όταν τα τρωκτικά ...τρώγονται μεταξύ τους

   Το ότι κάποιοι στην Ελλάδα, θα ...σκότωναν, για να αποκτήσουν ή να διατηρήσουν μια κρατική αργομισθία, είναι γνωστό και από την άποψη αυτή, ήταν απολύτως αναμενόμενα και τα σημερινά "επεισόδια", από τους συμβασιούχους των Δήμων (...και όσων άλλων συμμετείχαν).
  Για εμάς, τους τρίτους, αυτές οι καταστάσεις είναι πολύ "σουρεάλ", βέβαια περισσότερο για κλάματα είναι (για την κατάντια της χώρας, εν γένει), παρά για γέλια !
  Εκεί όπου τελειώνει η Λογική, αρχίζουν τα τεκταινόμενα στο ελληνικό Δημόσιο και πέριξ αυτού : οι διαδηλωτές, προσπάθησαν να εισβάλλουν στην Βουλή (με τι σκοπό, κανείς δεν ξέρει) και να λιντσάρουν τον Πατούλη.
  Ήτοι, στοχοποίησαν αυτούς, που κάποτε τους διόρισαν, σε μια θέση, εκ των προτέρων, περιορισμένης χρονικής διάρκειας και αυτούς, που μάχονται υπέρ τους, για τη μονιμοποίησή τους !
  Είναι σουρεαλιστικό, αφενός, ο Πατούλης, που πήγε για ψηφαλάκια, να εισπράττει μπουκαλάκια (με νερό) και αφετέρου, αυτοί, που μισθοδοτούνταν από ...το Δημόσιο και "αγωνίζονται" να παραμείνουν σε αυτό, να καταστρέφουν ...δημόσια περιουσία.
   Μπορεί να υπάρχει ως δικαιολογία, η ψυχολογία της μάζας, αλλά αυτοί, που συμπεριφέρονται ως κοινοί "χουλιγκάνοι" και εγκληματίες του κοινού Ποινικού Δικαίου, δεν έχουν θέση πουθενά, πόσο μάλλον στο Δημόσιο !
  Εξίσου παρανοϊκό είναι, να διαμαρτύρονται οι συγκεκριμένοι, που δεν ανήκουν στα θύματα της χρεοκοπίας, ούτε έχουν δίκιο να διαμαρτύρονται, αντί να καίνε τη Βουλή, όσοι καταστράφηκαν από πράξεις και παραλείψεις των πολιτικών (ενδεικτικά οι μικροομολογιούχοι, οι μέτοχοι των τραπεζών, οι απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα και ιδίως, όσοι απολύθηκαν, επειδή οι εταιρίες τους, ήταν προμηθευτές του χρεοκοπημένου Δημοσίου και δεν πληρώθηκαν ποτέ και τέλος, όσοι πληρώνουν-πληρώνουμε, παράνομα και αντισυνταγματικά χαράτσια, προκειμένου να πληρώνονται, μεταξύ άλλων και αυτοί, που σήμερα διαμαρτύρονταν).
  Πέρα δηλαδή, από το όποιο νομικό ή πολιτικό σκέλος του πράγματος, υπάρχει και το ανθρωπολογικό και ψυχολογικό, για το οποίο έχω ξανά μιλήσει στο παρελθόν, με βάση και προσωπικές εμπειρίες.
   Με ΠΟΊΑ λογική, θα έβγαινα στο δρόμο, να καίω, να καταστρέφω ή να σκοτώνω, επειδή ο πρώην εργοδότης μου, δεν θέλει να ανανεώσει την σύμβασή μου, που έληξε, χωρίς μάλιστα να είναι υποχρεωμένος, προς τούτο ;
   Με ποια λογική, θα αγωνιζόμουν, για να παραμείνω σε έναν εργοδότη, που δεν με θέλει και σε τελική ανάλυση, σε τι διαφέρουν αυτοί, από τον τύπο, που έφαγε απόρριψη από γκόμενα και πάει συνέχεια και την ενοχλεί, της χτυπάει τα κουδούνια, κάνει αναπάντητες κλήσεις κ.ο.κ ;
   Γιατί οι άνθρωποι (θα το έβαζα και σε εισαγωγικά, για να ταιριάζει με τον τίτλο) αυτοί, έχουν τόση ανασφάλεια και τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση, ώστε να πιστεύουν ότι εκτός Δημοσίου, δεν υπάρχει ζωή και μέλλον ; (!)
   Υπάρχουν και άλλες δουλειές και καλύτερες, αν θες να δουλέψεις (αυτό μάλλον είναι και ...το κρίσιμο) και μάλιστα να αξιοποιήσεις καλύτερα, τις όποιες ικανότητες ή ταλέντα σου, οπότε εξ αντιδιαστολής, συνάγεται ότι "μάχονται", για να παραμείνουν αργόμισθοι...