οι μάσκες (ξανά) έπεσαν

    Μετά και τις χθεσινές, δικαστικές, εξελίξεις στο ζήτημα του ΔΟΛ, φοβάμαι πως ο καθένας μας και όχι μόνον οι οπαδοί του ΚΚΕ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μπορούμε να λέμε, ότι οι δικαστές είναι "γρανάζια" του συστήματος και υπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο και τις τράπεζες...
  Οι εργαζόμενοι, που είναι ήδη επτά μήνες απλήρωτοι και εντούτοις συνέχιζαν να δουλεύουν (αξιέπαινοι και όχι αξιοκατάκριτοι, για αυτό), υπέβαλαν ένα πολύ λογικό αίτημα, ήτοι να αποδεσμευτούν κάποια χρήματα, για να πάρουν ένα μέρος από τα οφειλόμενα, αλλά και χαρτί, για να τυπώνονται οι εφημερίδες και εντούτοις απορρίφθηκε !
  Επιλέχθηκε τα χρήματα αυτά (τα οποία άλλωστε προέρχονται από πωλήσεις, ήτοι ...από την εργασία των αιτούντων), να παραμείνουν δεσμευμένα, ώστε να αποδοθούν, λογικά, κάποια στιγμή στις τράπεζες, που, ως γνωστόν, κίνησαν και τις σχετικές διαδικασίες εκκαθάρισης του ΔΟΛ.
  Αν δεν απατώμαι, επιλέχθηκε όχι η αίτηση πτώχευσης, αλλά η εκκαθάριση και μάλιστα εν λειτουργία και εδώ είναι η μεγάλη αντίφαση : η απόρριψη του αιτήματος των εργαζομένων, οδηγεί σε αναστολή λειτουργίας και εκδόσεων !
   Ο/η δικαστής, έχει το ελαφρυντικό, ότι κλήθηκε να αποφασίσει μόνος/η, μέσα σε μερικά λεπτά, ουσιαστικά και με μια διαδικασία, που γίνεται στο πόδι (όχι σε κανονική Δίκη), για μια υπόθεση, όπου διακυβεύονται πολλές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ...
   Από την άλλη όμως, με τον τρόπο αυτό, αναδεικνύονται οι αγκυλώσεις και οι δυσλειτουργίες, στο κομμάτι της δικαστικής διαχείρισης υποθέσεων, προβληματικών ή υπερχρεωμένων επιχειρήσεων, όπου σταθερά οι αποφάσεις, οδηγούν στον ξαφνικό θάνατό τους και εν συνεχεία, στην πώληση στοιχείων ενεργητικού, έναντι πινακίου φακής, από τα οποία ικανοποιούνται μόνον μερικοί πιστωτές και μόνον μερικώς !
  Η απλή λογική, λέει, πως το κλείσιμο του ΔΟΛ, όπως και κάθε επιχείρησης, οδηγεί σε σταδιακή μείωση της αξίας του, ήτοι η απόρριψη του αιτήματος των εργαζομένων, είναι και εις βάρος των συμφερόντων, τόσο των τραπεζών, όσο και των λοιπών πιστωτών.
  Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν, ότι δεν φταίνε τα Δικαστήρια, αλλά ...οι Νόμοι, οπότε θα φτάναμε, εμμέσως, στο ίδιο συμπέρασμα, ότι ΌΛΑ γίνονται υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και του "συστήματος".
   Πρόσφατα, μάλιστα, θεσπίστηκε, αν δεν κάνω και πάλι λάθος, διότι δεν έτυχε να δω τη σχετική διάταξη, ότι οι εργαζόμενοι χάνουν το προνόμιο ικανοποίησης, έναντι των τραπεζών, που είχαν, έως τώρα, σε περίπτωση πλειστηριασμών (!), διάταξη, που προφανώς επιβλήθηκε έξωθεν και οι δικοί μας βουλευτές ψήφισαν, όπως πάντα, με μοναδική ευκολία, για να πάρουν τη "δόση" τους (οπότε ίσως και η χθεσινή απόφαση, να κινείται στο πνεύμα αυτό).
  Ακόμα και έτσι όμως, προσωπική μου, νομική, άποψη, είναι ότι το αίτημα, μπορούσε και έπρεπε να γίνει αποδεκτό, αφού αυτό είναι προς το συμφέρον ΌΛΩΝ, ακόμα και των αιτούντων, δηλαδή των τραπεζών και από την στιγμή, που μιλάμε για εκκαθάριση εν λειτουργία, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ να επιλέγεται κάτι, που οδηγεί σε λουκέτο !
  Και την ίδια στιγμή, που συμβαίνουν αυτά και ο χώρος της δικαιοσύνης αντιμετωπίζει χίλια δυο προβλήματα, η πρόεδρος του Α.Π προκάλεσε συζήτηση, για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των δικαστών και ενώ υπάρχει ρητή συνταγματική διάταξη, επ' αυτού, άρα μόνον με συνταγματική αναθεώρηση, θα μπορούσαν να αλλάξουν (μετά από τη συζήτηση, κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα, το γνωστό εξαρχής, δηλαδή...).
  Κάποιες κακές γλώσσες, είπαν ότι αυτό γίνεται επειδή οι αποδοχές των δικαστών, είναι μεγαλύτερες, πλέον, από τις συντάξεις τους, οπότε θα τους βόλευε να μείνουν περισσότερο.
  Η ίδια η πρόεδρος του Α.Π επικαλέστηκε την αύξηση του προσδόκιμου ζωής, ωστόσο μάλλον ξεχνάει πως, εκτός από την βιολογική ηλικία και υγεία, υπάρχει και η πνευματική, που, στο συγκεκριμένο επάγγελμα, μάλιστα, απαιτείται οξύτητα και εγρήγορση του νου, καθαρή κρίση κλπ και κανείς δεν θα ήθελε να τον δικάσει ένας 80ρης δικαστής, με άνοια !