Τα ζητήματα των υιοθεσιών, είναι ίσως πιο επίκαιρα, από ποτέ, σήμερα και λόγω της οικονομικής ύφεσης, ενώ η ειρωνεία είναι, πως ενώ κάποια ζευγάρια δυσκολεύονται εξαιρετικά να αποκτήσουν παιδί, κάποιοι άλλοι "γονείς", παρατάνε τα παιδιά τους, ακόμα και στο δρόμο !
Ας δούμε επιγραμματικά, τι προβλέπει σχετικά, ο Αστικός μας Κώδικας :
-Καταρχήν, να πούμε ότι η υιοθεσία αφορά, κατά κανόνα, ανηλίκους, αλλά υπάρχει και η εξαίρεση της υιοθεσίας ενηλίκου ατόμου, όταν όμως υπάρχει συγγένεια, μεταξύ υιοθετούμενου και υιοθετούντος, έως τον τέταρτο βαθμό, εξ αίματος ή εξ αγχιστείας.
-Σε ότι αφορά τα θέματα ηλικίας, ο υιοθετών, πρέπει να είναι μεταξύ 30 και 60 ετών, ενώ η διαφορά με τον υιοθετούμενο, πρέπει να κυμαίνεται, από 18, το ελάχιστο, έως 50 χρόνια, το μέγιστο (και εδώ υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, όταν ο/η σύζυγος υιοθετεί παιδί του/της συζύγου).
-Ο έγγαμος τώρα, δεν μπορεί να υιοθετήσει, χωρίς την συναίνεση του συζύγου, η οποία παρέχεται αυτοπροσώπως, στο Δικαστήριο.
-Το ίδιο πρόσωπο, μπορεί να υιοθετήσει περισσότερους του ενός, ανηλίκους, με την ίδια πράξη ή και διαδοχικά.
-Η υιοθεσία τελείται ασφαλώς με δικαστική απόφαση, ύστερα από αίτηση του υποψήφιου θετού γονέα και δεν μπορεί φυσικά να γίνει υπό αίρεση ή προθεσμία.
-Τα ελληνικά Δικαστήρια είναι αρμόδια, αν ο υιοθετών ή ο υιοθετούμενος έχουν ελληνική ιθαγένεια, ακόμα και αν δεν διαμένουν μόνιμα στην Ελλάδα, η σχετική Δίκη καλό είναι να διεξάγεται "κεκλεισμένων των θυρών", ενώ ο ανήλικος, που έχει συμπληρώσει τα 16, μπορεί να παρίσταται, ως πλήρης διάδικος, αυτοπροσώπως.
-Οι σχετικές υποθέσεις, εκδικάζονται από ειδικά τμήματα των Δικαστηρίων, από Δικαστές με ειδικές γνώσεις, ενώ στη διαδικασία εμπλέκονται, με γνωμοδοτήσεις και οι υπάρχουσες στα Πρωτοδικεία, "κοινωνικές υπηρεσίες".
-Για να τελεστεί η υιοθεσία, απαιτείται η σύμφωνη γνώμη-συναίνεση των (φυσικών) γονέων του ανηλίκου ή του επιτρόπου, αν δεν έχει γονείς, αφού πάντως το βρέφος τους, έχει συμπληρώσει τουλάχιστον 3 μήνες ζωής.
-Προβλέπεται πάντως και η δικαστική αναπλήρωση της συναίνεσης σε ειδικές καταστάσεις π.χ άγνωστοι γονείς.
-Συναίνεση δίνει και ο ίδιος ο ανήλικος, αν έχει συμπληρώσει τα 12 έτη, σε κάθε περίπτωση το Δικαστήριο, ανάλογα με την ωριμότητά του, οφείλει να ακούει και τη δική του γνώμη, ενώ η όλη διαδικασία, πρέπει (αυτονόητα) να αποβλέπει στο συμφέρον του υιοθετούμενου.
-Η υιοθεσία ανηλίκων και τα σχετικά Αρχεία παραμένουν μυστικά-απόρρητα, ακόμα και έναντι των φυσικών γονέων, σε κάποιες περιπτώσεις, ωστόσο το θετό τέκνο, μετά την ενηλικίωση, έχει δικαίωμα να μάθει (από κάθε πηγή) τα στοιχεία των βιολογικών του γονέων.
-Τα αποτελέσματα της σχετικής δικαστικής απόφασης, επέρχονται μόνον αφότου γίνει αυτή τελεσίδικη (διότι προβλέπονται και ένδικα μέσα εναντίον της-τριτανακοπές).
-Μετά την υιοθεσία, διακόπτεται κάθε δεσμός του ανηλίκου με την φυσική του οικογένεια, εντάσσεται πλήρως στην οικογένεια του θετού γονέα και έχει έναντι αυτού και των συγγενών του, θέση, δηλαδή τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις, τέκνου γεννημένου σε γάμο (όπως και τα παιδιά, αντίστοιχα, του υιοθετημένου).
-Όταν όμως ο ένας σύζυγος υιοθετεί παιδί του άλλου, οι δεσμοί με το βιολογικό γονέα, δεν διακόπτονται.
-Μετά την υιοθεσία, κατά ρητή διάταξη του Νόμου (!), οι φυσικοί γονείς, δεν έχουν καν δικαίωμα επικοινωνίας, με το θετό τέκνο.
-Η υιοθεσία, όπως είπαμε, μπορεί να προσβληθεί από τρίτους ή να λυθεί, ακόμα και συναινετικά ή και αυτοδίκαια, στην περίπτωση, που θετός γονέας και θετό τέκνο, ...τελέσουν γάμο ή συνάψουν σύμφωνο συμβίωσης.
-Στην υιοθεσία ενηλίκου, πρέπει να υπάρχει διαφορά ηλικίας τουλάχιστον 18 ετών, ωστόσο για τον υιοθετούντα, τίθεται μόνον κατώτερο όριο ηλικίας (40) και όχι ανώτερο.
-Ο υιοθετούμενος ενήλικος, μπορεί να είναι και έγγαμος, οπότε χρειάζεται συναίνεση συζύγου, ενώ σε αυτές τις περιπτώσεις, υιοθεσίας ενηλίκων, δηλαδή, ρητά τονίζεται ότι ΔΕΝ παράγεται καμία σχέση συγγένειας, μεταξύ του θετού τέκνου και των συγγενών εκείνου, που υιοθέτησε και αντίστροφα.
Ας δούμε επιγραμματικά, τι προβλέπει σχετικά, ο Αστικός μας Κώδικας :
-Καταρχήν, να πούμε ότι η υιοθεσία αφορά, κατά κανόνα, ανηλίκους, αλλά υπάρχει και η εξαίρεση της υιοθεσίας ενηλίκου ατόμου, όταν όμως υπάρχει συγγένεια, μεταξύ υιοθετούμενου και υιοθετούντος, έως τον τέταρτο βαθμό, εξ αίματος ή εξ αγχιστείας.
-Σε ότι αφορά τα θέματα ηλικίας, ο υιοθετών, πρέπει να είναι μεταξύ 30 και 60 ετών, ενώ η διαφορά με τον υιοθετούμενο, πρέπει να κυμαίνεται, από 18, το ελάχιστο, έως 50 χρόνια, το μέγιστο (και εδώ υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, όταν ο/η σύζυγος υιοθετεί παιδί του/της συζύγου).
-Ο έγγαμος τώρα, δεν μπορεί να υιοθετήσει, χωρίς την συναίνεση του συζύγου, η οποία παρέχεται αυτοπροσώπως, στο Δικαστήριο.
-Το ίδιο πρόσωπο, μπορεί να υιοθετήσει περισσότερους του ενός, ανηλίκους, με την ίδια πράξη ή και διαδοχικά.
-Η υιοθεσία τελείται ασφαλώς με δικαστική απόφαση, ύστερα από αίτηση του υποψήφιου θετού γονέα και δεν μπορεί φυσικά να γίνει υπό αίρεση ή προθεσμία.
-Τα ελληνικά Δικαστήρια είναι αρμόδια, αν ο υιοθετών ή ο υιοθετούμενος έχουν ελληνική ιθαγένεια, ακόμα και αν δεν διαμένουν μόνιμα στην Ελλάδα, η σχετική Δίκη καλό είναι να διεξάγεται "κεκλεισμένων των θυρών", ενώ ο ανήλικος, που έχει συμπληρώσει τα 16, μπορεί να παρίσταται, ως πλήρης διάδικος, αυτοπροσώπως.
-Οι σχετικές υποθέσεις, εκδικάζονται από ειδικά τμήματα των Δικαστηρίων, από Δικαστές με ειδικές γνώσεις, ενώ στη διαδικασία εμπλέκονται, με γνωμοδοτήσεις και οι υπάρχουσες στα Πρωτοδικεία, "κοινωνικές υπηρεσίες".
-Για να τελεστεί η υιοθεσία, απαιτείται η σύμφωνη γνώμη-συναίνεση των (φυσικών) γονέων του ανηλίκου ή του επιτρόπου, αν δεν έχει γονείς, αφού πάντως το βρέφος τους, έχει συμπληρώσει τουλάχιστον 3 μήνες ζωής.
-Προβλέπεται πάντως και η δικαστική αναπλήρωση της συναίνεσης σε ειδικές καταστάσεις π.χ άγνωστοι γονείς.
-Συναίνεση δίνει και ο ίδιος ο ανήλικος, αν έχει συμπληρώσει τα 12 έτη, σε κάθε περίπτωση το Δικαστήριο, ανάλογα με την ωριμότητά του, οφείλει να ακούει και τη δική του γνώμη, ενώ η όλη διαδικασία, πρέπει (αυτονόητα) να αποβλέπει στο συμφέρον του υιοθετούμενου.
-Η υιοθεσία ανηλίκων και τα σχετικά Αρχεία παραμένουν μυστικά-απόρρητα, ακόμα και έναντι των φυσικών γονέων, σε κάποιες περιπτώσεις, ωστόσο το θετό τέκνο, μετά την ενηλικίωση, έχει δικαίωμα να μάθει (από κάθε πηγή) τα στοιχεία των βιολογικών του γονέων.
-Τα αποτελέσματα της σχετικής δικαστικής απόφασης, επέρχονται μόνον αφότου γίνει αυτή τελεσίδικη (διότι προβλέπονται και ένδικα μέσα εναντίον της-τριτανακοπές).
-Μετά την υιοθεσία, διακόπτεται κάθε δεσμός του ανηλίκου με την φυσική του οικογένεια, εντάσσεται πλήρως στην οικογένεια του θετού γονέα και έχει έναντι αυτού και των συγγενών του, θέση, δηλαδή τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις, τέκνου γεννημένου σε γάμο (όπως και τα παιδιά, αντίστοιχα, του υιοθετημένου).
-Όταν όμως ο ένας σύζυγος υιοθετεί παιδί του άλλου, οι δεσμοί με το βιολογικό γονέα, δεν διακόπτονται.
-Μετά την υιοθεσία, κατά ρητή διάταξη του Νόμου (!), οι φυσικοί γονείς, δεν έχουν καν δικαίωμα επικοινωνίας, με το θετό τέκνο.
-Η υιοθεσία, όπως είπαμε, μπορεί να προσβληθεί από τρίτους ή να λυθεί, ακόμα και συναινετικά ή και αυτοδίκαια, στην περίπτωση, που θετός γονέας και θετό τέκνο, ...τελέσουν γάμο ή συνάψουν σύμφωνο συμβίωσης.
-Στην υιοθεσία ενηλίκου, πρέπει να υπάρχει διαφορά ηλικίας τουλάχιστον 18 ετών, ωστόσο για τον υιοθετούντα, τίθεται μόνον κατώτερο όριο ηλικίας (40) και όχι ανώτερο.
-Ο υιοθετούμενος ενήλικος, μπορεί να είναι και έγγαμος, οπότε χρειάζεται συναίνεση συζύγου, ενώ σε αυτές τις περιπτώσεις, υιοθεσίας ενηλίκων, δηλαδή, ρητά τονίζεται ότι ΔΕΝ παράγεται καμία σχέση συγγένειας, μεταξύ του θετού τέκνου και των συγγενών εκείνου, που υιοθέτησε και αντίστροφα.
Είναι σημαντικό επίσης, να πούμε, πως για ζευγάρια, που σκέφτονται να δώσουν παιδί για υιοθεσία, επειδή π.χ δυσκολεύονται οικονομικά, ο Νόμος, δίνει τη δυνατότητα να δώσουν γενική εξουσιοδότηση, προς το Δικαστήριο ή την κοινωνική υπηρεσία, ώστε να κινούν εκείνοι τη διαδικασία μελλοντικής υιοθεσίας (η οποία βέβαια μπορεί να ανακληθεί) ! Επίσης, ότι, ως γνωστόν, προβλέπονται ποινικές κυρώσεις, για "υιοθεσίες"-συναλλαγές ουσιαστικά, που γίνονται εκτός νόμιμης διαδικασίας, με ποινές πλημμεληματικού χαρακτήρα, εκτός αν υπάρχει το στοιχείο της κερδοσκοπίας-επανειλημμένης τέλεσης, οπότε μιλάμε για κακούργημα.
ΑπάντησηΔιαγραφή