μη εφαρμοστέες ποινικές διατάξεις

    Το πιο επικίνδυνο πράγμα, στο πεδίο του Ποινικού Δικαίου, είναι οι διασταλτικές ερμηνείες ή οι ποινικές διατάξεις, που διευρύνουν υπέρμετρα το αξιόποινο, σε ήδη ισχύοντες ποινικούς κανόνες.
  Με τον τρόπο αυτό, "κατασκευάζονται" ουσιαστικά ένοχοι και ποινικοποιούνται συμπεριφορές, σε βαθμό, που δεν θα έπρεπε και που δεν ήταν στις προθέσεις, του αρχικού Νομοθέτη, πράγμα απαράδεκτο για τις ατομικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε ένα -υποτίθεται- "Κράτος Δικαίου" !
  Δε μιλάμε μόνον για ζητήματα αντισυνταγματικότητας Ποινικών Νόμων, γι' αυτό επέλεξα και ένα γενικότερο τίτλο, αλλά για διατάξεις, που δεν θα έπρεπε να εφαρμόζονται, από τα Δικαστήρια, ως αντικείμενες στην Κοινή Λογική και στις άλλες, γενικές Αρχές, του Ποινικού Δικαίου.
   Δεν μπορεί π.χ μια συγκεκριμένη διάταξη, Ποινικού Νόμου, που προστατεύει ένα συγκεκριμένο έννομο αγαθό, να εφαρμόζεται και σε συμπεριφορές-πράξεις, που θίγουν άλλο έννομο αγαθό, δηλαδή εντελώς διαφορετικά εγκλήματα, να έχουν την ίδια ποινική μεταχείριση.
   Για να μιλήσω πιο συγκεκριμένα και με παραδείγματα, στο σκέλος της αντισυνταγματικότητας, αρχικά, δυσκολεύομαι να κατανοήσω π.χ, γιατί ο δράστης ανθρωποκτονίας ή σωματικής βλάβης, να τιμωρείται αυστηρότερα, όταν το θύμα είναι δημόσιος υπάλληλος...
   Με ποια κριτήρια, η ζωή ή η σωματική ακεραιότητα ενός Δ.Υ, είναι σημαντικότερες, από ημών των υπολοίπων ; Ο Δ.Υ εκτελεί παράλληλα, μία ανατεθειμένη σε αυτόν, υπηρεσία, ωστόσο αυτό είναι άσχετο, τα εγκλήματα αυτά, δεν στρέφονται (άμεσα, τουλάχιστον) εναντίον της Υπηρεσίας και της εύρυθμης λειτουργίας της.
    Ο Δ.Υ χρυσοπληρώνεται (με βάση τα ισχύοντα στον Ι.Τ), για να κάνει μια δουλειά, που ενίοτε δεν την κάνει και καθόλου και δε νομίζω π.χ ότι ένας γιατρός του Ε.Σ.Υ είναι σημαντικότερος, για την κοινωνία, από έναν γιατρό ιδιώτη...
    Επομένως, διατάξεις, όπως αυτές, που μου ήρθαν πρόχειρα στο μυαλό, εκφράζουν άλλες ίσως εποχές και "ιδεατές καταστάσεις" και εγείρουν σοβαρά θέματα (αντι)συνταγματικότητας !
   Στο δεύτερο, τώρα, σκέλος, το ευρύτερο, όπου ορισμένες διατάξεις, έχουν παράνομα και παράλογα, διευρύνει αδικαιολόγητα και επικίνδυνα το αξιόποινο, θα αναφέρω το εξής παράδειγμα :
    Ενώ στον Ποινικό μας Κώδικα, σε ιδιαίτερο άρθρο, δίνονται ορισμοί για κάποιες βασικές έννοιες, όπως η έννοια "υπάλληλος", σε άλλα, επιμέρους άρθρα, που τυποποιούν εγκλήματα, δίνεται διαφορετική ερμηνεία και έννοια, στον ίδιο όρο !
     Έτσι π.χ στο αδίκημα της υπεξαίρεσης στην υπηρεσία, με πρόσφατη σχετικά τροποποίηση-προσθήκη, προστέθηκαν στον όρο "υπάλληλοι" και όλοι όσοι εργάζονται ...σε Τράπεζες.
     Αυτό έχει ως συνέπεια, σε μία υπεξαίρεση εκ μέρους ταμία τραπέζης, που θα έπρεπε φυσιο-Λογικά, να τιμωρείται, ως κακούργημα, με πλαίσιο ποινής 5-10 έτη, να εκτοξεύεται η ποινή μέχρι την ισόβια κάθειρξη, αφού θεωρείται "υπάλληλος" και αντιμετωπίζει τις επιβαρυντικές περιστάσεις του Νόμου περί καταχραστών του Δημοσίου (χρήματος).
      Ένας μαθητής Λυκείου, φαντάζομαι, κατανοεί, αυτό, που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν οι Δικαστές, που εφαρμόζουν μια τέτοια διάταξη, ως άβουλα ζώα-πρόβατα : ότι οι Τράπεζες, είναι ανώνυμες εταιρίες, νομικά πρόσωπα ιδιωτικού Δικαίου και διαχειρίζονται χρήματα, κυρίως ιδιωτών-καταθετών, όχι δημόσιο χρήμα !
     Συνεπώς, δεν μπορεί και δεν πρέπει η υπεξαίρεση σε μία τράπεζα, να αντιμετωπίζεται ως κατάχρηση δημόσιου χρήματος : η έννοια του τελευταίου, είναι συγκεκριμένη και αυταπόδεικτη.
    Ακόμα και στην Βενεζουέλα των Βαλκανίων, όπου το Κράτος, είναι μέτοχος, ακόμα και βασικός, σε τράπεζες, που έχουν χρεοκοπήσει 2-3 φορές και σωθεί με χρήματα φορολογούμενων, όπου υπάρχει το ΤΧΣ κλπ, υπό καμία έννοια, δεν μπορεί να αναιρεθεί, ότι οι τράπεζες, αποτελούν ιδιωτικές, κερδοσκοπικές επιχειρήσεις, που δεν διαχειρίζονται χρήματα του κρατικού προϋπολογισμού...
     Συνεπώς, όσοι καταχρώνται χρήματα δικά τους ή των πελατών-καταθετών τους, ΔΕΝ είναι καταχραστές του Δημοσίου, ούτε (δημόσιοι) υπάλληλοι και η σχετική διάταξη (ενδεικτικό παράδειγμα, είπαμε) δεν θα έπρεπε να εφαρμόζεται !
    Εξάλλου, οι ηλίθιοι πολιτικοί, που ψήφισαν μια τέτοια διάταξη, προφανώς, αγνοούν ότι οι τράπεζες δεν "έπεσαν έξω", από καταχρήσεις υπαλλήλων τους, αλλά από ΕΓΚΛΉΜΑΤΑ των ίδιων των πολιτικών (π.χ κούρεμα ομολόγων), των Διοικήσεών των τραπεζών (π.χ θαλασσοδάνεια σε κόμματα, φίλους και κουμπάρους) και φυσικά της ανύπαρκτης ελεγκτικής Αρχής (βλ. ΤτΕ).
     Αναρωτιέμαι, κάνοντας αυτές τις σκέψεις, πόσες ενστάσεις αντισυνταγματικότητας κλπ. γίνονται σε ποινικές υποθέσεις (φαντάζομαι ελάχιστες).
     Από την άλλη, όμως, μπορώ εύκολα να φανταστώ, ποια θα ήταν η αντίδραση των Δικαστών-δημοσίων υπαλλήλων, που μπορεί να είναι κουρασμένοι, να βαριούνται, να πεινούν και να περιμένουν να πάει 3 το μεσημέρι, για να πάνε σπίτι : το πιθανότερο να απορρίψουν την ένσταση, χωρίς καν να την εξετάσουν (ή και να γελάσουν, αντί να γελούν, με τα μούτρα τους και με την κατάντια τους) !
     Διότι, μόνον ως κατάντια και μάλιστα έσχατη, μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός, πως, εκείνοι, που υποτίθεται ότι αποδίδουν το Δίκαιο, νομιμοποιούν και επιβάλλουν, εν τέλει, την Αδικία...