είναι αξιόποινη η δημοσιοποίηση της λίστας με τους 36 πολιτικούς ;;

    Το μεγάλο ζήτημα, που προέκυψε τις τελευταίες ώρες, είναι η ..πρεμούρα των Εισαγγελέων και της εξουσίας, να ανακαλυφθούν και να τιμωρηθούν εκείνοι, που διέρρευσαν τη λίστα με τα 36 πολιτικά πρόσωπα, που ελέγχονται από το ΣΔΟΕ.
    Είναι όντως αξιόποινη αυτή η πράξη ;; Η γνώμη μου, είναι πως  ΟΧΙ.
    Από τη μία συγκρούεται το καθήκον προστασίας του τεκμηρίου αθωότητας και των προσωπικών δεδομένων των προσώπων, που εμπλέκονται και από την άλλη το καθήκον ενημέρωσης της κοινής γνώμης, αλλά και το ΔΙΚΑΙΩΜΑ του κόσμου να ξέρει ποιοι πολιτικοί ελέγχονται για παράνομο πλουτισμό !
     Δε μιλάμε εδώ για τυχαία πρόσωπα, αλλά για πρώην υπουργούς και βουλευτές, δηλαδή πρόσωπα που διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στη δημόσια ζωή της Χώρας και επομένως, θεωρώ ότι, στην παραπάνω σύγκρουση, επικρατεί το δικαίωμα της κοινής γνώμης να μάθει ποιοι είναι αυτοί, που πιθανόν, πήραν μίζες και πρόδωσαν την εμπιστοσύνη και την ψήφο του ελληνικού λαού, αλλά και τον ΟΡΚΟ, που έδωσαν, όταν ανέλαβαν καθήκοντα.
      Η αποκάλυψη των ονομάτων, εξάλλου, είναι προς το συμφέρον και των έντιμων πολιτικών, όλων εκείνων, οι οποίοι ΘΕΛΟΥΝ να ακουστούν τα ονόματα, για να μην πλανώνται σκιές πάνω και από τα δικά τους !
     Ας πάψει λοιπόν αυτή η υποκρισία : τόσα χρόνια που δικογραφίες ολόκληρες, από την ανάκριση, που είναι ΜΥΣΤΙΚΗ, βγαίναν στη φόρα, δεν είδα κανέναν εισαγγελέα να συγκινείται και να διατάσσει κατεπείγουσες έρευνες !!
     ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ! ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ και όσοι εγκλημάτισαν, στον Κορυδαλλό, όχι άλλη συγκάλυψη στα σκάνδαλα !
     Με το να κοιτάμε το δέντρο, χάνουμε το δάσος, ας κοιτάξουν οι Εισαγγελείς να ασχοληθούν με το πραγματικό πρόβλημα, που είναι η αποκάλυψη και τιμωρία του μαύρου πολιτικού χρήματος και όχι με το ποιος ..υπαλληλάκος διέρρευσε τη λίστα στα ΜΜΕ !


 

τι θεωρείται έγκλημα κατ' εξακολούθηση

    Ο χαρακτηρισμός ενός εγκλήματος, ως "κατ' εξακολούθηση" έχει ορισμένες σημαντικές συνέπειες, τις οποίες θα δούμε παρακάτω.
   Ο ορισμός δίνεται απευθείας στο Νόμο, αν και ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει ο όρος : είναι η εκ μέρους του δράστη τέλεση ενός (ίδιου) εγκλήματος, με περισσότερες της μίας πράξης και σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα π.χ κάποιος εκδίδει 10 ακάλυπτες επιταγές ή ασελγεί σε ανήλικο κατά διαστήματα ή υπεξαιρεί κάθε μήνα ένα ποσόν από το ταμείο ή διαπράττει συνεχώς απάτες σε βάρος του ίδιου προσώπου ή λέει ψέμματα συνεχώς σε ένορκες καταθέσεις για την ίδια υπόθεση ή είναι υπάλληλος και δωροδωκείται συνεχώς κ.ο.κ.
    Η σημαντικότερη συνέπεια του χαρακτηρισμού ενός εγκλήματος ως "κατ' εξακολούθηση", είναι ότι ο δράστης δεν τιμωρείται με διαφορετική ποινή, για καθεμία επιμέρους πράξη, αλλά με μία και μόνον ποινή, η οποία όμως λογικά θα είναι αυξημένη, δηλαδή προς το ανώτερο προβλεπόμενο όριο.
     Εισάγεται δηλαδή εξαίρεση, από την επιμέτρηση της ποινής, που έχουμε δει, σε περίπτωση συρροής εγκλημάτων (αφού και εδώ υπάρχει συρροή), όπου λαμβάνεται μία ποινή ως βάση και επαυξάνεται με τις επιμέρους ποινές. Εκεί βέβαια μιλάμε συνήθως για διαφορετικά εγκλήματα και όχι ίδια (π.χ ανθρωποκτονία και οπλοχρησία, εξύβριση και απειλή, δυσφήμηση και ψευδή καταμήνυση, σωματική βλάβη και φθορά κ.ο.κ).
     Είναι επίσης σημαντικό να τονιστεί ότι η κάθε επιμέρους πράξη, διατηρεί την αυτοτέλειά της και έτσι κρίνεται αυτοτελώς π.χ ως προς το θέμα της παραγραφής, που είναι και το σημαντικότερο. Έτσι, μπορεί κάποιος να εξακολουθεί για πολλά χρόνια το ίδιο αδίκημα, αλλά μέχρι να αποκαλυφθεί και να διωχθεί, οι ..μισές πράξεις να έχουν υποπέσει σε παραγραφή, οπότε δε λαμβάνονται υπόψιν από το Δικαστήριο.
     Σε πολλά -οικονομικής φύσεως- εγκλήματα, μάλιστα, όπου ο χαρακτήρας της πράξης ως πλημμελήματος ή κακουργήματος, εξαρτάται από το συνολικό όφελος του δράστη, μέχρι το 1999, κάθε πράξη θεωρούνταν αυτοτελής και δεν μπορούσαν να προστεθούν τα επιμέρους ποσά και να διωχθεί ο κατηγορούμενος, με βάση το σύνολο (από την πρόσθεση των επιμέρους ποσών).
    Αυτό όμως άλλαξε το 1999 και πλέον ορίζεται ρητά, ότι λαμβάνεται υπόψη η συνολική ζημία του θύματος ή αντίστοιχα, το όφελος του δράστη, από τις μερικότερες πράξεις, που μπορεί να απέχουν μεταξύ τους μήνες ή και χρόνια, αρκεί να μιλάμε για τον ίδιο δράστη και το ίδιο έγκλημα.
      Έτσι π.χ με βάση τα ισχύοντα σήμερα, για να θεωρηθεί μία υπεξαίρεση, που γίνεται κατ' εξακολούθηση, από ταμία, ως κακούργημα, θα πρέπει το άθροισμα των επιμέρους ποσών, που έχει κατά καιρούς αφαιρέσει, να υπερβαίνει τις 120.000 ευρώ !
      Βέβαια, αν η πράξη χαρακτηριστεί ως κατ' επάγγελμα ή κατά συνήθεια τελούμενη, σε ορισμένα αδικήματα, όπως η απάτη, αρκεί το  συνολικό όφελος, από τις επιμέρους απάτες, να υπερβαίνει τις 30.000 ευρώ, για να χαρακτηριστεί το (κατ' εξακολούθηση αυτό) έγκλημα, ως κακούργημα.
      Τις έννοιες "κατ' επάγγελμα" και "κατά συνήθεια", νομίζω ότι τις έχω αναφέρει και αλλού : κατ' επάγγελμα τέλεση έχουμε, όταν από την επανειλημμένη τέλεση ενός αδικήματος ή από την υποδομή, που έχει αναπτύξει ο δράστης, προκύπτει ο σκοπός του να πορίζεται εισόδημα από αυτό π.χ συλλαμβάνεται ένας με πλαστό νόμισμα και σε έρευνα στο σπίτι του, ανακαλύπτονται μηχανήματα παραχάραξης, τελευταίας τεχνολογίας. Στην περίπτωση της "υποδομής" δηλαδή, δεν απαιτείται, κατ' ανάγκη, επανειλημμένη τέλεση του αδικήματος, αρκεί να συλληφθεί και μία φορά.
      Κατά συνήθεια τελείται ένα έγκλημα, όταν από την επαναλαμβανόμενη τέλεσή του, γίνεται φανερό ότι ο δράστης έχει "εθιστεί" τροπον τινά σε αυτό, έχει γίνει πλέον στοιχείο της προσωπικότητάς του και έχει -σταθερή- "ροπή" προς το συγκεκριμένο αδίκημα.
      Κατ' επάγγελμα συνήθως δρουν οι απατεώνες (ειδικά αν κάποιος δεν ασκεί άλλο, "κανονικό" επάγγελμα), ενώ κατά συνήθεια π.χ οι κλέφτες (κλεπτομανείς). 






  

γιατί δεν πληρώνω φόρο !

    Ανάμεσα στα μέτρα του τελευταίου (;) πακέτου των 11,5 δις, ακούγεται ότι περιλαμβάνεται και η κατάργηση του αφορολογήτου των ελεύθερων επαγγελματιών και η φορολόγηση από το πρώτο ευρώ με συντελεστή 30 % !!
    Οι "εγκέφαλοι" της κυβέρνησης και του οικονομικού επιτελείου (απορώ σε ποια πανεπιστήμια σπούδασαν), δεν έχουν διδαχθεί τίποτε τα τελευταία 2 χρόνια, όπου οι φόροι συνεχώς αυξάνονται και τα έσοδα του Κράτους ..μειώνονται συνεχώς και νομίζουν ότι κάνοντας το ίδιο, θα πετύχουν κάτι διαφορετικό (ο γνωστός ορισμός της ηλιθιότητας).
    Το ίδιο θα συμβεί και τώρα : η φοροδιαφυγή θα μεγαλώσει και τα κρατικά έσοδα θα μειωθούν.
     Η απορία που έχω είναι η εξής : γιατί να βάλω "συνεταίρο" στη δουλειά μου, σε ποσοστό 30 %, το Στουρνάρα και τον κάθε "Στουρνάρα", που δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ελεύθερη αγορά και να μοιράζομαι τα κέρδη μου μαζί του ;;
   Τα χρήματα που βγάζω με ιδρώτα, κόπο και αίμα ανήκουν σε μένα και δεν μπορεί το Κράτος να με ληστεύει κυριολεκτικά με τέτοιους συντελεστές.
    Για να πληρώσει ο κόσμος φόρους, θα πρέπει το φορολογικό σύστημα να γίνει απλό και δίκαιο, με χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές : τα έσοδα από προσωπική εργασία (είτε εξαρτημένη, είτε ανεξάρτητη), δεν επιτρέπεται να φορολογούνται με πάνω από 10 %.
    Μεγαλύτεροι συντελεστές ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να επιβληθούν στα έσοδα από τόκους, ενοίκια, μερίσματα και γενικά στα κέρδη του κεφαλαίου, όπου κανείς κάθεται και εισπράττει.
    Δεν έχουν καταλάβει ακόμα οι κυβερνώντες ότι το πρόβλημα του ελληνικού Κράτους δεν είναι τα χαμηλά έσοδα, αλλά οι αλόγιστες και υπερβολικές δαπάνες, οι στρατιές των αργόμισθων και των κηφήνων του Δημοσίου (κατά βάση) και οι δαπάνες των υπουργείων.
    Για να προσαρμοστώ στην τρέχουσα οικονομική συγκυρία, μείωσα το ενοίκιό μου, μείωσα λογαριασμούς τηλεφώνων, έκοψα περιττά έξοδα και γενικά μείωσα τις λειτουργικές μου δαπάνες : δεν μπορεί να κάνει το ίδιο και το Κράτος ; Το "νοικοκύρεμα" ενός προϋπολογισμού ξεκινά πάντα από τη μείωση των δαπανών και όχι από την αύξηση των εσόδων.
   Δεν είναι στραβός ο γιαλός, στραβά αρμενίζουμε : όταν ο άλλος παίρνει σύνταξη στα 40 και στα 50, στην πιο παραγωγική ηλικία, όταν οι καφετέριες στην Ελλάδα είναι συνεχώς γεμάτες τα πρωϊνά, ποιος τους πληρώνει όλους αυτούς, για να κωλοβαράνε ;;
    Από την άλλη, τι θα αποκομίσω αν πληρώσω 30% φόρο ; έχω δρόμους ; έχω νοσοκομειακή περίθαλψη ; έχω εκπαίδευση δωρεάν ; έχω εξυπηρέτηση όταν πάω σε μια δημόσια υπηρεσία ;
    Ποτέ δεν είναι αργά, για να καταλάβει κανείς το λάθος, αρκεί να θέλει και να έχει την τόλμη να κάνει το σωστό : μόνο με απλούστερο και δικαιότερο φορολογικό σύστημα, θα μπει επιτέλους ένα τέρμα στο φαύλο κύκλο της φοροδιαφυγής και της αύξησης των φόρων.
    Πρέπει τα χρήματα των φορολογούμενων να αντιμετωπίζονται με σεβασμό, διότι δεν βγαίνουν τόσο εύκολα όσο νομίζουν εκείνοι, που ψηφίζουν τα μέτρα, κρίνοντας από τον εαυτό τους, διότι -με ελάχιστες εξαιρέσεις- ουδέποτε εργάστηκαν πραγματικά ή μόχθησαν... .

 

είναι η έκτρωση ποινικό αδίκημα ;

   Η απάντηση στο ερώτημα είναι και ναι και όχι, δηλαδή είναι υπό προϋποθέσεις, καθώς ο ποινικός μας κώδικας, διακρίνει διάφορες περιπτώσεις.
   Ας ξεκινήσουμε αντίστροφα, δηλαδή με το πότε η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης ή όπως λέγεται πιο ορθά και επιστημονικά, άμβλωση, δεν αποτελεί αξιόποινη πράξη :
-Δεν είναι άδικη πράξη η άμβλωση, όταν γίνεται με τη συναίνεση της εγκύου, από ιατρό μαιευτήρα-γυναικολόγο, με τη συμμετοχή αναισθησιολόγου και μόνον σε οργανωμένη νοσηλευτική μονάδα, εφόσον :
α) δεν έχουν συμπληρωθεί 12 εβδομάδες εγκυμοσύνης ή
β) έχουν διαπιστωθεί, με τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, ενδείξεις σοβαρής ανωμαλίας του εμβρύου, που συνεπάγονται τη γέννηση νεογνού με παθολογικά προβλήματα και η κύηση δεν έχει διαρκέσει πάνω από 24 εβδομάδες ή
γ) αν υπάρχει σοβαρός κίνδυνος για τη ζωή ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της σωματικής και ψυχικής υγείας της εγκύου, χωρίς χρονικό περιορισμό, αλλά μόνον κατόπιν βεβαίωσης του αρμόδιου ιατρού ή
δ) αν η εγκυμοσύνη είναι αποτέλεσμα βιασμού, αποπλάνησης ανήλικης, αιμομιξίας ή κατάχρησης σε ασέλγεια και εφόσον δεν έχουν συμπληρωθεί 19 βδομάδες κύησης.
    Ας δούμε τώρα, πότε η άμβλωση συνιστά ποινικό αδίκημα :
-όποιος διακόπτει την εγκυμοσύνη, χωρίς τη συναίνεση της εγκύου, τιμωρείται με κάθειρξη, ήτοι φυλάκιση από 5 έως 20 έτη !
-όποιος με τη συναίνεση της εγκύου, διακόπτει ανεπίτρεπτα την κύηση, δηλαδή όταν δεν συντρέχει κάποια από τις περιπτώσεις, όπου είδαμε προηγούμενα και επιτρέπεται αυτή, ή παρέχει στην έγκυο τα μέσα για τη διακοπή, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον 6 μηνών (έως 5 χρόνια) και αν η πράξη γίνεται "κατά συνήθεια", με φυλάκιση από 2 έως 5 χρόνια.
-αν κατά την ως άνω -παράνομη- άμβλωση, προκληθεί βαριά βλάβη του σώματος ή της διάνοιας της εγκύου, επιβάλλεται φυλάκιση, από 2 έως 5 χρόνια, ενώ αν η έγκυος πεθάνει, επιβάλλεται κάθειρξη, από 5 έως 10 χρόνια !
     Να σημειώσουμε τέλος και τα εξής σημαντικά :
-Τα σχετικά ποινικά αδικήματα, περιλαμβάνονται στο κεφάλαιο του ποινικού κώδικα, με τίτλο "εγκλήματα κατά της ζωής" (μαζί δηλ. με ανθρωποκτονία κλπ).
-Αν η έγκυος είναι ανήλικη, απαιτείται και η συναίνεση ενός από τους γονείς ή αυτού που έχει την επιμέλεια του προσώπου της.
-όποιος επενεργεί στην έγκυο παράνομα, με συνέπεια να προκληθεί βαριά βλάβη στο έμβρυο ή να εμφανίσει το νεογνό βαριά πάθηση, τιμωρείται σύμφωνα με τις διατάξεις περί βαριάς σωματικής βλάβης.
-τιμωρείται επίσης και όποιος διαφημίζει δημόσια τρόπους ή υπηρεσίες έκτρωσης, με φυλάκιση έως 2 έτη. Δεν είναι άδικη πράξη η ενημέρωση, οι επιστημονικές δημοσιεύσεις και η διαφώτιση πολιτών ή και ιατρών, για το θέμα.
-αν κάποιος με πρόθεση σκοτώσει γυναίκα έγκυο (και ξέρει εννοείται ότι είναι έγκυος) θα τιμωρηθεί και για ανθρωποκτονία από πρόθεση και για παράνομη άμβλωση !


Υ.Γ   Η παιδοκτονία, δηλαδή η θανάτωση του νεογνού, κατά τον τοκετό ή αμέσως μετά, από τη μητέρα του, τιμωρείται επιεικώς, σε σχέση με την κοινή ανθρωποκτονία, ήτοι με κάθειρξη από 5 έως 10 χρόνια, επειδή προφανώς θεωρείται ότι εκείνη τη στιγμή, η γυναίκα, μπορεί να "φρικάρει", ειδικά αν γεννάει μόνη ή είναι ανύπαντρη κλπ.

οι ανήλικοι εγκληματίες και η ποινική αντιμετώπισή τους !

  Ο ποινικός μας κώδικας περιέχει σειρά, ειδικών, ρυθμίσεων για τους ανήλικους εγκληματίες και οι βασικότερες έχουν ως εξής :
-Καταρχάς, ανήλικος θεωρείται ο εγκληματίας, όταν είναι μεταξύ 8 και 18 χρόνων, κατά το χρόνο τέλεσης της πράξης.
-Στους ανηλίκους, επιβάλλονται, κατά κανόνα τα λεγόμενα αναμορφωτικά μέτρα, που μπορεί να είναι π.χ η επίπληξη, παρακολούθηση ειδικών προγραμμάτων ή σχολών, η εισαγωγή σε ιδρύματα κλπ. Το δικαστήριο αποφασίζει πόσα και ποια αναμορφωτικά μέτρα θα επιβληθούν και ποια θα είναι η διάρκειά τους.
-Αν ο ανήλικος χρειάζεται ειδική μεταχείριση, επειδή πάσχει από ψυχική ή άλλη νόσο ή είναι άτομο εξαρτημένο από ουσίες, τότε δεν επιβάλλονται αναμορφωτικά, αλλά θεραπευτικά μέτρα, όπως π.χ παραπομπή σε ψυχιατρείο ή μονάδα απεξάρτησης.
-Τα αναμορφωτικά και θεραπευτικά μέτρα, παύουν όταν συμπληρώσει ο δράστης τα 18, ωστόσο δύνανται να παραταθούν, το πολύ μέχρι τα 21.
-Όσοι είναι από 8 έως 13 ετών, δεν έχουν ποινικές ευθύνες. Όσοι είναι από 13 έως 15, τιμωρούνται μόνον με αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα. Όσοι είναι από 15 έως 18, μπορεί να τιμωρηθούν και με ποινικό σωφρονισμό, ήτοι φυλάκιση.
-Περιορισμός σε ειδική φυλακή, επιβάλλεται λοιπόν, όταν ο ανήλικος είναι άνω των 15 και η πράξη του, αν τελούνταν από ενήλικο, θα είχε χαρακτήρα κακουργήματος και εμπεριέχει το στοιχείο της βίας και στρέφεται κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας ή τελείται κατ' επάγγελμα ή κατ' εξακολούθηση ! Η σχετική απόφαση απαιτείται να είναι ειδικώς αιτιολογημένη, σχετικά με το γιατί δεν επαρκούν τα άλλα μέτρα και πρέπει να διαταχθεί εγκλεισμός.
-Η διάρκεια του εγκλεισμού σε φυλακή, καθορίζεται από το Δικαστήριο, με βάση τις εξής διακρίσεις : α) από 6 μήνες έως 5 έτη, αν για την πράξη προβλέπεται ποινή κάθειρξης έως 10 χρόνια β) από 2 έως 10 χρόνια, αν για την πράξη προβλέπεται ισόβια κάθειρξη ή κάθειρξη άνω των 10 χρόνων και γ) έως 15 έτη, σε ιδιαίτερες περιπτώσεις σοβαρών εγκλημάτων, που απειλούνται με ισόβια κάθειρξη ή κάθειρξη τουλάχιστον 10 ετών.
-Ο ανήλικος κρατούμενος απολύεται -υπό όρους- από την φυλακή, εφόσον εκτίσει το 1/2 της ποινής του, εκτός να κριθεί -αιτιολογημένα- ότι πρέπει να παραμείνει σε αυτή.
-Αν ο ανήλικος συμπληρώσει τα 18, πριν δικαστεί ή πριν αρχίσει η εκτέλεση της ποινής του, το Δικαστήριο, μπορεί να τον αντιμετωπίσει ως "κοινό" εγκληματία, με ποινή ωστόσο ελαττωμένη. Οι κρατούμενοι αυτοί κρατούνται χωριστά από τους υπόλοιπους.
-Ποινή ελαττωμένη μπορεί να επιβληθεί και σε όσους εγκλημάτισαν μεταξύ 18 και 21 ! Είναι το γνωστό σε όλους, ως "ελαφρυντικό της μετεφηβικής ηλικίας". Και αυτοί οι κρατούμενοι πρέπει να κρατούνται χωριστά από τους ενήλικους..

η συνταγή για ατέρμονες δικαστικές περιπέτειες !

   Ένας διόλου ευκαταφρόνητος όγκος δικαστικών υποθέσεων, είναι και οι περιπτώσεις αντιδίκων, που αλληλομηνύονται και αλληλοενάγονται συνεχώς και εναλλάξ, με δυσάρεστες συνέπειες σε οικονομικό και ψυχολογικό επίπεδο (μιλάμε για το μέσο φυσιολογικό άνθρωπο, όχι για δικομανείς) !
   Οι βασικότεροι τρόποι για να φτάσει κανείς εκεί, από την εμπειρία μου, είναι οι εξής :
-Μία μεγάλη κατηγορία υποθέσεων, είναι εκείνες οι περιπτώσεις, όπου κάποιος δανείζει χρήματα σε άλλον, χωρίς να πάρει κάποιο αποδεικτικό έγγραφο, με συνέπεια να μην μπορεί να αποδείξει το δάνειο και η τυχόν αγωγή να απορρίπτεται ! Εν συνεχεία, ειδικά αν ο ηττημένος-ενάγων δεν ασκήσει έφεση, τότε ο εναγόμενος αποθρασύνεται και τον κυνηγάει εκείνος, για καθαρά λόγους αντεκδίκησης, που τόλμησε ..να ζητήσει τα λεφτά του (χαχα), για ψευδή καταμήνυση, απάτη και ψευδορκία, για να επιβεβαιωθεί το γνωμικό "και κερατάς και δαρμένος" !
-Η δεύτερη περίπτωση είναι όταν, από λάθος του δικηγόρου βασικά, δε γίνεται μήνυση για το ορθό αδίκημα, αλλά για άλλο και ο κατηγορούμενος αθωώνεται ή γίνεται μήνυση, ενώ τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης δεν συνιστούν κάποια αξιόποινη συμπεριφορά, με συνέπεια να "τρέχει" μετά ο μηνυτής (και οι μάρτυρές του) να αποδείξει ότι δεν είχε δόλο..!
-Η τρίτη περίπτωση είναι όταν ο δικηγόρος ή κάποιος που θέλει να κάνει το δικηγόρο ασκεί μήνυση, χωρίς να έχει αρκετά στοιχεία να "δέσει" την υπόθεση ή ενώ έχει δίκιο, χρησιμοποιεί ακραίες εκφράσεις, που τον οδηγούν στο εδώλιο, για δυσφήμηση ή εξύβριση.
      Τα φάρμακα, για να αντιμετωπίσει κανείς αυτές τις μεγάλες πληγές, που ταλανίζουν και ταλαιπωρούν πολύ κόσμο καθημερινά στα δικαστήρια (διαδίκους και μάρτυρες), είναι τα εξής :
-Ποτέ δεν προχωράμε σε μήνυση ή αγωγή, αν δεν είμαστε βέβαιοι, σε μεγάλο βαθμό, ότι έχουμε τα μέσα και τις αποδείξεις, για να στηρίξουμε τους ισχυρισμούς μας !
-Κατά τη σύνταξη των δικογράφων, φροντίζουμε να είμαστε κόσμιοι και προσεκτικοί στις εκφράσεις μας, χωρίς προσωπικές επιθέσεις και χαρακτηρισμούς !
-Όταν έχουμε οικονομικής φύσεως δοσοληψίες, φροντίζουμε να εφοδιαζόμαστε με αποδεκτικά έγγραφα !
      Σε τελική ανάλυση, είναι σημαντικό ο δικηγόρος να ξέρει, όχι μόνον πότε να προχωρά, αλλά και πότε "να πάει πάσο", προκειμένου να αποφύγει περιττά εξοδα και ταλαιπωρία ο πελάτης του και κυρίως να αξιολογεί ορθά τα πραγματικά περιστατικά, που του αφηγείται ο εντολέας του και να κάνει τον ορθό νομικό χαρακτηρισμό τους, ώστε να μην χάσει χρόνο και χρήμα άσκοπα, ενώ ουσιαστικά ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ !
     Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να έχεις δίκιο και όχι μόνον να μην το βρίσκεις, αλλά να είσαι, από πάνω και χαμένος ή κατηγορούμενος.. .
      Ως επιμύθιο, θα έλεγα να μην συντάσσετε αγωγές και μηνύσεις, ...στον ελεύθερό σας χρόνο, αλλά να το αναθέτετε σε κάποιον που γνωρίζει και είναι η δουλειά του αυτή, προκειμένου να αποφύγετε δυσάρεστες εκπλήξεις !

τα διάφορα είδη δικηγόρων και πελατών

  Σήμερα, θα ήθελα να καταθέσω ορισμένες σκόρπιες σκέψεις, για τις διάφορες "φυλές" συναδέλφων και αντίστοιχα τους διάφορους τύπους των πελατών των δικηγορικών γραφείων, απευθυνόμενος κυρίως στους νέους συναδέλφους, με βάση την έως τώρα καριέρα μου, στο δικηγορικό επάγγελμα.
   Η αλήθεια είναι ότι η Νομική Σχολή σε εφοδιάζει με (χρήσιμες) θεωρητικές γνώσεις, ωστόσο η νομική καθημερινότητα πόρρω απέχει από αυτό που μπορεί κανείς να φαντάζεται και μόνον με την άσκηση και μετά, αποκτά κανείς αληθινές εμπειρίες και γνώσεις, που θα τον βοηθήσουν σε αυτό το ψυχοφθόρο και αγχωτικό επάγγελμα.
    Η δικηγορία απαιτεί γερό στομάχι και αν δεν έχεις έτοιμο γραφείο από το μπαμπά-όπως ο γράφων-η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη : ο κύριος όγκος της δικηγορικής ύλης είναι συγκεντρωμένος σε μεγάλα γραφεία-εταιρίες, που διευθύνουν συνήθως άνθρωποι με διασυνδέσεις σε πολιτικά πρόσωπα.
     Παρά τις εξαγγελίες, το δικηγορικό επάγγελμα είναι ακόμα εξαιρετικά "κλειστό" (αν παρατηρήσει κανείς το σήμα του ΔΣΑ, θα δει ότι είναι ένα καθαρά "μασονικό" σύμβολο και αποτελεί ντροπή για όλους-απορώ γιατί δεν το αλλάζουν !).
     Τέλοσπάντων, η βασική διάκριση των δικηγόρων, ως γνωστόν, είναι σε μάχιμους και μη, ανάλογα αν κάνουν παραστάσεις σε Δικαστήρια ή όχι. Υπάρχει ένας πολύ μεγάλος αριθμός δικηγόρων, που εργάζονται σε γραφεία εταιριών ή πηγαίνουν μόνον σε δημόσιες υπηρεσίες για διεκπεραιώσεις, για ελέγχους σε υποθηκοφυλακεία κλπ. ή ακόμα χειρότερα άτομα, που φέρουν μόνον την ιδιότητα, χωρίς να ασκούν το επάγγελμα και ασχολούνται με άλλα πράγματα (οικιακά κ.ο.κ).
      Από κει και μετά, υπάρχει διαφοροποίηση και σε τι είδους υποθέσεις και διαδικασίες, καταθέτεις αιτήσεις και κάνεις παραστάσεις, διότι ορισμένες υποθέσεις (π.χ συναινετικά διαζύγια, εκουσία δικαιοδοσία γενικότερα) είναι πολύ απλές και μόνον διαδικαστικές.
      Για να μην πολυλογώ και με κίνδυνο να θεωρηθώ ακραίος, θα πω ότι τον τίτλο "δικηγόρος" θα έπρεπε κανονικά να φέρουν μόνον όσοι έχουν κάνει έστω μία παράσταση σε ποινικό Δικαστήριο.
      Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οπωσδήποτε οι διάφορες "φυλές" των πελατών, οι οποίες συναρτώνται άμεσα και με τους τύπους των δικηγόρων, διότι ισχύει το "πες μου το δικηγόρο σου να σου πω ποιος είσαι και το αντίστροφο" !
      Σε γενικές γραμμές, οι τύποι που έχω ξεχωρίσει, είναι οι εξής :
-υπάρχουν καταρχάς τα "λαμόγια", οι οποίοι σου λένε : μου χρωστάει ο τάδε χρήματα, πάρτον τηλέφωνο. Θέλουν δηλαδή να χρησιμοποιήσεις τη δικηγορική σου ιδιότητα, την οποία απέκτησες με αίμα, για να πάρουν αυτοί τα λεφτά τους και εσύ..τίποτα !Γενικά, υπάρχουν ΠΟΛΛΟΙ τσαμπατζήδες, που αν δεν πάρεις όλα τα χρήματα προκαταβολικά, δύσκολα θα τα πάρεις κάποτε. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, οι "κύριοι", που τιμούν το λόγο τους, αλλά είναι λίγοι. Η κατηγορία αυτή θέλει πολλή προσοχή, γιατί μπορεί να προκληθεί σημαντική ζημία οικονομική.
-μια υποκατηγορία της πρώτης, είναι και όσοι θέλουν να κάνουν συμφωνίες με βάση το αποτέλεσμα και να μην πληρώσουν ούτε ένα ευρώ, μέχρι τη θετική έκβαση της υπόθεσης ή την είσπραξη των χρημάτων. Πρέπει τουλάχιστον να ζητάτε τα έξοδά σας !
-μία άλλη κατηγορία (δεν ξέρω αν υπάρχουν και σε άλλες Χώρες ή μόνον στην Ελλάδα), είναι εκείνοι που νομίζουν ότι, για να έχει θετική έκβαση η υπόθεσή τους, πρέπει να την αναθέσουν σε δικηγόρο-καθηγητή ή δικηγόρο-βουλευτή ή σε όποιον ακούγεται ότι έχει "διασυνδέσεις" (επειδή έχουμε μάθει στην Ελλάδα να προχωράμε με το "μέσον" και επειδή είμαστε μικρή χώρα και όλοι γνωστοί μεταξύ μας).
-μία υποκατηγορία της προηγούμενης, είναι όσοι δίνουν σημασία μόνον στην εικόνα : που έχει γραφείο, πόσους δικηγόρους απασχολεί, πόσο ακριβός είναι ο καναπές ή το χαλί και άλλα ανούσια πράγματα (π.χ ηλικία του δικηγόρου, αν έχει άσπρα μαλλιά ή όχι χαχα, πόσο ακριβό είναι το κοστούμι κλπ).
     Δυστυχώς στην Ελλάδα (και πιθανόν και αλλού) είσαι ό,τι δηλώσεις και οι πελάτες παρασύρονται από "μεγάλα" και ωραία λόγια, υποσχέσεις και άλλα παραμύθια. Πιστεύω ότι ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί, μετά από μία σύντομη συζήτηση, αν ο δικηγόρος έχει αντίληψη, αν κάνει σωστές ερωτήσεις, αν έχει στοιχειώδεις γνώσεις. Προσωπικά δεν είμαι διατεθειμένος να χαϊδεύω αυτιά, έχω το θάρρος της επιστημονικής μου άποψης και θα την πω, άσχετα αν αρέσει ή όχι.
    Γενικά μιλώντας, οι πιο αντιπαθείς πελάτες, είναι όσοι νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και μάλιστα καλύτερα από το δικηγόρο (!), οι δικομανείς και οι ανασφαλείς-ηττοπαθείς, που σου μεταδίδουν το άγχος τους !
     Αντίστοιχα, ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ είναι αυτοί που λένε : ξέρεις, έχω αυτή την αγωγή εις βάρος μου ή μια μήνυση, ανάλαβέ την, πόσα θες, τόσα, πάρτα και τα αφήνουν όλα πάνω σου, δεν ασχολούνται ή ασχολούνται ελάχιστα με επιμέρους θέματα, είναι συνεργάσιμοι, ακούνε και ακολουθούν !
     Όταν είσαι δικηγόρος, υποτίθεται τουλάχιστον ότι ξέρεις τη δουλειά σου και την κάνεις όπως εσύ νομίζεις καλύτερα, δε χρειάζομαι τον πελάτη να μου πει τι έκανε ένας άλλος δικηγόρος ή τι του είπε ο ξάδερφος, ο φίλος και ο κάθε άσχετος !

     Τέλος, υπάρχουν και αρκετοί, οι οποίοι νομίζουν ότι τα Δικαστήρια μοιράζουν λεφτά, ότι οι αγωγές (αποζημίωσης) είναι μέσον εύκολου πλουτισμού ή θυμούνται λίγο ..αργά παραγεγραμμένες αξιώσεις ή θέλουν να κάνουν αγωγές και μηνύσεις, που είναι -προδήλως- αβάσιμες. Άσχετα, αν πληρώνουν ή όχι, οι περιπτώσεις αυτές, για ένα δικηγόρο που σέβεται τον εαυτό του και το ρόλο του, είναι απλά χάσιμο χρόνου. 

ποιοι εγκληματίες έχουν το "ακαταλόγιστο" και τι συνεπάγεται αυτό

    Κατά καιρούς, ειδικά σε ειδεχθή και σοβαρά αδικήματα (ανθρωποκτονίες, βαριές σωματικές βλάβες, εμπρησμούς κλπ), οι κατηγορούμενοι, όπως μεταδίδουν τα ΜΜΕ, είναι ψυχοπαθείς ή "πουλάνε τρέλα", ζητώντας να εξεταστούν από ψυχίατρο, προκειμένου να τύχουν ευνοϊκής μεταχείρισης.
    Σχετικά πρόσφατη είναι η περίπτωση του μακελάρη στη Νορβηγία, ο οποίος τελικά κρίθηκε ψυχικά υγιής (!), όπως άλλωστε είχε ζητήσει και ο ίδιος, αλλά εκεί οι Νόμοι είναι διαφορετικοί, οπότε ας δούμε τι ισχύει εδώ :
    Ο ποινικός μας Κώδικας ορίζει ότι δεν καταλογίζεται η πράξη στο δράστη ενός εγκλήματος, όταν αυτός δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί το άδικο της συμπεριφοράς του, εξ αιτίας μόνιμης νοσηρής διατάραξης των πνευματικών λειτουργιών ή και λόγω παροδικής διατάραξης της συνείδησης.
    Δεν καταλογίζεται, πρακτικά σημαίνει ότι δεν μπορεί και δεν επιβάλλεται ποινή (φυλάκισης ή κάθειρξης). Διατάσσεται ωστόσο εγκλεισμός σε ψυχιατρείο ή ειδικό χώρο κράτησης εντός φυλακών (δεν θα αναφερθούμε εδώ στη διάρκεια του εγκλεισμού, που δεν είναι αμελητέα, ωστόσο σίγουρα οι συνθήκες κράτησης είναι ευνοϊκότερες απ'ότι στη φυλακή).
     Δικαιολογία αυτής της ρύθμισης είναι ότι προφανώς, εκείνος που δεν μπορεί να καταλάβει ότι έκανε κάτι κακό, δεν μπορεί να αντιληφθεί και το κακό που του επιβάλλεται με την ποινή !
     Σχετικά τώρα με την ανωτέρη ρύθμιση, θα πρέπει να γίνουν οι εξής χρήσιμες παρατηρήσεις :
-Ο Νόμος διακρίνει 2 περιπτώσεις "ακαταλόγιστου" : η μία είναι η μόνιμη ψυχική πάθηση, με οργανικά αίτια (ψυχώσεις, σχιζοφρένειες, μανίες κλπ-δεν είμαι γιατρός) και η άλλη είναι η παροδική εμφάνιση σε άτομα, κατά τ' άλλα υγιή, διαταραχής της συνειδήσεως. Η τελευταία, κατά κανόνα, εμφανίζεται σε άτομα, τα οποία είναι υπό την επήρεια ουσιών (χάπια, ναρκωτικά κλπ-ειδικά σε "νέα" ναρκωτικά- βλ. "άλατα μπάνιου", μίξεις ουσιών κ.ο.κ).
-Η μέθη, για να υπαχθεί, σε αυτή την κατηγορία είναι πολύ δύσκολο, θα πρέπει να μιλάμε για ακραία μέθη. Η "απλή" μέθη, οδηγεί σε μειωμένο καταλογισμό, ήτοι μειωμένη ποινή και μόνον εφόσον ο δράστης δεν ευθύνεται για αυτήν, δεν έφερε δηλ. επίτηδες τον εαυτό του σε κατάσταση μέθης, για να νικήσει αναστολές κλπ.
-Γενικά σε όσες, από τις πιο πάνω, περιπτώσεις, δεν αποδεικνύεται ότι ο δράστης έχει το ακαταλόγιστο, εξετάζεται περαιτέρω, αν έχει μειωμένο καταλογισμό, οπότε του επιβάλλεται μεν "κανονική" ποινή, αλλά ελαττωμένη (περιπτώσεις κατάθλιψης και άλλες ήπιες μορφές ψυχικών παθήσεων).
-Το δικαστήριο μπορεί να διατάξει σχετική πραγματογνομωσύνη, είτε αυτεπάγγελτα, είτε με αίτηση του κατηγορούμενου, ωστόσο ΔΕΝ δεσμεύεται από το πόρισμά της και μπορεί να αποφασίσει αλλιώς !
-Γενικά, το αν ο δράστης είναι τρελός ή πουλάει τρέλα, για να πέσει στα μαλακά, κρίνεται και από τις περιστάσεις του εγκλήματος, τον τρόπο που έδρασε πριν και μετά, τη μεθοδικότητά του, αν επιχείρησε να καλύψει τα ίχνη του ή όχι κ.ο.κ.
-Ειδική πρόβλεψη υπάρχει για του κωφάλαλους εγκληματίες, τους οποίους ο Νομοθέτης, θεωρεί a priori ακαταλόγιστους και μόνον, κατ' εξαίρεση, μπορεί να τους επιβληθεί ποινή ελαττωμένη.
-Αν υποβληθεί ισχυρισμός για έλλειψη καταλογισμού ή μειωμένο καταλογισμό, ορισμένα και με στοιχεία, το Δικαστήριο είναι υποχρεωμένο να αιτιολογήσει τυχόν απορριπτική του κρίση.











 

η αιτία όλων των δεινών της πατρίδας !

   Σήμερα, θέλω να κάνω ένα γενικότερο, πολιτικής φύσεως σχόλιο και για να μην σας κρατώ σε αγωνία, θα αποκαλύψω από την αρχή, ποια θεωρώ την ρίζα του κακού για την Ελλάδα (και όχι μόνον) και την κατάντια της : είναι η ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ φυσικά.
   Μία τόσο ελληνική λέξη, που κρατάει από αρχαιοτάτων χρόνων, διότι φυσικά η δημαγωγία δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο, αλλά διαχρονικό και έχει καταστρέψει κοινωνίες και πολιτισμούς ολόκληρους !
    Η δημαγωγία μπήκε στη ζωή μας το 1981, με την περιβόητη "αλλαγή" (τρομάρα τους) και ο ουσιαστικά ο Ανδρέας Παπανδρέου ή για να ακριβολογούμε ο παπανδρεϊσμός, είναι αυτός που κατέστρεψε τη χώρα, υφαρπάζωντας την εξουσία, με τη δημιουργία ενός αδηφάγου και τεράστιου Κράτους, προκειμένου να κρατά ικανοποιημένους τους πελάτες-ψηφοφόρους.
    Δεν είναι βέβαια μόνον αυτοί που διορίστηκαν, αλλά και επιχειρηματίες κλπ, αυτοί που συνέθεσαν την "αυλή του αυτοκράτορα", αυτοί που έπρεπε με κάθε κόστος να είναι ικανοποιημένοι, προκειμένου να μη χάσουν αυτοί (ΠΑΣΟΚ) την εξουσία !
    Το καλό είναι ότι ο παπανδρεϊσμός μας τελείωσε οριστικά και μπήκε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, ωστόσο τα κατάλοιπά του και οι νοοτροπίες που εξέθρεψε, μας ταλαιπωρούν ακόμα.
     Μετά από ένα γερό τσιμπούσι στην ταβέρνα, έρχεται πάντα ο ..λογαριασμός και αυτόν πληρώνουμε όλοι τώρα, άλλοι δίκαια και άλλοι αδίκως, διότι δε συμμετείχαν στο φαγοπότι.
     Ο τελευταίος εκπρόσωπος του παπανδρεϊσμού, μάλιστα, κέρδισε τις εκλογές με 10% διαφορά, υποσχόμενος στα πρόβατα (επί σφαγή) ότι λεφτά υπάρχουν ακόμα και θα μοιραστούν, όπως έκανε και ο πατέρας του ("τσοβόλα δώστα όλα").
     Οι εγκληματίες αυτοί, μεγαλωμένοι στις ΗΠΑ, προκειμένου να αναρριχηθούν και να γαντζωθούν στην εξουσία, διέλυσαν μία ολόκληρη χώρα και κοινωνία, δημιουργώντας στρατιές κρατικοδίαιτων αργόμισθων, που -ακόμα!- θεωρούν το Κράτος υποχρεωμένο να τους ταΐζει και να τους πληρώνει !
     Δεν είπαν ποτέ την αλήθεια στο λαό, ήθελαν να είναι αρεστοί και όχι ωφέλιμοι (αυτό είναι και το νόημα της δημαγωγίας άλλωστε), έτσι όμως οδηγείται η κοινωνία στο γκρεμό, όταν οι ηγέτες της, πουλάνε "παραμύθι", για να χαϊδέψουν αυτιά ψηφοφόρων και δεν ασχολούνται με τα πραγματικά προβλήματα και πως θα βρουν λύσεις, για ανάπτυξη και πρόοδο ΟΛΩΝ και όχι μίας μερίδας "αυλικών".
      Από την άποψη αυτή -και μπορεί να ακουστεί αιρετικό- θεωρώ τον Κων/νο Μητσοτάκη, έναν από τους λίγους πραγματικούς ηγέτες, έναν αληθινό πολιτικό, που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και που αδικήθηκε όσο κανείς από τα οργανωμένα συμφέροντα των πρασινοφρουρών, που πάλεψαν λυσσαλέα, για να τον ρίξουν, προκειμένου να μην προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, αυτές που καλούμαστε να κάνουμε ..τώρα, με 20 χρόνια καθυστέρηση και επειδή μας επιβάλλεται έξωθεν !
      Όσο και αν θέλουμε, κάποια πράγματα δεν ξεχνιούνται : αναφέρομαι στο '93, με τους σταμουλοκολλάδες να γδύνουν οδηγούς λεωφορείων και να σπάνε τα παρ-πριζ (είχε τύχει να είμαι μέσα σε ένα, καθ' οδόν προς το φροντιστήριο) και τους "αυριανιστές" να βρίζουν χυδαία το Μητσοτάκη παντού, στον ΗΣΑΠ, στις πλατείες, τα καφενεία κλπ.
      Όλα αυτά, επειδή έλεγε την αλήθεια και ήθελα να κάνει πράγματα ωφέλιμα για τον τόπο, αλλά δυσάρεστα σε πολλούς βολεμένους.
       Ας ευχηθούμε η σημερινή τρόϊκά της συγκυβέρνησης να αχθεί στο ύψος των περιστάσεων και να επιβάλλει επιτέλους την κρατική βούληση για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, διότι, αν το '93 ήταν νωρίς, το 2013, ίσως να είναι πολύ αργά !
     

Υ.Γ Δυστυχώς, υπάρχει ένας πολιτικός, που φιλοδοξεί να καλύψει το "κενό" του παπανδρεϊσμού στην Ελλάδα. Δεν χρειάζεται να πω το όνομά του, όλοι καταλαβαίνουμε σε ποιον αναφέρομαι και είναι κρίμα, διότι είναι νέος στο σώμα, αλλά με μυαλά '81








 

Η ιατρική αμέλεια από νομική άποψη

   Οι γιατροί και τα νοσοκομεία, είναι, δυστυχώς και λόγω της φύσεως της εργασίας τους, εκτεθειμένοι, περισσότερο ίσως από όλους, σε αγωγές ηθικής βλάβης και μηνύσεις, επειδή τα -ανθρώπινα- λάθη τους, έχουν σημαντικές και συχνά ολέθριες-μοιραίες συνέπειες !
   Η ιατρική ευθύνη δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια ειδικότερη έκφανση της ευθύνης, που έχει οποιοσδήποτε ζημιώσει άλλον, παράνομα και υπαίτια, να τον αποζημιώσει.
    Στα πλαίσια αυτής της σύντομης παρουσίασης, θα σταθούμε στα εξής σημεία :
-Η ευθύνη του ιατρού, μπορεί να συνίσταται σε α) μη έγκαιρη ή λανθασμένη διάγνωση ή καθόλου διάγνωση ("φύγε, είσαι καλά" και μετά ο ασθενής ..πεθαίνει) β) λανθασμένη μέθοδο θεραπείας (σε μέσα, φάρμακα κλπ) γ) παραπομπή του περιστατικού σε ιατρό ή νοσοκομείο, που δεν έχει τις γνώσεις και τα μέσα, για να το αντιμετωπίσει και δ) ευθύνη από μη παρακολούθηση της πορείας του ασθενούς, μη παροχή συμβουλών τι να κάνει και τι να αποφεύγει κλπ.
-Μαζί με το θεράποντα ιατρό, (συν)ευθύνεται και η ιδιωτική κλινική (ο ιδιοκτήτης, φυσικό ή νομικό πρόσωπο), με βάση την αρχή της πρόστησης και παρόλο που κανένας ιατρός δεν δέχεται εντολές άνωθεν, για το πως να κάνει τη δουλειά του, η Νομολογία μας δέχεται ευθύνη της κλινικής, με το σκεπτικό, ότι αφού κερδίζει από την εργασία του, θα πρέπει να υποστεί και τη ζημία ! Για τα δημόσια Νοσοκομεία, ούτως ή άλλως, δεν τίθεται θέμα, η ευθύνη ανήκει στο Δημόσιο, το οποίο και ενάγεται. Ποινικές ευθύνες έχει βέβαια, κατά 99%, μόνον ο θεράπων ιατρός (μπορεί να είναι και περισσότεροι, με άλλες ειδικότητες).
-Στο ποινικό σκέλος, οι κατηγορίες αφορούν φυσικά, ανθρωποκτονία από αμέλεια, αν προκληθεί θάνατος ή σωματικές βλάβες από αμέλεια, με τις διακρίσεις, που έχουμε δει.
-Στις σχετικές Δίκες, οι μάρτυρες είναι συνήθως και λογικά, ιατροί, διότι μόνον αυτοί έχουν τις ειδικές γνώσεις και μπορούν να κρίνουν αν υπήρξε λάθος ή όχι και να διαφωτίσουν το Δικαστήριο, το οποίο μπορεί να ζητήσει και πραγματογνωμοσύνη.
-Τα ύψη των αποζημιώσεων φυσικά κυμαίνονται, ανάλογα με το βαθμό της βλάβης στην υγεία του ασθενούς και τα τελευταία χρόνια, τα Δικαστήριά μας έχουν αυξήσει τα ποσά σημαντικά : π.χ σε περιπτώσεις ακρωτηριασμών ή μόνιμης αναπηρίας, τα ποσά ανήλθαν σε 400 με 450 χιλιάδες ευρώ !
-Η ευθύνη του γιατρού κρίνεται, όσο το δυνατόν, πιο αντικειμενικά, με την έννοια τι θα έκανε σε ανάλογη περίπτωση, ο μέσος συνετός ιατρός, με βάση τις Αρχές και τους κανόνες της επιστήμης του.
-Τέλος, είναι προφανές ότι θα πρέπει να αποδειχτεί στο Δικαστήριο, η ύπαρξη αιτιώδους συνάφειας μεταξύ πράξης ή παράλειψης του γιατρού και βλάβης του ασθενούς, ότι δηλαδή η βλάβη επήλθε αποκλειστικά ως συνέπεια της ιατρικής αμέλειας και όχι από άλλους λόγους και εκεί επικεντρώνεται και η υπεράσπιση σε ανάλογες περιπτώσεις.






   
   

όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για την αποζημίωση απόλυσης !

   Το ζήτημα αυτό, δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρο, με τις αθρόες, κατά χιλιάδες, απολύσεις, που γίνονται τα τελευταία χρόνια, ένεκα της οικονομικής κρίσης.
    Για να είναι έγκυρη η απόλυση, θα πρέπει, όπως έχουμε ξαναπεί, ο εργαζόμενος να λάβει το σχετικό έγγραφο, μαζί με την αποζημίωση, η οποία υπολογίζεται ως εξής :
α) Για τους μισθωτούς-υπαλλήλους
-1 μισθός, εφόσον έχουν συμπληρωθεί 2 μήνες υπηρεσίας (στον ίδιο εργοδότη, εννοείται).
-2 μισθοί, για ένα χρόνο υπηρεσίας και πάνω
-3 μισθοί, για 4 χρόνια και πάνω
-4 μισθοί για 6 χρόνια και πάνω
-5 μισθοί για 8 χρόνια και πάνω
-6 μισθοί για 10 χρόνια και πάνω και στη συνέχεια, για κάθε επιπλέον χρόνο υπηρεσίας, προστίθεται ένας μισθός, με ανώτατο όριο τους 24 μισθούς (για 28 χρόνια υπηρεσίας, στον ίδιο εργοδότη).
β) Για εργάτες-ημερομίσθιους
-5 ημερομίσθια, για 2 μήνες υπηρεσίας
-7 ημερομίσθια, για 1 χρόνο και πάνω
-13, για 2 χρόνια και πάνω
-26, για 5 χρόνια και πάνω
-52, για 10 χρόνια και πάνω
-75, για 15 χρόνια και πάνω και
-91 ημερομίσθια, για όσους έχουν συμπληρώσει 20ετία (παρατηρούμε ότι και εδώ οι εργάτες είναι "ριγμένοι"..).
     Η αποζημίωση καταβάλλεται εφάπαξ, εφόσον δεν υπερβαίνει τα 6 μηνιάτικα, ενώ αν είναι μεγαλύτερη, καταβάλλεται το μέχρι τους 6 μήνες ποσόν και το υπόλοιπο δύναται να καταβληθεί σε 3μηνιαίες δόσεις, οι οποίες δεν μπορεί να είναι κατώτερες από 3 μηνιάτικα έκαστη (εκτός φυσικά αν το υπόλοιπο είναι μικρότερο).
     Στο σημείο αυτό θα πρέπει να γίνουν οι εξής πολύ χρήσιμες παρατηρήσεις :
-το μηνιάτικο της αποζημίωσης, υπολογίζεται με βάση τις αποδοχές του τελευταίου μήνα, υπό καθεστώς πλήρους απασχόλησης (μισθός, επιδόματα, υπερωρίες, νυχτερινά κλπ, εφόσον παρέχονται σε τακτική βάση), πολλαπλασιάζεται επί τους αντίστοιχους μήνες (ανάλογα με την προϋπηρεσία, κατά τις ως άνω διακρίσεις) και προστίθεται επί του γινομένου, άλλο 1/6.
-δε δικαιούται αποζημίωσης ο υπάλληλος, που απολύεται ένεκα ποινικού αδικήματος, εκτός αν μετά αθωωθεί, οπότε η αξίωσή του "αναβιώνει".
-παρέχεται πλέον η δυνατότητα στον εργοδότη, να μειώσει στο μισό την οφειλόμενη αποζημίωση, εφόσον προειδοποιήσει εγγράφως τον εργαζόμενο, ως εξής :
-για όσους έχουν υπηρετήσει από 1 έως 2 χρόνια, 1 μήνα πριν.
-για 2 έως 5 χρόνια, 2 μήνες πριν.
-για 5 έως 10 χρόνια, 3 μήνες πριν.
-για 10 έως 15 χρόνια, 4 μήνες πριν.
-για 15 έως 20 χρόνια, 5 μήνες πριν και
-για όσους εργάζονται συνεχώς για πάνω από 20 έτη, 6 μήνες πριν.


Προβλέπεται επίσης, για όσους έχουν συμπληρώσει 15 χρόνια εργασίας στον ίδιο εργοδότη ή έχουν συμπληρώσει το ηλικιακό όριο σύνταξης και σε κάθε περίπτωση τα 65 χρόνια, να αποχωρήσουν από την εργασία τους, με τη σύμφωνη γνώμη του εργοδότη, λαμβάνοντας το μισό της κανονικής αποζημίωσης.

Επίσης όσοι έχουν τις προϋποθέσεις για πλήρη σύνταξη γήρατος, μπορούν να απομακρύνονται (μισθωτοί) ή να αποχωρούν οικειοθελώς (εργάτες, αλλά και μισθωτοί), λαμβάνοντας τη μισή ή το 40% της αποζημίωσης (ανάλογα αν δεν έχουν ή έχουν επικουρική ασφάλιση).

 Αυτά είναι τα βασικότερα ζητήματα, που αφορούν την αποζημίωση απόλυσης και ισχύουν, τη στιγμή που γράφονται, διότι ήδη ακούγεται ότι η τρόϊκα πίεζει για αλλαγές και εδώ και για μικρότερες αποζημιώσεις.

Τέλος, να πούμε ότι σε περίπτωση που δεν καταβληθεί αποζημίωση ή καταβληθεί μικρότερη (όχι πάντως από λάθος), η απόλυση είναι άκυρη, με ότι αυτό συνεπάγεται (όπως έχουμε πει, στην σχετική ανάρτηση), αλλά ο απολυθεί οφείλει να κινηθεί γρήγορα, διότι οι σχετικές αξιώσεις, παραγράφονται σχετικά σύντομα (σε 3 ή 6 μήνες, ανάλογα με ποιες θα ασκήσει) !

υ.γ το ίδιο ισχύει, δηλ. ακυρώνεται η απόλυση και αν καθυστερήσουν οι δόσεις της αποζημίωσης, πόσω μάλλον αν δεν τηρηθεί το χρονοδιάγραμμα εξόφλησης !













 

τι είναι αντιποίηση Αρχής και πως τιμωρείται

   Το αδίκημα της αντιποίησης Αρχής, επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο τελευταία, λόγω της συμπεριφοράς των κατά τόπους "Χρυσών Αυγών", ..σε πανηγύρια και λαϊκές αγορές.
    Το σχετικό άρθρο του Ποινικού Κώδικα, αναφέρει ότι όποιος με πρόθεση αντιποιείται την άσκηση κάποιας δημόσιας, δημοτικής ή κοινοτικής υπηρεσίας, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι 1 έτος ή με χρηματική ποινή.
    Αντιποίηση δηλαδή σημαίνει άσκηση εξουσίας ή αρμοδιότητας, την οποία δεν έχω (και προφανώς γνωρίζω ότι δεν την έχω-εξού και η πρόθεση), αλλά ανήκει σε άλλον, ο οποίος είναι και ο μόνος αρμόδιος να την ασκήσει, σύμφωνα με το Νόμο.
    Δεν αρκεί να δηλώνει ή να εμφανίζεται κάποιος σε τρίτους ως π.χ αστυνομικός, χωρίς να είναι, αλλά απαιτείται να πράξει κάποια ενέργεια, που ανάγεται στα αστυνομικά καθήκοντα, όπως έκαναν οι άνθρωποι αυτοί με τις μαύρες μπλούζες, ζητώντας από μικροπωλητές να τους επιδείξουν άδειες παραμονής και άδειες μικροπωλητή (δεν περιορίστηκαν βέβαια σε αυτό, αλλά τους δίκασαν και επί τόπου -είναι πλαστό, ακούστηκε κάποιος να λέει !- και επέβαλαν και ποινές-χαχα).
     Η διάταξη εφαρμόζεται και σε όσους κάνουν τους δικηγόρους, χωρίς να είναι, εμφανιζόμενοι σε Δίκες κλπ, αλλά και σε όσους κάνουν τους ιερείς, κάθε γνωστής στην Ελλάδα θρησκείας και όχι μόνον της επικρατούσας (και ορθής: προσωπική πίστη).
      Κάνω εδώ μία παρένθεση, για να αναφέρω ένα τραγελαφικό περιστατικό, όταν αρεοπαγίτες έστειλαν στον Εισαγγελέα δικηγόρο, επειδή ..τόλμησε να παρασταθεί ενώπιόν τους, χωρίς να είναι δικηγόρος παρ' αρείω πάγω !
       Η κατηγορία περί αντιποίησης δικηγορικού επαγγέλματος, φυσικά κατέρρευσε, αφού ήταν δικηγόρος (προφανώς δεν του περίσσευαν τα 1.500 ευρώ, που απαιτούνται, για να πάρεις "προαγωγή", από το Εφετείο στον Άρειο Πάγο).
       Εκτός από την αντιποίηση Αρχής, που είδαμε και προϋποθέτει πραγματική άσκηση εξουσίας, που δε μας ανήκει, υπάρχει και η αντιποίηση ..στολής : όποιος δημόσια και χωρίς δικαίωμα φοράει στολή ή άλλο διακριτικό σημείο κρατικού ή θρησκευτικού λειτουργού ή φέρει παράσημο ή άλλο τίτλο, που δε δικαιούται να φέρει, τιμωρείται με φυλάκιση έως 6 μήνες ή με χρηματική ποινή.
        Για να καταλάβουμε τις διαβαθμίσεις και τις διαφορές : αν εγώ, με πολιτικά, δηλώσω απλά σε άλλον ότι είμαι αστυνομικός, δε διαπράττω έγκλημα, αν όμως πάω σε κατάστημα με πολιτικά και ζητήσω άδειες και γενικά να κάνω (αστυνομικό) έλεγχο (άσχετα μάλιστα αν δηλώσω ότι είμαι αστυνομικός ή όχι !), τότε διαπράττω αντιποίηση Αρχής, αν τώρα φοράω και αστυνομική στολή, θεωρώ ότι πρέπει να διωχθώ και για τα 2 αδικήματα : αντιποίηση Αρχής, αλλά και στολής.  Αν τέλος φορέσω στολή ναυάρχου (με τα απαραίτητα παράσημα εννοείται) και κόβω βόλτες στην Ομόνοια, τότε θα τιμωρηθώ μόνον για αντιποίηση στολής.

τι είναι η νομική πλάνη και τι η πραγματική (πλάνη)

   Δύο συχνά εμφανιζόμενοι υπερασπιστικοί ισχυρισμοί, στην ποινική Δίκη, είναι και οι ισχυρισμοί της πραγματικής ή/και της νομικής πλάνης, οι οποίοι, αν γίνουν δεκτοί, οδηγούν σε απαλλαγή-αθώωση του δράστη-κατηγορούμενου εγκληματικής συμπεριφοράς.
    Ας δούμε τι είναι η καθεμία από τις δύο "πλάνες", ΄ξεκινώντας από τη νομική (ανάποδα, γιατί στο Νόμο, αναφέρεται πρώτα η πραγματική) :
    Νομική πλάνη υπάρχει όταν ο δράστης ενός εγκλήματος νόμιζε ότι έχει δικαίωμα να τελέσει την πράξη, ότι η συμπεριφορά του δηλαδή δεν είναι άδικη και μόνον εφόσον, η πλάνη αυτή, κριθεί από το Δικαστήριο δικαιολογημένη ("συγγνωστή", όπως είναι ο νομικός όρος) !
    Η πρόβλεψη αυτή είναι εξαίρεση, από το γνωστό σε όλους κανόνα ότι "άγνοια Νόμου δεν συγχωρείται", ότι όλοι οφείλουν να ξέρουν ποιες πράξεις είναι αξιόποινες και ποιες όχι και να αποφεύγουν τις πρώτες.
     Δικαιολογείται, αφενός από το γεγονός ότι δεν είναι δυνατόν να επιβληθεί ποινή σε κάποιον, ο οποίος ενήργησε καλόπιστα, θεωρώντας ότι η συμπεριφορά του επιτρέπεται από το Νόμο και αφετέρου, από το γεγονός ότι η Νομοθεσία είναι συχνά πολυδαίδαλη, ευμετάβλητη και δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ευχέρεια να γνωρίζουν, ανά πάσα στιγμή, τι ισχύει και τι όχι !
      Ο ισχυρισμός του κατηγορουμένου ότι "δεν ήξερα ότι απαγορεύεται" ή "νόμιζα ότι είναι νόμιμο", θα κριθεί με βάση τις ατομικές του ιδιότητες (π.χ ηλικία, επάγγελμα, μόρφωση κλπ).
       Έτσι π.χ ένας δικηγόρος, δύσκολα θα μπορούσε να προτείνει αυτό τον ισχυρισμό ή ένας επαγγελματίας, στο δικό του τομέα : ο γιατρός του ΕΣΥ, δεν μπορεί να μην ξέρει ότι απαγορεύεται να απασχολείται παράλληλα σε ιδιωτική κλινική ή ο μηχανικός δεν μπορεί να μην ξέρει τους όρους και τις προϋποθέσεις δόμησης (καλύτερα και από ..δικηγόρους) !
       Να αναφέρουμε ενδεικτικές περιπτώσεις ανάλογων ισχυρισμών, από τη Νομολογία : σωφρονιστικός υπάλληλος, υποστήριξε ότι νόμιζε ότι είχε δικαίωμα να εισάγει όπλα στη φυλακή, θεωρώντας ότι η απαγόρευση ισχύει μόνον για τα κελιά, για τους κρατουμένους (απορρίφθηκε με αντίθετη μειοψηφία όμως), εκδότης επιταγής που δεν πληρώθηκε, λόγω ανάκλησης, νόμιζε ότι είχε δικαίωμα να δώσει εντολή μη πληρωμής, κατηγορούμενος για υπεξαίρεση, είπε ότι είχε αντίθετη απαίτηση και νόμιζε ότι επιτρέπεται, υπόχρεος σε υποβολή δήλωσης "πόθεν έσχες" (επίκαιρο), νόμιζε ότι δεν είχε υποχρέωση, έχοντας μάλιστα ρωτήσει και δικηγόρο (αυτό το λένε οι περισσότεροι, ότι συμβουλεύτηκα δικηγόρο πριν και είναι χρήσιμο !)
       Πραγματική τώρα πλάνη, σημαίνει ότι ο κατηγορούμενος αγνοεί πλήρως τα στοιχεία της πράξης, που συνιστούν έγκλημα ή τα εννοεί εσφαλμένα-διαστρεβλωμένα, ξέρει δηλαδή ότι η πράξη συνιστά έγκλημα γενικά, αλλά όχι στην περίπτωσή του, τρόπον τινά.
       Η κλασική περίπτωση πραγματικής πλάνης, είναι όταν ο κατηγορούμενος για αποπλάνηση ανηλίκου, ισχυρίζεται ότι δε γνώριζε την πραγματική ηλικία του θύματος, αλλά νόμιζε (ή του είπε) ότι είναι μεγαλύτερο !
       Η διαφορά εδώ, από τη νομική πλάνη, είναι ότι ο ισχυρισμός θα κριθεί, όχι από τις ατομικές ιδιότητες του δράστη, αλλά με βάση το μέσο άνθρωπο και πως ο τελευταίος θα ενεργούσε, υπό αντίστοιχες συνθήκες (π.χ κοπέλα που αντικειμενικά έχει πρόωρη ανάπτυξη, ντύνεται δυσανάλογα με την ηλικία της και φαίνεται μεγαλύτερη..).
        Μία άλλη, "τρανταχτή" περίπτωση, είναι όταν κάποιος παίρνει ένα αντικείμενο (ρούχο, τσάντα κλπ) από άλλον, νομίζοντας ότι είναι δικό του, επειδή έχει ακριβώς το ίδιο ή παρόμοιο, οπότε δεν έχουμε κλοπή, διότι ο δράστης αγνοεί ότι αφαιρεί ξένο πράγμα.
        Ο Νόμος προβλέπει μάλιστα και την περίπτωση, όπου η εσφαλμένη εντύπωση του δράστη, οφείλεται σε δικιά του αμέλεια, οπότε θα τιμωρηθεί για το αντίστοιχο έγκλημα εξ αμελείας, αν φυσικά προβλέπεται κάτι αντίστοιχο (στο παράδειγμά μας, δεν υπάρχει αποπλάνηση ..εξ αμελείας).
        Επίσης, σημαντικό είναι, ότι δεν καταλογίζονται στο δράστη και οι επιβαρυντικές περιστάσεις, όταν αυτός τις αγνοεί, έτσι π.χ αν κλέψω έναν πίνακα ζωγραφικής, αγνοώντας την πραγματική του αξία (που ανέρχεται σε 200.000 ευρώ) και θεωρώντας τον "μούφα", δεν πρέπει να διωχθώ για κακουργηματική κλοπή (λόγω αξίας) αλλά για απλή-πλημμεληματική !
        Τέλος, μερικά ακόμα παραδείγματα ισχυρισμών πραγματικής πλάνης, από τη Νομολογία, είναι : ο ισχυρισμός εκδότη ακάλυπτης επιταγής, ότι η επιταγή δεν πληρώθηκε, διότι κάποιος άλλος πήρε τα χρήματα από το λογαριασμό (π.χ συνδικαιούχος), χωρίς να το ξέρει, ο ισχυρισμός ταξιτζή ότι το άτομο που μετέφερε, δεν ήξερε ότι είναι λαθρομετανάστης, ο ισχυρισμός αποθηκάριου ότι τα προϊόντα, που τακτοποιεί, δεν ήξερε ότι αποτελούν προϊόντα λαθρεμπορίας, ο ισχυρισμός κυνηγού ότι θεωρούσε ότι βρίσκεται σε περιοχή, όπου επιτρεπόταν το κυνήγι κ.ο.κ.
       Σε γενικές γραμμές και μιλώντας στατιστικά, πιο πολλές πιθανότητες έχει να γίνει δεκτός ισχυρισμός πραγματικής, παρά νομικής πλάνης !

πως κερδίζονται οι Δίκες !

   Δεν έγραψα "πως κερδίζω τις Δίκες", γιατί πρέπει να είμαστε ταπεινοί ! Τα παρακάτω πραγματικά περιστατικά είναι 100 % αληθινά και προέρχονται από μία αστική Δίκη, η οποία έγινε περί τα μέσα Μαΐου 2012. Εκπροσωπούσα τον εναγόμενο και η απόφαση βγήκε στις 10/8 και απέρριψε την αγωγή (τα ονόματα των διαδίκων, ο αριθμός της απόφασης κλπ είναι στη διάθεση οποιουδήποτε).
    Η ενάγουσα ισχυριζόταν ότι είχε συνάψει ερωτική σχέση με τον εντολέα μου (λεπτομέρεια : ήταν 15 + χρόνια μεγαλύτερη, χήρα με παιδιά μεγάλα), ότι ο τελευταίος της απέσπασε διάφορα χρηματικά ποσά, δήθεν παραπειστικά και ζητούσε, μαζί με ηθική βλάβη, σχεδόν 60.000 ευρώ !!
     Το μυστικό, πιστεύω, για να κερδίσεις τον αντίδικο είναι να καταλάβεις τα αδύνατα σημεία του, που "χωλαίνει" και να τα εκμεταλλευτείς υπέρ σου : αυτό ενίοτε μπορεί να σημάνει ότι θα κερδίσεις, ακόμα και αν ο άλλος, κατά βάση, έχει δίκιο... .
      Στην υπόθεσή μας, ήταν φανερό ότι η αντίδικος είχε πρόβλημα στο πως θα αποδείξει τους ισχυρισμούς της : μιλούσε για SMS, συνομιλίες σε "ανοιχτή ακρόαση", εξομολογήσεις σε φίλες κλπ.
      Πατώντας (κυριολεκτικά) εκεί, περάσαμε στην αντεπίθεση και είπαμε ότι τα αποδεικτικά μέσα αυτά είναι παράνομα (απόρρητο επικοινωνιών κλπ) και απειλήσαμε ότι θα προβούμε σε μηνύσεις και αγωγές, με τη σειρά μας. Αυτή ήταν η βασική γραμμή, βέβαια, δεν είπαμε μόνον αυτό.
       Το αποτέλεσμα ήταν καλύτερο, πέραν κάθε φαντασίας : η αντίδικος (κατόπιν συνεννόησης με τη δικηγόρο της, προφανώς) δεν κατέθεσε καν όλα τα στοιχεία που είχε, δεν συμπλήρωσε καν το φάκελλό της, όπως πρέπει, εντός 3 ημερών, με γραμμάτια, χαρτόσημα κλπ..μιλάμε δηλαδή για ΑΤΑΚΤΗ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ, υπό το φόβο ότι θα προβούμε σε αντίποινα !
        Δεν προσκόμισε ούτε καν τις αποδείξεις της τράπεζας, που αποδείκνυαν -πλήρως- την κατάθεση σε λογαριασμό του πελάτη μου ! (αυτές από μόνες τους βέβαια δεν αρκούν, πρέπει να αποδειχτεί και για ποιο λόγο δόθηκαν τα χρήματα, αν έπρεπε να επιστραφούν και πότε).
        Η αλήθεια είναι πως όταν είδα την αντίδικο, τη μάρτυρά της και κυρίως τη δικηγόρο της, με ντύσιμο παραλίας ("ψαράδικα" παντελόνια κλπ), είπα μέσα μου : "αν χάσω από αυτές, θα πρέπει να κάψω το πτυχίο μου και να πάω να φυλάω πρόβατα" (χαχα).
        Η απόφαση βέβαια κινείται λιγάκι στα όρια του παραλόγου : αντί να απορρίψει την αγωγή ως αναπόδεικτη, την απέρριψε λόγω αοριστίας, ήτοι για τυπικούς λόγους (είχαμε και εμείς ένσταση αοριστίας, αλλά όχι στο ίδιο σημείο) !!
         Και τα παράλογα όμως έχουν την εξήγησή τους : Η πρόεδρος (η οποία τυχαίνει να υπήρξε συμφοιτήτριά μου), θέλοντας, πιστεύω, να προστατεύσει την ενάγουσα, από τυχόν δικές μας μηνύσεις και αγωγές, ούσα γυναίκα και η ίδια, έδωσε αυτή τη λύση, για να "εκτονώσει" την κατάσταση και να μη δοθεί συνέχεια στη διαμάχη, συνέχεια φυσικά που κανείς δεν επιθυμούσε εξαρχής !
         Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι οι απειλές μας υπήρξαν ψεύτικες και "ψαρωτικές" (ακόμα και για την πρόεδρο-χαχα), διότι θα μπορούσαν να γίνουν πράξη, είχαν δηλαδή έρεισμα, αλλιώς δεν πιστεύω ότι θα συνέβαιναν όλα αυτά και δεν θα γίνονταν η αντίδικος "καπνός" !
         Στην περίπτωσή μας, ισχύει πλήρως η έκφραση "έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα", διότι ο εντολέας μου απαλλάχτηκε από έναν "βραχνά", ύψους 60.000 ευρώ και μάλιστα σχεδόν ανώδυνα και αναίμακτα !!
         Το ηθικό δίδαγμα για την αντίδικο, ήταν ότι πρέπει να βρει κάποιον στην ηλικία της και το γενικότερο ότι "καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση".
          Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι η ικανότητα του δικηγόρου να βρίσκει τα δυνατά σημεία του πελάτη του και τα αδύνατα του αντιπάλου-αντιδίκου, είναι ένα ταλέντο, με το οποίο γεννιέσαι και το καλλιεργείς, ή το'χεις ή δεν το'χεις, πουθενά δε διδάσκεται και από την άποψη αυτή, αισθάνομαι τυχερός.
          Όποιος/α με επιλέξει για δικηγόρο του/της, θέλω να πιστεύω ότι δεν θα χάσει, όσο υπεροπτικό και αν ακούγεται αυτό. Μιλάμε πάντα για υποθέσεις, όπου υπάρχει αντιδικία, αντίθεση και ανταλλαγή επιχειρημάτων, που είναι και οι πιο ενδιαφέρουσες !

Υ.Γ : εξυπακούεται ότι κάθε υπόθεση χρειάζεται διαφορετική προσέγγιση και διαφορετική στρατηγική, γι' αυτό μη μου πει κάποιος "έκανα ό,τι λες και έφαγα τα μούτρα μου" ! (χαχα)
         



         

ιδέες για μέτρα ανάπτυξης και ανόρθωσης του Ελληνικού Κράτους

    Επειδή, όπως φαίνεται, το πακέτο των 11,5 δις, θα είναι το τελευταίο πακέτο περικοπών και αναγκαία, θα ξεκινήσει μετά η συζήτηση για τα μέτρα ανάπτυξης, θα ήθελα, στο μέτρο του δυνατού, να συνεισφέρω στο δημόσιο διάλογο και να προτείνω τα εξής :
1) Θέσπιση κινήτρων (φορολογικών κλπ), ώστε οι έλληνες εφοπλιστές να φέρουν ΟΛΑ τα ελληνόκτητα πλοία, υπό ελληνική σημαία ! Είναι ντροπή τα ελληνικά πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες του κόσμου, φέροντας σημαίες "ανύπαρκτων" κρατών και να μην κυματίζει σε αυτά η γαλανόλευκη και να χάνει το κράτος σημαντικότατα έσοδα.
2) Άμεση επαναφορά της υπαίθριας διαφήμισης, με ψήφιση νέου θεσμικού πλαισίου ! Η διαφήμιση είναι η λοκομοτίβα της ανάπτυξης των επιχειρήσεων και της οικονομίας και θα αποφέρει σημαντικά έσοδα, στους υπό κατάρρευση Δήμους.
3) Εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Χώρας, με έρευνες για πετρέλαια και άλλα μεταλλεύματα, επέκταση των αιολικών και φωτοβολταϊκών πάρκων.
4) Εξίσωση των αμοιβών και όρων εργασίας μεταξύ Δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, για παροχή ισάξιας και παρόμοιας εργασίας, για να αποθαρρυνθεί το κύμα προσλήψεων στο Δημόσιο.
5) Άμεση και πλήρης ιδιωτικοποίηση όλων των υπό κρατικό έλεγχο επιχειρήσεων, ώστε να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
6) Θέσπιση ως κακουργήματος, με αυστηρές ποινές (έως ισόβια) για όσους προμηθευτές του δημοσίου υπερτιμολογούν προϊόντα, υπηρεσίες και έργα.
7) Πιθανώς ανάθεση σε ιδιώτες του έργου της αξιολόγησης των προσφορών, σε έργα και προμήθειες, ώστε το Δημόσιο να αγοράζει σε τιμές αγοράς και όχι ..τρωκτικών.
8) Προκήρυξη διεθνούς διαγωνισμού και πρόσκληση σε ξένους επενδυτές, ώστε να δημιουργηθεί στην Ελλάδα επιτέλους εγχώρια αυτοκινητοβιομηχανία, για να υπάρξουν θέσεις εργασίας και να μην φεύγει -σημαντικό- συνάλλαγμα έξω.
9) Πάταξη της λαθρεμπορίας και του παρεμπορίου.
10) Επανεκκίνηση της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας.
11) Διευκόλυνση της εισόδου τουριστών στη χώρα και προβολή του τουριστικού προϊόντος σε όλο τον κόσμο.
12) Αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος με ενιαίους, χαμηλούς συντελεστές (της τάξης του 10% με 20%).
13) Κατάργηση των αποδείξεων και θέση σε εφαρμογή on-line συστήματος, όπου θα καταχωρείται κάθε συναλλαγή, την ώρα που γίνεται (π.χ σήμερα εισέπραξα 100 ευρώ), ώστε να παταχθεί η φοροδιαφυγή.
     Φυσικά δε διεκδικώ δάφνες, ούτε το παίζω ειδικός, αλλά αυτές είναι μερικές ιδέες για αναπτυξιακά μέτρα, που έχω και θεώρησα χρέος μου να τις μοιραστώ, ενόψει της προσπάθειας που πρέπει να γίνει, για να καταστεί η Ελλάδα πάλι ισχυρή και ισοδύναμη, στο διεθνές στερέωμα. Τα περισσότερα από αυτά, ίσως έχουν ξαναειπωθεί, αλλά είναι επιτέλους καιρός να γίνουν πραγματικότητα και μάλιστα ΑΜΕΣΑ !

η κρίση ως Ευλογία και όχι κατάρα

   Είναι γνωστό ότι κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, ότι "ουδέν κακόν αμιγές καλού" κλπ, έτσι και η οικονομική κρίση, που μαστίζει τη Χώρα, δεν έχει μόνο αρνητικές πλευρές, αλλά και πολλές (ίσως περισσότερες) θετικές !
   Εξάλλου, στην πλούσια ελληνική γλώσσα, η λέξη "κρίση" έχει διττή-διπλή σημασία, εκτός από την παραπάνω, που βιώνουμε όλοι, έχει και την έννοια της αξιολόγησης ("πως το κρίνεις αυτό" ; "κρίση του Δικαστηρίου", "κρίσεις στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφαλείας" κ.ο.κ).
   Με άλλα λόγια, η κρίση αποτελεί ένα "ξεσκαρτάρισμα", μία ευκαιρία να διαχωριστεί η ήρα από το στάρι, να αξιολογήσουμε τι κάναμε λάθος και φτάσαμε εδώ και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε για να αντιστραφεί η κατάσταση.
    Το πως φτάσαμε εδώ είναι λίγο πολύ γνωστό : πελατειακό Κράτος, αποβιομηχάνιση και έλλειψη παραγωγής, υπερβολικά μεγάλο και σπάταλο Δημόσιο, υπερδανεισμός, αφιλόξενο περιβάλλον για επενδύσεις, κρατικοδίαιτοι "επιχειρηματίες", διαφθορά, απάτη-κλοπή δημοσίου χρήματος και κοινοτικών κονδυλίων, ατιμωρησία και μη εφαρμογή των Νόμων, αδυναμία ή ανικανότητα να προχωρήσουν οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και αποκρατικοποιήσεις, πολιτικοί ηγέτες κατώτεροι των περιστάσεων, που δεν κοιτάνε το καλό της πατρίδας, αλλά πως θα βολέψουν κολλητούς και παρατρεχάμενους κ.ο.κ.
   Χρειάστηκε να έρθουν ξένοι, για να μας πουν τι πρέπει να γίνει, πράγματα αυτονόητα, που όμως κανείς δεν τα έβλεπε, διότι είχε βολευτεί στην ψεύτικη ευδαιμονία του δανεικού χρήματος, το οποίο νομίζαμε ότι είναι ..αστείρευτο !
    Είναι η τελευταία μας ευκαιρία ίσως να κάνουμε επιτέλους τις αναγκαίες αλλαγές και είναι λυπηρό ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, λαϊκιστές και δημαγωγοί, που αντιδρούν και θέλουν να συνεχιστεί ένα θλιβερό κατεστημένο, που μας κατάντησε περίγελο σε όλον τον κόσμο, όλα τα μέσα ενημέρωσης του κόσμου να μιλάνε για τη χρεωκοπημένη Ελλάδα και να μας οικτίρουν.
     Έχουν γίνει σημαντικά θετικά βήματα, αλλά πρέπει αυτή η προσπάθεια να φτάσει στο τέρμα, διότι αν μείνει μισή, σε λίγο θα έχουμε πάλι τα ίδια, θα'ναι σαν να μην έγινε τίποτε !
     Επειδή πολύς κόσμος δοκιμάζεται και υποφέρει από την κρίση, η οποία χτυπάει αδιακρίτως επί δικαίων και αδίκων, οφείλουμε να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση στο συνάνθρωπο, ο καθένας από τη θέση του : δεν είναι δυνατόν π.χ οι καρκινοπαθείς να μένουν χωρίς φάρμακα ή τα σχολεία χωρίς βιβλία, πρέπει να υπάρξουν προτεραιότητες στην αντιμετώπιση αναγκών και η υγεία και η παιδεία, ασφαλώς προηγούνται.
     Είναι θλιβερό την ώρα που άνθρωποι αυτοκτονούν, υπό την πίεση χρεών, λιμοκτονούν ή δεν έχουν πρόσβαση στην υγεία, ορισμένοι "συνάνθρωποι" να απεργούν, να κλείνουν δρόμους κλπ., επειδή θα παίρνουν π.χ 1.700 το μήνα και όχι 2.000 !
      Η Δικαιοσύνη και το Σύνταγμα, επιβάλλουν ο καθένας να συνεισφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις του και οι περικοπές να ξεκινούν και να είναι μεγαλύτερες στους έχοντες και κατέχοντες και μικρότερες ή μηδενικές στα χαμηλά κλιμάκια.
       Η απόφαση του Προέδρου της Δημοκρατίας να μειώσει το μισθό του, κίνηση που έπρεπε να είχε γίνει από καιρό, κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση και μακάρι να βρει μιμητές.
       Εξάλλου, οι οικονομικές ανισότητες και κοινωνικές αδικίες, είναι που εκτρέφουν θλιβερά φαινόμενα βίας, ρατσισμού και ακροτήτων.
       Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι ο εχθρός δεν είναι ο γείτονας, ο άλλος, αλλά εμείς και μόνον, μέσα μας θα βρούμε τον εχθρό, που πρέπει να πολεμήσουμε και να αλλάξουμε εμείς πρώτοι, για να αλλάξει και η κατάσταση, που ζούμε.
        Τα πρώτα σημάδια υπέρβασης της κρίσης είναι εδώ ήδη (μείωση ελλειμάτων κλπ.) και ακούγονται δειλά-δειλά ολοένα και περισσότερες φωνές συμπαράστασης από το εξωτερικό, διότι αναγνωρίζουν τις θυσίες των Ελλήνων.
        Για να πιάσουν τόπο όμως οι θυσίες, πρέπει -επαναλαμβάνω- να φτάσουμε στο τέλος, να μην υπάρχουν πισωγυρίσματα, αμφιβολίες κλπ., να μη βγάλουμε ξανά μόνοι μας τα μάτια μας και επιστρέψουμε σε επίπεδα διαβίωσης τριτοκοσμικής Χώρας, διότι φοβάμαι ότι κάποιοι ζουν ακόμα "εκτός τόπου και χρόνου", παραμένουν αγκυλωμένοι σε θλιβερά προνόμια, χωρίς νόημα και λογική και αντιμετωπίζουν το Δημόσιο χρήμα, τα χρήματα των φορολογουμένων, ως ίδιο, έχοντας προκλητικές αμοιβές (αναφέρω ενδεικτικά τον πρόεδρο της Τ.τ.Ε), σε τόσο χαλεπούς καιρούς, κάνοντας διορισμούς φίλων και συγγενών, δημιουργώντας απίθανες επιτροπές και Δ.Σ και γενικά συνεχίζοντας τις αλόγιστες σπατάλες.
    Και ένα γενικό σχόλιο : όσο το όνειρο του Έλληνα θα είναι το βόλεμα, ο διορισμός στο Δημόσιο, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει, οι Έλληνες ποτέ δεν ήταν έτσι, ήταν "πολυμήχανοι" (βλ. Οδυσσέας), έξυπνοι, τολμηροί, πρωτοπόροι και επεκτατικοί (1η δύναμη στην παγκόσμια ναυτιλία, Μέγας Αλέξανδρος κ.ο.κ), αυτές τις ιδιότητες πρέπει να αναπτύξουμε, όχι για "αρπαχτές" και απάτες, αλλά για ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ.
      









 

μερικές σκέψεις για την υπόθεση της (σιγανο)παπαδιάς

    Η δολοφονία του ιερέα, από τον εραστή της γυναίκας του-παπαδιάς, ασφαλώς υπήρξε μια υπόθεση, που συντάραξε την κοινή γνώμη, παρ' όλο που παρόμοια εγκλήματα, κάθε άλλο παρά σπάνια είναι !
   Η ιδιαιτερότητα της υπόθεσης έγκειται ασφαλώς στο ότι μιλάμε για οικογένεια ιερέως, οικογένειες, που δεν απασχολούν γενικά, με τέτοια θέματα το πανελλήνιο : δεν θα σταθώ εδώ στο τι χρώμα στηθόδεσμο φορούσε η παπαδιά, ούτε στο πόσο καριόλα είναι (όπως φώναζε το συγκεντρωμένο πλήθος έξω από τα Δικαστήρια), αλλά στα πολλά και ενδιαφέροντα νομικά ζητήματα, που θα κληθεί να απαντήσει το Δικαστήριο, που θα τους δικάσει.
   Θεωρώ πάντως ότι το 99% της κοινής γνώμης καταδίκασε και ορθά το συμβάν και μόνον ελάχιστες και χλιαρές υπήρξαν οι φωνές συμπαράστασης στην παπαδιά, από άτομα του ιδίου φύλου, που εικάζω ότι είχαν ή θα ήθελαν να έχουν παράλληλες σχέσεις, όπως εκείνη (όχι απαραίτητα με φυλακόβιους πάντως, όπως η παπαδιά).
    Το Δικαστήριο λοιπόν και ενώ οι κατηγορούμενοι έχουν ήδη προφυλακιστεί, θα κληθεί να εξετάσει τα εξής βασικά ζητήματα :
-όσον αφορά το δράστη-αυτουργό της δολοφονίας, φαίνεται ότι δύσκολα θα αποφύγει τα ισόβια (μόνον σε περίπτωση που του αναγνωριστεί ελαφρυντικό) και δεν είναι σοβαρά τα όσα διέρρευσαν, ότι δηλαδή κοιτάζονταν με το θύμα επί 1 λεπτό, ύστερα ..έκλεισε τα μάτια και πυροβόλησε και -το κορυφαίο-δεν πιστεύει ότι πέθανε από τον πυροβολισμό του (..κάποιος άλλος πήγε μετά και τον αποτελείωσε-έλεος).
-όσον αφορά τώρα την παπαδιά, τα πράγματα είναι ασφαλώς πιο περίπλοκα και πρέπει να αποφασιστεί τι είδους συμμετοχή είχε στο έγκλημα (όπως έχουμε δει και σε σχετική ανάρτηση). Δεν έχω δει το κατηγορητήριο αλλά εικάζω ότι παραπέμπεται για ηθική αυτουργία, ότι δηλ. προκάλεσε εκείνη στο δράστη την απόφαση να σκοτώσει ! Εδώ φυσικά θα επικεντρωθεί και η υπεράσπισή της, διότι πρέπει να αποδειχτεί ότι εκείνη και μάλιστα με ποιο τρόπο, προκάλεσε την απόφαση. Η κλασική περίπτωση ηθικής αυτουργίας είναι τα λεγόμενα "συμβόλαια θανάτου", όπου ο ηθικός αυτουργός πληρώνει τον εκτελεστή, για να τελέσει το φόνο (χρηματικό κίνητρο). Άλλος τρόπος είναι οι συνεχείς και φορτικές παραινέσεις, με πειθώ και πιθανές υποσχέσεις, ανταλλάγματα κλπ (όχι απαραίτητα χρηματικά) προς το δράστη, θα πρέπει όμως οι προτροπές αυτές να είναι ικανές και πράγματι να προκάλεσαν την απόφαση να σκοτώσει. Δε μιλάμε δηλαδή για περιπτώσεις, όπου 2-3 φίλοι συζητούν ότι δεν έχουν λεφτά και ένας πετάει την "ιδέα" (μεταξύ σοβαρού και περισσότερο αστείου) να κάνουν ληστεία. Ακόμα όμως και αν δεν αποδειχτεί ότι εκείνη ήταν ο ηθικός αυτουργός και πάλι δύσκολα θα αποφύγει τα ισόβια, διότι, από το ρεπορτάζ προέκυψε, ότι εκείνη οδήγησε το αυτοκίνητο, στο σημείο όπου της υπέδειξε ο δράστης και όπου ήξερε τι είχε σκοπό να κάνει αυτός !
Μιλάμε πλέον δηλαδή για την περίπτωση της άμεσης συνέργειας στο φονικό, η οποία επίσης επισύρει την ποινή του αυτουργού, ήτοι -στην ανθρωποκτονία με πρόθεση- ισόβια, τα οποία αποφεύγονται, όπως είπαμε, μόνον με ελαφρυντικό.
    Να πούμε τέλος και ορισμένα τεχνικά ζητήματα, στα οποία έχουμε αναφερθεί πιθανώς και αλλού : η παπαδιά αρχικά αρνιόταν τα πάντα, αλλά στη συνέχεια "έσπασε" και ομολόγησε ! Εν συνεχεία φάνηκε ότι προσπάθησε, δια του συνηγόρου της, να ανασκευάσει ορισμένα πράγματα, ωστόσο το κακό είχε γίνει και γι' αυτό είναι σημαντικό ο κατηγορούμενος να κάνει χρήση του δικαιώματος σιωπής, που έχει και να μην απολογείται σε αστυνομικά όργανα, χωρίς δικηγόρο, διότι οι αστυνομικοί, κάνοντας τη δουλειά τους, προσπαθούν να "δέσουν" την υπόθεση και να υφαρπάξουν ομολογία, γράφοντας πολλές φορές τα όσα αφηγείται ο κατηγορούμενος, "με δικά τους λόγια" ! Βέβαια, ο Νόμος ορίζει ότι δεν αποτελεί μέρος της δικογραφίας, η κατάθεση που έδωσε ο κατηγορούμενος, εξεταζόμενος ως μάρτυρας, αλλά μόνον η απολογία του, αφότου έχει αποκτήσει την ιδιότητα του κατηγορουμένου, του έχουν (υποτίθεται) εξηγηθεί τα δικαιώματά του και έχει προσλάβει δικηγόρο ! Ωστόσο, η ζημιά έχει ήδη γίνει και είναι μη (ή πολύ πολύ δύσκολα) αναστρέψιμη.
    Επίσης ορίζεται ρητά, ότι όταν οι κατηγορούμενοι είναι 2, όπως εδώ και συνήθως ο ένας τα ρίχνει στον άλλον, δεν αρκεί η κατάθεση του συγκατηγορουμένου, για να καταδικαστείς, αλλά πρέπει η κατηγορία να αποδεικνύεται και από άλλα στοιχεία. Αν π.χ δε βρισκόταν το όπλο του εγκλήματος, με τυχόν δακτυλικά αποτυπώματα πάνω, θα υπήρχε σοβαρό πρόβλημα, για τις διωκτικές αρχές.
   Το ηθικό δίδαγμα της υπόθεσης είναι ότι η (λάθος) γυναίκα, μπορεί να καταστρέψει πολύ κόσμο και να μην μπλέκουμε με τις γυναίκες ..των άλλων !










 

Έλληνες είστε και φαίνεστε ! *

 (*από σύνθημα, γραμμένο σε τοίχο). Σήμερα θα κάνω ..πάλι ένα γενικότερο σχόλιο, για όσα βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, με την έξαρση ακροδεξιών απόψεων και πρακτικών και τη σύγκρουσή τους με ακροαριστερά στοιχεία.
   Καταρχάς, ας αναρωτηθούμε ποιοι είναι Έλληνες : υπάρχει άνθρωπος στη Χώρα, που να πιστεύει σοβαρά ότι είναι απευθείας απόγονος των αρχαίων Ελλήνων, του Περικλή, του Θεμιστοκλή, του Αριστοτέλη, του Λεωνίδα και πάει λέγοντας ; Νομίζω ότι όποιος το πιστεύει αυτό είναι απλά για δέσιμο !
    Μετά από 400 χρόνια τουρκοκρατίας και ένα σωρό επιδρομές και καθόδους αλλοφύλων στον ελλαδικό χώρο, είναι αστείο να μιλάμε για ελληνική φυλή και καθαρότητα αυτής.
    Αν το επίθετο κάποιου είναι δηλωτικό της καταγωγής του, τότε απλά αναρωτηθείτε πόσοι έχουν επίθετο με τούρκικες ρίζες : επειδή η ζωή έχει χιούμορ, έτυχε μάλιστα, ο άνθρωπος που ξεκίνησε τον εθνικισμό τα τελευταία χρόνια να έχει επίθετο τουρκόσπορου (Καρα-τζαφερης).
    Πέρα από το γελοίο της υπόθεσης, είναι σαφές ότι πολλοί από μας πιθανόν να έχουν μακρινούς προγόνους, οι οποίοι φορούσαν κελεμπίες και κάπνιζαν ναργιλέ, το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό.
     Όσοι είμαστε Έλληνες υπήκοοι και ανεξάρτητα από την καταγωγή μας, για να προλάβω τους ακροδεξιούς, οφείλουμε να αγαπάμε την πατρίδα μας και να νιώθουμε περήφανοι, που έστω λεγόμαστε Έλληνες και το ίδιο νιώθω και γω !
     Εκτός του ότι ζούμε σε μια πανέμορφη Χώρα (την οποία καταστρέφουμε, με εμπρησμούς κλπ), οφείλουμε να είμαστε περήφανοι, για τον εξής απλό λόγο : ο ίδιος ο Χριστός (!), όταν του είπαν οι μαθητές του, ότι σε ψάχνουν κάποιοι Έλληνες, για να σε γνωρίσουν, τι είπε ; "Ελύληθεν (=έφτασε) η ώρα, ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου".
     Ο ίδιος ο Θεός δηλαδή έχρισε τους Έλληνες, ένα ξεχωριστό έθνος και δεν είναι τυχαίο ότι η Αγία Γραφή είναι γραμμένη στην ελληνική γλώσσα !!
      Έχουμε φοβερή ιστορία και απίστευτη πολιτιστική κληρονομιά, ωστόσο οι νεο-έλληνες κάνουμε τα πάντα, για να ντροπιάσουμε την ένδοξη ιστορία μας, διότι έχουμε εξωκύλει από τις παραδοσιακές αρχές και αξίες μας.
      Το ότι είμαστε ξεχωριστοί όμως, δεν πρέπει να μας κάνει ρατσιστές και μισαλλόδοξους : οι Έλληνες πάντα ήταν λαός φιλόξενος και ανεκτικός στους ξένους (ειδικά μετά τη διάδοση του Ευαγγελίου και του κηρύγματος του Αποστόλου Παύλου, ότι δεν υπάρχει έλλην και βάρβαρος, ελεύθερος και δούλος, άντρας και γυναίκα κλπ, αλλά όλοι είμαστε ΕΝΑ και παιδιά του ίδιου δημιουργού).
      Κάθε λαός εξάλλου, έχει τα δικά του χαρακτηριστικά και προτερήματα και αξίζει το σεβασμό.
      Επομένως, όσοι είμαστε έλληνες υπήκοοι, ναι πρέπει να είμαστε περήφανοι, ναι να είμαστε έτοιμοι να θυσιαστούμε για την πατρίδα, αν χρειαστεί, αλλά όχι να είμαστε ρατσιστές και μισαλλόδοξοι, όχι στην άλογη βία και στην παγίδα του νεο-ναζισμού και της τυφλής υπακοής σε αυτόκλητους σωτήρες (που συνήθως είναι οι πιο "τελειωμένοι").
      Πώς δείχνουμε την αγάπη για την πατρίδα : με το να χτυπάμε ανυπεράσπιστους και συνήθως αθώους μετανάστες ; όχι, με απλές καθημερινές πράξεις, με το να πληρώνουμε τους φόρους, με το να μην κλέβουμε το Κράτος και τους άλλους, με το σεβόμαστε το περιβάλλον και να μην το καταστρέφουμε, με τη διαγωγή που δείχνουμε στο δρόμο, στη δουλειά, το σχολείο, με την αλληλεγγύη στους πιο αδύνατους κ.ο.κ.
       Όσοι μισούν τους (λαθρο)μετανάστες, ας το ξανασκεφτούν, την επόμενη φορά, που θα φάνε ντομάτα ή αγγούρι, θα πιουν κρασί κλπ., διότι αν δεν υπήρχαν οι αλλοδαποί εργάτες της γης, απλά δεν θα υπήρχε αγροτική παραγωγή στην Ελλάδα !
      Σίγουρα υπάρχουν και κακοποιά στοιχεία μεταξύ των μεταναστών, τα οποία πρέπει να απομονωθούν και να αντιμετωπιστούν στα πλαίσια όμως του Νόμου και όχι της αυτοδικίας : διότι όταν είσαι ξένος σε μια Χώρα, ο πρώτος και βασικός κανόνας είναι ότι πρέπει να σέβεσαι τη Χώρα αυτή, τους ανθρώπους και τους Νόμους της.
     Από κει και μετά, είναι ανούσιο και ανώφελο, όταν η Ελλάδα αντιμετωπίζει τόσο εσωτερικά προβλήματα και δυνητικές εξωτερικές απειλές, να τρωγόμαστε μεταξύ μας για το ποιος είναι περισσότερο Έλληνας, ποιος είναι φασίστας και ποιος αριστερός και να κυνηγάμε τους μετανάστες, λες και φταίνε αυτοί για τα χάλια μας (οικονομικά και όχι μόνον), έτσι ώστε να χάνουμε τον πραγματικό στόχο και τα προβλήματα να διαιωνίζονται.

Υ.Γ : δεν είμαι ούτε φασίστας, ούτε αριστερός, είμαι Έλλην υπήκοος, Χριστιανός Ορθόδοξος, με φιλελεύθερη ιδεολογία.-










 

πότε και πως βγαίνει κάποιος από τη φυλακή !

     Ο τίτλος είναι λιγάκι παραπλανητικός και μπορεί κανείς να νομίσει ότι θα βρει οδηγίες απόδρασης εδώ (χαχα) ή προϋποθέσεις άδειας από τη φυλακή : όχι, αναφέρομαι στο πότε αποφυλακίζεται ("απολύεται", λέει ο Νόμος) ο κρατούμενος, που εκτίει ποινή, κατόπιν "κανονικής" καταδίκης, δηλαδή με δικαστική απόφαση (όχι δηλαδή προσωρινά κρατούμενος, με διάταξη ανακριτή, αυτά τα έχουμε δει σε άλλες αναρτήσεις).
    Οι περισσότεροι π.χ λίγο-πολύ γνωρίζουν ότι όταν κάποιος "τρώει ισόβια" δε μένει για πάντα στη φυλακή, για όλη του τη ζωή, αλλά μετά από κάποια χρόνια βγαίνει, υπό τον όρο φυσικά ότι δεν θα ξαναεγκληματίσει.
     Η ζωή, όπως έχω ξαναπεί, δίνει πολλές ευκαιρίες και αν κάποιος δεν είναι αδιόρθωτος ή πωρωμένος, μετανοήσει πραγματικά για το κακό που έκανε, επιδείξει καλή διαγωγή στη φυλακή και κάνει υπομονή, κάποια στιγμή θα είναι ξανά ελεύθερος !
     Ο γενικός κανόνας είναι, ότι ο κρατούμενος αποφυλακίζεται :
-αν εκτίει ποινή φυλάκισης, όταν συμπληρώσει τα 2/5 της ποινής του
-αν εκτίει ποινή κάθειρξης έως 20 χρόνια, όταν συμπληρώσει τα 3/5 της ποινή του και
-αν εκτίει ισόβια, όταν συμπληρώσει 20 χρόνια στη φυλακή.
     Υπάρχουν τώρα και οι εξής ειδικότερες ρυθμίσεις :
-αν ο κατάδικος έχει υπερβεί τα 70 χρόνια ηλικίας, αντί για 3/5 εκτίει 2/5 και αντί για 20 χρόνια, 16, στην περίπτωση των ισοβίων.
-όταν ο κατάδικος κλείσει τα 65 χρόνια του, κάθε ημέρα στη φυλακή μετράει για 2 !
-αν ο κατάδικος εργάζεται στη φυλακή, κάθε ημέρα εργασίας μετράει για μιάμιση ημέρα φυλάκισης !
     Οι διατάξεις αυτές δεν εφαρμόζονται σε κατάδικους για εσχάτη προδοσία, εξού και οι "συνταγματάρχες" δε βγήκαν ποτέ από τη φυλακή, αλλά και σε όσους σκοτώσουν υπάλληλο (με τη νομική έννοια του όρου) κατά την άσκηση των καθηκόντων του (ανθρωποκτονία με πρόθεση, εννοείται).
     Κάθε ημέρα φυλάκισης υπολογίζεται για 2 και για όσους κρατούμενους : πάσχουν από ημιπληγία ή παραπληγία, σκλήρυνση κατά πλάκας, έχουν κάνει μεταμόσχευση καρδιάς ή ήπατος ή νεφρού ή μυελού, είναι φορείς AIDS, πάσχουν από καρκίνο, κάνουν αιμοκάθαρση, έχουν φυματίωση (μόνο για το διάστημα της θεραπείας), είναι ανάπηροι σε ποσοστό άνω του 80% καθώς και για κρατούμενες μητέρες, για όσο διάστημα έχουν μαζί τα ανήλικα τέκνα τους.
      Σε κάθε περίπτωση, όποιος εκτίει ποινή κάθειρξης, θα πρέπει να εκτίσει τουλάχιστον το 1/3 της ποινής και όποιος εκτίει ισόβια, τουλάχιστον 16 χρόνια, εκτός να συντρέχουν και άλλες ποινές, οπότε το όριο ανεβαίνει στα 20 χρόνια.
      Η απόλυση-αποφυλάκιση χορηγείται οπωσδήποτε (όταν συμπληρωθούν τα ως άνω όρια), εκτός αν κριθεί -ατιολογημένα- με βάση τη διαγωγή στη φυλακή ότι ο κρατούμενος είναι πιθανόν να διαπράξει νέα εγκλήματα, αν αφεθεί ελεύθερος !
      Μπορεί επίσης στον απολυόμενο να επιβληθούν υποχρεώσεις, αναφορικά με τον τόπο διαμονής και τον τρόπο ζωής, οι οποίες μπορεί να ανακληθούν ή να τροποποιηθούν μεταγενέστερα, με αίτησή του.
      Αν από την απόλυση, περάσουν τα χρόνια της ποινής, που δεν εκτίθηκαν ή αν περάσουν 3 χρόνια, χωρίς να γίνει ανάκληση της ποινής, η ποινή θεωρείται ότι εκτίθηκε ! Τα ισόβια θεωρούνται ότι εκτίθηκαν, αν περάσουν 10 χρόνια, χωρίς ανάκληση.
     Ανάκληση της αποφυλάκισης, γίνεται αν παραβιαστούν τυχόν όροι που είχαν επιβληθεί, ενώ αν ο αποφυλακισθείς, μέσα στα παραπάνω χρονικά όρια, διαπράξει νέο έγκλημα με δόλο, με ποινή άνω των 6 μηνών, εκτίει αθροιστικά ..και το προηγούμενο υπόλοιπο !
      Για τα ζητήματα αυτά αποφασίζει το συμβούλιο πλημμελειοδικών του τόπου κράτησης, ενώ παρέχεται η δυνατότητα στον κατάδικο να ακουστεί, με ή χωρίς δικηγόρο (όλοι έχουμε δει αντίστοιχες σκηνές σε αμερικάνικες ταινίες, όπου ο κρατούμενος λέει "είμαι πλέον άλλος άνθρωπος" και στο τέλος μπαίνει η σφραγίδα "rejected" χαχα).
       Τέλος, να πούμε ότι προβλέπεται αποφυλάκιση, κατ' εξαίρεση και χωρίς χρονικούς περιορισμούς, για όσους : πάσχουν από AIDS, από χρόνια νεφρική ανεπάρκεια και υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση, από ανθεκτική φυματίωση, από τετραπληγία ή κίρρωση του ήπατος, με αναπηρία άνω του 67 %, από γεροντική άνοια, εφόσον είναι άνω των 80 ετών και από καρκίνο, στα τελευταία στάδια, προφανώς για λόγους επιείκειας και ανθρωπισμού.
       Κατά καιρούς, ψηφίζονται πάντως και ειδικότερες, ευνοϊκότερες ρυθμίσεις, προκειμένου να υπάρξει αποσυμφόρηση των φυλακών, αλλά σε γενικές γραμμές, ισχύουν τα ανωτέρω.










 

"μαζί τα φάγαμε" (mazi ta fagame) : η δικιά μου εμπειρία

  Σήμερα, θα ασχοληθώ με ένα θέμα, που δεν είναι καθαρά νομικό (έχει πάντως και σημαντικές νομικές προεκτάσεις), διότι "δικό μου είναι το blog και ό,τι θέλω γράφω" (χαχα).
  Η ωμή και κυνική διαπίστωση του Πάγκαλου ότι "μαζί τα φάγαμε", ενέχει μία πολύ μεγάλη δόση αλήθειας, ωστόσο, όπως όλοι οι αφορισμοί και οι γενικεύσεις, είναι και άδικη για πολλούς.
  Υπάρχουν πάρα πολλοί Έλληνες, οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με το Δημόσιο, άμεσα ή έμμεσα, δεν έβαλαν ποτέ δηλαδή το δάκτυλο στο μέλι, ενώ υπάρχουν σίγουρα διαβαθμίσεις στο πόσα έφαγε ο καθένας (που έχει και αυτό την αξία του κ.Πάγκαλε, δεν μπορείς να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τον υπάλληλο των 900 ευρώ).
   Μέχρι τώρα, δύο φορές "συναντήθηκα" επαγγελματικά με το Δημόσιο : μία φορά, όταν έκανα άσκηση στην (κρατική τότε) Εμπορική Τράπεζα, το 2000 και μία φορά, όταν απασχολήθηκα με σύμβαση παροχής υπηρεσιών, στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το 2005.
   Οι εμπειρίες αυτές με βοήθησαν να καταλάβω κάποια πράγματα, όπως : ότι δεν επιθυμώ να δουλεύω στο Δημόσιο, ότι δεν επιθυμώ γενικά να είμαι μισθωτός και ότι δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία της "ομηρίας" των συμβασιούχων ξανά !
    Που θέλω να καταλήξω : ΟΛΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ. Αν εσένα σου αρέσει το Δημόσιο, κανένα πρόβλημα, εμένα απλά δεν μου κάνει ! ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, ΠΑΡΑ ΑΣΦΑΛΗΣ.
    Το όνειρο πολλών Ελλήνων εξακολουθεί να αποτελεί η είσοδος στο Δημόσιο και αυτό φαίνεται και από την προτίμηση σε αστυνομικές και στρατιωτικές σχολές, που παρατηρείται στις Πανελλήνιες : όλοι ψάχνουν το σίγουρο μισθό και την ασφάλεια της μονιμότητας (που και αυτά πλέον αποδείχτηκαν και αποδεικνύνται συνεχώς -τελευταία- σχετικά).
    Ωστόσο, ελευθερία και ασφάλεια είναι έννοιες αντιστρόφως ανάλογες : όσο αυξάνεται η μία, μειώνεται η άλλη και αντίστροφα. Το μέρος με τη λιγότερη ελευθερία, είναι οι φυλακές ..υψίστης ασφαλείας.
    Όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο, έπρεπε να παρακαλάω για υπογραφές, προκειμένου να πληρωθώ, να παρακαλάω για ανανέωση της σύμβασης (15 μήνες κράτησε) κ.ο.κ. Ωστόσο αυτό δε με εκφράζει : ΠΑΝΩ ΑΠΟΛΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Στοιχειώδης ευθιξία και εγωϊσμός, με έκαναν να φύγω και να μην ξανακοιτάξω πίσω και απορώ πραγματικά με τους συμβασιούχους, που κάνουν απεργίες, κλείνουν δρόμους και καταφεύγουν σε Δικαστήρια (κάνοντας επιπλέον έξοδα).
    Αν δε με θέλετε (εμένα και τις υπηρεσίες μου) εσείς μία φορά, δεν σας θέλω δέκα, δεν θα κάτσω να παρακαλάω και να ξεφτιλίζομαι για 1000 ευρώ μεικτά !
   Αυτό που δεν καταλαβαίνουν πολλοί είναι ότι πάντα υπάρχουν επιλογές και το θέμα είναι να κάνεις κάτι που σαρέσει, μακριά από σιγουριές και μονιμότητες, ακόμα και αν στην αρχή (και όχι μόνον, δυσκολεύεσαι οικονομικά).
    Τα παραπάνω ισχύουν, τόσο για το Δημόσιο, όσο και για τον ιδιωτικό τομέα, όπου εκεί υπάρχει μεγάλη εκμετάλλευση και απευθύνομαι κυρίως σε νέους αναγνώστες, που δεν έχουν ακόμα αποφασίσει με τι θα ασχοληθούν.
    Σίγουρα, δε γίνεται να είμαστε όλοι ελεύθεροι επαγγελματίες ή επιχειρηματίες, χρειάζονται και οι υπάλληλοι κλπ ειδικότητες, ωστόσο αυτό που μετράει, στο τέλος της ημέρας, είναι ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΧΡΗΣΙΜΟΣ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗΣ και υπερήφανος για τον εαυτό σου.
     Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι αργόμισθοι του Δημοσίου, οι συνταξιούχοι των 40 ετών, οι απατεώνες, που παίρνουν ψεύτικα επιδόματα και συντάξεις κ.ο.κ, είναι τόσο πωρωμένοι, που δεν έρχονται στιγμές, που να νιώθουν άσχημα, που κωλοβαράνε και πληρώνονται, που ζουν σε βάρος των άλλων, που δεν προσφέρουν τίποτε στην κοινωνία. Αν νιώθετε εντάξει πάντως και περήφανοι, τόσο εσείς όσο και οι κοντινοί σας άνθρωποι, πετυχημένοι κλπ, μαζί σας (χαχα).
     Το κάθετί στη ζωή έχει το τίμημά του και όταν έρθει η ώρα να φύγεις από αυτή, είναι καλό να έχει να παρουσιάσεις κάτι, να πεις ότι έζησα αξιοπρεπώς, κάτι πρόσφερα και γω, αγωνίστηκα με όσες δυνάμεις είχα και πέτυχα ή απέτυχα, αλλά με τίμια μέσα κλπ.
     Προτιμώ να μην αναφερθώ σε μεταφυσικές έννοιες, σε κόλαση και παράδεισο, σε απολογία μετά θάνατον, στο ότι όλοι 2 μέτρα γης παίρνουμε τελικά, στο ότι θα μας φάνε τα σκουλήκια και το κατά πόσον αξίζει να ζήσεις 40-50 χρόνια "άνετα" και να βασανίζεται η ψυχή σου αιώνια, διότι πιθανολογώ ότι λίγοι πιστεύουν σε αυτά.
    Καλό χειμώνα και καλή δύναμη σε όλους !