοιχεία παραμένουν αποθηκευμένα για 1 έτος, οπότε και πρέπει να τα σβήσουν.
-Οφείλουν να τηρούν και να προστατεύουν το απόρρητο (π.χ αριθμοί λογαριασμών και καρτών), ενώ η επικοινωνία, ακόμα και ο διακανονισμός με τον οφειλέτη, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αναγνώριση της οφειλής !

Υ.Γ Αφορμή για την παρούσα ανάρτηση στάθηκε το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας "ΧΩΝΙ" της 10ης Ιουνίου 2012, που έλεγε : "εισπρακτικές : στείλτε τους εξώδικο και πάρτε 10.000 ευρώ" (εν ολίγοις). Επειδή έριξα μια ματιά στο σχετικό εξώδικο, έχω να πω τα εξής :
-το εξώδικο δεν έχει αίτημα καταβολής χρημάτων. Λεφτά μπορεί να διεκδικήσει κανείς μόνον δικαστικά, δηλαδή με αγωγή.
-η νομική βάση δεν είναι ο παραπάνω Νόμος, αλλά ο Νόμος περί προστασίας προσωπικών δεδομένων, σε περίπτωση που οι δανειστές δίνουν τα στοχεία σε εισπρακτικές, χωρίς να έχουν πρώτα ενημερώσει τον οφειλέτη.
-το ποσόν των 10.000 ευρώ είναι αυθαίρετο, με την έννοια ότι στην ηθική βλάβη ζητάς (πρακτικά) ό,τι θες ! Μόνον κατώτατο όριο υπάρχει, τα 2.000.000 (δραχμές φυσικά, ή 5.900 περίπου σε ευρώ).
-Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι αν η εισπρακτική εταιρία, παραβιάσει τις υποχρεώσεις της από τον ως άνω Νόμο, ότι δεν μπορείς να κάνεις αγωγή, επικαλούμενος ηθική βλάβη π.χ σε περίπτωση που, αντί για σένα, "ενημερώνουν" τη μάνα, τον πατέρα, τη γυναίκα, τη θεία κ.ο.κ









  

μερικά tips για τη διατροφή

  Η υποχρέωση των γονέων για διατροφή των τέκνων τους, απορρέει από το Νόμο και σε περίπτωση διαζυγίου ή διακοπής της συμβίωσης, κατά κανόνα, το ποσόν της συνεισφοράς του ενός (τέως) συζύγου προς τον άλλο, ο οποίος έχει την επιμέλεια των τέκνων, ρυθμίζεται δικαστικά.
  Στη σχετική αγωγή, ο ενάγων (η ενάγουσα δηλαδή, αφού αυτή είναι και η συνηθέστερη περίπτωση), οφείλει να επικαλεστεί την αδυναμία του ανηλίκου τέκνου να διατρέφει τον εαυτό του, επειδή δεν εργάζεται, ούτε έχει άλλα έσοδα (π.χ ενοίκια), τα περιουσιακά στοιχεία του εναγόμενου γονέα και το ποσόν που χρειάζεται το τέκνο, για τη διατροφή του, με βάση τις συγκεκριμένες ανάγκες του.
  Στον όρο "διατροφή" περιλαμβάνονται τα ποσά που απαιτούνται για την κάλυψη των αναγκών του δικαιούχου και συγκεκριμένα για τροφή, στέγαση, ένδυση, ψυχαγωγία, τυχόν ιατρικές δαπάνες, δαπάνες κοινοχρήστων (θέρμανση, ρεύμα κλπ) και φυσικά εκπαίδευση.
  Στην αγωγή δεν χρειάζεται να αναφέρεται αναλυτικά το ποσόν για κάθε μία ανάγκη, αλλά το συνολικό μηναίο ποσόν που χρειάζεται το ανήλικο τέκνο, με βάση τις ειδικές ανάγκες κάθε περίπτωσης (π.χ ένα παιδάκι μπορεί να χρειάζεται λογοθεραπεία).
   Τα περιουσιακά στοιχεία και τα εισοδήματα της ενάγουσας δεν είναι απαραίτητο να αναφέρονται στην αγωγή, ωστόσο ο εναγόμενος μπορεί να τα επικαλεστεί με ένσταση, προκειμένου να κριθεί το ποσοστό συμμετοχής της ενάγουσας στη διατροφή του κοινού τέκνου.
    Η βασική ένσταση του εναγομένου σε υποθέσεις διατροφής, είναι φυσικά η ένσταση διακινδύνευσης της ιδίας διατροφής, που σημαίνει ότι ποσόν που καλείται να καταβάλει ο υπόχρεος θα πρέπει να είναι τέτοιο, ώστε το υπολοιπόμενο μέρος των εισοδημάτων του, να επαρκεί για τη δικιά του διατροφή και την κάλυψη των δικών του βασικών αναγκών !
     Στο σημείο αυτό, πρέπει να γίνουν και οι εξής παρατηρήσεις :
-Διατροφή δε δικαιούται μόνον το ανήλικο τέκνο, αλλά -υπό προϋποθέσεις- και το ενήλικο, όπως επίσης και η άπορη σύζυγος, σε περίπτωση διαζυγίου, από τον (σχετικά) εύπορο σύζυγο (εδώ μάλιστα δεν ισχύει η ένσταση διακινδύνευσης της ιδίας διατροφής).
-Διατροφή μπορεί να επιδικαστεί και σε περιπτώσεις θανάτωσης (τροχαίο ατύχημα κλπ.) του υποχρέου προς διατροφή από τρίτο, υπέρ της συζύγου και των ανήλικων τέκνων. Προσοχή ότι οι σχετικές απαιτήσεις κατά των ασφαλιστικών εταιριών παραγράφονται σχετικά σύντομα (2 έτη).
-Η παραβίαση της υποχρέωσης διατροφής από τον υπόχρεο, συνιστά ποινικό αδίκημα (πλημμέλημα), που τιμωρείται με φυλάκιση έως 1 έτος, εφόσον όμως : 1. έχει εκδοθεί δικαστική απόφαση 2. ο δράστης ενεργεί κακόβουλα, δηλαδή έχει τα χρήματα και δεν πληρώνει και 3. οι δικαιούχοι, εξ αιτίας της μη πληρωμής, αντιμετωπίζουν στερήσεις ή αναγκάζονται να ζητούν βοήθεια από τρίτους.
-Η αξίωση διατροφής αφορά πάντα το μέλλον, για το παρελθόν δεν υπάρχει υποχρέωση, εκτός αν υπήρξε -δικαστική ή εξώδικη- όχληση του υποχρέου.
-Ο εναγόμενος δεν μπορεί να επικαλεστεί μηδενικά εισοδήματα, λόγω ανεργίας, διότι αυτό προσκρούει στην καλή πίστη και στην υποχρέωσή του να συνεισφέρει στις ανάγκες της οικογένειας, ωστόσο δεν μπορεί να υποχρεωθεί να βρει και άλλη δουλειά ή εργασία με υψηλότερα έσοδα, εφόσον ασκεί μία εργασία, σύμφωνη με τα τυπικά του προσόντα.
-Η υποχρέωση διατροφής δεν έχει πλέον το χαρακτήρα ποινής, επομένως δεν εξετάζεται πλέον ποιος από τους δύο υπήρξε υπαίτιος του διαζυγίου ή της διάσπασης της έγγαμης συμβίωσης !
-Αν ο υπόχρεος δεν έχει εισόδημα, αλλά διαθέτει περιουσιακά στοιχεία, που μπορούν να ρευστοποιηθούν, οφείλει να προβεί στη ρευστοποίηση.   
-Η υποχρέωση διατροφής για το μέλλον, μπορεί να αποκλειστεί ή να περιοριστεί, εγγράφως και υπό προϋποθέσεις, π.χ μαζί την συμφωνία για το συναινετικό διαζύγιο.

πείνα και κλοπή

    Θα διαβάσατε ασφαλώς την είδηση ότι μία νεαρή μητέρα στην Κρήτη, έκλεψε, λόγω ανέχειας, από σούπερ μάρκετ, γάλα, για να δώσει στα παιδιά της !
    Στην ακυβέρνητη Ελλάδα του 2012, λοιπόν, όπου κάποιοι αγωνιούν μόνον αν θα εκλεγούν βουλευτές ή αν θα γίνουν πρωθυπουργοί, κάποιοι άλλοι στερούνται τα βασικά και πεινάνε !
    Από νομική άποψη, το άρθρο 377, του ποινικού μας Κώδικα, που προβλέπει την εν λόγω συμπεριφορά, ορίζει ότι η κλοπή ή υπεξαίρεση πράγματος ευτελούς αξίας, τιμωρείται με χρηματική ποινή ή φυλάκιση μέχρι 6 μήνες. Αν όμως η πράξη τελέστηκε από ανάγκη για άμεση χρήση ή ανάλωση του αντικειμένου, τότε η πράξη μπορεί να κριθεί ατιμώρητη, ενώ η ποινική δίωξη ασκείται μόνον κατόπιν εγκλήσεως, κατ' εξαίρεση του κανόνα ότι η κλοπή διώκεται αυτεπάγγελτα.
   Από τα ανωτέρω, συνάγεται ότι για να μην καταδικαστεί ο δράστης κλοπής, θα πρέπει : 1. τα κλοπιμαία να είναι ευτελούς αξίας 2. να υπάρχει ανάγκη για χρήση ή ανάλωση και 3. η χρήση να είναι άμεση, αμέσως μετά την κλοπή.
   Αυτό μπορεί να συμβεί, λογικά, σε τρόφιμα, φάρμακα κλπ προϊόντα, που καταναλώνονται στιγμιαία και όχι φυσικά σε διαρκή καταναλωτικά αγαθά (π.χ οδοντόκρεμα, σαπούνι, ξυραφάκια κ.ο.κ), ωστόσο και αυτό σχετικό είναι, διότι μπορεί π.χ να μου σκιστεί το παντελόνι  στο δρόμο, χωρίς να έχω πάνω μου χρήματα και για να μην κυκλοφορώ γυμνός, να κλέψω ένα από κατάστημα-από τα "καλάθια", όχι Dsquared !).
    Η ανάγκη επίσης μπορεί να είναι στιγμιαία και όχι συνεχής, με την έννοια, ότι στην ανάγκη να κλέψει για να φάει, μπορεί να βρεθεί όχι μόνον κάποιος πτωχός-επαίτης, αλλά και κάποιος, ο οποίος τη δεδομένη στιγμή βρέθηκε χωρίς χρήματα (π.χ επειδή τον έκλεψαν ή έχασε το πορτοφόλι του).
    Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό να κριθεί πότε η κλοπή ήταν ευτελούς αξίας, διότι η σημαντικότερη συνέπεια είναι ότι απαιτείται έγκληση του παθόντος, η έλλειψη της οποίας, οδηγεί στην αδυναμία τιμώρησης του δράστη.
    Η έννοια "ευτελής αξία", θεωρείται από τα Δικαστήρια, έννοια πραγματική και όχι νομική, ωστόσο αν υποβληθεί ισχυρισμός ότι πρόκειται για κλοπή ευτελούς αξίας, το Δικαστήριο είναι υποχρεωμένο να αιτιολογήσει την κρίση του, αν είναι ή όχι (φαντάζομαι ότι ευτελής θεωρείται μία αξία, της τάξεως μέχρι τα 30 ευρώ, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο).
    Επίσης, είναι προφανές ότι δεν μπορείς να καταδικάσεις κάποιον, ο οποίος πεθαίνει της πείνας και κλέβει μία τυρόπιτα, διότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η ανάγκη διατροφής και επιβίωσης, υπερτερούν από την όποια ποινική αξιολόγηση της συμπεριφοράς της αφαίρεσης ενός ξένου πράγματος.






   
    

τι είναι και πως τιμωρείται η παράβαση καθήκοντος

   Η παράβαση καθήκοντος είναι πλημμέλημα, που εντάσσεται στο κεφάλαιο του Ποινικού Κώδικα, με τίτλο "Εγκλήματα σχετικά με την υπηρεσία" και ο ορισμός της, έχει ως εξής :
   "Υπάλληλος που με πρόθεση παραβαίνει τα καθήκοντα της υπηρεσίας του με σκοπό να προσπορίσει στον εαυτό ή σε άλλον παράνομο περιουσιακό όφελος ή για να βλάψει το Κράτος ή κάποιον άλλον, τιμωρείται με φυλάκιση έως 2 έτη, αν η πράξη αυτή δεν τιμωρείται με άλλη ποινική διάταξη".
    Από τον ορισμό αυτό, προκύπτει ότι για να καταδικαστεί κάποιος για παράβαση καθήκοντος θα πρέπει : 1. να έχει την ιδιότητα του υπαλλήλου, όπως αυτή καθορίζεται από τον ίδιο τον ποινικό κώδικα σε άλλη διάταξη 2. να έχει παραβεί το υπηρεσιακό του καθήκον, όπως αυτό καθορίζεται στο Νόμο ή σε διοικητική πράξη ή σε εντολές προϊσταμένου ή όπως προκύπτει από τη φύση της υπηρεσίας 3. η παράβαση να έχει γίνει με πρόθεση, δηλαδή δόλο και 4. να έχει σκοπό να προσπορίσει στον εαυτό του ή σε άλλον παράνομο περιουσιακό (ή και ηθικό) όφελος ή να βλάψει το Κράτος ή τρίτο, χωρίς να απαιτείται και να συνέβη κάτι τέτοιο, αρκεί δηλαδή η πρόθεση.
   Μεταξύ της παράβασης καθήκοντος και του παράνομου οφέλους ή βλάβης θα πρέπει να υφίσταται αιτιώδης σχέση, ήτοι το παράνομο αποτέλεσμα να μην μπορεί να επέλθει άλλως πως, ειμή με την παράβαση του υπηρεσιακού καθήκοντος, ως αποκλειστικό ή έστω πρόσφορο μέσο.
   Η διάταξη, όπως είδαμε, έχει επικουρικό χαρακτήρα, ήτοι εφαρμόζεται όταν η συγκεκριμένη συμπεριφορά δεν συνιστά κάποιο άλλο έγκλημα, το οποίο και τιμωρείται αλλιώς (βαρύτερα).
    Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ενδεικτικά παραδείγματα περιπτώσεων, που έχουν κριθεί ως παραβάσεις καθήκοντος από τα Δικαστήριά μας :
1. Παράβαση καθήκοντος διαπράττει ο υπάλληλος, που είναι αρμόδιος για προσλήψεις, όταν προσλαμβάνει άτομα, χωρίς τα απαιτούμενα εκ του Νόμου, προσόντα και παραλείπει να προσλάβει εκείνους, που τα διαθέτουν.
2. Επίσης, ο διευθυντής (δημόσιου) Νοσοκομείου, που στέλνει πολίτη σε (συγκεκριμένη) ιδιωτική κλινική, προφασιζόμενος αδυναμία εξυπηρέτησης, ενώ θα μπορούσε να γίνει η περίθαλψη στο Νοσοκομείο του.
3. Ο υπάλληλος της Πολεοδομίας, που εκδίδει οικοδομική άδεια, χωρίς να είναι πλήρης ο φάκελος (π.χ βεβαίωση αρχαιολογικής υπηρεσίας) ή που δεν βεβαιώνει πολεοδομικές παραβάσεις.
4. Ο υπάλληλος της Εφορίας, που σβήνει πρόστιμο φορολογουμένου, με την αιτιολογία ότι εξοφλήθηκε, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
5. Ο υπάλληλος (Δήμαρχος, Νομάρχης κλπ), που δεν εκδίδει άδεια λειτουργία επιχείρησης, ενώ έχουν προσκομιστεί όλα τα αναγκαία δικαιολογητικά ή αντίστροφα, εκείνος που δεν "σφραγίζει" κατάστημα, ενώ έχουν διαπιστωθεί παραβάσεις, που επιβάλλουν τη σφράγιση.
6. Τέλος, ο υπάλληλος τράπεζας, που εκδίδει δάνειο στο όνομα άλλου, εν αγνοία του και το εισπράττει ο ίδιος !
    Η διάταξη αποσκοπεί στην εύρυθμη λειτουργία των υπηρεσιών, προς το συμφέρον των πολιτών και της κοινωνίας και όχι για την εξυπηρέτηση ορισμένων ("φίλων" κλπ).
   Υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο υπάλληλος έχει διακριτική ευχέρεια, ως προς τον τρόπο δράσης και εκεί το νόμιμο ή όχι της συμπεριφοράς είναι πιο δύσκολο να διαγνωστεί.
    Σε κάθε περίπτωση, να επαναλάβουμε, ότι απαιτείται αφενός πρόθεση (δόλος) του δράστη και όχι αμέλεια, ανεπάρκεια και αφετέρου σκοπός απόκτησης οφέλους ή βλάβης τρίτου, αλλιώς δεν υπάρχει παράβαση καθήκοντος !

Ο Κασιδιάρης και η ...παράνομη κατακράτηση

  Αντί προλόγου, αντιγράφω από το λεξικό της κοινής νεοελληνικής γλώσσας (www.greek-language.gr) : Κασιδιάρης σημαίνει 1. αυτός που έχει κασίδα, αναφερόμενο σε ζώο, που έχει χάσει το τρίχωμά του (κασιδιάρικο γατί) και 2. ο ψωροπερήφανος (μεταφορικά, αναφερόμενο σε άνθρωπο).
  Ο Κασιδιάρης λοιπόν, εκπρόσωπος τύπου της Χρυσής Αυγής, που με τα "κατορθώματά" του, έχει κάνει όλους να ασχολούνται μαζί του, κατέθεσε σήμερα μήνυση, μεταξύ άλλων και εναντίον του ΑΝΤΕΝΝΑ, για παράνομη κατακράτηση !
   Τον αποκαλώ, όπως όλοι, ως Κασιδιάρη και όχι κύριο Κασιδιάρη, διότι τον τίτλο του "κυρίου", τον απώλεσε μόνος του, αποδεικνύοντας ότι δεν μπορεί να συγκρατήσει τα νεύρα του και να είναι κύριος της συμπεριφοράς του, να έχει δηλαδή τον έλεγχό της !
   Άσχετα αν προκλήθηκε ή όχι, η αντίδρασή του υπήρξε υπερβολική, άδικη και κυρίως άνανδρη, με το να επιτεθεί σε δύο γυναίκες.
  Το νομικά ενδιαφέρον κομμάτι της υπόθεσης, στο οποίο και μόνον θα αναφερθώ, έχει ως εξής :
  Η παράνομη κατακράτηση συνιστά πλημμέλημα, που εντάσσεται στο κεφάλαιο του Ποινικού Κώδικα, με τίτλο "Εγκλήματα κατά της προσωπικής ελευθερίας" και τιμωρείται με φυλάκιση, που σημαίνει από 10 μέρες ως 5 χρόνια, ενώ αν διήρκεσε πολύ, με φυλάκιση τουλάχιστον 2 ετών (αυτό συνήθως συμβαίνει σε υποθέσεις σωματεμπορίας, όπου οι νταβατζήδες κρατάνε τις εκδιδόμενες γυναίκες κλειδωμένες σε διαμερίσματα).
   Για τη στοιχειοθέτηση του αδικήματος, θα πρέπει ο δράστης να περιόρισε την ελευθερία κινήσεως του θύματος ή να το κράτησε, παρά τη θέλησή του, σε περιορισμένο χώρο και φυσικά να ενήργησε με δόλο και όχι  με αμέλεια, όταν π.χ η καθαρίστρια κλειδώνει το γραφείο, χωρίς να έχει αντιληφθεί ότι κάποιος μέσα εργάζεται ως αργά.
   Ο δράστης οφείλει να γνωρίζει ότι παράνομα περιορίζει την ελευθερία του ατόμου !
   Στην προκειμένη υπόθεση, οι άνθρωποι του ΑΝΤ1 και όχι φυσικά ο ίδιος ο ΑΝΤ1, που δεν μπορεί να είναι ..κατηγορούμενος, προσπάθησαν να τον εμποδίσουν να διαφύγει, ωστόσο ΝΟΜΙΜΑ !
    Η ποινική δικονομία, ορίζει ότι σε περίπτωση αυτόφωρου αδικήματος, όπως εδώ, ο πολίτης έχει δικαίωμα να συλλάβει το δράστη (δικαίωμα και όχι υποχρέωση, όπως έχει π.χ ο αστυνομικός).
    Άρα καμία παράνομη κατακράτηση δεν έλαβε χώρα εν προκειμένω και ως προς το σκέλος αυτό, τουλάχιστον, η μήνυση είναι "στον αέρα".
    Βέβαια, όταν το αυτόφωρο αδίκημα, διώκεται κατόπιν έγκλησης του θύματος, θα πρέπει να έχει προηγηθεί η δήλωση του θύματος ότι επιθυμεί τη δίωξη, για να είναι νόμιμη η σύλληψη, ωστόσο εδώ αυτό εικάζω ότι συνέβη, αλλά και να μην συνέβη, πιθανώς να υπήρξαν και αυτεπάγγελτα διωκόμενα αδικήματα.
    Επομένως, αντί να κάνει μηνύσεις ο ίδιος ο τηλεοπτικός σταθμός ΑΝΤ1, που ο Κασιδιάρης έκανε μπάχαλο την εκπομπή και τη μετέτρεψε σε ρινγκ (διατάραξη "οικιακής ειρήνης"), δυσφημίζοντας παράλληλα και το σταθμό, έχουμε το γνωστό φαινόμενο "φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης".
    Ας όψονται όλοι εκείνοι που δίνουν τη δυνατότητα στους κάθε είδους κασιδιάρηδες, δηλαδή ψωροπερήφανους, να έχουν λόγο και να θέλουν να παίξουν ρόλο στα δημόσια πράγματα μιας βυθιζόμενης Χώρας.
     

ανθρωποκτονία "εν βρασμώ", στο φούρνο ή στα κάρβουνα ;

   Εσείς πως την προτιμάτε ; Αρκεί βέβαια το θύμα να είναι αλλοδαπός και όχι συγγενής μας, έτσι ; Εγώ ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω, διότι, όπως και αν τη "μαγειρέψεις", η ουσία είναι μία : η δολοφονία είναι δολοφονία, όπως και να τη βαφτίσεις !
   Αναφέρομαι φυσικά στην πολύ πρόσφατη (το αίμα του θύματος δεν έχει στεγνώσει καλά καλά) απόφαση να αφεθεί ελεύθερος ο δολοφόνος του Αλβανού ληστή, στην Παιανία, η οποία μου προξενεί 3 συναισθήματα : ΟΡΓΗ, ντροπή και θλίψη για την κατάντια της ελληνικής κοινωνίας και δικαιοσύνης !
   Δεν θα σταθώ εδώ στους κάφρους, έξω από τα Δικαστήρια, που φώναζαν "αθώος", "μπράβο" και "καλά ..τον έκανες", για τους οποίους θα ευχηθώ μόνον ο επόμενος που θα σκοτώσει (πάλι κατά λάθος) ο φοιτητής-σερίφης, να είναι συγγενής τους (αν και πιο ενδιαφέρον θα ήταν να είναι συγγενής των δικαστών, που τον άφησαν ελεύθερο, για να καταλάβουν ότι δεν είναι παιχνίδι αυτό που κάνουν).
   Εδώ καταθέτω την προσωπική μου άποψη, ως δικηγόρος και καθαρά νομικά και ψύχραιμα, διότι ούτε φυλλάδες πουλάω, ούτε τηλεοπτικό χρόνο σε κανάλι, όπως δημοσιογραφίσκοι, εκδότες και καναλάρχες και δεν είναι ο σκοπός μου να είμαι αρεστός στον συμφερτό για να πουλήσω !
   Ξεκαθαρίζω παράλληλα, για να προλάβω σκέψεις, ότι δεν ανήκω στην Αριστερά (μάλλον στο φιλελεύθερο δεξιό χώρο, ο οποίος δυστυχώς δεν εκφράζεται από κάποιο κόμμα σήμερα).
    Το καθαρά νομικό σκέλος της υπόθεσης (όλα τα υπόλοιπα είναι "άλλα λόγια να αγαπιόμαστε") λοιπόν έχει ως εξής : πρόκειται εδώ για μία εν ψυχρώ, στυγνή δολοφονία ενός ανθρώπου (τυχαίνει να ήταν ληστής), ανθρωποκτονία δηλαδή με πρόθεση και για αυτό το αδίκημα έπρεπε να ασκηθεί δίωξη.
     Για νόμιμη άμυνα φυσικά ούτε λόγος (η δολοφονία έγινε στο δρόμο), ενώ και ο "βρασμός ψυχικής ορμής", που ..εφευρέθηκε, από τους Δικαστές, δεν μπορεί φυσικά να στοιχειοθετηθεί, διότι είχαν περάσει ώρες ολόκληρες από την εισβολή των ληστών !
     Ο "βράσμος", όπως έχουμε ξαναπεί και είναι το λογικό, θα πρέπει να έχει προκληθεί αμέσως πριν την άδικη πράξη (βλέπε Κασιδιάρη στον Αντέννα, πρόσφατο παράδειγμα).
     Οι περιπτώσεις, όπου έχει ασκηθεί τέτοια δίωξη, πρέπει να είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, πάντοτε ο Εισαγγελέας ασκεί δίωξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση και αφήνει το Δικαστήριο να αποφασίσει αν υπήρξε βρασμός ή όχι !
     Ακόμα και έτσι αν ήταν, όμως, δεν παύει η πράξη να αποτελεί κακούργημα (γλιτώνεις τα ισόβια με το βρασμό), που σημαίνει ότι δεν αφήνεις ελεύθερο έναν δολοφόνο, έστω και νερόβραστο (ειρωνεύομαι γιατί πραγματικά μας δουλεύουν και έχω βγει εκτός εαυτού με το δικαστικό σύστημα), διότι αύριο μπορεί να ξανανευριάσει ο ..σερίφης και να πάρει την καραμπίνα (που κατέχει νόμιμα) και να ξανασκοτώσει κάποιον που θα κάνει το ..λάθος να περάσει έξω από το σπίτι του το βράδυ !
      Αλήθεια για πόσο μαλάκες μας περνάνε, όταν ισχυρίζονται ότι ..σκόνταψε σε λακούβα και το όπλο εκπυσοκρότησε ; ντροπή δεν υπάρχει κύριοι συνάδελφοι και κύριοι Δικαστές ; Βρήκαμε για θύμα τον "Αλβανό" βλέπεις και λέμε ό,τι μας κατέβει, έτσι ; !
      Ξανά και ξανά η ίδια ιστορία : δράστης από "καλή" και "γνωστή" οικογένεια, με οικονομική άνεση, ωραίο-ακριβό σπίτι και το θύμα περιθωριακός, αλλοδαπός κλπ, οπότε τι κάνουμε ; τα πάντα για να μην καταστραφεί ο ..καημένος ο φοιτητής, με το "λαμπρό" μέλλον, που έγινε δολοφόνος και τίποτε για μία ζωή, που αφαιρέθηκε και μάλιστα άνανδρα ( το θύμα δεν έφερε πυροβόλο όπλο και χτυπήθηκε από πίσω).
     Απλά αναρωτηθείτε ποια θα ήταν η έκβαση μιας παρόμοιας υπόθεσης, εάν ο δράστης έμενε στο Κερατσίνι ή το Αιγάλεω ή αν το θύμα ήταν Έλληνας...(η γνωστή "τυφλότητα" της Δικαιοσύνης).
      Τι είπε ο δράστης από την αρχή και σε όλους του τόνους ; Είπε ή δεν είπε, ότι νιώθει τύψεις ;; Ξέρετε εσείς κανέναν αθώο ή κανέναν "ήρωα" (τρομάρα τους), που να νιώθει τύψεις ;
      Φανταστείτε τον Κολοκοτρώνη και τους άλλους ήρωες της Επανάστασης, αφότου έχουν σφάξει ο καθένας από 200 Τούρκους, να κάθονται μετά σκεφτικοί και να νιώθουν τύψεις..χαχα.
      Όταν νιώθεις τύψεις, είναι γιατί ξέρεις ότι έχεις κάνει κακό, έχεις άδικο και όχι γιατί είσαι καλός άνθρωπος, όπως θέλησαν να το ερμηνεύσουν οι περισσότεροι !
     Αυτή είναι η νομική μου άποψη λοιπόν και μπορεί να κάνω λάθος ή να μην κατάλαβα σωστά... .



Υ.Γ : επειδή κατανοώ ότι μπορεί να αντιδράσουν ορισμένοι και να διαφωνούν με την άποψή μου, παρακαλώ όποιος θέλει να σχολιάσει να είναι κόσμιος στις εκφράσεις του και να περιοριστεί σε επιχειρήματα, αλλά και αν κάποιος με βρίσει, δεν πειράζει, τον κατανοώ, διότι θα το κάνει "εν βρασμώ" !
     
      










  

"αναγκαστική εκτέλεση" : οι βασικές αρχές

  Όταν ο εναγόμενος-ηττημένος διάδικος δε συμμορφώνεται με το διατακτικό της απόφασης, που τον υποχρεώνει να καταβάλει ένα χρηματικό ποσόν στο ενάγοντα, τότε η "μόνη οδός" είναι η αναγκαστική εκτέλεση εις βάρος του (με κατασχέσεις κλπ).
   Αναγκαστική εκτέλεση μπορεί να γίνει μόνον βάσει νόμιμου και έγκυρου τίτλου : οι σημαντικότεροι εκτελεστοί "τίτλοι" είναι οι τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις, οι διαταγές πληρωμής και οι διαταγές απόδοσης μισθίου (έξωση).
   Μιλώντας για τελεσίδικες αποφάσεις, εννοούμε είτε πρωτόδικες αποφάσεις, εναντίον των οποίων δεν ασκήθηκε έφεση (η προθεσμία είναι 30 ημέρες από την επίδοση ή ..3 χρόνια, αν δεν έγινε επίδοση), είτε αποφάσεις Εφετείων, που εκδίδονται σε β' βαθμό.
   Υπάρχει ωστόσο η δυνατότητα στο Δικαστήριο να χορηγήσει σε μη τελεσίδικη απόφαση, προσωρινή εκτελεστότητα, είτε ολικά είτε μερικά, που σημαίνει ότι τα χρήματα πρέπει να δοθούν άμεσα και άσχετα από την άσκηση ή μη έφεσης.
    Η (δυνητική) προσωρινή εκτελεστότητα συνηθίζεται ιδίως σε υποθέσεις διατροφής, εργατικών διαφορών, αποζημίωσης από αδικοπραξία, αλλά και σε εμπορικές διαφορές.
    Υποχρεωτική είναι η κήρυξη εκτελεστότητας σε μισθωτικές διαφορές (για έξωση και μισθώματα) και σε απαιτήσεις από γραμμάτια και επιταγές.
    Ο διάδικος που νικήθηκε (και μπορεί να δικάστηκε και ερήμην) και άσκησε ένδικο μέσο κατά της προσωρινά εκτελεστής απόφασης κλπ., μπορεί να ζητήσει με αίτηση αναστολής, να μην πληρώσει έως ότου εκδοθεί η τελεσίδικη απόφαση σε β' βαθμό, με ή χωρίς εγγύηση, ανάλογα με το κατά πόσον κρίνεται ότι έχει δίκιο ή όχι (αν το ένδικο μέσο δηλ. είναι βάσιμο ή όχι).
     Με βάση τον εκτελεστό τίτλο εναντίον ομόρρυθμης ή ετερόρρυθμης εταιρίας, μπορεί να γίνει εκτέλεση και εναντίον των ομορρύθμων εταίρων, εις βάρος δηλαδή της προσωπικής τους περιουσίας.
     Η εκτέλεση εναντίον προσώπου, που αποβιώνει, συνεχίζεται εναντίον των κληρονόμων του, εφόσον φυσικά οι τελευταίοι έχουν αποδεχτεί την κληρονομιά ή περάσει άπρακτη η προθεσμία αποποίησής της.
     Αντίστοιχα εκτέλεση εις βάρος προσώπου, που έχει να λαμβάνει από κληρονομιά, δεν μπορεί να γίνει επ' αυτής (δηλ. της κληρονομιάς), προτού ο κληρονόμος την αποδεχτεί ή περάσει η προθεσμία αποποίησης : η προθεσμία αυτή είναι 4 μήνες, από τότε που ο κληρονόμος έμαθε για την κληρονομιά ή 1 έτος, αν ο μακαρίτης ή ο κληρονόμος (όταν έμαθε) ζούσε στο εξωτερικό. Σε περίπτωση που υπάρχει διαθήκη, ο Νόμος ορίζει ότι η προθεσμία δεν ξεκινά, αν δε γίνει πρώτα η δημοσίευση της διαθήκης.
     Η αναγκαστική εκτέλεση ξεκινά με την επίδοση του λεγόμενου απογράφου (αντίγραφο του τίτλου, στο οποίο υπάρχει η επισήμανση "ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ"), μαζί με την επιταγή προς (εκτέλεση) πληρωμή, όπου αναφέρονται αναλυτικά τα διάφορα κονδύλια (κεφάλαιο, τόκοι, έξοδα κλπ) και στο τέλος το σύνολο της οφειλής.
     Ο καθ' ού έχει ουσιαστικά 3 μέρες, είτε να πληρώσει, είτε να ασκήσει αίτηση ανακοπή και αίτηση αναστολής, προκειμένου να αποφύγει την εκτέλεση.
      Αν η εκτέλεση δε λάβει χώρα εντός έτους από την κοινοποίηση της επιταγής προς πληρωμή, χάνει την ισχύ της και πρέπει να γίνει νέα επίδοση !
      Η εντολή προς εκτέλεση δίνεται πάντα σε δικαστικό επιμελητή, ενώ τα έξοδα της εκτέλεσης βαρύνουν εκείνον εναντίον του οποίου στρέφεται, αλλά προκαταβάλλονται από τον επισπεύδοντα.

αποζημίωση ...εξπρές

  Όσοι έχουν προσωπική εμπειρία από Δικαστήρια γνωρίζουν και όσοι δεν έχουν, σίγουρα θα έχουν ακούσει, ότι η απονομή της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα είναι ..αργή και ότι αν έχεις οικονομικές απαιτήσεις, μπορεί να περάσουν πολλά χρόνια, έως ότου δικαιωθείς.
  Στο Νόμο ωστόσο προβλέπεται και η προσωρινή επιδίκαση ποσού, μέχρι και πριν γίνει η κύρια Δίκη, ως ασφαλιστικό μέτρο.
  Οι περιπτώσεις, όπου επιτρέπεται η προσωρινή επιδίκαση ποσών, είναι (περιοριστικά) :
-απαιτήσεις διατροφής (η συχνότερη περίπτωση)
-απαιτήσεις από καθυστερούμενες συντάξεις
-απαιτήσεις από παροχή εργασίας (μισθούς κλπ)
-απαιτήσεις από άκυρη απόλυση
-απαιτήσεις από την απώλεια ικανότητας εργασίας, λόγω τραυματισμού και
-απαιτήσεις από θανάτωση προσώπου, υπέρ των προσώπων που ο νεκρός είχε υποχρέωση να διατρέφει.
    Στο σημείο αυτό, πρέπει να γίνουν και οι εξής επισημάνσεις :
-Η προσωρινή επιδίκαση μπορεί να αφορά ένα ποσόν εφάπαξ ή περιοδικές παροχές.
-Το αιτούμενο προσωρινά ποσόν δεν μπορεί να υπερβαίνει το μισό της συνολικής απαίτησης (κανόνας αλλά με πολλές εξαιρέσεις).
-Η αίτηση ασφαλιστικών προϋποθέτει ότι έχει ήδη ασκηθεί η αγωγή, ειδάλλως πρέπει να ασκηθεί εντός 30 ημερών από τη δημοσίευση της απόφασης (των ασφαλιστικών).
-Οι σχετικές υποθέσεις δικάζονται πολύ γρήγορα, ενώ και οι αποφάσεις (κανονικά πρέπει να) εκδίδονται γρήγορα.
-Για να γίνει δεκτή η αίτηση, αρκεί να πιθανολογείται η βασιμότητα των σχετικών απαιτήσεων και παράλληλα να συντρέχει επείγον λόγος (όπως σε όλες τις υποθέσεις ασφαλιστικών μέτρων άλλωστε).
-Π.χ εξαιρετικοί λόγοι είναι η επί μακρόν ανεργία, η ύπαρξη συσσωρευμένων χρεών, η αδυναμία γενικά βιοπορισμού κλπ
-Ανάλογη ρύθμιση ισχύει και σε διοικητικές διαφορές, εκεί δηλαδή όπου εναγόμενο είναι το Δημόσιο ή άλλο ΝΠΔΔ.